Σάββατο 27 Αυγούστου 2011

24η Αυγούστου να κηρυχτεί ημέρα Εθνικής συναίνεσης και αναγέννησης!



του Ηλ.Μακρή
Άνοιξε ο δρόμος της συναίνεσης!

Η Εθνική συναίνεση είναι γεγονός! 

Επιτέλους μπορούμε να ελπίζουμε!

Η επιδίωξη όλων των παραγόντων,των υψηλά ιστάμενων που καθορίζουν πλέον την ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων στον πλανήτη και με μοναδικό  γνώμονα την "σωτηρία των λαών" είναι πραγματικότητα.
Δικαιώθηκαν οι προσδοκίες τους, δικαιώθηκαν οι αγώνες και οι προσπάθειές τους προς την κατεύθυνση της επίτευξης  της  συναίνεσης, για την "σωτηρία" της οικονομίας, των πολιτών,  της ίδιας της χώρας.

Δικαιώνεται Ο Όλι Ρεν που απαιτούσε "πολιτική συναίνεση" χαρακτηρίζοντάς την
"ζήτημα θεμελιώδους εθνικής υπευθυνότητας,όλων των πολιτικών δυνάμεων", τον περασμένο Μάιο.

Συναίνεση ζητούσαν και οι Γάλλοι από τον Αντώνη, κατά την εκεί επίσκεψή του  τον Ιούνιο.
Να υπάρξει υπεύθυνη στάση από τις πολιτικές δυνάμεις στην δύσκολη χρονική συγκυρία του είχε  ζητήσει ο Γάλλος πρόεδρος Φρανσουά Φιγιόν

«Τη συναίνεση των κομμάτων της αντιπολίτευσης και κυρίως της Ν.Δ. για τους στόχους του Μνημονίου και την προώθηση των αποκρατικοποιήσεων θέτει ως προϋπόθεση η Ευρωζώνη στην Ελλάδα για να συμφωνήσει στη χορήγηση νέου δανείου, που θα ‘ξεμπλοκάρει’ και την εκταμίευση της 5ης δόσης.
Έγραφε η Καθημερινή στις 17/5

Μάχη για την συναίνεση των δύο μεγάλων κομμάτων έδωσε και ο Μπαρόζο, τονίζοντας ότι 
"είναι εξαιρετικά σημαντικό να συνειδητοποιήσει ο Ελληνικός λαός   την ανάγκη  επίτευξης εθνικής συναίνεσης"

Αλλά και ο Ζ.K. Γιούνκερ  υπογράμμιζε την ανάγκη να επιτευχθεί πολιτική συναίνεση σε σχέση με την εφαρμογή του Μνημονίου στην Ελλάδα, ξεκαθαρίζοντας ότι είναι ,εκ των ων ουκ άνευ για την ομαλή συνέχιση της χρηματοδότησης.
Τόνιζε μάλιστα ο πρόεδρος του  Εurogroup,σε μήνυμά του για τη ανάγκη ύπαρξης διακομματικής συμφωνίας προς τον Σαμαρά,
“.....σε ένα θέμα που είναι εθνικό και όχι κομματικό και δεν αφορά μόνο το ΠΑΣΟΚ”».

Εχθές λοιπόν οι αγώνες απέδωσαν καρπούς, επετεύχθη η πολυπόθητη συναίνεση.
Ο κύριος Σαμαράς κάτω από την πίεση των γεγονότων και με υψηλό αίσθημα ευθύνης απέναντι στα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο λαός μας, έβαλε στην άκρη τις όποιες κομματικές  του επιδιώξεις και συναίνεσε!
Μόνο το βαθύ αίσθημα ευθύνης για τα δεινά που έχουν συσσωρευτεί, τους κράτησαν να μην πανηγυρίσουν με βεγγαλικά στο Σύνταγμα.
Όμως, οι εφημερίδες και οι συνεπείς δημοσιογράφοι που χρόνια τώρα πασκίζουν για την "αντικειμενική ενημέρωση" και δίνουν καθημερινά την μάχη έχοντας συνείδηση του ρόλου τους απέναντι στους πολίτες, γνωρίζοντας ότι αποτελούν "βασικό συντελεστή και πυλώνα της λειτουργίας του πολιτεύματος και της δημοκρατίας",δεν κρατήθηκαν και πανηγύριζαν ως αρμόζει μπροστά  σε ένα τέτοιο βήμα, όπως αυτό που επετεύχθη με την ψήφιση του νομοσχεδίου για την παιδεία.
Και πάντα, προσβλέποντας στην διεύρυνση της συναίνεσης.

Γράφει η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: " Συναίνεση, που προσλαμβάνει ιστορικό χαρακτήρα".....

 Τα ΝΕΑ γράφουν χωρίς να μπορούν να κρύψουν, από διακριτικότητα πάντα,  τον ενθουσιασμό τους :
"Υπάρχουν και ευτυχισμένες στιγμές στον δημόσιο βίο μιας χώρας. Και προκαλούν αντίστοιχα συναισθήματα στους πολίτες της. Ιδίως σε περιόδους κρίσης.
Αυτά τα συναισθήματα είχαν καιρό να τα νιώσουν οι Έλληνες πολίτες".......... Και συνεχίζουν:
"Από χθες αυτή η αρνητική παράδοση έσπασε".
..................................
"Η κυβερνητική παράταξη, η αξιωματική αντιπολίτευση και τα μικρότερα κόμματα - πλην εκείνων της Αριστεράς - άλλαξαν την ατμόσφαιρα".
 «ΤΑ ΝΕΑ» έχουν κάθε λόγο να επιχαίρουν γι' αυτή την - ιστορική - εξέλιξη".......

......."Δεν έχουμε την ψευδαίσθηση ότι ο δημόσιος βίος δεν θα επιστρέψει στις άσκοπες αντιδικίες και στις μικροκομματικές σκοπιμότητες.Αλλά τώρα το ρόδι έσπασε.
Υπάρχει ένα στοιχείο αναφοράς. Ένα υπόδειγμα που θα δείχνει τον δρόμο για τα μείζονα και τα σπουδαία.
Από αυτή την άποψη η χθεσινή ψηφοφορία στη Βουλή συνιστά τομή στα πολιτικά μας πράγματα"


 Με ανάλογο ενθουσιασμό έγινε δεκτή η συναίνεση και από το "Έθνος" και από την "Ημερησία"


Έλληνες πολίτες μπορείτε να Ευτυχείτε!
Μπορείτε ακόμη και να αισθάνεστε εθνικά υπερήφανοι.

Να απεγκλωβιστείτε επιτέλους από την μιζέρια,  τις άναρθρες κραυγές και την καταγγελτική γλώσσα όσων επιβουλεύονται την δημοκρατία μας και κάνουν λόγο για 777.872 ανέργους.
Στους οποίους μάλιστα, το αμέσως επόμενο διάστημα και με βάση έρευνα της ΑΔΕΔΥ, θα προστεθούν άλλοι 250.000 από τις 183.000 επιχειρήσεις που θα βάλουν λουκέτο.
Η κυβέρνηση έχει προβλέψει τα πάντα, "στη βάση των συμφερόντων της εργατικής τάξης". Προκηρύσσει  55.000 θέσεις εργασίας!
Μακρυά από "αδιαφανείς διαδικασίες" και με αίσθημα  ευθύνης, μακρυά από "ρουσφέτια", μακρυά από την "πολιτική της ομηρίας" και μέσω των ΜΚΟ που θα εισπράττουν μόνον 250 ευρώ για κάθε 5μηνη πρόσληψη.14.000.000 θα διατεθούν στις ΜΚΟ
Οι δε εργαζόμενοι που θα "ωφεληθούν" από το πρόγραμμα, θα εισπράττουν  625 ευρώ τον μήνα για 5 μήνες! Συνολικά θα πάρουν για την χρονιά  3.125 ευρώ!
Τα νέα  μέτρα που ακολουθούν από τον Σεπτέμβρη, είναι και αυτά προσαρμοσμένα για την "Σωτηρία" του λαού και της χώρας.
Όσο για τα λουκέτα που μπαίνουν, ο υπουργός μας Ευαγ.Βενιζέλος,έδωσε την εξήγηση για να μην υπάρχουν παρερμηνείες.
Κλείνουν είπε, γιατί δεν έχουν "ταυτότητα",δεν έχουν "Στυλ",δεν έχουν "χαρακτήρα" !
Φταίνε οι ίδιοι οι μικρομεσαίοι που δεν έχουν φαντασία,  προσωπικότητα και εφευρετικότητα.
Δεν είναι σε θέση να πιάσουν τον σφυγμό της αγοράς.
Γι΄αυτό σας λέω απεγκλωβιστήτε!
Ένας νέος άνεμος φυσάει στην χώρα μετά την συναίνεση και οι πολίτες μπορούν να είναι αισιόδοξοι.

