Κι΄όσο τρώει την ύλη ο καιρός,τόσο βγαίνει πιο καθαρός ο χρησμός από την όψη μου:

....την οργή των νεκρών να φοβάστε,

και των βράχων τα αγάλματα!

"Εζυγίσανε την χαρά μου και τη βρήκανε,λέει, μικρή

και την πατήσανε χάμου σαν έντομο.

Τη χαρά μου χάμου πατήσανε και στην πέτρα μέσα την κλείσανε

και στερνά την πέτρα μου αφήσανε,

τρομερή ζωγραφιά μου".

 Οδυσσέα Ελύτη 

Το Αξιον Εστί

ΤΑ ΠΑΘΗ

Α

Ιδού εγώ λοιπόν,

ο πλασμένος για τις μικρές Κόρες και τα νησιά του Αιγαίου,

ο εραστής του σκιρτήματος των ζαρκαδιών

και μύστης των φύλλων της ελιάς

ο ηλιοπότης και ακριδοκτόνος 

ιδού εγώ καταντικρύ

του μελανού φορέματος των αποφασισμένων

και της άδειας των ετών, που τα τέκνα της άμβλωσε,

γαστέρας,το άγκρισμα!

Λύνει αέρας τα στοιχειά και βροντή προσβάλλει τα βουνά.

Μοίρα των αθώων,πάλι μόνη, νά σε, στα Στενά!

Στα Στενά τα χέρια μου άνοιξα

Στα Στενά τα χέρια μου άδειασα

κι΄άλλα πλούτη δεν είδα,κι΄άλλα πλούτη δεν άκουσα

παρά βρύσες κρύες να τρέχουν

Ρόδια ή Ζέφυρο ή Φιλιά.

Ο καθείς και τα όπλα του είπα:

Στα Στενά τα ρόδια μου θ΄ανοίξω

Στα Στενά φρουρούς τους ζέφυρους θα στήσω

τα φιλιά τα παλιά θ΄απολύσω που η λαχτάρα μου άγιασε!

Λύνει αέρας τα στοιχειά και  βροντή προσβάλλει τα βουνά.

Μοίρα των αθώων, είσαι η δική μου η Μοίρα!

Β

ΤΗ ΓΛΏΣΣΑ μου έδωσαν ελληνική,

το σπίτι φτωχικό στις αμμουδιές του Ομήρου.

Μονάχη έγνοια μου η γλώσσα μου στις αμμουδιές του Ομήρου.

Εκεί σπάροι και πέρκες 

ανεμόδαρτα ρήματα 

ρεύματα πράσινα μες στα γαλάζια 

όσα είδα στα σπλάχνα μου ν΄ανάβουνε 

σφουγγάρια μέδουσες

με τα πρώτα λόγια των Σειρήνων

όστρακα ρόδινα με τα πρώτα μαύρα ρίγη.

Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου με τα πρώτα μαύρα ρίγη.

Εκεί ρόδια,κυδώνια

θεοί μελαχρινοί,θείοι κι εξάδελφοι

το λάδι αδειάζοντας μες στα πελώρια κιούπια,

και πνοές από την ρεματιά ευωδιάζοντας

λυγαριά και σχίνο

σπάρτο και πιπερόριζα

με τα πρώτα πιπίσματα των σπίνων,

ψαλμωδίες γλυκές με τα πρώτα-πρώτα Δόξα Σοι.
Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου,με τα πρώτα-πρώτα Δόξα Σοι!

Εκεί δάφνες και βάγια 

θυμιατό και λιβάνισμα

τις πάλες ευλογώντας και τα καριοφίλια.

Στο χώμα το στρωμένο με τ΄αμπελομάντιλα 

κνίσες,τσουγκρίσματα

και Χριστός Ανέστη

με τα πρώτα σμπάρα των Ελλήνων.

Αγάπες μυστικές με τα πρώτα λόγια του Ύμνου.

Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου,με τα πρώτα λόγια του Ύμνου!

Το  Μνημείο που στήθηκε στην Μακρόνησος. 

 Ι΄
 Τον πλούτο δεν έδωκες ποτέ σε μένα

τον ολοένα ερημούμενο από τις φυλές των Ηπείρων

και απ΄αυτές πάλι αλαζονικά,ολοένα,δοξαζόμενο!

Έλαβε τον Βότρυ ο Βορράς

και τον Στάχυ ο Νότος

την φορά του ανέμου εξαγοράζοντας
και των δέντρων τον κάματο δύο και τρεις φορές 
ανόσια εξαργυρώνοντας.

Άλλο εγώ,

πάρεξ το θυμάρι στην καρφίδα του ήλιου δεν εγνώρισα 

και πάρεξ

τη σταγόνα του νερού στ΄άκοπα γένια μου δεν ένιωσα

μα τραχύ το μάγουλο έθεσα στο τραχύτερο της πέτρας 

αιώνες κι΄αιώνες.

Εκοιμήθηκα πάνω στην έγνοια της αυριανής ημέρας

όπως ο στρατιώτης επάνω στο τουφέκι του.

Και τα ελέη της νύχτας ερεύνησα

όπως ο ασκητής τον Θεό του.

Από τον ιδρώτα μου έδεσαν διαμάντι

και στα κρυφά μου αντικαταστήσανε

την παρθένα του βλέμματος.

Εζυγίσανε την χαρά μου και τη βρήκανε,λέει, μικρή

και την πατήσανε χάμου σαν έντομο.

Τη χαρά μου χάμου πατήσανε και στην πέτρα μέσα την κλείσανε

και στερνά την πέτρα μου αφήσανε,

τρομερή ζωγραφιά μου.

Με πελέκι βαρύ τη χτυπούν,με σκαρπέλο σκληρό την τρυπούν,

με καλέμι πικρό τη χαράζουν την πέτρα μου.

Κι΄όσο τρώει την ύλη ο καιρός,τόσο βγαίνει πιο καθαρός

ο χρησμός απ΄την όψη μου:

ΤΗΝ ΟΡΓΗ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ ΝΑ ΦΟΒΑΣΤΕ 

ΚΑΙ ΤΩΝ ΒΡΑΧΩΝ ΤΑ ΑΓΑΛΜΑΤΑ


" Άξιον Εστι"
Aποσπάσματα από την ποιητική συλλογή του Οδδυσέα Ελύτη.