Τρίτη 31 Ιανουαρίου 2012

Ο μεταμοντέρνος Μεσαίωνας ........

 Θα διαθέτει και κολαστήριο και καθαρτήριο.
Μόνον ο παράδεισος δεν θα φαίνεται στο βάθος του ορίζοντα.
 
 Να μιλήσουμε για μια ταινία;
Μια ταινία που τα πλάνα της γυρίζονται χρόνια τώρα και δεν μπορούμε να την ολοκληρώσουμε.

Το σενάριο, οι ρόλοι, τα γυρίσματα,το θέμα που διαπραγματεύεται,οι πρωταγωνιστές και θεατές..................

Πάμε να μπούμε στο κλίμα των γυρισμάτων ας πούμε για κάποια πλάνα.


Μια μέρα,  από το πρωί αξημέρωτα.
Ντρινννννν...........
Και ανοίγεις τα μάτια έχεις πάθει όβερ ντόουζ.
Που είμαι, που βρίσκομαι, από που έρχομαι και που πάω...και όταν απαντήσεις τα βαθιάς φιλοσοφικής αξίας ερωτήματα, κάνεις κλικ ανοίγεις την τηλεόραση, κάνεις  άλλο ένα κλικ και κοιτάς την ώρα. 
5 το πρωί και σηκώνεις το τηλέφωνο. 
Δεν περιμένεις να μιλήσει κανείς ξέρεις ποιος είναι, ούτε καν καλημέρα δεν λες απλά: 
"Είμαι έτοιμη σε 10΄" λες και ήδη έχεις φορέσει το παντελόνι.
Φοράς και το πουλόβερ από πάνω καθώς πηγαίνεις στην κουζίνα και κάνεις κλικ στον βραστήρα.
Τι σου είναι ο καπιταλισμός όλα μ΄ενα κλικ.
(Μ΄ένα κλικ και ο εφιάλτης που ζεις σήμερα).
Ανακατεύεις τον καφέ με μπόλικη ζάχαρη παρακαλώ, έχεις μπροστά σου άλλα 6΄!
Κάθεσαι αναπαυτικά ανάβεις τσιγάρο και, απολαμβάνεις τις πρώτες γουλιές μπας και ξυπνήσεις.
Χθες μέχρι αργά τη νύχτα με το τηλέφωνο, για να γίνουν όλες οι ειδοποιήσεις.
Παγωνιά έχει έξω. Κοιτάς γύρω σου, το μπουφάν, το κασκόλ, τα σπορτέξ μην πας και με τις παντόφλες....το πορτοφόλι, τα κλειδιά,τα τσιγάρα,  όλα εντάξει.Έτοιμη !
Το τσιγάρο δεν έχει ακόμη τελειώσει, σιγοπατάς μην ξυπνήσεις και όλους τους άλλους.
Ο μικρός κοιμάται. Τον σκεπάζεις καλύτερα, ο "αφέντης" κοιμάται και αυτός ακόμη και καλά κάνει. Σήμερα δεν είναι η σειρά του.
Ξεκλειδώνεις, ανοίγεις την πόρτα.
Εεεεεεϊ ,που πας ....τις προκηρύξεις!
Γυρίζεις πίσω, στο κρεβάτι δίπλα τις άφησες χθες βράδυ.
Και τις αρπάς ακριβώς την στιγμή που σταματάει το αυτοκίνητο μπροστά στην πόρτα.
Μπαίνεις. Φύγαμε λες.
5,11 ακριβώς στις 5,30 είναι η πρώτη βάρδια.
Τα παιδιά είναι μαζεμένα και ολοένα έρχονται και άλλοι.
Ο σύντροφος με την ντουντούκα και την φωνή στεντόρεια,φωνάζει  τα συνθήματά μας.
Οι εργάτες και οι εργάτριες προχωρούν βιαστικά με το κεφάλι χαμηλωμένο.
Κάποιοι απλώνουν το χέρι και παίρνουν την προκήρυξη που σχεδόν την βάζεις κάτω από την μύτη τους, κάποιοι ούτε που μας κοιτούν.
Στην κεντρική είσοδο του εργοστασίου είναι ο φύλακας, δυο τρεις ακόμη και,... ο επιστάτης.
Ούτε καλημέρα δεν προλαβαίνουμε να τους πούμε, ούτε μια κουβέντα και δεν είναι μονάχα σήμερα που πήγαμε στην πρωινή βάρδια, έχουμε δοκιμάσει και στο σχόλασμα.
Μπαφιασμένοι από την 8ωρη εργασία, κουρασμένοι και ταλαιπωρημένοι με μόνη σκέψη να γυρίσουν σπίτια τους να φάνε και να ξαπλώσουν πιάνοντας εργολαβία το τηλεκοντρόλ, έτσι απ΄την μια για να μην σκέφτονται από την άλλη για να ενημερωθούν από τον Πρετεντέρη και την Τρέμη.
Τότε δεν ήταν ούτε ο Πρετεντέρης ούτε η Τρέμη, αλλά όρκο παίρνω ήταν ίδιοι.

Και τα χρόνια πέρασαν και οι εργαζόμενοι πάντα το πρωί με γρήγορα βήματα διασχίζουν την μεγάλη πύλη του εργοστασίου βιαστικοί, να χτυπήσουν την κάρτα στην ώρα τους και το απόγευμα, εξαντλημένοι από το 8ωρο τρέχοντας σχεδόν να γυρίσουν στο σπιτικό τους.

Και τα χρόνια πέρασαν και τα παιδιά είναι ακόμη εκεί έξω από τα εργοστάσια, ( όσα απέμειναν),έξω από τις υπηρεσίες, έξω στο λιμάνι εκεί στους καταπέλτες, έξω από τα γραφεία....όπου εργαζόμενος, όπου ο κόσμος του μόχθου και της δουλειάς, τόσο της διανοητικής όσο και της χειρωνακτικής.
Εκεί με την ντουντούκα τις προκηρύξεις τις σημαίες τις κόκκινες.

Να κάνουμε "ταμείο"; Οι "εισπράξεις" είναι μπρος στα μάτια μας σήμερα.  
Τι να λέμε; Το ταμείο είναι μείον.
Μαζί με όλους τους άλλους πρέπει και εμείς να πάψουμε να έχουμε τις δικές μας αυταπάτες.


Είναι ίδιο το σκηνικό σήμερα;
Μπορεί να μην είναι όπως τότε έξω από την ΕΤΜΑ ή την ΕΛΣΑ

Πολλά πράγματα έχουν αλλάξει, τίποτε δεν είναι το ίδιο και όλα, είναι απαράλλαχτα.
Βλέπεις ούτε ο καπιταλισμός αλλάζει χαρακτήρα, ούτε ο εργαζόμενος αλλάζει ουσιαστικά μοίρα και ρόλο,μέσα στα πλαίσια του καπιταλισμού.



 Από το ίδιο σενάριο και οι επόμενες σκηνές και τα πλάνα, που για κάποιους λόγους το συνεργείο δεν μπορεί ή μήπως δεν θέλει να ολοκληρώσει.

Αλλά αν θέλουμε να ολοκληρώσουμε το έργο για να μπορέσει να βγει στις αίθουσες πρέπει να γυριστούν τα πλάνα.

Στο πλάνο το τοπίο: 
Η πλατεία, οι γειτονιές, οι δρόμοι, τα σπίτια...
Η Συνοικία,..η πόλη.


