Σήμερα εγώ δεν δουλεύω έχω κατέβει σε απεργία !

Σωματείο των ταξιτζήδων Ο Άλιμος.

Ιστορικό σωματείο.

Έτσι λεγόταν τότε  και την πλειοψηφία, θαρρώ  την είχε το ΚΚΕ.

Τι εποχές και κείνες!

Περίμενα στην στάση και από μακρυά είδα τον ταρίφα  να κατεβαίνει.

Α να χαθεί  σκέφτηκα, απεργοσπάστης!

Τι να κάνω όμως βιαζόμουν και έτσι του έκανα σήμα να σταματήσει.

Μπήκα μέσα, Μοσχάτο, του είπα και άρχισε.... το ψάρεμα.

Καλά σήμερα απεργία δεν έχετε;

Εε,......ναι είναι απεργία.

Και συ πως και δουλεύεις;

Τα ίδια προβλήματα δεν έχεις και συ με τους άλλους συναδέλφους σου; 

Η μήπως δεν συμφωνείς με τα αιτήματά τους;  Τι στο καλό ζητάνε;

Ήξερα πολύ καλά τα αιτήματά τους, ήταν θαρρώ  η μείωση στις τιμές των  καυσίμων  και φθηνότερα ανταλλακτικά.

Και η απεργία κρατούσε μέρες.

Ο "φίλος" απεργοσπάστης   "είχε παιδί που περίμενε το γάλα του"!

Και από κει και μετά, δεν ήξερε που να κρυφτεί ο άνθρωπος.

Θυμάμαι κάποια στιγμή τον λυπήθηκα.

Γιατί και οι άλλοι συνάδελφοι,  φαντάζομαι έχουν και αυτοί παιδιά   και όταν γυρνάς εσύ στο σπίτι από την δουλειά και έχεις στις τσέπες σοκολάτες για τον πιτσιρικά σου, οι  συνάδελφοι σου που απεργούν, το μόνο που έχουν να δώσουν στα παιδιά τους, είναι η τρυφερή τους αγκαλιά, αλλά και το καθαρό χωρίς ενοχές  βλέμμα που μπορούν να κοιτούν τα παιδιά τους στα μάτια, δίχως να ντρέπονται,  περήφανα.

Η μήπως οι άλλοι συνάδελφοι έχουν τον Μπάρμπα από το Αμέρικα και τους στέλνει τα ντόλαρς για να συντηρούνται οι οικογένειες τους;

Ξέρεις όταν περάσουν τα χρόνια και ο γιος σου, όπως και οι γιοί και οι κόρες των συναδέλφων σου θα έχουν μεγαλώσει, θα τους λένε ιστορίες από τους αγώνες τους οι πατεράδες και θα τους μιλούν για το κουράγιο και την αλληλεγγύη της μεγάλης απεργίας.(Αν θυμάμαι καλά κράτησε πάνω από 20 μέρες)

Για τότε που για μέρες ολόκληρες χωρίς μεροκάματο, πάλευαν για καλύτερη ζωή και συνθήκες για τους ίδιους και για τα παιδιά τους.

Εσύ φίλε τι θα λες στο γιο σου;

Θα έχεις το κουράγιο να του πεις: "Εγώ για να μην στερηθείς το γάλα σου, έγινα απεργοσπάστης";

Αλλά και τους συναδέλφους σου, όταν τελειώσει η απεργία και γυρίσουν στις δουλειές τους, εσύ πως θα τους κοιτάξεις στα μάτια ή μήπως κρύβεσαι τώρα μην σε πάρει κανένα μάτι, σαν τις πόρνες που κάνουν πιάτσα σε μισοσκότεινα σοκάκια γιατί ντρέπονται και φοβούνται μην τους πάρει κανένα μάτι γνωστού και το μάθουν στην γειτονιά;

Αλλά και αν η απεργία έχει κάποιες κατακτήσεις, εσύ πως θα τις επωφεληθείς, δεν θα ντρέπεσαι;

Εγώ σε κόβω άντρα με μπέσα, δεν μπορώ να σε φανταστώ να μιξοκρύβεσαι κοτζάμ άντρακλας.