Το πιθανότερο είναι τον Οκτώβρη να βρεθούμε μπροστά στις κάλπες.
Και τότε, θα πρέπει να θυμόμαστε την θυσία της ΝΔ για το καλό της χώρας και του λαού μας.
Να μην ξεχάσουμε ότι η ΝΔ ψήφισε τον Ιούνη, μόνο τα 22 από τα 49 άρθρα του εφαρμοστικού νόμου του μεσοπρόθεσμου προγράμματος, μόνον!
Να θυμόμαστε όπως πολλές φορές έχει τονίσει ο Σαμαράς, ότι η πατρότητα της πρότασης για την "αξιοποίηση" της δημόσιας περιουσίας, ανήκει σε αυτόν και στην ΝΔ.
Να θυμόμαστε, ότι ο Σαμαράς στο ΕΚΟΝΟΜΙΣΤ δήλωνε:
«η σημερινή Νέα Δημοκρατία είναι το κόμμα που στηρίζει το επιχειρείν, γιατί χωρίς επιχειρηματίες δεν υπάρχουν επενδύσεις, δεν υπάρχει ανάπτυξη, (...) δεν υπάρχει οικονομία»(!).
Μην επιχειρήσετε να δώσετε απάντηση στο τι θα συνέβαινε χωρίς τους εργαζόμενους, μην αναρωτηθείτε πως στο διάβολο  βρέθηκαν τα κέρδη στα χέρια των επιχειρηματιών για να τα επενδύσουν και πως αυγατένουν.

 Να θυμόμαστε λοιπόν, ότι μεταξύ των 22 άρθρων που ψήφισε η ΝΔ, συμπεριλαμβάνονται και οι περικοπές των δημόσιων δαπανών.(παιδεία,υγεία,κτλ).
Συμπεριλαμβάνονται και ο περιορισμός προσλήψεων σε κρατικούς φορείς,μείωση των υπερωριών,ειδική εισφορά αλληλεγγύης και όσον αφορά τα εργασιακά και τα ασφαλιστικά θέματα, η ΝΔ ψήφισε το άρθρο 42 που αφορά την διευθέτηση του χρόνου εργασίας, αυτό δηλαδή που λέμε ευέλικτες ή ελαστικές  σχέσεις εργασίας.
Μην ξεχνάτε ότι η ΝΔ ψήφισε στην βουλή την παροχή εγγυήσεων 30 δις για τις τράπεζες.
Αλλά κυρίως να θυμόμαστε  ότι ο Πρόεδρος της ΝΔ στις 18/5 στο Συνέδριο του ΕΚΟΝΟΜΙΣΤ αλλά και  κατ΄επανάληψη, έχει δηλώσει ότι η "διαφορά" του με το ΠΑΣΟΚ είναι η πεποίθηση ότι το κόμμα του και ό ίδιος προσωπικά, θα μπορέσουν να διαχειριστούν με μεγαλύτερη επιτυχία και αποτελεσματικότητα τις ρυθμίσεις που ορίζει το μνημόνιο, το μεσοπρόθεσμο και ότι αλλά εκτιμούν και επιβάλλουν οι πατρόνες μας για το καλό, πάντα για το καλό της χώρας.
Η "διαφορά" του είναι στις μεθόδους της εφαρμογής του μνημονίου και όχι βέβαια στο μνημόνιο.

Για το συμφέρον της χώρας, για το συμφέρον της μεγάλης οικογένειας της ΕΕ, μπαίνουν στην άκρη τα "μικροκομματικά συμφέροντα" και "πορευόμαστε αντάμα"!
Πως λέγαμε χέρι με χέρι με τον Καρατζαφέρη;
Όλοι με μια φωνή,σαν μια γροθιά!


Και μιας και τα πράγματα έχουν φτάσει, τα οδηγήσαμε σε οριακό σημείο όλοι μαζί,μιας και μαζί  τα φάγαμε, όλοι μαζί θα τα αντιμετωπίσουμε.
Κυβέρνηση Εθνικής Συναίνεσης μακρυά από τον δικομματισμό που τόσα χρόνια ταλάνισε την χώρα.
Τώρα ανάγκη να πορευτούμε όλοι μαζί ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, λάος και όποια άλλη τσόντα προκύψει.Τι δηλαδή θα αφήσουμε απ΄έξω την Ντόρα;

Κάθε κλακαδόρος χωράει στην μεγάλη αγκαλιά μας.

Να μην ξεχάσουμε ότι στις 15 του Ιούνη το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ ετοιμάζονταν να ανακοινώσουν την συγκρότηση κυβέρνησης συνεργασίας.Αυτό που τότε από κακή θέση της σελήνης απέτυχε, σήμερα έχει όλες τις προϋποθέσεις να επιτευχθεί γιατί είναι Εθνική ανάγκη.
Μετά και τις δηλώσεις του Δασκαλόπουλου του ΣΕΒ
......"να αποτελέσει πρόκριμα για την επίτευξη συναίνεσης και σε μια σειρά κρίσιμων ζητημάτων όπως το φορολογικό και η συνταγματική αναθεώρηση" αλλά και την τοποθέτηση  της κυρίας Άννας που μεταξύ άλλων δήλωσε:
"Είναι μια ιστορική μέρα"......

Ξανανθίζει το χαμόγελο στα χείλη των Ελλήνων.

Προτείνω να..... προτείνουμε η  24η  Αυγούστου  εκάστου  έτους,  να κηρυχτεί ήμερα εθνικής συναίνεσης και αναγέννησης.






Δευτέρα 22 Αυγούστου 2011

Μηπως έχουμε ξεχάσει αυτό που απέναντι μπορεί να μας περάσει...........


 
Είναι εντυπωσιακός ο τρόπος που έχουν οι άνθρωποι να ερμηνεύουν γεγονότα και καταστάσεις.
Είναι χαρακτηριστικό και φαντάζομαι θα έχει τύχει σε όλους ή τουλάχιστον στους περισσότερους, να είναι μαζί με κάποιον φίλο ή γνωστό, να γίνουν θεατές ενός γεγονότος ταυτόχρονα και ο κάθε ένας ,να το έχει αντιληφθεί με τον δικό του τρόπο.
Ο καθένας να το έχει δει από την δική του οπτική γωνία, να το διαβάζει και να το ερμηνεύει ανάλογα.
Το πως συμβαίνει αυτό, δεν έχει να κάνει παρά μόνον με το γνωστικό πεδίο του καθένα ,τα δεδομένα του,τις παραστάσεις,τις εμπειρίες, τις αρχές του, την ιδεολογία του, εν τέλη την θέση του μέσα στο κοινωνικό σύνολο, αλλά και σε τι φάση βρίσκετε.
Ε,να μην το αναλύσουμε άλλο αυτό και όσα έγραψα παραπάνω, έχουν να κάνουν με το τραγούδι που ακούγετε.
Ο καθένας μπορεί να το ερμηνεύσει όπως εκείνος το αντιλαμβάνεται.
Το πιθανότερο είναι να το περιορίσει στις σχέσεις δύο ανθρώπων, αν έχει περισσότερη φαντασία μπορεί να το μεταφράσει με περισσότερο κοινωνικά κριτήρια, ας πούμε ανάμεσα σε ανθρώπους με νοσταλγική διάθεση.
Τώρα αν είναι πολιτικοποιημένος και όλα τα αποδίδει στις οικονομικές σχέσεις που καθορίζουν και τις κοινωνικές σχέσεις, τότε αδέρφια μπορεί και να το μεταφράσει πολιτικά.
Εγώ σε αυτήν την συνομοταξία ανήκω.
Γιατί επέλεξα να το αναρτήσω;
Α. Είναι καλοκαίρι και λίγη χαλάρωση μας χρειάζεται.
Β. Μου αρέσει αυτό το τραγούδι, απ΄όποια σκοπιά και αν ερμηνευτεί.
Γ. Γιατί ξέρω ότι σε κάποιους φίλους μου, αρέσει πολύ.
Δ. Γιατί δεν έχω κάτι να πω.Είναι φορές που νομίζω ότι τα είπα όλα.
Ε. Γιατί πρέπει  να δούμε: "Μήπως έχουμε ξεχάσει αυτό που απέναντι μπορεί", (απαιτείτε, είμαστε υποχρεωμένοι), "να μας περάσει".