Η πλατεία:

Η μουσική και τα τραγούδια σε ξεκουφαίνουν, αλλά ταυτόχρονα σε βάζουν στο ρυθμό τους.
Στην αρχή δεν ήξερε τα λόγια.
Αλλιώτικα τραγούδια, δεν τα τραγουδάνε τα ραδιόφωνα, πολύ περισσότερο δεν τα τραγουδάνε στην τηλεόραση.
Αλλά σιγά σιγά έμαθε τα λόγια και η μουσική δίνει ρυθμό στα βήματα κάθε που διασχίζει την πλατεία.
Και δεν είναι μόνον τα τραγούδια, είναι και τα συνθήματα.

"Κανείς δεν είναι μόνος του, κανείς δεν πρέπει να μείνει μόνος του".

"Ο ταξικός εχθρός έχει στόχο την ζωή μας. 
Το σύστημα δεν έχει την δυνατότητα να διαχειριστεί την κρίση του".

"Να μην πληρώσουμε εμείς την κρίση και τα αδιέξοδά των πλουτοκρατών".

"Κλιμακώνουμε τους αγώνες μας,αναλαμβάνουμε πρωτοβουλίες,καλούμε σε συναγερμό όλους τους εργαζόμενους, όλους τους άνεργους,γυναίκες, μαθητές, φοιτητές, συνταξιούχους, όλοι μαζί αντιστεκόμαστε στην λαίλαπά τους.
Κανείς μόνος του, όλοι μαζί μπορούμε δεν έχουμε άλλες επιλογές, δεν παραδινόμαστε.
Ή αυτοί η εμείς".

Και οι  γειτονιές, αντιλαλούν κι΄αυτές  από τα τραγούδια  και τα συνθήματά μας από τις προτάσεις μας καλούμε σε συναγερμό όλους τους ανθρώπους του μόχθου.

Οι δρόμοι:

Στους δρόμους, στις μάντρες,τα συνθήματά μας,γραμμάνα  με το κόκκινο της απόφασης
Κοκκίνισε η πόλη.
Οι δρόμοι με έντονη την δική μας παρουσία. 
Είμαστε παντού, είμαστε δίπλα στον κόσμο, στους εργαζόμενους, τους μιλάμε για την ανάγκη ανατροπής του βάρβαρου συστήματος,τους εξηγούμε, δεν είναι οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου οι υπεύθυνοι, εκτελεστές είναι αυτοί.
Υπεύθυνος είναι ο καπιταλισμός ό ίδιος
Και το απόγευμα στις γειτονιές, εκεί που πια αποκαμωμένοι από τον κάματο της μέρας βρίσκονται όλοι. Εργαζόμενοι και άνεργοι, συνταξιούχοι και φοιτητές, διανοούμενοι και προλετάριοι,χαλαροί έτσι που να μπορείς να μιλήσεις να ακούσεις και να σε ακούσουν.

Στα σπίτια:

Χτυπάμε πόρτες, ακούμε την αγωνία και την ανασφάλεια, ακούμε τα προβλήματα και τον θυμό,ακούμε τις παρατηρήσεις. 
Ακούμε τις ενστάσεις, την κριτική τους, δεν φοβόμαστε να δεχθούμε λάθη και αδυναμίες, προτείνουμε τις δικές μας λύσεις, μιλάμε για την μοναδική διέξοδο.
Πρόσωπο με πρόσωπο, ερώτηση την ερώτηση, απορία την απορία............

Εξηγούμε και ερμηνεύουμε την κατάσταση και έτσι γίνεται δικός μας, έτσι γινόμαστε δικοί του και εμείς.
Έτσι, καθώς  εμπιστευόμαστε τον κόσμο, μας εμπιστεύεται  και αυτός και, έτσι γινόμαστε ένα.


Αλλά και στα σχολεία, να ξέρουμε μαζί με τους δασκάλους και τους συλλόγους γονέων τα προβλήματα, σε συνεργασίες, με ομιλίες για να ξεδιαλύνουμε την παραπληροφόρηση την παραχάραξη της αλήθειας, τον αποπροσανατολισμό.
Να απαντήσουμε να ξεσκεπάσουμε και να δεχτούμε.
Να συνθέσουμε απόψεις χωρίς αποκλεισμούς με κοινή δράση για αντεπίθεση και αντίσταση ενάντια στην βαρβαρότητα.
Ε να μην τρελάνουμε και τον κόσμο.Μην στέλνουμε τα μυαλά του στα κάγκελα. 


Γιατί μένουν  νεκρές οι γειτονιές, γιατί δεν ζωντανεύουμε τους δρόμους,γιατί δεν ανοίγουμε πόρτες,γιατί τις κρατάμε κλειστές;

Θα τις γυρίσουμε αυτές τις σκηνές;
 Αν δεν γίνει κατανοητό σε όλους ποια είναι τα  κύρια αίτια του σημερινού αδιέξοδου,τι φταίει για τον σημερινό εφιάλτη,  δεν πρόκειται να πεισθεί για την ανάγκη της οργάνωσης,για την ανάγκη της ανατροπής......
Κυρίως δεν πρόκειται να μας εμπιστευτεί, γιατί και μεις δεν τον εμπιστευόμαστε.
Γιατί εμείς δεν τον πείθουμε, γιατί εμείς δεν τον εμπνέουμε.
Γιατί ενώ αυτός και μόνον είναι ο ρόλος μας, δεν μπορούμε να ανταποκριθούμε σε αυτόν.


Τι γίνεται στο τέλος του σεναρίου;



.......Και θα έχουμε έναν λαό παραδομένο που θα οδηγείτε στην εξαθλίωση και από εκεί στην λουμπενοποίηση και τον αφανισμό.
Από την άλλη θα γίνονται απεργιακές κινητοποιήσεις μεμονωμένα και χωρίς σύνδεση, χωρίς συντονισμό.
Την μια βδομάδα ένας κλάδος, την άλλη ένας άλλος και ο καθένας από το δικό του μετερίζι και μεις,θα είμαστε εκεί οι ίδιοι γνώριμοι, με τις ντουντούκες και τα συνθήματα έξω από τα ναυπηγεία έξω από τα εργοστάσια, χωρίς την μάζα των εργατών και των εργαζομένων, θα στήνουμε λαϊκές επιτροπές χωρίς το λαό, θα μιλάμε για τους αγώνες που αναπτύσσουν οι ταξικές δυνάμεις από μόνες τους, θα  μιλάμε για εκλογές για να πάρουμε μερικές ψήφους παραπάνω, που μάλιστα δεν θα είναι ψήφοι αποδοχής και στήριξης του προγράμματος,όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά γιατί έτσι και αλλιώς οι παραπάνω ψήφοι που θα πάρουμε, θα είναι ψήφοι άρνησης της προηγούμενης πολιτικής και όχι ψήφος θέσης για την υπεράσπιση του προγράμματος του ΚΚΕ,για την λαϊκή εξουσία, γιατί  στην ουσία δεν θα το γνωρίζουν κιόλας.

Γιατί η τηλεόραση δεν λέει τέτοια πράγματα και γιατί εμείς δεν βρεθήκαμε πρόσωπο με πρόσωπο,κοντά του και δίπλα του για να μιλήσουμε, παρά μονάχα να του πούμε, μόνο να του πούμε από απόσταση ασφαλείας και μάλιστα με υψωμένο το δάχτυλο χωρίς να τον ακούμε.