Πιτσιρίκα ήμουν και αυτός μεγαλύτερος από μένα.

Το ταξί είχε αρχίσει να κάνει κάποια απότομα τινάγματα, με κοίταζε μέσα από τον καθρέφτη στην αρχή μετά, σταμάτησε να με κοιτάει, μα το έβλεπα το βλέμμα του που ολοένα και σκοτείνιαζε.

Και τι να κάνω κορίτσι μου, τι να κάνω, πως να αντιμετωπίσω την κυρά που περιμένει το μεροκάματο για τα αυριανά ψώνια;

Η γυναίκα, άκου και μένα, μπορεί να γκρινιάζουμε, μπορεί να θέμε και να απαιτούμε, μα το πρώτο που θέλουμε, είναι να είμαστε περήφανες για τους συντρόφους μας, να έχουμε λόγους να τους εκτιμάμε και να καμαρώνουμε για λογαριασμό τους.

Οι γυναίκες,  κυνηγημένους και κρυμμένους, φοβισμένους και δειλούς, δεν τους εκτιμάμε καθόλου. Τους παίρνουμε και τον αέρα και από κει που είναι ντερβίσηδες, μπορεί να τους βάλουμε να κόψουν μέχρι και το μουστάκι.

Να ξέρεις, αλλιώτικα περπατάει η γυναίκα δίπλα σ΄εναν "άντρα" και αλλιώτικη είναι η περπατησιά της δίπλα σ΄έναν άνδρα.

Έχεις δίκιο κοπελιά, έχεις δίκιο και ντρέπομαι,..... μου είπε, μα τι να κάνω;

Είχαμε φθάσει στην γέφυρα του Μοσχάτου.

Εγώ στην θέση σου θα κώλωνα το αμάξι στην άκρη, θα κατέβαζα το ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ  και θα τραβούσα φρένο.

Και κάνει μια έτσι ο ταξιτζής και βάζει το αυτοκίνητο στην άκρη, τραβάει το φρένο και γυρίζει και με κοιτάζει με το βλέμμα της απόφασης.

Χάρηκα που τα είπαμε ψέλλισε.

Και γώ χάρηκα του είπα και άνοιξα την πόρτα. 

Κατέβηκα και κατέβηκε και αυτός.

Άνοιξα την τσάντα μου. 

Τι σου χρωστάω ρώτησα.

ΤΊΠΟΤΑ ΔΕΝ ΜΟΥ ΧΡΩΣΤΑΣ, ΣΗΜΕΡΑ ΕΓΩ ΔΕΝ ΔΟΥΛΕΥΩ, ΕΧΩ ΚΑΤΕΒΕΙ  ΣΕ ΑΠΕΡΓΙΑ ΚΟΡΙΤΣΙ ΜΟΥ.

Και μου άπλωσε το χέρι.Του ΄δωσα το δικό μου και ο χαιρετισμός είχε το σφίξιμο του χεριού, που κάνει τον "ήλιο να είναι βέβαιος για τον κόσμο". 

Όταν απομακρύνθηκα μερικά βήματα γύρισα να κοιτάξω και τον είδα. 

Είχε βγάλει το "καπέλο",  κλείδωνε το αμάξι και απομακρύνονταν με βήμα ανάλαφρο και αποφασιστικό.

Σε κάποιο παλιό τετράδιο ξεχασμένο ήταν καταγεγραμμένη αυτή μου η εμπειρία, που το βράδυ στην συζήτηση με τα συντρόφια, μας έκανε να "αποφασίσουμε"  ότι μπορούμε.

Και από τότε μέχρι και σήμερα ξέρω ότι μπορούμε και άλλωστε άλλη επιλογή πια, σήμερα δεν έχουμε.