Για ακούστε τι λέει στο ρεφρέν:

Ψάξε στο όνειρό μας, μήπως και βρούμε πουθενά τον εαυτό μας,
ίσως το λάθος να μην ήτανε δικό μας.
Ψάξε στο όνειρό μας, μήπως έχουμε ξεχάσει,
αυτό που απέναντι μπορεί να μας περάσει.


Καλή δύναμη σε όλους μας.



Πέμπτη 18 Αυγούστου 2011

"Του κρατάμε την πρώτη θέση,αρκεί να παίξει τον ρόλο που του πρέπει ......στην εξέγερση που έρχεται"

Στην προχθεσινή μου ανάρτηση για τους εκτελεσμένους ήρωες του Μπλόκου της Κοκκινιάς, πήρα ένα σχόλιο από το καλό φίλο 

 Είναι ένα σχόλιο γραμμένο από καρδιάς, με βαθύ συναίσθημα, αλλά και συναίσθηση  και πίστη στα πανανθρώπινα  ιδανικά και στις  ανάγκες των καιρών.

Προσεκτικός στις εκφράσεις του και με βαθιά συνείδηση του ρόλου που απαιτείτε να παίξει η εργατική τάξη και ο πολιτικός της φορέας.

Από το κείμενό του αναδύεται όλη η αγωνία, αλλά και η αποφασιστικότητα.
Καταγράφεται η ευαισθησία αλλά και η ταξική συνείδηση.
Μέσα από το κείμενό του, προκύπτουν ερωτήματα εναγώνια, προκύπτει η ανάγκη, ο θυμός, αλλά κυρίως προκύπτει η πίστη στην δυναμική που μπορεί να αναπτυχθεί με την καθοδήγηση του κόμματος της εργατικής τάξης.



Για δείτε τι λέει:

"Να φωνάξουμε δίπλα μας να πάρουν θέση, τους αγουροξυπνημένους που βγήκαν στους δρόμους και άσκοπα περιφέρονται. Να τους εξηγήσουμε πως αυτός που ποδοπάτησε την ζωή τους και ξερίζωσε τα όνειρα τους είναι ο καπιταλισμός, και καιρός είναι πια να χωρίσουμε μαζί του μια για πάντα τα τσανάκια μας".

 Και παρακάτω:

"   Μας λείπει αυτός που θα αξιοποιήσει την διάθεση για προσφορά των πολλών. Το ΚΟΜΜΑ που πρέπει επιτέλους να αναλάβει επί της ουσίας, τον ρόλο της πρωτοπορείας που του χρεώνουν οι κλασικοί. Του κρατάμε την πρώτη θέση, αρκεί να παίξει τον ρόλο που του πρέπει, και σαν μια φωτεινή δέσμη από σεληνόφως να γίνει φάρος-οδηγός στην εξέγερση που έρχεται".

Λέει και συνεχίζει:

"Όχι βιαστικά μα γρήγορα και αποφασιστικά".συμπλήρωση δική μου Έγκαιρα.

Για να κλείσει λέγοντας :

"Ας συγχρονίσουμε επιτέλους τους χτύπους της καρδιάς μας, για τα μεγάλα που μας ενώνουν, τ' άλλα θα τα λύσουμε στον δρόμο και στην πράξη.
 
Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο.
 
 
 Ο/Η Ευμένης είπε...
Των αδικοχαμένων συντρόφων μας το ολοκαύτωμα δεν λησμονούμε. Την ύβρη και την χυδαιότητα των κρατούντων δεν ξεχνούμε. Περιθάλπτουμε τ' αιματοβαμμένα ξεκοιλιασμένα όνειρα μας, που τα 'χουν πεταμένα στου δρόμου την άκρια. Ας συνταχθούμε δεν μας πρέπουν τ' εύκολα συμπεράσματα, ας κοιτάξουμε κατάματα τις αδυναμίες μας, και ας προσπεράσουμε κρίνοντας πάντα με επιείκεια. Δεν μας πρέπουν ανώφελα δάκρυα, από ανήμπορους ανθρώπους, απέναντι στον χλευαστικό σαρκασμό των πλεονεχτών και αχόρταγων δυναστών μας. Ακούστε τον ανατριχιαστικό ήχο των κλειδιών του δεσμοφύλακα μας. Λιγδιασμένοι λακέδες, υπηρέτες μιας βλογιοκομένης "δημοκρατίας" φτύνοντας νεκρές λέξεις από τα σαπισμένα στόματα τους. Να φωνάξουμε δίπλα μας να πάρουν θέση, τους αγουροξυπνημένους που βγήκαν στους δρόμους και άσκοπα περιφέρονται. Να τους εξηγήσουμε πως αυτός που ποδοπάτησε την ζωή τους και ξερίζωσε τα όνειρα τους είναι ο καπιταλισμός, και καιρός είναι πια να χωρίσουμε μαζί του μια για πάντα τα τσανάκια μας. Να τους αναγκάσουμε να κάνουνε στην άκρη, δεν μπορούν πια να μας φράζουνε τον δρόμο. Καγχάζουν οι αργυρώνητοι των τηλεπαραθύρων, νομίζουν ότι μας γονάτισαν, ότι τσάκισαν τις αντοχές μας, πλανώνται πλάνην οικτράν. Το στήθος μας φουσκώνει, το στήθος μας φουσκώνει και βγαίνει του πόθου μας ο τρομερός ο βρυχηθμός, ο αχός του ξεπερνάει τα πέρατα της πολιτείας. Όλα τ' άλλα τα ρυπαρά που γίνονται αντιληπτά με την ακοή και την οσμή, χάνονται, και πελώρια σηκώνεται και ανεμίζει η σημαία μας, ενάντια στην σύγκρουση που έρχεται. Πρόθυμα χέρια αδράζουν πτυοσκάπανα και καθαρίζουν τις λεωφόρους από τα περιττώματα του χυδαίου λαϊκισμού, και του φτηνού ανώφελου μικροαστισμού. Με άλλα υλικά θα χτίσουμε εμείς τις πολιτείες μας, ανεκτίμητα, αδελφοσύνη, ισότητα, ισονομία, αξιοπρέπεια, και σιγουριά. Αυτά μας προστάζει η λατρεμένη μας ΛΑΟΚΡΑΤΙΑ για να φθάσουμε σε μια κοινωνία αταξική. Μας λείπει αυτός που θα αξιοποιήσει την διάθεση για προσφορά των πολλών. Το ΚΟΜΜΑ που πρέπει επιτέλους να αναλάβει επί της ουσίας, τον ρόλο της πρωτοπορείας που του χρεώνουν οι κλασικοί. Του κρατάμε την πρώτη θέση, αρκεί να παίξει τον ρόλο που του πρέπει, και σαν μια φωτεινή δέσμη από σεληνόφως να γίνει φάρος-οδηγός στην εξέγερση που έρχεται. Όχι βιαστικά μα γρήγορα και αποφασιστικά. Να λάβει επιτέλους τέλος, αυτός ο αδιάντροπος εξευτελισμός, από χυδαίους λιγούρηδες επιστατούντες. Τα μάτια μας τα 'κανε ο πόνος και οργή στενά σαν σχισμές, τα δάκρυα μας γίναν πυρακτωμένοι σταλακτίτες, τα μηνίγγια μας χτυπάνε, πλησιάζει η ώρα. Να ηχήσουν τα εμβατήρια μας, ο καθένας μας να κάνει το χρέος του, και όλοι μαζί σαν μια χιονοστιβάδα από καθήκον να καθαρίσουμε την σαπίλα και την μούχλα. Ας συγχρονίσουμε επιτέλους τους χτύπους της καρδιάς μας, για τα μεγάλα που μας ενώνουν, τ' άλλα θα τα λύσουμε στον δρόμο και στην πράξη.
 Απ΄αφορμή τους προβληματισμούς του Φίλου Ευμένη.
Καιρός είναι πια, να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους.
Να προβληματιστούμε, να ασκήσουμε το δικαίωμά μας στην κριτική,να προχωρήσουμε και στην αυτοκριτική  μας.
Τα περιθώρια λιγοστεύουν, θα μετράμε θύματα ,θα περιοριζόμαστε σε διαπιστώσεις, σε καταγγελίες, θα επαναλαμβανόμαστε,θα αναπαράγουμε,θα φουσκώνουμε από υπερηφάνεια που εμείς τα λέγαμε από πάντα και, θα κοιτάμε τον ταξικό εχθρό να ζει μέσα στην σήψη του ενώ όλοι εμείς θα πεθαίνουμε από σηψαιμία, ενώ πρέπει να τον θάψουμε.
         