Και μετά θα συνεχίσουμε την "επαναστατική "μας δράση από "καλύτερες θέσεις", για καλύτερα μεροκάματα, καλύτερες συνθήκες δουλειάς, για δουλειά για όλους, για υγεία για όλους τους ανέργους και άπορους και ταλαιπωρημένους...Για όσους θα έχουν απομείνει.


Και όλα αυτά θα τα ζητάμε από την εξουσία των μονοπωλίων από τους εκφραστές και υπηρέτες του καπιταλιστικού συστήματος και μέσα στα δικά του τα πλαίσια,που έχουμε εκτιμήσει ότι:
"Έχει εξαντλήσει τα όριά του".
Που έχουμε εκτιμήσει ότι:
" Η κρίση είναι τόσο βαθιά που δεν μπορούν να την τιθασεύσουν".
ότι:
" Ο τρόπος παραγωγής περνάει πλέον σε φάση παρακμής" 
και ότι:
" Το σύστημα το καπιταλιστικό, έχει φάει τα ψωμιά του και πια, αναδεικνύονται τα ιστορικά του όρια".

Και ενώ θα διαλαλούμε ότι ο καπιταλισμός ανθρώπινο πρόσωπο δεν θα αποκτήσει ποτέ, ταυτόχρονα  θα τον εκλιπαρούμε στην ουσία, να δείξει τον ανθρωπισμό και την φιλανθρωπία του.


Ένας μεταμοντέρνος Μεσαίωνας.
Θα διαθέτει και κολαστήριο και καθαρτήριο, μονάχα ο παράδεισος δεν θα φαίνεται πουθενά στο βάθος του  ορίζοντα.





Τετάρτη 25 Ιανουαρίου 2012


 Ενα χειροκρότημα για τον ποιητή των εικόνων








Έφυγε από κοντά μας ο ποιητής των εικόνων.

Εικόνες που χάραξαν την πορεία τους μέσα στις καρδιές και το νου μας, εικόνες που μας μεγάλωσαν μας πλουτισαν, εικόνες που μίλησαν με την δική τους γλώσσα για να πουν την ιστορία του τόπου μας, για να υμνήσουν τα κατορθώματα του λαού  μας και να καταδικάσουν τα λάθη της ιστορικής μας διαδρομής.
Ζωγραφιές , σιωπηρές καταγγελίες και ταυτόχρονα, κραυγές αγωνίας μέσα στην σιωπή.

Θυμάμαι την σκηνή που μέσα στο σκοτάδι της αίθουσας, όρθιοι, χωρίς να μπορούμε να βγάλουμε άχνα, καταπίνοντας τον λυγμό που μας ανέβαινε στο λαιμό και αφήνοντας  το δάκρυ να κυλά  στην άκρα των ματιών μας,ακολουθούσαμε την επόμενη σκηνή με τα λάβαρα στα χέρια και χειροκροτούσαμε ασταμάτητα, σαν σε υπόσχεση ότι σε αυτήν την πορεία, θα είμαστε και εμείς παρόντες να δώσουμε συνέχεια.

Παρακολουθήστε το όλο, δείτε τις σκηνές μία μία προσεκτικά.
Μην μπορώντας να αντισταθώ στα ίδια εκείνα συναισθήματα που με κατέκλυσαν, σηκώθηκα και χειροκρότησα και πάλι,με την ίδια υπόσχεση και σε ένδειξη αποχαιρετισμού, τον ποιητή των εικόνων.

Η σκηνή είναι στο  5,3




Δευτέρα 23 Ιανουαρίου 2012

Κι΄ηθελε ακόμα πολύ φως να ξημερώσει

Κι΄όμως εγώ δεν παραδέχτηκα την ήττα






Γεια σας, το τραγούδι αυτό ακούγεται δυνατά!



 Κι΄ ήθελε  ακόμη

Στίχοι: Μανώλης Αναγνωστάκης
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Πρώτη εκτέλεση: Μαρία Δημητριάδη


Κι ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει
όμως εγώ δεν παραδέχτηκα την ήττα,
έβλεπα τώρα πόσα κρυμμένα τιμαλφή έπρεπε να σώσω
πόσες φωλιές νερού να συντηρήσω μέσα στις φλόγες.

Μιλάτε, δείχνετε πληγές, αλλόφρονες στους δρόμους.

Τον πανικό που στραγγαλίζει την καρδιά σας σαν σημαία
καρφώσατε σ’ εξώστες, με σπουδή φορτώσατε το εμπόρευμα.
Η πρόγνωσή σας ασφαλής: Θα πέσει η πόλις.

Εκεί, προσεκτικά σε μια γωνιά μαζεύω με τάξη,

φράζω με σύνεση το τελευταίο μου φυλάκιο.
Κρεμώ κομμένα χέρια στους τοίχους, στολίζω
με τα κομμένα κρανία τα παράθυρα, πλέκω
με κομμένα μαλλιά το δίχτυ μου και περιμένω
όρθιος και μόνος σαν και πρώτα περιμένω.

Κυριακή 22 Ιανουαρίου 2012

Ειμασταν πάντοτε παιχτάρες .......

........Ας κάνουμε παιγνίδι

 Τι συμβαίνει με όλο αυτό τον κόσμο που πλήττετε από τα βάρβαρα μέτρα.
΄Ένας κόσμος που έχει οδηγηθεί στα όρια της ένδειας, παραμένει παθητικός παρατηρητης, υποτάσσεται, συμβιβάζεται, υποκύπτει στις επιταγές του ταξικού του εχθρού.

Ενδεχομένως σε άλλες περιόδους θα μπορούσε κανείς να ερμηνεύσει αυτήν την συμπεριφορά.

Οι κοινωνικές σχέσεις διαμορφώνονται και εξελίσσονται σύμφωνα  με τις  σχέσεις παραγωγής που επικρατούν και τους νόμους που τις διέπουν.

Ανάμεσά τους όμως  υπάρχει μια διαλεκτική αλληλεπίδραση.

Το καπιταλιστικό εκμεταλλευτικό σύστημα βασίζεται στις σχέσεις εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.
Αυτή η βαθιά και βάρβαρη εκμετάλλευση που εφαρμόζεται στις σχέσεις παραγωγής,  ανάλογα με την πορεία και την φάση ανάπτυξής της καθορίζει και αναπαράγει τις  αντίστοιχες κοινωνικές σχέσεις.

Η δυνατότητες παρέμβασης του οικονομικού συστήματος στην ανάπτυξη ή καλύτερα στην διαμόρφωση και χειραγώγηση των συνειδήσεων, είναι αναγκαία για το ίδιο το σύστημα και τους εκφραστές του.
Γνωρίζοντας ότι η μετουσίωση  του ένστικτου της εργατικής τάξης σε ταξική συνείδηση ενέχει κινδύνους και απειλεί  την κυριαρχία της και την απρόσκοπτη λειτουργία της, φροντίζει και έχει βασικό της μέλημα την χειραγώγηση των συνειδήσεων.

Διαθέτει και διαρκώς αναπτύσσει αυτούς τους μηχανισμούς.

Εκπαιδεύει τις λαϊκές μάζες να ανέχονται, σύμφωνα με τους δικούς της νόμους της άναρχης ανάπτυξης.

