Για να΄χουν δρόμους να διαβούν
τα καλοκαίρια μας

Τίποτα δεν μοιάζει με χθές. Τίποτα δεν θυμίζει τα καλοκαίρια μας. Κοιτάζω τα νέα παιδιά, βαρύθυμα θαρρείς. Μνημονεύω την ανεμελιά των νιάτων μας. Δίχως δώρα χρυσά, δίχως λούσα και φτιασηδωματα, μον΄με το γαλάζιο τ΄ουρανού και τα παιγνίδια στην άμμο. Μόνον με τους έρωτες, που φωσφορίζοντας χοροπηδούσαν γύρω μας, στήνοντας τρελό χορό να μας πλανέψουν.

Αχνοπατούσαμε και τα βήματά μας χάραζαν τα χνάρια μας στην άμμο, σημάδι στους αιώνες πως διαβήκαμε, κουβαλώντας στα χέρια μας διάφανα κοχύλια που μαζεύαμε κάτω από τον ήλιο, μπρος στο γαλάζιο πέλαγος. Λογομαχούσαμε με το γαλάζιο τ΄ουρανού και στήναμε χορό με τα πουλιά, ψάλλαμε μαζί με τα τζιτζίκια, την σελήνη ,που σαν κηρύκειο φωτεινό , ανήγγελε την παρουσία μας και χάραζε τις φωνές μας στον άνεμο. Φύσαγε τ΄αγέρι του απομεσήμερου, πάνω στο τσίτινο φόρεμα , με τους ζωγραφιστούς πανσέδες,που μάταια προσπαθούσαμε να συγκρατήσουμε με το ένα χέρι και με το άλλο προσπαθούσαμε να κρατήσουμε το ψάθινο καπέλο που ζήλεψε τ΄αγέρι. Τα κοριτσίστικα χάχανα, σκίζανε το φως του εσπερινού και τα φιλιά κάτω απ΄τις μουριές,αρχήναγαν συλείτουργο , αντάμα με τα γουργουριτό των αγριοπερίστερων Κι΄ύστερα δυο κορμιά, κυνήγι στους μεσαγρούς, υδρά και φωσφορίζοντα, στεφανωμένα με μυρτιές και της άμπελος τα χρυσαφένια κάλλη,λουσμένα στου έρωτα την άχνη, να γίνονται ένα. Ζωγραφιές με χρώματα και αρώματα.
Μήπως υπερβάλω;
Αλίμονο αν στην μνήμη μας δεν έχει χαραχτεί με τέτοιες εικόνες, με τέτοιους ήχους με τέτοιες μυρουδιές η εφηβεία μας. Κοιτάζω τα νέα παιδιά,βαρύθυμα θαρρείς. Το χαμόγελο δεν είναι φωτεινό,δεν κλαίνε από έρωτα,δεν τραγουδούν τον έρωτα,δεν τραγουδούν την ζωή. Τίποτα δεν μοιάζει με χθές. Τίποτα δεν θυμίζει τα καλοκαίρια μας......

Φτώχεια. Για άλλους λιγότερο, για άλλους περισσότερο. Τα γονικά μας βγαλμένα από έναν πόλεμο,ή από την προσφυγιά,αγώνας ανελέητος, καθημερινή πάλη,για το σήμερα και το αύριο και μας έδωσαν, ένα αύριο καλύτερο από εκείνο που έζησαν αυτοί. Περπάτησαν στις λάσπες και έζησαν με μια 25αρα λάμπα να φωτίζει τις αναζητήσεις τους και μας έδωσαν, έναν κόσμο ποιο φωτεινό από εκείνον που έζησαν αυτοί. Την μαυρίλα του πολέμου, την πάλεψαν και την έκαναν τραγούδι, να΄χουν να την θυμόνται τα παιδιά τους. Εμείς. Μας μεγάλωσαν όχι με παραμύθια και την χιονάτη, αλλά με ιστορίσεις από τον πόλεμο και την κατοχή. Ο κόσμος που μας ζωγράφιζαν, ήταν ποιο φωτεινός απ΄τον δικό τους. Ευχή τους ήταν: "μην δείτε σεις πόλεμο" Κάθε ιστορία της γιαγιάς έτσι τελείωνε:
"Αχ παιδί μου εσείς να μην ζήσετε τον πόλεμο"
Μας προίκισαν μ΄έναν καλύτερο κόσμο,που πάλεψαν γι΄αυτόν.
Και μείς τώρα, τι δίνουμε στα παιδιά μας, τι παρακαταθήκη αφήνουμε, που έχει χώρο να κρυφτούν αυτά τα παιδιά να μην τους βρει η λαίλαπα,που θα βρουν να κρυφτούν, που ακόμη και το σπιτόδεντρό τους δεν υπάρχει πια, και σε αυτό βάλανε φωτιά και το κάψανε,τους αφήσαμε και το έκαψαν για να χτίσουν τις μεζονέτες τους.

Και τις θαλασσινές σπηλιές και αυτές τις μπαζώσανε,τους αφήσαμε και τις μπαζώσανε για να φτιάξουν τις πισίνες τους.
Με ποιους δαίμονες θα παλέψουν αυτά τα παιδιά, με τι όπλα θα αγωνιστούν για να υπερασπιστούν την ζωή τους.
Που θα βρουν απάγκιο να ζωγραφίσουν τα όνειρά τους.
Είναι αμείλικτα τα παιδιά. Σε κοιτούν μέσα στα μάτια και σε ρωτούν και γω δεν ξέρω τι να τους πω. Ντρέπομαι!
Αν θέλουμε τα παιδιά μας να είναι περήφανα για μας, αν θέλουμε τα παιδιά μας να ζήσουν σ΄έναν κόσμο, που τους αξίζει και που τον δικαιούνται, αν ντρεπόμαστε που μας κοιτούν τα παιδιά, ας βρούμε τρόπους αντίστασης, ας βρούμε τρόπους να υπερασπίσουμε την νέα ζωή. Όχι ο καθένας την δική του ξεχωριστά, αλλά την νέα ζωή που χωρίς αυτήν, η δική μας, η ξεχωριστή, δεν θα΄χει τόπο να σταθεί
και η Άνοιξη και τα καλοκαίρια δεν θα΄χουν δρόμους να διαβούν.