Τετάρτη 17 Αυγούστου 2011

Η Κοκκινιά σήμερα, μπορεί και έχει χρέος να πρωτοστατήσει ξανά στους αγώνες!

Τιμή και δόξα στους ήρωες του Μπλόκου


.........Σ΄ευχαριστώ πατρίδα Κοκκινιά που μ΄έκαμες να στέκουμε ορθός μπρος στους καιρούς και να κοιτάζω κατάματα τους λαούς. Σ΄ευχαριστώ που μ΄έκαμες να μην ντρέπομαι. Σ΄ευχαριστώ για το μεγάλο Εθνικό Δίδαγμα που μας έδωσες. Πώς να αγαπάμε την Ελλάδα . Να αγαπάμε και να υπερασπιζόμαστε την λευτεριά και ανεξαρτησία της με την θυσία μας. Σ΄ευχαριστώ Πατρίδα Κοκκινιά που με έκαμες περήφανο.
από την ομιλία του προέδρου του δημοτικού συμβουλίου Κοκκινιάς
Κωνσταντίνου Γέμελου
Εν Νικαία 14/8/1959



O Aύγουστος είναι ο μήνας που σύσσωμη η Κοκκινιά τιμά την μνήμη των ηρώων της.
Των παλικαριών της που έδωσαν την ζωή τους για την Λευτεριά και την ανεξαρτησία μας, για την υπεράσπιση των ιδανικών τους, ενάντια στους Ναζί κατακτητές, που με τους ντόπιους ταγματαλήτες, Γερμανοτσολιάδες,  και τους χαφιέδες τους,  έπνιξαν στο αίμα την προσφυγούπολη Κοκκινιά για να εκδικηθούν το λαό της, που στάθηκε πρωτοπόρος στους αγώνες  και άγιασαν τα χώματά της με τις θυσίες και το αίμα τους.

Η Κοκκινιά σήμερα μπορεί και έχει χρέος να πρωτοστατήσει και πάλι στους αγώνες ενάντια στην επίθεση και στο μπλόκο της ολιγαρχίας του πλούτου που δέχεται ολόκληρος ο λαός μας.
Να υψώσει το ανάστημα ενάντια στον ταξικό εχθρό, που και σήμερα σε αγαστή συνεργασία με τους ντόπιους και ξένους εκπροσώπους του κεφαλαίου εξαπολύουν επίθεση ενάντια στα κατακτημένα με αγώνες και θυσίες δικαιώματά μας, που εκχωρούν κυριαρχικά δικαιώματα στους ξένους μεταπράτες, που βυθίζουν της χώρα και τους ανθρωπούς του μόχθου στην ένδεια, στην φτώχεια και τον οδηγούν στην εξαθλίωση και στον αφανισμό.

Η Κόκκινιά έχει χρέος και μπορεί να ανταποκριθεί στις ιστορικές ανάγκες.
Να εμπνευστεί από τις παραδόσεις της από την ανυπόταχτη ιστορία των ηρώων  της, να συνεχίσει στα χνάρια και στα βήματα τους .



Ξεκινούν σήμερα οι εκδηλώσεις
Με καταθέσεις στεφάνων σε σημεία της πόλης όπου εκτελέστηκαν αγωνιστές ξεκινούν σήμερα οι εκδηλώσεις τιμής και μνήμης για τους εκτελεσθέντες του Μπλόκου της Κοκκινιάς το 1944. Τις εκδηλώσεις, που ολοκληρώνονται την Κυριακή, διοργανώνει το Παράρτημα Κοκκινιάς της Πανελλήνιας Ενωσης Αγωνιστών Εθνικής Αντίστασης και ΔΣΕ.Σήμερα Τετάρτη 17 Αυγούστου: Οι εκδηλώσεις ξεκινούν στις 6 μ.μ. με κατάθεση στεφάνων στην πλατεία Αγίου Νικολάου. Θα ακολουθήσουν καταθέσεις στεφάνων σε άλλα σημεία της πόλης όπου εκτελέστηκαν πατριώτες. Στις 8.15 μ.μ. θα γίνει κατάθεση στεφάνων στο χώρο της Μάνδρας και θα ακολουθήσει ομιλία εκπροσώπου του Παραρτήματος Κοκκινιάς της ΠΕΑΕΑ - ΔΣΕ. Στις 8.45 μ.μ. θα γίνει η πρεμιέρα της επανέκδοσης της ταινίας «Το Μπλόκο» του Αδωνι Κύρου στη Μάνδρα του Μπλόκου.
Την Κυριακή 21 Αυγούστου: Στις 10 π.μ. θα πραγματοποιηθεί η κεντρική εκδήλωση στο χώρο της πλατείας 17ης Αυγούστου 1944. Θα γίνει ομιλία εκπροσώπου του Παραρτήματος Κοκκινιάς της ΠΕΑΕΑ - ΔΣΕ, κατάθεση στεφάνων, πορεία στο χώρο του καινοτάφιου του 3ου Νεκροταφείου και προσκλητήριο νεκρών.




Παρασκευή 12 Αυγούστου 2011

Για την ανταρτομάνα Κοκκινιά, την πόλη που αγαπήσαμε

Αφιέρωση τιμής και μνήμης


Λένε σ΄αυτήν την γωνιά σταμάτησε εκείνος ο χαφιές,ο ταγματασφαλίτης που φώναζε."Όλοι οι άνδρες από 16 έως 86 χρονών να μαζευτούν στην πλατεία της Οσίας Ξένης. Όποιος δεν υπακούσει θα εκτελείται επί τόπου. Σ΄αυτή την γωνιά, κοντοστάθηκε το Γερμανικό τζιπ, το πρωινό της 17 Αυγούστου του 1944. Εκεί στην γωνιά ήταν η βρύση που έπαιρνε νερό όλη η γειτονιά και της έλαχε της Βαγγελίτσας, να΄ναι εκεί, με τον γκαζοτενεκέ. Νόημα της έκανε να τους δώσει να ποιούν και κείνη τους γύρισε την πλάτη. Ο Ταγματασφαλίτης κατέβηκε της έδωσε μια κλωτσιά, την έριξε κάτω βρίζοντας και συνέχισε να την κλωτσάει με λύσσα. Όλοι είπαν τυχερή ήταν που δεν την σκότωσε. Ήταν 14 χρονών η Βαγγελίτσα. Έμεινε "σακάτισσα" σε όλη την υπόλοιπη ζωή της. Πέθανε πριν κάποια χρόνια,μόνη χωρίς οικογένεια.
Εκεί σ΄αυτήν την βρύση τα κορίτσια της γειτονιάς έλεγαν την πρώτη καλημέρα. Εκεί έβγαινε το πρώτο "ανακοινωθέν" εκεί η "ενημέρωση"και η "κοινωνική κριτική" Τι θα μαγειρέψουν,τι έγινε με τα γεννητούρια της Κατίνας,τι απέγινε με τον τσακωμό της Αγγέλας με την Φιλιώ και .....γύρισε ο άντρας της Έλλης από την λεγάμενη; Εκεί στη γωνία, οι καημοί και οι πόνοι, γίνονταν μικρά μικρά κομματάκια αντίδωρο να το μοιραστούν όλοι, να γίνει ο πόνος ποιο μικρός και πανηγύρι η χαρά. Στο προσφυγικό γωνιακό διώροφο,ο κυρ Γιώργος που έμενε από πάνω με την κυρά του την κυρά Τασία, έκανε μανάβικο το κάτω μέρος της σκάλας στο ισόγειο και έτσι συμπλήρωνε την σύνταξη της πείνας. Κάθε τόσο παρατούσε το μανάβικο και πεταγόταν στην αντικρινή γωνία να πιει ένα ποτηράκι ρετσίνα με τον κυρ Γιάννη,τον Άρη,τον Αντώνη...Ε! και τότε έβγαινε στο μπαλκόνι η κυρά Τασία, ειδοποιημένη από την κυρά Δέσποινα την "πεπεού" και έβαζε την φωνή "Γιώργηηηηη, που είσαι βρε Γιώργη, έλα δω,πελάτης. Στο ισόγειο σ΄ένα δωμάτιο μ΄ένα κουζινάκι,έμενε η "Λολομηλίτσα". Λιγερόκορμη ,όμορφη,νέα και περήφανη. Ερωτεύθηκε και κράτησε τον καρπό του έρωτά της και ποτέ κανείς δεν έμαθε ποιος ήταν. Άγαμη μητέρα ! Την εποχή εκείνη τόλμησε να παραμείνει άγαμη και να μεγαλώσει με περηφάνια και μες την φτώχεια το παιδί της. Εκεί λοιπόν στη βρύση κάναν σύναξη τα χρώματα. Κάναν σιγόντο οι φωνές, τα γέλια τα πειράγματα. Και τα χρόνια πέρναγαν.........