Το πετυχαίνει με πολλούς τρόπους και μεθόδους,με την  εκπαίδευση,με τα ΜΜΕ, με την ομηρία,με ψευτοδιλήμματα, με τρομοκρατία ,εκφοβισμό,με την παραχάραξη της αλήθειας και των γεγονότων,με τις ψεύτικες υποσχέσεις,με την εξαγορά των συνειδήσεων,με τον έλεγχο και τέλος με την καταστολή.

Αυτός είναι ο λόγος που γράφω:
"Ενδεχομένως σε άλλες περιόδους, θα μπορούσε κανείς να ερμηνεύσει αυτήν την συμπεριφορά".

Γιατί, σήμερα και μέσα σε συνθήκες που συνθλίβουν ότι κατακτήθηκε το προηγούμενο διάστημα, μέσα στην βαρβαρότητα των  μέτρων  που οδηγούν στην απόλυτη εξαθλίωση, το μεγαλύτερο μέρος των εργαζομένων και των λαϊκών μαζών,είναι στ΄αλήθεια δύσκολο να ερμηνευτούν και να κατανοηθούν οι  λόγοι που κρατούν αμέτοχες, υποταγμένες, σχεδόν παραδομένες αυτές τις πλατιές μάζες.

Όλες οι μέθοδοι που χρησιμοποιήθηκαν, καταρρέουν μέσα στην εφιαλτική πραγματικότητα.
Μια πραγματικότητα που αποδεικνύει και ξεσκεπάζει ή τουλάχιστον θα έπρεπε να ξεσκεπάζει, κάθε αυταπάτη,κάθε ελπίδα για καλύτερες συνθήκες για την εργατική τάξη και τον λαό, μέσα στα πλαίσια του συστήματος που καταρρέει .

Τι συμβαίνει λοιπόν;
Τι είναι εκείνο που κρατάει τον κόσμο αυτό στον ρόλο του θεατή,γιατί αυτή η παθητικότητα τι περιμένει;
Και που βρίσκεται η αλληλεπίδραση αντικειμενικών και υποκειμενικών παραγόντων;
Πως και πότε επιτέλους θα εκφραστεί;

Τούτος ο κόσμος σήμερα είναι τρομοκρατημένος, βουτηγμένος μέσα στην  απόγνωση και στην άγνοια, κυρίως όμως μοιάζει παραδομένος.

Ποιες είναι οι συνθήκες εκείνες που θα τον αφυπνίσουν, που θα τον κάνουν να κατανοήσει, να συνειδητοποιήσει, να διαβάσει και να ερμηνεύσει τα γεγονότα.
Τι είναι εκείνο που θα τον κάνει να υψώσει το ανάστημά του και να υπερασπιστεί την ίδια  του την ζωή.

Περιμένει να εκφραστεί μέσα στα πλαίσια του συστήματος που του επιτίθεται, με την ψήφο του;

Είναι παραπάνω από βέβαιο, ότι η όποια έκφρασή του μέσα από την κάλπη, δεν θα είναι άλλη από την συμβιβαστική λύση της αλλαγής των προσώπων που διαχειρίζονται την κρίση του συστήματος, προς όφελός του συστήματος.

Θα διαιωνίσει αναπαράγοντας ξανά και ξανά τις ίδιες πολιτικές, οδηγώντας τον λαό στην παραπέρα εξαθλίωση και εξόντωσή του και, θα έχει γίνει με την δική του συναίνεση και ανοχή.

Πρέπει να καταλήξουμε σε κάποιο συμπέρασμα.

Ή ότι ο λαός θέλει και επιλέγει συνειδητά αυτές τις "λύσεις", ότι διακατέχεται από μαζοχιστικές τάσεις ή,  να δεχτούμε ενάντια σε όλες τις επιστημονικές αναλύσεις, ότι η φύση του ανθρώπου είναι αβελτήρια,δεν εξελίσεται ή τελικά, να δεχτούμε την πραγματικότητα που απορρέει εκ των πραγμάτων, ότι ο λαός είναι αποπροσανατολισμένος, ότι είναι παραπληροφορημένος, ότι έχει χειραγωγηθεί, ότι διακατέχεται από την άγνοια.


Ανάμεσα στις αντικειμενικές συνθήκες και στον υποκειμενικό παράγοντα υπάρχει μια διαλεκτική αλληλεπίδραση.

Από μόνη της όμως αυτή η αμφίδρομη σχέση δεν θα οδηγήσει ποτέ στην οργανωμένη αντίσταση, στην επαναστατική προοπτική, την αποτελεσματική και νικηφόρα για τον λαό και τα συμφέροντα των εργαζομένων.

Αναγκαία προϋπόθεση είναι η δυναμική, αποφασιστική, παρέμβαση των συνεπών ταξικών δυνάμεων για την διαμόρφωση οργανωμένης ταξική αντεπίθεσης.

Η δράση και η αποτελεσματικότητά, η ανταπόκριση στον ιστορικό τους ρόλο, κρίνεται βέβαια από την προηγούμενη  περίοδο.
Πόσο και σε ποιο βαθμό έχει παίξει τον ρόλο του  ώστε την συγκεκριμένη περίοδο το ΜΛΚ, η ίδια η εργατική τάξη να είναι σε θέση,προετοιμασμένη,  να ανταποκριθεί στις ανάγκες της ιστορίας.


Είναι προφανές ότι αυτό το ρόλο δεν τον έπαιξε επαρκώς, δεν είχε τα αποτελέσματα που απαιτούνται ώστε να συμπέσουν οι Αντικειμενικές συνθήκες με τις υποκειμενικές,μετά από 38 χρόνια νόμιμης δράσης.

Ακόμη και αν δεχτούμε ότι χαράζουμε σωστή πολιτική γραμμή

Ότι υπάρχει διαλεκτική σχέση μεταξύ της τακτικής και της στρατηγικής γραμμής μας.


Είναι φανερό και αδιαμφισβήτητο ότι η αδυναμίες εμφανίζονται σε εκείνην την αναγκαία παράμετρο της σύνδεσης με την εργατική τάξη και γενικότερα των λαϊκών μαζών,ότι δεν έχει επιτευχθεί αποτελεσματικά η συγχώνευση  θεωρητικής και  πρακτικής δράση.


Τι φταίει;
Το θυμάστε το τραγούδι;

Δεν ήταν μάγια και κατάρες
που δεν κερδίζαμε ποτέ.
Ήμασταν πάντοτε παιχτάρες,
μα δεν αλλάζαμε μπαλιές.
Ήμασταν πάντοτε ψυχάρες,
μα δεν πιστεύαμε ποτέ."

Κάτι δεν κάνουμε σωστά, δεν αξιοποιούμε όλες εκείνες τις μεθόδους που θα μας επέτρεπαν την μεγαλύτερη δυνατή και απαιτούμενη συσπείρωση.

Δεν πείθουμε, δεν εμπνεουμε, δεν έχουμε την αξιοπιστία που απαιτείτε.

Ε, αυτήν την αξιοπιστία πρέπει να ανακτήσουμε.

Και αυτήν δεν μπορούμε να την ανακτήσουμε με στείρες αντιπαραθέσεις,με αποκλεισμούς κάθε διαφορετικότητας που δεν συμπίπτει με τις δικές μας απόψεις, τις δικές μας πρακτικές.

