Σάββατο 3 Ιουλίου 2010

Μπήκαν στην πόλη
οι οχτροί




Αφήνουμε την ζωή μας να περνάει έτσι; Έτσι πώς....
.
Αναζητάς να βρεις λέξεις να περιγράψεις αυτό που ζεις,αυτό που βιώνεις και βρίσκεις λέξεις ειπομένες, περιγραφές που έχουν ακουστεί, ξανά και ξανά και που μπορεί να χαρακτηριστούν σαν υπερβολικές ακόμη και εξωπραγματικές. Όμως όχι όποια λέξη κι΄αν σκεφτώ,μου φαντάζει απλή, τετριμμένη, μηδαμινή, τέτοια που δεν μπορεί να αποδώσει την πραγματικότητα. Μοιάζει να φτώχυνε η γλώσσα μας, δεν βρίσκω λέξεις να περιγράψουν τα συναισθήματα. Κουτρουβαλιάζονται οι λέξεις και μοιάζουν να είναι δίχως νόημα. Κάποιος πρέπει να ασχοληθεί και ψάχνοντας να βρει κάτι σαν "γκραγκεγκούντα","ζαγκραργκούντρα""μπραντρεγκραν". Λέξεις σκληρές φθόγγους γεμάτους ζντρα.γκρα,ντρα....Λέξεις αιχμηρές,γεμάτες γωνίες έτσι που να σου ξεσκίζουν την γλώσσα,να σου ματώνουν τα χείλη, όπως οι εικόνες που θα περιγράφουν. Οι εικόνες, το τοπίο, μέσα στο οποίο ζεις, σε ματώνει σου ξεσκίζει τα σωθικά τα πνευμόνια. Το συναίσθημα ξεκινάει από τα μάτια και κάνει έναν φονικό κύκλο, φτάνοντας στα νύχια των ποδιών σου και ξανά προς τ΄απάνω. Περνάει από την κοιλιά και μετά στο στομάχι. Κάνει μια στάση στην καρδιά, όπως ο επιτάφιος μπροστά στο Δημαρχείο της πόλης, γυρνάει ηδονικά γύρω από τον άξονά του, ξεσκίζοντας και ματώνοντας με τις χιλιάδες αιχμηρές του γωνίες και συνεχίζει φτάνοντας στον εγκέφαλο Εκείνος δίνει μια εντολή: Μίλα, πες τα...και αντί για λέξεις φτύνεις αίμα και αγκάθια ή καταπίνεις ξανά το συναίσθημα και αυτό αμείλικτο συνεχίζει την περιφορά του.
Δυο μέρες πριν διάβασα για έναν φίλο που είχα την ευκαιρία να γνωρίσω όπως γνωρίζεται κανείς στο διαδίκτυο. Επειδή όμως δεν είμαστε παιδιά μπορούμε να εκτιμήσουμε τον συνομιλητή μας, έστω και με αυτόν τον τρόπο. Διάβασα λοιπόν ότι έμεινε χωρίς δουλειά μετά από 20 χρόνια εργασίας, στην ίδια βιοτεχνία, σε μια ηλικία που δύσκολα μπορεί να βρεις να εργασθείς. Πατέρας 3 νομίζω παιδιών. Δεν είναι ούτε ο πρώτος, ούτε ο τελευταίος και έχουμε να δούμε και να ακούσουμε πολλά. Κάθε φορά όμως που κάτι τόσο τραγικό συμβαίνει δίπλα μας ,νιώθεις την ανάγκη να ουρλιάξεις. Η αδρεναλίνη χτυπάει στο κεφάλι και δεν ξέρεις από που πηδάει κοχλάζοντας το αίμα. Σαν πήρα την είδηση της απόλυσης του φίλου,ενός περήφανου ανθρώπου ένιωσα την ανάγκη να εκτονώσω τον θυμό μου. Έγραψα αυτό το κείμενο και είναι για εκείνον, είναι για όλους μας, είναι για ότι μας επιφυλάσσουν οι αργυρώνητοι βάρβαροι εισβολείς της ζωής μας.

12 σχόλια:

ELvA είπε...