Εκεί μαζεύονταν τα Σάββατα πριν από το πάρτι του Σαββατόβραδο η καινούργια γενιά. Μοσχοβολούσε η γειτονία βασιλικό και ασβέστη, γιασεμιά και χύμα κολόνια. Άναβε η κουβέντα για το ποδόσφαιρο. Πώς έβαλε γκολ ο Υφαντής και ο Νεστορίδης, πως μπλοκάρανε την μπάλα ο Θεοδωρίδης και ο Μανταλόζης. Εκεί κλεφτά το πρώτο τσιγάρο,εκεί και οι κλεφτές ματιές στα κορίτσια που μπαινόβγαιναν από το ένα σπίτι στο άλλο με τα μπικουτί στα μαλλιά για τις τελευταίες ετοιμασίες για το πάρτι. Ο Βαγγέλης, ο Αλέκος, ο Θοδωρής, ο Σταυρής, ο Αντώνης.......η Λουκρητία,η Ρηνούλα,η Μαλάμω,η Μαρίνα,η Βασιλίτσα....και η φωνή του Στελάρα. "Εγώ με την αξία μου και το φιλότιμό μου,κρατάω πάντα στη ζωή ψηλά το μέτωπό μου"
Πριν φύγουν από την γειτονιά ο κυρ Γιώργης και η κυρά Τασία είχαν βάψει το μπαλκόνι ροζ. Η πόρτα κάτω δεν μαντάλωνε και πια δεν έμενε κανείς. Οι μικρές γλάστρες γεμάτες πλατύφυλλους βασιλικούς, τα γεράνια,το γιασεμί,τα τζιράνια περίμεναν να τα ποτίσουμε και μεις, παιδιά ανεβαίναμε τις σκάλες καθόμασταν στο μπαλκόνι και αγναντεύομαι το γαλάζιο της θάλασσας,πέρα μακρυά. Τα λευκά κουρτινάκια στο κουζινάκι της κυρά Τασίας, παρέμεναν εκεί για να μαρτυρούν το πέρασμά της. 
Κάτω,μπρος στη πόρτα της "Λολομηλίτσας" μια ροδούλα να μεγαλώνει,ν΄απλώνει τα κλαδιά της και να σκεπάζει με το πράσινο και το ροδή της, την εγκατάλειψη.Εκεί η ροδούλα να δίνει καθημερινά την μάχη της επικράτησης με το καυσαέριο και τον καιρό. Όλα σιγά σιγά ρημάξανε. Η βρύση βγήκε από την γωνία,το γιασεμί μαράθηκε, μαράθηκαν τα τζιράνια και ο βασιλικός και στη θέση της βρύσης, μπήκε μια πινακίδα της τροχαίας και ένας κάδος σκουπιδιών. Το ροζ του μπαλκονιού ξέφτισε και από κάτω φάνηκαν το γαλάζιο,η ώχρα και πια από το μπαλκόνι δεν έβλεπες την θάλασσα. Υψώθηκαν πολυκατοικίες,να κλείνουν τον ορίζοντα,βάζοντας φραγμό στο βλέμμα και στα όνειρα. Τσιμεντένιοι όγκοι κρύβουν τα μυστικά, την χαρά και τον πόνο. Ταφόπλακα στις καρδιές. Και κει κάτω,γύρω γύρω παρκαρισμένες ιλουστρασιόν λαμαρίνες,να ξεφωνίζουν την ανθρώπινη ματαιοδοξία και αλλοτρίωση.

Βουητό και γδούποι, βγήκα να δω τι γίνεται. Παντού κουρνιαχτό και κει στην γωνία που χρόνια τώρα έχει στοιχειώσει τ΄όνειρο, που στα δωμάτια μπαινοβγαίνουν αρουραίοι, εκεί που τα σκουπίδια ασελγούν στην μνήμη και τις ζωγραφιές, που εκτόπισαν τις μυρωδιές τ΄αρώματα,τα χρώματα και τα τραγούδια,δυο κουρτινάκια μόνον, με δαντελίτσα γύρω γύρω,κατακίτρινα πια, να μαρτυρούν το πέρασμα των ονείρων.  
Μόνον η ροδούλα με πείσμα να δίνει την μάχη της επιβίωσης, σε πείσμα των καιρών και κάθε χρόνο να πρασινίζει,ν΄απλώνει κλαδιά,να στολίζεται με τα κατακόκκινα λουλουδάκια της,να τα μετασχηματίζει σε ολοστρόγγυλους καρπούς και να βγάζει κοροϊδευτικά την γλώσσα.

Κουρνιαχτός ολόγυρα και βουητό. Ένα γιγάντιο ατσάλινο χέρι,μια εφιαλτική χούφτα ενός κακού γίγαντα, τερατόμορφου,να υψώνεται και να πέφτει κατά πάνω στο μπαλκόνι ,στο κουζινάκι της κυρά Τασίας. Η παλιά της γκαζιέρα, εκσφενδονίστηκε ψηλά και τα κουρτινάκια της θάφτηκαν στο χώμα. Υψώνεται το γιγάντιο χέρι και πέφτει με μανία ξανά και ξανά.  
Όχι, όχι την ροδούλα,κάτω τα ξερά σου,όχι που να σε πάρει ο διάβολος. Και πια στην γωνία δεν υπάρχει τίποτα. Ένα κλαράκι απ΄την ροδούλα πρόκαμα και μάζεψα. Ένα κλαράκι με μια ριζούλα.Το΄βαλα σε μια γλάστρα να΄χω να το ποτίζω.... Χθες μου φάνηκε ποιο πράσινο.

Στην γωνία δεν έμεινε τίποτα μόνον όγκοι από πλίνθους και χώματα. Σωρός ερειπίων,όλα μας τα παραμύθια,όλες οι ζωγραφιές των παιδικών μας χρόνων, για να υψωθεί η τσιμεντένια ματαιοδοξία μας, πληγώνοντας την ιστορία και την φυσιογνωμία της πόλης μου.

Η ροδούλα σήμερα πέταξε ένα καινούργιο φυλλαράκι.



Κυριακή 7 Αυγούστου 2011

Μια βόλτα στην Κοκκινιά και στους θερινούς κινηματογράφους του ονείρου!