Δεν μπορούμε την αξιοπιστία που χάσαμε να την ανακτήσουμε με την επιμονή μας να εφαρμόσουμε τον Δημοκρατικό συγκεντρωτισμό και έξω από την οργάνωση, στις λαϊκές και εργατικές  οργανώσεις.

Δεν  μπορούμε να αποκλείουμε και να μην συνυπάρχουμε με ότι είναι έξω από τις δικές μας αποφάσεις, σε ζητήματα καθημερινότητας.

Πρέπει ξανά να συνδεθούμε με τις μάζες και αυτό, δεν μπορεί να γίνει μόνον μέσα από τα ηλεκτρονικά και  έντυπα μέσα, αλλά και με προσωπική κυρίως επαφή και συζήτηση.

Για να μπορέσουμε και υπ΄όψη να πάρουμε την καθημερινή  πείρα των ανθρώπων του μόχθου, αλλά και να δώσουμε τις απαντήσεις στα ερωτήματά τους.

Στις συγκεντρώσεις και τις διαδηλώσεις κοντεύουμε να γνωριζόμαστε μεταξύ μας, σε μια αναποτελεσματική προσπάθεια, που φθείρει σιγά σιγά και διαρκώς και που δεν δίνει αποτελέσματα και διέξοδο.

Εμείς διαμαρτυρόμαστε από κάτω και εκείνοι  μέσα, παίρνουν τις αποφάσεις που μπορούν με τους μηχανισμούς τους να τις εφαρμόζουν.

Για πόσο καιρό θα επικαλούμαστε το: 

"είμαστε λίγοι" το: 
"διαθέτουν μηχανισμούς".

Πρέπει επιτέλους να γίνουμε πολλοί, να γίνουμε περισσότεροι να εμπιστευτούμε και τις δυνάμεις μας και τον κόσμο.

Είμαστε υποχρεωμένοι να δράσουμε μέσα σε αυτούς τους μηχανισμούς δεν πρόκειται να τους αλλάξουν, θα τους εκσυγχρονίζουν διαρκώς.

Ή πλέον,  να παραδεχτούμε ότι δεν μπορεί αυτή η κατάσταση να αλλάξει, ότι έτσι και, μέσα σε αυτήν θα πορευτούμε για να παριστάνουμε τους επαναστάτες διεκδικώντας καλύτερες συνθήκες δουλειάς, καλύτερα μεροκάματα, να ζητάμε δικαιώματα από αυτούς που λεηλατούν τις ζωές μας και πια, όχι σε περιόδους ανάπτυξης, αλλά σε περιόδους κρίσης αδυναμίας διαχείρισης της κρίσης από την μεριά τους και μάλιστα σε περίοδο που υπάρχει η εκτίμηση  ότι:    

"Ο καπιταλισμός έχει εξαντλήσει τα όριά του".

"Η κρίση είναι τόσο βαθιά που δεν μπορούν να την τιθασεύσουν".

"Ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής περνάει πλέον σε φάση παρακμής". 
 "Ο καπιταλισμός έχει φάει τα ψωμιά του. Αναδεικνύονται τα ιστορικά του όρια".


Ας πιστέψουμε στις δυνάμεις και τις δυνατότητές μας.
Είμαστε παιχτάρες ας κάνουμε παιγνίδι.






Τετάρτη 18 Ιανουαρίου 2012

Αφήστε με να βρίσω να εκτονωθώ.

Μόνον για σήμερα

  Έχει αναποδογυρίσει η πραγματικότητα που ζούσαμε ή μήπως ζούσαμε σε μια εικονική πραγματικότητα και έτσι στα ξαφνικά,χάλασε το μόνιτορ και ξεπρόβαλε μπρος στα μάτια μας η αντικειμενική αλήθεια, φρικαλέα, ζοφερή, εφιαλτική.

Που νάβρω χρώματα με όλες τις αποχρώσεις του μαύρου να την ζωγραφίσω για να την δώσω, να την τρίψω στα μούτρα κάποιων που μπορούν ακόμη να γελούν, να χαριεντίζονται και να κάνουν όνειρα μέσα στην απόλυτη αφέλειά τους ή μήπως βλακεία τους .

Να ζωγραφίσω την προχθεσινή εικόνα καταμεσής στο πεζοδρόμιο Καποδιστρίου και Πατησίων.

Ξαπλωμένος ανάσκελα μες την μέση του πεζοδρόμιου, χαμένος, ακίνητος, ρακένδυτος και βρώμικος.
Από πάνω του να πηγαίνει πέρα δώθε ένας "δικός του", παραπατώντας και με χαμένο το βλέμμα, θολό από την πρέζα, να κάνει προσπάθεια να μην πέσει, να σκύβει με κόπο δίπλα στον φίλο του, να τον σκουντά, μήπως και κινηθεί να δώσει κάποια σημεία ζωής.
Να του πιάνει το χέρι και μετά, να προσπαθεί να του χαϊδέψει τα μαλλιά,να γρυλίζει προσπαθώντας να αρθρώσει δυο λέξεις  και ο κόσμος, να περνά δίπλα τους αποφεύγοντας να κοιτάξει σαν να μην υπήρχαν, σαν να ήταν μια μαγική εικόνα που μόνον εγώ την έβλεπα, αποσβολωμένη, αμήχανη, τρομαγμένη μην ξέροντας τι πρέπει να κάνω και πως να αντιδράσω.

Απέναντι, ακριβώς δίπλα στα γραφεία του ΟΓΑ μια ομάδα λευκών και έγχρωμων, ο ένας δίπλα στον άλλον με σκυμμένα κεφάλια, με μάτια θαμπά με κινήσεις αργές, σαν ζόμπι, να συναλλάσσονται με φακελάκια με την αγωνία ότι δεν θα φτάσουν για όλους και δίπλα τους στο πεζούλι δυο άλλοι, "δικοί" τους.
Ήταν οι τυχεροί που εξασφάλισαν την δόση τους.
Χαμένοι και οι δύο, τελειωμένοι.
Έξω και πέρα από την πραγματικότητα, στον δικό τους εφιάλτη και να ψάχνει ο ένας για φλέβα στο λαιμό του συντρόφου του.
Ψηλαφίζοντας ώρα να βρει γερή φλέβα με το ένα χέρι και στο άλλο η σύριγγα.

Και ο κόσμος να προσπερνά δίπλα τους αδιάφορος.(;)
Απλά να λοξοδρομούν όπως όταν μπροστά τους βρίσκεται ένα δεντράκι ή ένας σκουπιδοτενεκές.
Σαν αυτές οι εικόνες να είναι μέρος του τοπίου της πόλης.

Δεν το πιστεύεις αυτό που βλέπεις, εφιάλτης λες είναι θα ξυπνήσω και ας είναι ο ίδιος εφιάλτης με τον χθεσινό,τον προχθεσινό, είναι ο ίδιος εφιάλτης που όλο γίνεται και πιο έντονος, καθημερινός εφιάλτης που γίνεται ένα με σένα,σε μια απεγνωσμένη του προσπάθεια να τον συνηθίσεις να μην σε τρομάζει, να τον αποδεχτείς.

Και είναι εκείνος ο εφιάλτης που επιτρέψαμε να μπει στην ζωή μας και να γίνει ένα με την καθημερινότητά μας.

