Μπήκαν στην πόλη
οι οχτροί

Αφήνουμε την ζωή μας να περνάει έτσι; Έτσι πώς....
.Αναζητάς να βρεις λέξεις να περιγράψεις αυτό που ζεις,αυτό που βιώνεις και βρίσκεις λέξεις ειπομένες, περιγραφές που έχουν ακουστεί, ξανά και ξανά και που μπορεί να χαρακτηριστούν σαν υπερβολικές ακόμη και εξωπραγματικές. Όμως όχι όποια λέξη κι΄αν σκεφτώ,μου φαντάζει απλή, τετριμμένη, μηδαμινή, τέτοια που δεν μπορεί να αποδώσει την πραγματικότητα. Μοιάζει να φτώχυνε η γλώσσα μας, δεν βρίσκω λέξεις να περιγράψουν τα συναισθήματα. Κουτρουβαλιάζονται οι λέξεις και μοιάζουν να είναι δίχως νόημα. Κάποιος πρέπει να ασχοληθεί και ψάχνοντας να βρει κάτι σαν "γκραγκεγκούντα","ζαγκραργκούντρα""μπραντρεγκραν". Λέξεις σκληρές φθόγγους γεμάτους ζντρα.γκρα,ντρα....Λέξεις αιχμηρές,γεμάτες γωνίες έτσι που να σου ξεσκίζουν την γλώσσα,να σου ματώνουν τα χείλη, όπως οι εικόνες που θα περιγράφουν. Οι εικόνες, το τοπίο, μέσα στο οποίο ζεις, σε ματώνει σου ξεσκίζει τα σωθικά τα πνευμόνια. Το συναίσθημα ξεκινάει από τα μάτια και κάνει έναν φονικό κύκλο, φτάνοντας στα νύχια των ποδιών σου και ξανά προς τ΄απάνω. Περνάει από την κοιλιά και μετά στο στομάχι. Κάνει μια στάση στην καρδιά, όπως ο επιτάφιος μπροστά στο Δημαρχείο της πόλης, γυρνάει ηδονικά γύρω από τον άξονά του, ξεσκίζοντας και ματώνοντας με τις χιλιάδες αιχμηρές του γωνίες και συνεχίζει φτάνοντας στον εγκέφαλο Εκείνος δίνει μια εντολή: Μίλα, πες τα...και αντί για λέξεις φτύνεις αίμα και αγκάθια ή καταπίνεις ξανά το συναίσθημα και αυτό αμείλικτο συνεχίζει την περιφορά του.
Δυο μέρες πριν διάβασα για έναν φίλο που είχα την ευκαιρία να γνωρίσω όπως γνωρίζεται κανείς στο διαδίκτυο. Επειδή όμως δεν είμαστε παιδιά μπορούμε να εκτιμήσουμε τον συνομιλητή μας, έστω και με αυτόν τον τρόπο. Διάβασα λοιπόν ότι έμεινε χωρίς δουλειά μετά από 20 χρόνια εργασίας, στην ίδια βιοτεχνία, σε μια ηλικία που δύσκολα μπορεί να βρεις να εργασθείς. Πατέρας 3 νομίζω παιδιών. Δεν είναι ούτε ο πρώτος, ούτε ο τελευταίος και έχουμε να δούμε και να ακούσουμε πολλά. Κάθε φορά όμως που κάτι τόσο τραγικό συμβαίνει δίπλα μας ,νιώθεις την ανάγκη να ουρλιάξεις. Η αδρεναλίνη χτυπάει στο κεφάλι και δεν ξέρεις από που πηδάει κοχλάζοντας το αίμα. Σαν πήρα την είδηση της απόλυσης του φίλου,ενός περήφανου ανθρώπου ένιωσα την ανάγκη να εκτονώσω τον θυμό μου. Έγραψα αυτό το κείμενο και είναι για εκείνον, είναι για όλους μας, είναι για ότι μας επιφυλάσσουν οι αργυρώνητοι βάρβαροι εισβολείς της ζωής μας.