Που να βρω χρώματα να ζωγραφίσω τις Κυριακές σου. Και οι Κυριακές σου, γιορτές


Από το Σάββατο ξεκινούσαν οι προετοιμασίες Η φωνή του κυρίου Θεμιστοκλή, ακούγεται στην γειτονιά που μόλις έχει ξυπνήσει. Σπρώχνει με τα χέρια το πολύτιμο φορτίο του. Πάνω σε τρεις ρόδες, ακουμπισμένο ένα ολόκληρο κατάστημα. Ένας πάγκος με μικρά και μεγάλα χωρίσματα,
σκεπασμένος με τζάμι που ανοίγει και από τις δύο πλευρές.
Μέσα εκεί, τα μαγικά του εμπορεύματα. Κουτάκια μικρά και ποιο μικρά, χρωματιστά και γυαλιστερά,μπουκαλάκια σε διάφορα σχήματα που μοσχοβολούν.
"Αρώματα, κολόνιες, εσάνς, έχω λεμόνι και γιασεμί, έχω φουζέρ και λεβάντα,γαρδένια και κίτρο.
Έχω κρέμα ημέρας και πούδρα το Calon, κρέμα nivea για τα χέρια σας και λοσιόν για το πρόσωπο, κραγιόν και μανό σε όλα χρώματα. Ελάτε κορίτσια, ελάτε κυράδες,.......
" αρώματα, κολόνιες, εσάνς" και ξανά από την αρχή.
 
Σε λίγα λεπτά μαζεύονταν το γυναικομάνι. Οι κυράδες με κείνες τις ρόμπες τις σατέν,με τα μεγάλα λουλούδια τα χρωματιστά και τα πασουμάκια, τα ροζ και τα γαλάζια και όσες είχαν ξυπνήσει από νωρίς και τα μπικουτί στα μαλλιά. Οι κοπέλες και τα κοριτσόπουλα και αυτά από κοντά. Να ψωνίσουν να φτιασιδωθούν, να΄ναι η μία, ποιο όμορφη από την άλλη το βράδυ του Σαββάτου, τα κορίτσια στο πάρτι και οι μανάδες, αύριο στην βόλτα και στο σινεμά. Σαν έφευγε ο κύριος Θεμιστοκλής, τα κορίτσια δεν το διαλούσαν αμέσως, έπρεπε να συνεννοηθούν ποια θα πάει στο σπίτι της αλληνής, να βάψουν τα μαλλιά ,να τα τυλίξουν με τα ρόλεϋ,να βάψει η μία τα νύχια της άλλης, να δουν τι θα φορέσουν..... Το πάρτι ήταν κιόλας προγραμματισμένο, από την ώρα που είχε τελειώσει το προηγούμενο. 
Σε ποιανού το σπίτι θα γίνει και ποιοι θα είναι οι καλεσμένοι. Άλλωστε αυτό συζητιόνταν κάθε απόγευμα στην γωνία της κυρα Δέσποινας που μαζευόντουσαν.Οι μεγάλες, οι μαμάδες, είχαν άλλο πρόγραμμα. Έπρεπε να ετοιμαστούν για την βόλτα ή το σινεμά της Κυριακής. Το ταγιεράκι της μάνας,ραμμένο από την μοδίστρα της γειτονιάς την κυρά Γλυκερία, έτοιμο,σιδερωμένο και βαλμένο με προσοχή στην καρέκλα μέσα στην σάλα, μην και τσαλακωθεί. Εκεί και το κουστούμι του πατέρα, στην κρεμάστρα. Φρεσκοπλυμένο και φρεσκοσιδερωμένο το άσπρο του πουκάμισο και η τσάκιση στο παντελόνι ξυράφι. Τα απογεύματα του Σαββάτου,ήταν τα μόνα απογεύματα που δεν μαζεύονταν στις αυλές ή μπροστά στις πόρτες, να κάνουν γειτονικό, να τα πουν για τα καλά και τα ανάποδα της μέρας. Είχαν τις προετοιμασίες για αύριο Κυριακή, το ραβαΐσι ξεκίναγε από το πρωί. Οι μυρουδιές μπερδεύονταν η μία με την άλλη. Οι μοσκοβολιές από τις γλάστρες και την πάστρα, με τις μυρουδιές από το κοκκινιστό, τα σουτζουκάκια, τα κεφτεδάκια,τις πατάτες τις τηγανητές και το βούτυρο που τσιτσίριζε για την μακαρονάδα.

Οι άντρες, από το πρωί καθόντουσαν στο τραπέζι. Ξεκίναγαν με το καϊμακλίδικο βαρύ καφεδάκι και την εφημερίδα και από κει και κει αρχίνευαν να πηγαινοέρχονται οι φίλοι και τα μεζεκλίκια. Η ρετσίνα άφθονη και ο Στελάρας να τραγουδά:
"Εγώ με την αξία μου και το φιλότιμό μου,κρατάω πάντα στην ζωή ψηλά το μέτωπό μου" Άκουγες γέλια και χαρούμενες φωνές από παντού. Μαρία πιάσε ένα ποτηράκι για τον Σπύρο, φέρε και κανένα μεζεδάκι ακόμα, άντε στην υγειά μας.....

Γλέντι οι Κυριακές σου Κοκκινιά μου, γλέντι.


Το απόγευμα ήταν όλα έτοιμα για την βόλτα ή το σινεμά. Συνήθως είχαν φροντίσει να δουν
τις προηγούμενες μέρες στις προθήκες τα προσεχώς, αλλά και αν όχι, οι κινηματογράφοι σ΄έναν δύο δρόμους ήταν, θα έκαναν την βόλτα τους και την επιλογή τους. Εκεί σ΄αυτήν την βόλτα θα συναντούσαν και κάποιους γνωστούς για μια κουβεντούλα στο πόδι. Πανηγύρι θαρρείς και γινόταν στους κεντρικούς δρόμους.
Τα φώτα στα μαγαζιά αναμμένα γύρω από τους κινηματογράφους Ο Αρμένης με τα λεμπλεμπιά του(ξηροί καρποί), ποιο κει το μαλλί της γριάς, ζαχαροπλαστεία λουκουματζίδικα......και στην γωνία το μοναδικό καφενείο με τους αργιλέδες
Οδός Κονδύλη και οδός 8 (Τσαλδάρη) αυτοί ήταν οι κεντρικοί δρόμοι της Κοκκινιάς. Η οδός 8 για τις βόλτες και η Κονδύλη για τα σινεμά. Ένα πολύβουο σμάρι, ένα πλήθος πολύχρωμο, χαρούμενο και αισιόδοξο.
 