Την επομένη, 17/1/2012 Παναττική απεργία στην Ομόνοια .
Γωνία Αιόλου  και Σταδίου.
Χαρτόκουτα ριγμένα μπρος στο κατάστημα που χρόνια τώρα παραμένει ξενοίκιαστο.
Παρατημένα δύο ζευγάρια παπούτσια, ένα γκαζάκι, δύο πιάτα ένα μπρίκι, μια φωτογραφία και κουβέρτες πεταμένες, στηβαγμένες κουβέρτες ανάμεσα στις χαρτόκουτες και νάυλον σακούλες.

Δεν πέρασε ο σκουπιδιάρης σκέφτεσαι και καθώς κοιτάς ανάμεσα στις κουβέρτες ξεπροβάλλει  ένα πρόσωπο. Ένα πρόσωπο βρώμικο αξύριστο.
Ένας συνάνθρωπος μας, ένας άνθρωπος σκουπίδι.
Και σου έρχεται ο συνειρμός:
"Ευτυχώς και δεν πέρασε σήμερα ο σκουπιδιάρης" σκέφτεσαι.

Κοιτάς καλύτερα και είναι ένα νέο παιδί θάνε 20 θάνε 30;
Δεν έχει ηλικία δεν έχει όνομα δεν έχει τίποτα δικό του.

Δίπλα του περνούν χιλιάδες διαδηλωτές για να καταγγείλουμε γι΄αυτό το παιδί, να καταγγείλουμε για την ζωή που σέρνεται στα σκουπίδια,να διεκδικήσουμε την ζωή αυτού του παιδιού, την δική μας ζωή και των παιδιών μας.
Τα μεγάφωνα παίζουν τα τραγούδια μας, εκείνος κοιμάται και συ παρακαλάς από μέσα σου:
Αχ και να υπήρχε θεός να του στείλει όνειρα γλυκά, τουλάχιστον στον ύπνο του και, έτσι καθώς τον κοιτώ ξαφνικά, γίνομαι η μάνα του καθώς τον νανούριζε φρεσκοπλυμένο, μοσχομύριστο με το τρυφερό βελούδινο προσωπάκι του να της σταλάζει γλύκα απέραντη  και να του τραγουδά ψιθυριστά το νανούρισμα της με τις ευχές για την ζωή του,έτοιμη να του δώσει την δική της αν χρειαστεί.

Αφήστε με να βρίσω να εκτονωθώ να γίνω μια "Κατίνα".
Να βρίσω,να καταραστώ και να φτύσω κατάμουτρα, όχι εκείνους που παίρνουν αποφάσεις μέσα στα δρύινα γραφεία τους για την ζωή τούτου εδώ του παιδιού,των δικών μας παιδιών, της ζωής μας της ίδιας.
Όχι αυτούς , ετούτοι κάνουν καλά την δουλειά τους και υπερασπίζονται σαν μια γροθιά τα συμφέροντα τους.
Τα 10 και βάλε διαμερίσματά τους ,τις οφ σορ εταιρίες τους, την εξωλέμβιο τους, το εξοχικό με την πισίνα, τις καταθέσεις τους.
Υπερασπίζονται τους αφεντάδες εντολοδόχους τους, για να είναι άξιος ο μισθός τους.

Όχι αυτούς.

Αλλά εκείνους τους κιοτήδες, τα τρομαγμένα  ανθρωπάκια, τους δειλούς εκείνους, που μέσα σε τούτην εδώ την λαίλαπα αγωνιούν μη και τους κόψει η ΔΕΗ το ηλεκτρικό, εκείνους όλους που έχοντας εξασφαλίσει 500-600 ή έστω 1000 ευρώ και τρέμοντας μη και τα χάσουν σκύβουν το κεφάλι, το χώνουν όσο πιο βαθιά στην άμμο για να μην βλέπουν, να μην τους βλέπουν.

Αυτούς που υποκύπτουν σε ότι τους ζητηθεί οι χαμερπείς, που ξεπουλούν μπιρ παρά την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, που μπορούν ακόμη και γελούν και κατεβαίνει η μπουκιά απ΄το λαιμό τους.
Να ξεφτιλίσω αυτά τα ανθρωπάκια που μπορούν και ζουν βλέποντας να δολοφονείται η ζωή στα πεζοδρόμια και στις πλατείες ,στις γωνιές των δρόμων και στα σοκάκια και  αυτοί, μπορούν ακόμη  και μένουν αδιάφοροι, ουδέτεροι και βάζουν και ερωτήματα, έχουν και ενστάσεις για τους αγώνες, για τις κινητοποιήσεις,τις διεκδικήσεις, στην προσπάθειά τους να εξασφαλίσουν άλλοθι στην ξεφτίλα τους.
Αυτά τα ανθρωπάκια τα συμβιβασμένα, τα απολιθωμένα, τα τρομοκρατημένα .
Μια στάλα συναίσθηση, μια στάλα αξιοπρέπεια δεν θα βρεθεί γι΄αυτούς να τους σταλάξει κάποιος στα μάτια, μπας και ξεστραβωθούν, μπας και ξυπνήσουν και δουν ότι μέσα σε τούτον τον εφιάλτη, τους έχουν εξασφαλίσει πρωταγωνιστικό ρόλο.


Αφήστε με μόνον για μια μέρα και αύριο, θα βάλω ξανά την λογική μου, θα  κρύψω κάτω απ ΄το χαλί τα συναισθήματα και θα μιλήσω για τους μηχανισμούς του καπιταλιστικού συστήματος που με αυτούς μπορεί και αποπροσανατολίζει, μπορεί και εξαγοράζει συνειδήσεις, μπορεί και μετατρέπει την αξιοπρέπεια σε ανταλλάξιμο εμπόρευμα.
Και το αντάλλαγμα να είναι μια μπουκιά ψωμί.

Αύριο θα μιλήσω για τον καπιταλισμό που εξάντλησε τα όριά του, για τις εσωτερικές του συγκρούσεις  και την βασική του αντίθεση, για την αξία και την υπεραξία, για το χρήμα και το κέρδος, για τον πλούτο που παράγεται και που  είναι αποτέλεσμα της δικής μας εργασίας, για την εργατική τάξη και τον ιστορικό της ρόλο.

Αύριο θα πω για την πολιτική και την οικονομία που δεν έχει να κάνει με την λογοτεχνία και την ποίηση, ούτε με το συναίσθημα.
Γιατί η πολιτική και η οικονομία είναι μαθηματικά.
Θα μιλήσουμε για τον ταξικό πόλεμο, για τον ανειρήνευτο πόλεμο με τον ταξικό μας εχθρό.

Αύριο θα μιλήσουμε ξανά για την ευκαιρία της εργατικής τάξης να γράψει την δική της ιστορία, την νικηφόρα ιστορία που θα μιλά για μια ζωή απαλλαγμένη από την εκμετάλλευση.
Θα μιλήσουμε για τις νομοτέλειες και τα προτσές, για την τακτική και τον στρατηγικό στόχο. 
Και αυτά γιατί είναι ανάγκη να τα κοινωνήσουμε με τον κόσμο του μόχθου, τον κόσμο που  οι μηχανισμοί του συστήματος τον εκπαίδευσαν στα μέτρα τους και σύμφωνα με τα συμφέροντά τους.

Και σας δίνω το λόγο μου ότι αύριο, θα πάω ξανά και ξανά στα σπίτια φίλων και γνωστών να κάνω κουβέντα μαζί τους.