Γεια σου φιλε Βlack Bedlam!
Ξερω για τη περιπτωση που λες και δυστυχως σαν κι αυτη υπαρχουν χιλιαδες αλλες γυρω μας που διαβαζουμε, ακουμε και ομως αντι να κανουν τον πολυ κοσμο να αγανακτει, αντιθετα σκυβει περισσοτερο το κεφαλι και υπομενει πραγματα που μερικα χρονια πριν θα ηταν ...αδιανοητα! Μετα μιλανε για ..''προοδο'', προς τα πισω ομως!

Ανώνυμος είπε...

Πάντως οι μακαντάσηδες της φώτο πρέπει να χουν ρίξει πολύ ξύλο στις γυναίκες τους, όπως κάθε εργάτης που σέβεται τον εαυτό του και κυκλοφορεί με άσπρο φανελάκι και rayban-ηλιακό θερμοσίφωνα.
Ή με t-shirt της Carlsberg

blackbedlam είπε...

Εlva έχεις δίκιο και είναι αυτό ακριβώς που απαντάει σε κάποιους φίλους που λένε "άσε να πιάσουμε πάτο,αλλιώς δεν καταλαβαίνουμε τίποτα" Αυτός που πιάνει πάτο δίχως να έχει καταλάβει από πριν τι συμβαίνει γύρω του,εξελίσσεται σ΄ένα φοβισμένο ανθρωπάκι ευάλωτο εύκολα εξαγοράσιμο,τρομοκρατημένο.Ξέρεις ρε συ Elva, είναι φορές στ΄αλήθεια,που λέω στον εαυτό μου φώναξε αδερφέ μου βρίσε όλους αυτούς τους βολεμένους στην μίζερη ζωή τους. Ρίξε δέκα φάσκελα και γύρνα τους την πλάτη.(μιλώ για τις πεποιθήσεις μου ή τις αυταπάτες μου,ας τις πει όπως θέλει ο καθείς) Και ύστερα με πιάνει η βαριά φιλοσοφία,πηδάω γραμμές και κεφάλαια ολόκληρα μπορώ να σου πω, για να πείσω τον ίδιο μου τον εαυτό.Και όλη τούτη η ιστορία,γιατί πιστεύω,ότι δεν πρέπει κανείς να παραδίνεται.

pavlosk είπε...

Δυνατά, Bedlam.

Δε μασάμε. Η δυστυχία του διπλανού(και μεθαύριο η δικιά μας) πρέπει να εξελιχθεί σε δύναμη ανατροπής και αγώνα.

Ανυποχώρητα, στεκόμαστε όχι μόνο συμπαραστάτες και αλληλέγγυοι, σε κάθε ανθρώπινο πόνο. Αλλά δίνουμε την μάχη της αξιοπρέπειας, τον αγώνα της εργατικής περηφάνιας, γιατι αλλιώς έρχεται ο μεσαίωνας, το σκοτάδι, ο φιλοτομαρισμός όπως δεν το εχουμε ξαναδει..

Θέλουμε άλλη οργάνωση στον αγώνα μας. Δίκτυα αλληλεγγύης και υποστήριξης. Ομάδες άμεσης εργατικής δράσης. Περιφρουρημένες ανυποχώρητες απεργίες. Νέους ηγέτες, που θα προκύψουν μέσα από την φωτιά της μαχής με την εργοδοσία, την αντιπαράθεση στη διαδήλωση.

Θέλουμε και μια άλλη αριστερά ή έστω ενα πανκοινωνικό μέτωπο να εμπνεύσει, να μπει μπροστά με ένα διαφορετικό πολιτισμό, να μιλήσει, να εμπνεύσει στο όνομα του κόσμου της εργασίας, να οργανωσει...

Πορτιάτης είπε...

Φίλε ΒΒ, έτσι είναι: άναρθρες κραυγές ξεστομίζονται από σφιγμένα χείλη, στο άκουσμα τέτοιων ειδήσεων που δυστυχώς θα'χουν και συνέχεια...
Μεγάλη παγίδα για το λαϊκό κίνημα η εξαθλίωση των μαζών, μπορεί να οδηγήσει σε ανώμαλες καταστάσεις.
Πλέον δεν χωρούν εφησυχασμοί. Αγώνας κι ας μας χωρίζουν λεπτομέρειες. Θα τα βρούμε μετά, αν σωθούμε...

blackbedlam είπε...