Στην Κονδύλη, οι κινηματογράφοι και το Θέατρο. Οι Κυριακές του ονείρου και του ταξιδιού μέσα από την μεγάλη οθόνη. Το "ΚΕΝΤΡΙΚΟΝ" Θεατρική σκηνή και ποιοι δεν έχουν περάσει από εδώ. Ο Απόλλων Γαβριηλίδης, η Τούλα Δημητρίου,το κωμικό δίδυμο Ζαζά και Χιμπονάνο, ο Φίλιος Φιλιππίδης, ο Αγκόπ,ο κομφερανσιέ Νίκος Σιμονοβίκης που ξεσήκωνε τον κόσμο, με την ζωντάνια και τα πετυχημένα του αστεία.
Εκεί στο "ΚΕΝΤΡΙΚΟΝ" διοργανώνονταν και διαγωνισμοί ταλέντων, αλλά και αγώνες πάλης, με πρωταγωνιστές τον Μπόρα, τον Καρπόζηλο και άλλους. Η τελευταία θεατρική παράσταση στο"ΚΕΝΤΡΙΚΟΝ" ήταν "Ο καλός στρατιώτης Σβέϊκ"με το Γιώργο Ολύμπιο. Η αίθουσα μετατράπηκε σε χειμερινό κινηματογράφο Αργότερα στην ταράτσα λειτούργησε και θερινός κινηματογράφος.Το στολίδι της πόλης όμως ήταν ο ΟΡΦΕΑΣ. Μια μεγάλη αίθουσα με πολυθρόνες αναπαυτικές, με βυσσινί βελούδο,έναν τεράστιο πολυέλαιο στο κέντρο της αίθουσας και παρακαλώ, με δύο εξώστες. Οι ταινίες που έφερνε πάντα πρώτης προβολής. Ουρές στα ταμεία, ίσαμε έξω στους δρόμους και στα δύο ταμεία που λειτουργούσαν έγραφε σε μια ταμπελίτσα "μόνον όρθιοι" Μέχρι που χρόνια μετά, για λόγους ασφαλείας απαγορεύτηκαν οι όρθιοι στους κινηματογράφους Λίγο ποιο κάτω και πάντα στην Κονδύλη ήταν και το ΑΛΚΑΖΑΡ και το ΠΑΛΛΑΣ.
Το ΑΛΚΑΖΑΡ μόνον για άντρες. Άβατο για τις γυναίκες. Έφερνε ακατάλληλες ταινίες. Όχι ταινίες SEX, πολεμικές, περιπέτειες κ.α Τα αγόρια το είχαν μεγάλη υπόθεση το να μπορείς να μπαίνεις στο ΑΛΚΑΖΑΡ. Ηταν κάτι σαν τον στρατό, αν είχες πάει στο ΑΛΚΑΖΑΡ τότε μπορούσες να θεωρηθείς ενήλικας. "Εγώ έχω πάει στο ΑΛΚΑΖΑΡ" κοκορευόντουσαν, ακόμη και αν ήταν ψέματα τα αγόρια, μόνον μη το μάθει η μάνα. Το τι γινόταν μέσα δεν λέγεται. Φωνές και πειράγματα,γινόντουσαν ένα με τους πρωταγωνιστές, χωριζόντουσαν σε ομάδες και τσακώνονταν προεξοφλώντας το τέλος και τον νικητή.
Στο τέρμα της Τσαλδάρη εκεί οπού σχεδόν ενωνόταν με την Κονδύλη, ήταν αλλοι δύο κινηματογράφοι το ΑΠΟΛΛΩΝ και το ΡΕΑ και οι δύο χειμερινοί. Το ΡΕΑ έφερνε κατά κανόνα ταινίες ιστορικού περιεχομένου "Σαμψών και Δαλιδά", "Σεμίραμις", "Μπεν Χούρ"....... Ψηλά στην Κονδύλη πριν το ΚΕΝΤΡΙΚΟ υπήρχε και ο θερινός ΑΠΟΛΛΩΝ. Μια ζωγραφιά ήταν. Χαλίκι κάτω και στους φράχτες να σκαρφαλώνει τ΄αγιόκλημα και να μοσχοβολάει η νύχτα. Λίγα χρόνια πριν κλείσει ανακαινίστηκε και του έβαλαν μια πρωτοποριακή μηχανική στέγη που ανοιγόκλεινε για να μπορεί να λειτουργεί και σαν Χειμερινός. Έτσι το αγιόκλημα μαράθηκε και η φθορά βρήκε πόρτα ανοιχτή και εγκαταστάθηκε Εκεί γύρω ήταν ακόμη το ΑΝΩ,το ΒΙΚΤΩΡΑΦΡΟΔΙΤΗ..... 35 κινηματογραφικές αίθουσες λειτουργούσαν στην Κοκκινια την δεκαετία του 50 μέχρι και τα μέσα της δεκαετίας του 60 (60-67).


Το όνειρο όμως ήταν η ΓΡΑΝΑΔΑ. Και μόνον το όνομά της είναι αρκετό να σε ταξιδέψει σε κόσμους παραμυθένιους 
Να ζωντανέψουν οι μυρουδιές από το πυκνό το αγιόκλημα και τα γιασεμιά,να νιώσεις να τριζοβολάει το χαλίκι κάτω από τα βήματά σου, να σε τυλίξει η δροσερή πνοή της καλοκαιρινής νύχτας, να αισθανθείς να σε λούζει το ασημένιο φως του φεγγαριού, πίσω από την μεγάλη οθόνη και να γίνεται ένα με τα φεγγάρια της. Να λιγώνεσαι από τις μυρουδιές του ψημένου καλαμποκιού, να λιώνει στο στόμα σου η ροζ ζάχαρη από το μαλλί της γριάς και τα καραμελωμένα μηλαράκια με κείνη την κατακόκκινη καραμέλα, που την τρίβαμε στα χείλη τάχα μου κραγιόν, για τα κατακόκκινα έτσι και αλλιώς χειλάκια των μικρών κοριτσιών. 
 Καλοκαιρινές νύχτες κινηματογράφου Να μπαίνεις μέσα και να σε υποδέχεται η φωνή του Φρανκ Σινάτρα, του Σαρλ Ασναβούρ, της Εντιθ Πιάφ, αλλά και του Τζίμη Μακούλη,του Γούναρη....Η γλυκιά αναμονή να αρχίσει το έργο και τα φώτα να χαμηλώνουν αργά αργά. Μοναδική εστία φωτός το φεγγάρι, κρεμασμένο από αόρατη κλωστή στο στερέωμα.
Ακουγόταν η γνώριμη μουσική επένδυση για τα "ΕΠΙΚΑΙΡΑ" Να ο Καραμανλής,να και η Φρειδερίκη σε φιλανθρωπικές δραστηριότητες, να ο Αϊζενχάουερ, να και ο Ντε Γκώλ ...... και να ακούς, ψιθύρους αποδοκιμασίας και κάνα φάσκελο όχι σε δημόσια θέα, χαμηλά. 
 Και μετά τα προσεχώς. Τι θα δείξει την επόμενη και τι την μεθεπόμενη εβδομάδα. Μερικές σκηνές από το έργο. Και επιτέλους έπεφταν οι υπότιτλοι του έργου. 

Άκρα του τάφου σιωπή και η μουσική επένδυση γέμιζε τον αέρα. Το ταξίδι ξεκίναγε, μαζί με την φωνή του "ΠΟΛΊΤΗ ΚΈΙΝ" και άλλοτε με την φωνή της "Τζίλντας" ή της "Ωραία μου Κυρία"............................. Και μεις γινόμασταν τοσοδούληδες, τρυπώναμε στις τσέπες τους να τους ακολουθήσουμε στην περιπέτεια και στο όνειρο,παρέα με τον Χόμφρεϋ Μπόγκαρντ στην"ΚΑΖΑΜΠΛΆΝΚΑ". 
" Γινόμασταν ΟΦΗΛΊΕΣ, μπαίναμε στο " ΤΡΑΊΝΟ ΘΑ ΣΦΥΡΊΞΕΙ ΤΡΕΙΣ ΦΟΡΈΣ" παρέα με τον Γκάρυ Κούπερ, ερωτευόμασταν τον Κλαρκ Γκέημπλ στο"ΌΣΑ ΠΑΊΡΝΕΙ Ο ΆΝΕΜΟΣ", αρρωσταίναμε με την Ολίβια ντε Χάβιλαντ, πηγαίναμε "ΑΝΑΤΟΛΙΚΆ ΤΗΣ ΕΔΈΜ",αράζαμεΛΙΜΑΝΙ ΤΗΣ ΑΓΩΝΙΑΣ" παρέα με τον Μαρλον Μπράντο, αισιοδοξούσαμε με τον Μοντγκόμερι Κλιφτ στο "ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙ" και γινόμασταν "ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣΧΩΡΙΣ ΑΙΤΙΑ" για να ερωτευτούμε τον Τζέϊμις Ντήν.
Δύο ώρες κρατούσε το ταξίδι στο όνειρο, με μια ενδιάμεση στάση,για επιστροφή στην πραγματικότητα που μας έφερνε η φωνή που διαλαλούσε την πραμάτεια του: "Λεμονάδες πορτοκαλάδες, μπυράλ σάμαλι κώκ, στραγάλια φυστίκι, πασατέμπο"..........  
Ώσπου να αρχίσουν να χαμηλώνουν ξανά τα φώτα, αργά αργά.  
Στα τέλη της 10 ετίας του 50 άρχισε και η άνθιση του Ελληννικού κινηματογράφου.Ποιο οίκιος σε μας . Βλέπεις, μιλούσαν την ίδια γλώσσα, κινούνταν σε γνώριμους δρόμους, ερωτεύονταν με τον ίδιο τρόπο, κλαίγανε και γελούσαν με τις ίδιες καταστάσεις.