Γιατί πέρα από τα συναισθήματα,είναι δική μας ευθύνη να πείσουμε τον κόσμο του μόχθου, είναι ευθύνη δική μας να ακούσουμε και την άλλη άποψη, είναι δική μας ευθύνη να συνθέσουμε τις διαφορετικές απόψεις.
Γιατί η διαφορετικότητα δεν είναι λόγος αποκλεισμού, αλλά λόγος σύνθεσης.
Είναι δική μας ευθύνη να τους εμπνεύσουμε, γιατί μόνοι μας δεν μπορούμε να πάμε πουθενά.

Θα προετοιμαστώ καλύτερα, μήπως και τους πείσω ότι έχουν δικαιώματα, ότι δεν μπορούν πια να έχουν αυταπάτες, ότι έχουμε  δύναμη, ότι μπορούμε όλοι μαζί να ανατρέψουμε αυτήν την πολιτική, ότι δεν έχουν περιθώριο αναμονής, ότι δεν έχουν τίποτε δικό τους, τους παίρνουν την ζωή και την ζωή των παιδιών τους.
Θα προετοιμαστώ καλύτερα για να τους δώσω να καταλάβουν :

Ότι είμαστε πιο πολλοί, έχουμε το δίκιο με το μέρος μας.

Ότι χωρίς εμάς γρανάζι δεν γυρνά.

Να κατανοήσουν και να αποφασίσουν.
 Ή εκείνοι ή εμείς





Παρασκευή 13 Ιανουαρίου 2012

Η εργατική τάξη έχει ιστορικές ευθύνες;

Η εργατική τάξη έχει ιστορικές ευθύνες. 
Κάθε βήμα συμβιβασμού και υποταγής είναι βήμα προς την εξαθλίωση. Τώρα πρέπει να υπερνικήσει το φόβο και την τρομοκρατία στους τόπους δουλειάς. Είναι ώρα ταξικής αφύπνισης, ενότητας και αντεπίθεσης. Οι εργάτες, οι μισθωτοί σκλάβοι, παράγουν τον πλούτο, δεν είναι "μισθολογικό κόστος", όπως θέλουν να τους πείσουν οι εκμεταλλευτές τους, τα κόμματα και οι συνδικαλιστές που υπηρετούν τον καπιταλισμό.Για να κερδίσουμε στον ταξικό πόλεμο, όλοι στη μάχη, συμπόρευση με το ΚΚΕ, οργάνωση και δράση με το ΠΑΜΕ. Για τη μεγάλη λαϊκή συμμαχία, για να ανήκει ο πλούτος στους εργαζόμενους που τον παράγουν. Κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, αποδέσμευση από την ΕΕ με λαϊκή εξουσία και μονομερής διαγραφή του χρέους»
εδώ  Ριζοσπάστης  9/1    "Για να κερδίσουμε τον πόλεμο"

Αυτά λέει το ΚΚΕ και οι ερωτήσεις............         

Ποιες είναι οι ευθύνες τις εργατικής τάξης;
Πως προσδιορίζεται ο συμβιβασμός και η υποταγή;

H oυσία βρίσκεται στο πώς  ο καθένας ερμηνεύει την έννοια της ευθύνης, την έννοια του συμβιβασμού και της υποταγής.
Και σου λέει:

-"Είναι υποταγή να εξασφαλίζω το ψωμί της οικογένειας και των παιδιών μου";

-"Τι είναι αυτό που θα με οδηγήσει στην εξαθλίωση, αν όχι το να προκαλέσω το αφεντικό να με απολύσει";

Και η ταξική αφύπνιση τι είναι η ταξική αφύπνιση.

-"Εγώ να αφυπνιστώ; Εγώ που όλα μου τα χρόνια δουλεύω με συνέπεια και βγάζω την μεγαλύτερη παραγωγή στο τμήμα μου";

-"Ενότητα με ποιον, αντεπίθεση σε ποιον, σε εκείνον που μου δίνει δουλειά";


Μισθολογικό κόστος; Τι είναι αυτό;

-"Δεν είναι τα χρήματα που κοστίζω στο αφεντικό" ;
-Αυτός δεν είναι που ρισκάρει;
-"Αυτός δεν πληρώνει για μένα την ασφάλειά μου, τα δώρα μου, τις άδειές μου";

-"Και τι έχουν τα κόμματα που υπηρετούν τον καπιταλισμό; Τόσα χρόνια καπιταλισμό δεν είχαμε;
 Μέσα στον καπιταλισμό δεν αποκτήσαμε σπίτι, αυτοκίνητο, δεν κάναμε διακοπές, μέσα σε αυτό το σύστημα, διακοπές, ένα μήνα ολόκληρο,με τις παρέες μας και τα ταβερνάκια μας, τα θέατρα και τα ταξίδια μας,με τα φροντιστήρια στα παιδιά";
Επειδή βρέθηκαν πέντ΄εξη λαμόγια και τα φάγανε, επειδή οι τοκογλύφοι πάνε να βάλουν στο χέρι την πατρίδα, τι πρέπει να κάνουμε, επανάσταση;
Γιατί, την είδαμε και την επανάσταση"............

Υπάρχει όμως  και η άλλη εκδοχή:

-"Και τι μπορούμε να κάνουμε";
-"Άντε και να φωνάξουμε, μήπως θα μας ακούσει κανείς";
-"Και κάποιοι που φωνάζανε τόσα χρόνια; Τα είδαμε τα αποτελέσματα.
Να, σήμερα τα ζούμε, μας εξοντώνουν, μας κλέβουν, χώνουν το χέρι τους βαθιά στην τσέπη μας, αλλά μπορείς να μου πεις  τι μπορούμε να κάνουμε";
......."Εσείς δεν μπορείτε να τα βρείτε μεταξύ σας "...

Αν συνεχίσεις την κουβέντα, είναι σίγουρο ότι θα σε πάει τσουλώντας  στην Σοβιετική Ένωση, στον Στάλιν,στα γκούλαγκ και αν ξέρει και τίποτε παραπάνω, στον Γκορμπατσόφ γραμματέα της ΚΕ του Κ.Κ  και που σαν γραμματέας, κήρυξε παράνομο το ίδιο το κόμμα του,το κόμμα του Λένιν!

Και η άλλη,γιατί έχει και άλλη και άλλη "επιχειρηματολογία" και ερωτήματα,πολλά ερωτήματα.

-"Να μην υπακούσω; Ε και, τι θα βγει, θα μου τα πάρουν και μάλιστα με πρόστιμο".

- "Δεν έχω, αλλά τι να κάνω, να μου κόψουν την σύνταξη, να κόψουν τον μισθό του παιδιού στο δημόσιο,να μου κόψουν το ρεύμα";

- "Εσείς,  δεν καταλαβαίνεται τι θα συμβεί όταν κηρύξουμε πτώχευση".

Και μια άλλη.
Σου απαντάει αγανακτισμένος και πάνω απ΄όλα, παραδομένος:

- "Ναι δίκαιο έχεις, αλλά μπορείς να μου πεις το δια ταύτα";
- "Τι να κάνω;  Ο κόσμος δεν καταλαβαίνει, αδιαφορεί, είναι τρομοκρατημένος, είναι μέσα στην απόγνωση, είναι μέσα στην άγνοια, τι μπορώ να κάνω μόνος μου.
Στο σωματείο δεν μπορούμε να κάνουμε απαρτία.
Μόνον όταν έχουμε εκλογές μαζεύονται,με τις εντολές του προϊστάμενου ή του διευθυντή γραμμένες σε χαρτάκι ή έρχονται να ψηφίσουν αυτόν στον οποίο έχουν κάποια υποχρέωση  δέσμευση, ή τους έχει υποσχεθεί κάτι".