Αγαπητέ Ανώνυμε με κάνεις και απορώ.Καταδικάζεις και αναφέρεσαι απαξιωτικά σε απεργούς και ξεπερνάς χωρίς να γυρίσεις να κοιτάξεις την συσσώρευση του κεφαλαίου στα χέρια λίγων πλουτοκρατών, που υπάρχουν μόνον γιατί εκμεταλλεύονται την υπεραξία αυτών ακριβώς των εργαζόμενων.

blackbedlam είπε...

Pavlosk Καλώς ήρθες και το χαίρομαι πολύ. Μην παραξενευτείς από το test που σου άφησα,είναι που δεν θέλω να προσαρμοστώ και είναι ο μοναδικός τόπος,που νιώθω ανασφάλεια.Σε διάβασα και ναι,συνυπογράφω φαρδιά πλατιά.Είναι θέσεις, απόψεις και προβληματισμοί που τις έχω εκφράσει σε παλιότερες αναρτήσεις μου και σε πολλές επικοινωνίες με φίλους στον διαδικτυακό τόπο.
Είναι απαίτηση των καιρών, που αν δεν γίνει μπορετό να ανταποκριθούμε, εκτός από την εξαθλίωση και τον αφανισμό πολλών από εμάς, θα έχουμε χάσει μια ιστορική ευκαιρία που θα χρειαστούν χρόνια για να την ξαναβρούμε και ποιος ξέρει σε τι κατάσταση.

blackbedlam είπε...

Ναι Πορτιάτη. Όλο και ποιο έντονα εμφανίζεται η ανάγκη να εκφραστεί μέσα από ένα ισχυρό μαχητικό και αποφασιστικό Κίνημα η ανάγκη και η δυνατότητα της ανατροπής του παλιού και η αντικατάστασή του από το καινούργιο.Δεν υπάρχει αυτή την στιγμή χώρος για σεχταρισμόύς και υποχωρήσεις.

ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ είπε...

Η νεανικότητα η ωριμότητα δεν έχει σημασία όλοι θα θιγούν θα πληγούν. ¨όσοι έχουν το τιμόνι βασίζονται στην αποχαύνωση. Αυτό πρέπει να είναι η ψευδαίσθηση τους.

blackbedlam είπε...

Xριστόφορε κάνουν ότι μπορούν για να μας κρατάνε στο επίπεδο εκείνο,ώστε να είμαστε ακίνδυνοι.
Ακου τώρα που το θυμήθηκα.Το 1836 στην βουλή των Λόρδων κάποιος Λόρδος ονόματι Λοντόνερι είχε πει:
"Ο Ελληνικός λαός πρέπει να παραμείνει μικρόψυχος ως οι λαοί του Ινδονιστάν,δια να είναι ακίνδυνοι"
Σκέψου πόσα χρόνια πριν.Άρα το θέμα όπως έχουμε ξαναπεί είναι πως έμείς αντιδρούμε,τουλάχιστον όσοι καταλαβαίνουμε τα μηνύματα των καιρών.

KAPISTRI είπε...

ΓΕΙΑ ΣΟΥ ΦΙΛΕ ΜΟΥ.
ΚΑΛΟ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ!
ΜΗ ΧΑΝΕΙΣ ΤΟ ΘΑΡΡΟΣ ΣΟΥ. ΣΥΝΕΧΙΣΕ ΔΥΝΑΜΙΚΑ
ΦΙΛΙΚΑ

blackbedlam είπε...

Καλέ μου Kapistri Σ΄ευχαριστώ για το κουράγιο που μου δίνεις.Αλήθεια δεν το εισπράττω σαν προσωπική προτροπή,αλλά σαν συμπαράσταση
σε όλους όσους αντιλαμβανόμαστε αυτό που μας περιμένει και παλεύουμε με νύχια και με δόντια για την ανατροπή των όσων σχεδιάζουν σε βάρος μας,σε βάρος των παιδιών μας,σε βάρος της νέας ζωής.Εμείς ξέρουμε ότι δεν έχουμε να χάσουμε παρά μόνον τις αλυσίδες μας.Έτσι και αλλιώς,περιθώρια να μην έχουμε θάρρος και δύναμη δεν έχουμε.
Να είστε καλά.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...