Επαναστατούσαμε σαν την "ΣΤΕΛΛΑ"ερωτευόμασταν σαν την "ΦΑΙΔΡΑ" . Και μετά, ήρθαν η Αλίκη και η Τζένη στην ζωή μας, για να μας την αλλάξουν.
Στους δρόμους συναντούσες χιλιάδες Αλίκες, να περπατούν με τον ίδιο τρόπο, να μιλούν με τον ίδιο τρόπο, να χτενίζονται και να ντύνονται με τον ίδιο τρόπο και να ονειρεύονται τους ίδιους έρωτες .Χιλιάδες απομιμήσεις της Αλίκης, σε μια προσπάθεια να της μοιάξουν ακόμα χάνοντας και τους εαυτούς τους. Και ύστερα, έκλεισε ο Μπούρας, έκλεισε και ο Ασημάκης και ο Φραγγούλης. Ο Μπούρας είχε σακιά από λινάτσες και μέσα τους τα αγαθά της γης. Αλεύρι, ζάχαρι, φακές, ρίζι, μακαρόνια, φασόλια, βαρέλια με λάδι και μια ζυγαριά με σταθμά. Εκεί άρχισαν να κάνουν την εμφάνησή τους τα πρώτα Super Market.



Και έγινε Super Market το καμάρι μας ο ΟΡΦΕΑΣ και το ΡΕΑ Super Market έγινε και αυτό και το ΑΝΩ και ο θερινός ΑΠΟΛΛΩΝ, ο χειμερινός ΑΠΟΛΛΩΝ έγινε μια πολυκατοικία και για ένα διάστημα στέγασε τα γραφεία του ΤΕΒΕ, το ΚΕΝΤΡΙΚΟΝ έγινε σκηλάδικο και το ΠΑΛΛΑΣ ρεμπετάδικό, να οργανώνουμε συνεστιάσεις και να τραγουδάμε καμιά φορά τα μεράκια μας. 
Και η ΓΡΑΝΑΔΑ έγινε πολυκατοικία να στεγάζει γραφεία και καταστήματα. Χάθηκε η φωνή του κυρίου Θεμιστοκλή που διαλαλούσε "Αρωματα κολώνιες εσάνς....." Στρώθηκαν οι δρόμοι με άσφαλτο και κει στους δρόμους που παίζαμε παιδιά τους κλέφτες και αστυνόμους, με τα ξύλινα σπαθιά μας, περιμένουμε να περάσει το κομβόϊ των αυτοκινήτων για να διαβούμε στο απέναντι πεζοδρόμειο.
Άδειασαν οι δρόμοι από το τραγούδι της ζωής. Έφυγαν η Μελίνα, η Αλίκη και η Τζένη,έφυγε ο Λογοθετίδης, ο Κατράκης και ο Κούρκουλος........και έμειναν στην κρεμάστρα για χρόνια εκείνες οι πολύχρωμες σατέν ρόμπες της μάνας  και τα πασουμάκια τα ροζ και τα γαλάζια, παραπεταμένα κάπου κάτω από κάποιο παλιο κρεβάτι. Τα πρωινά της Κυριακής, δεν στρώνεται πια τραπέζι γιορτινό και οι Κυριακάδες μας ίδιες με τις Δευτέρες και τις Παρασκευές μας. Έφυγαν για το μεγάλο σουλάτσο τούρανου και ο κυρ Σπύρος και ο κυρ Γιάννης και ο Αρης και ο Αντώνης και η μάνα και και και ........πάνε να σεριανίσουν στα περβόλια του΄ρανού.
Κάποιος θαρρείς και έσβυσε με μια γομολάστυχα το φεγγάρι πάνω απ΄την μεγάλη οθόνη και πήρε και σκόρπισε τα βότσαλάκια στους πέντε ανέμους και πια δεν έμεινε κανείς να περιμένει την δεύτερη προβολή.

Είπες κάτι; Εγώ δεν ξέρω τίποτα κύριε....... μιλούσα με την Πετροβασίλη
.
 
                                      Τέλος
                                                                         

Τετάρτη 3 Αυγούστου 2011

"Το να μην μπορέσουμε,ίσως κάποτε μας συγχωρεθεί.Το να μην προσπαθήσουμε ,ποτέ"

Δημ.Πικιώνης

Και μιας και έχουμε και χρόνο,να σου πω μιαν μαντινάδα;

 Να το πάλι το ερώτημα!
Κύριε Μανούσο,κύριε Μανούσο και τώρα τι κάνουμε;(!)
Ε,περιμένουμε να γίνει η ρακή!
(Να γίνει η ζύμωση)
Την έχετε ακούσει φαντάζομαι την διαφήμιση.
Και ρωτάει  ο άλλος:
Και τι; Θα περιμένουμε στο τηλέφωνο;
Οπότε έρχεται η απάντηση :
"Ε,ναι και μιας και έχουμε και χρόνο να σου πω μιαν μαντινάδα";

'Ελα όμως που εμείς δεν έχουμε και χρόνο.
Άσε που δεν είμαστε και ρακή να γίνουμε από μόνοι μας.

Σκέφτεστε κάτι άλλο που εγώ δεν το συλλαμβάνω;

Περιμένουμε να φύγει και ο 15Αυγουστος να γυρίσουν οι εκδρομείς και να ξεκινήσει η επανάσταση;

Περιμένουμε να γραφτούν στα σωματεία τους οι εργαζόμενοι, μήπως και αλλάξει ο συσχετισμός;

Μήπως περιμένουμε τους αγανακτησμένους να μας βγάλουν ασπροπρόσωπους;

Ή μήπως να γίνουν εκλογές μπας και εκλεγούν τίποτα πιο έντιμοι, πιο ικανοί, λιγότερο ξεπουλημένοι, να εκσυγχρονίσουν το καπιταλιστικό σύστημα;

Όσο εμείς περιμένουμε να "γίνει",από την άλλη μεριά εκείνοι προχωράνε στα δικά τους σχέδια και στήνουν μηχανισμούς εφαρμογής της νέας επιδρομής τους.

Παραπέρα μείωση του αφορολόγητου ορίου για μισθωτούς, συνταξιούχους, αυτοαπασχολούμενους αγρότες, καρατόμηση σε μισθούς και μεροκάματα, απόλυτη ασυδοσία στις επιχειρήσεις για μαζικές απολύσεις.
Στο στόχαστρο τα  τα ΒΑΕ, και φυσικά η πλήρης  «απελευθέρωση» επαγγελμάτων και υπηρεσιών,
αλλά και τα ζητήματα της  παιδείας, όλες οι κοινωνικές παροχές,οι  ιδιωτικοποιήσεις,......όλα  συνεχίζουν να παίρνουν  τον δρόμο τους
Παράλληλα φυσικά για να μην ξεχνιόμαστε ενισχύονται οι μηχανισμοί καταστολής των λαϊκών κινητοποιήσεων.
Από κοντά και η μάχη του αποπροσανατολισμού των εργαζομένων.
Κυρίως αυτή!
Εκφοβισμός, τρομοκράτηση, εκβιασμός, αποπροσανατολισμός, παραπληροφόρηση και πάει λέγοντας.

Και όσο πιάνουν τόπο αυτές τους οι επιδιώξεις, για μας δεν υπάρχει καμιά ελπίδα.
Δεν υπάρχει καμιά διέξοδος μέσα σε αυτό το σύστημα.
Και φυσικά δεν θα πιάσει τόπο και ούτε θα συνεισφέρει σε τίποτα η διαπίστωση  ότι 
"εμείς τα λέγαμε". 

Γιατί και ενώ εμείς περιμένουμε να "γίνει", αυτοί οργανώνουν, αποφασίζουν και εφαρμόζουν. 

Αλλά δε βαριέσαι! " Μιας και έχουμε και χρόνο, να σου πω μιαν μαντινάδα";.

******************************                                   *********************************
«Το να μην μπορέσουμε, ίσως κάποτε μας συγχωρεθεί· το να μην προσπαθήσουμε, ποτέ».
ΥΓ:Το άκουσα σε μια παρουσίαση στην εκπομπή "ποιητική αδεία" του 902.
Εκπομπή αφιερωμένη στην προσωπικότητα και  στο έργο του Αρχιτέκτονα,ζωγράφου,φιλόσοφου και στοχαστή  Δημήτρη Πικιώνη:







 

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...