Και ακόμη μια  εκδοχή, ενδιαφέρουσα ομολογώ.

Είναι μετρήσιμος  και πώς ο κοινωνικά αναγκαίος χρόνος εργασίας;
Μετριέται με τον  μέσο  όρο και ποιος είναι ο τύπος που μας δίνει  τον μέσο όρο του κοινωνικά αναγκαίου χρόνου εργασίας; 
Η αξία του εμπορεύματος είναι φυσικό μέγεθος, όπως είναι το μήκος, η μάζα, ο χρόνος, κτλ των σωμάτων;...............

Είναι απαντημένα όλα αυτά και στην σωστή τους διάσταση, την επιστημονική.
Το ζήτημα: 
Πόσο είναι γνωστές οι απαντήσεις;
....................................................................................

Και στο μεταξύ, οι αποφάσεις και τα μέτρα είναι καταιγιστικά.
Δεν τα προλαβαίνεις και έτσι και αλλιώς δεν σε αφορούν και δεν σε αφορούν, γιατί  έτσι και αλλιώς δεν μπορείς να ανταποκριθείς σε αυτά ακόμη και αν θέλεις να συμβάλλεις στην "σωτηρία της Πατρίδας σου", που πια μόνον Πατρίδα σου δεν είναι, γιατί και αυτήν μαζί με την αξιοπρέπεια και την ζωή σου την ίδια, στην έχουν αλώσει.

Τα νέα μέτρα, οι μεθοδεύσεις και τα προγράμματα διάσωσης του κεφαλαίου μπρος στην αδιέξοδη κρίση του, είναι καθαρό ότι δεν είναι μέτρα που μπορεί να διασφαλίσουν την παραπέρα διαχείριση της κρίσης, αλλά στοχεύουν κατ΄ευθείαν στην εξολόθρευση μεγάλου μέρους λαϊκών μαζών. 
Μακρύς ο κατάλογος των μέτρων στους  μισθούς, στις συντάξεις, σε επιδόματα ανεργίας, στις κοινωνικές παροχές.

Μερικά μόνον από αυτά που μεθοδεύονται: ΕΔΩ  και   ΕΔΩ

Ας ρίξουμε όμως και μια ματιά στις εκτιμήσεις για τον χαρακτήρα της κρίσης

"Ο καπιταλισμός έχει εξαντλήσει τα όριά του".
"Η κρίση είναι τόσο βαθιά που δεν μπορούν να την τιθασεύσουν".
"Ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής περνάει πλέον σε φάση παρακμής". 
"Ο καπιταλισμός έχει φάει τα ψωμιά του. Αναδεικνύονται τα ιστορικά του όρια".
 Από τις κατά καιρούς εκτιμήσεις και διατυπώσεις του ΚΚΕ.

 ............"Όταν λέμε στο λαό ότι το καπιταλιστικό σύστημα - και μιλάμε και για το καπιταλιστικό σύστημα της Ευρώπης, το οποίο έχει κάνει όλο τον κύκλο του - αντικειμενικά σήμερα δεν μπορεί να δώσει λύσεις, ό,τι είχε να δώσει το έδωσε,".............
Από την συνέντευξη της Αλέκας Παπαρήγα στον Παπαδάκη και η υπογράμμιση δική μου.

Από την μια και από την άλλη:

 Επείγοντα αιτήματα για την προστασία ανέργων, προσωρινά απασχολούμενων, χαμηλόμισθων, συνταξιούχων, μεταναστών, φτωχών αγροτών - κτηνοτρόφων και αυτοαπασχολούμενων που δεν έχουν δουλειά, καθώς και των οικογενειών τους.(!)  ΕΔΩ
Από το ΠΑΜΕ       

Εισηγητική τοποθέτηση της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλ. Παπαρήγα στη συνέντευξη τύπου με θέμα: «Οι θέσεις του ΚΚΕ για την προστασία των ανέργων και την ανεργία»
  ΕΔΩ   Το ΚΚΕ θα στηρίξει τους αγώνες για πάλη και διεκδίκηση
.....................................................................................

Η εργατική τάξη έχει ιστορικές ευθύνες. Κάθε βήμα συμβιβασμού και υποταγής είναι βήμα προς την εξαθλίωση. Τώρα πρέπει να υπερνικήσει το φόβο και την τρομοκρατία στους τόπους δουλειάς. Είναι ώρα ταξικής αφύπνισης, ενότητας και αντεπίθεσης. Οι εργάτες, οι μισθωτοί σκλάβοι, παράγουν τον πλούτο, δεν είναι "μισθολογικό κόστος", όπως θέλουν να τους πείσουν οι εκμεταλλευτές τους, τα κόμματα και οι συνδικαλιστές που υπηρετούν τον καπιταλισμό.Για να κερδίσουμε στον ταξικό πόλεμο, όλοι στη μάχη, συμπόρευση με το ΚΚΕ, οργάνωση και δράση με το ΠΑΜΕ. Για τη μεγάλη λαϊκή συμμαχία, για να ανήκει ο πλούτος στους εργαζόμενους που τον παράγουν. Κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, αποδέσμευση από την ΕΕ με λαϊκή εξουσία και μονομερής διαγραφή του χρέους»
εδώ(ριζοσπάστης  9/1    "Για να κερδίσουμε τον πόλεμο"

***********************
 Η εργατική τάξη έχει ιστορικές ευθύνες;
Τώρα πρέπει να υπερνικήσει το φόβο και την τρομοκρατία στους τόπους δουλειάς. Είναι ώρα ταξικής αφύπνισης, ενότητας και αντεπίθεσης;.....
Από μόνη της η εργατική τάξη;


Ιστορικές ευθύνες, έχει η πρωτοπορία της εργατικής τάξης.


 ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
Μιλώντας για το περιεχόμενο της έννοιας «υποκειμενικός παράγοντας της επανάστασης», ο Λένιν επεσήμανε τρεις κύριες πλευρές.

πρώτη και καθοριστική πλευρά είναι η ανάγκη ύπαρξης ενός μαχητικού επαναστατικού κομμουνιστικού κόμματος":
  Θεωρητικά ζητήματα για τις προϋποθέσεις της σοσιαλιστικής επανάστασης  ΕΔΩ

  Το κομμουνιστικό κόμμα –με την ορθή πολιτική– εκφράζει τα ιστορικά συμφέροντα του προλεταριάτου. Καθήκον του είναι να κατακτήσει την πλειοψηφία του προλεταριάτου: μόνον έτσι η σοσιαλιστική επανάσταση είναι δυνατή.

Η ενότητα του κόμματος και η στενή σύνδεσή του με την εργατική τάξη και τις λαϊκές μάζες,η πύκνωση των γραμμών του με τάση αύξησης της πολιτικής του επιρροής,είναι σημαντικά στοιχεία απόδειξης ότι το κόμμα λειτουργεί με βάση τις αρχές του και τους κανόνες λειτουργίας.

Ο Λένιν έλεγε χαρακτηριστικά;

"Τι να συζητάμε για πρωτοπορία, όταν δεν ξέρουμε να συγχωνευτούμε με την μάζα και να την αναδείξουμε"  ΕΔΩ














Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...