Ειμασταν πάντοτε παιχτάρες .......

........Ας κάνουμε παιγνίδι

 Τι συμβαίνει με όλο αυτό τον κόσμο που πλήττετε από τα βάρβαρα μέτρα.

΄Ένας κόσμος που έχει οδηγηθεί στα όρια της ένδειας, παραμένει παθητικός παρατηρητης, υποτάσσεται, συμβιβάζεται, υποκύπτει στις επιταγές του ταξικού του εχθρού.

Ενδεχομένως σε άλλες περιόδους θα μπορούσε κανείς να ερμηνεύσει αυτήν την συμπεριφορά.

Οι κοινωνικές σχέσεις διαμορφώνονται και εξελίσσονται σύμφωνα  με τις  σχέσεις παραγωγής που επικρατούν και τους νόμους που τις διέπουν.

Ανάμεσά τους όμως  υπάρχει μια διαλεκτική αλληλεπίδραση.

Το καπιταλιστικό εκμεταλλευτικό σύστημα βασίζεται στις σχέσεις εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Αυτή η βαθιά και βάρβαρη εκμετάλλευση που εφαρμόζεται στις σχέσεις παραγωγής,  ανάλογα με την πορεία και την φάση ανάπτυξής της καθορίζει και αναπαράγει τις  αντίστοιχες κοινωνικές σχέσεις.

Η δυνατότητες παρέμβασης του οικονομικού συστήματος στην ανάπτυξη ή καλύτερα στην διαμόρφωση και χειραγώγηση των συνειδήσεων, είναι αναγκαία για το ίδιο το σύστημα και τους εκφραστές του.

Γνωρίζοντας ότι η μετουσίωση  του ένστικτου της εργατικής τάξης σε ταξική συνείδηση ενέχει κινδύνους και απειλεί  την κυριαρχία της και την απρόσκοπτη λειτουργία της, φροντίζει και έχει βασικό της μέλημα την χειραγώγηση των συνειδήσεων.

Διαθέτει και διαρκώς αναπτύσσει αυτούς τους μηχανισμούς.

Εκπαιδεύει τις λαϊκές μάζες να ανέχονται, σύμφωνα με τους δικούς της νόμους της άναρχης ανάπτυξης.

Το πετυχαίνει με πολλούς τρόπους και μεθόδους,με την  εκπαίδευση,με τα ΜΜΕ, με την ομηρία,με ψευτοδιλήμματα, με τρομοκρατία ,εκφοβισμό,με την παραχάραξη της αλήθειας και των γεγονότων,με τις ψεύτικες υποσχέσεις,με την εξαγορά των συνειδήσεων,με τον έλεγχο και τέλος με την καταστολή.

Αυτός είναι ο λόγος που γράφω:

"Ενδεχομένως σε άλλες περιόδους, θα μπορούσε κανείς να ερμηνεύσει αυτήν την συμπεριφορά".

Γιατί, σήμερα και μέσα σε συνθήκες που συνθλίβουν ότι κατακτήθηκε το προηγούμενο διάστημα, μέσα στην βαρβαρότητα των  μέτρων  που οδηγούν στην απόλυτη εξαθλίωση, το μεγαλύτερο μέρος των εργαζομένων και των λαϊκών μαζών,είναι στ΄αλήθεια δύσκολο να ερμηνευτούν και να κατανοηθούν οι  λόγοι που κρατούν αμέτοχες, υποταγμένες, σχεδόν παραδομένες αυτές τις πλατιές μάζες.

Όλες οι μέθοδοι που χρησιμοποιήθηκαν, καταρρέουν μέσα στην εφιαλτική πραγματικότητα.

Μια πραγματικότητα που αποδεικνύει και ξεσκεπάζει ή τουλάχιστον θα έπρεπε να ξεσκεπάζει, κάθε αυταπάτη,κάθε ελπίδα για καλύτερες συνθήκες για την εργατική τάξη και τον λαό, μέσα στα πλαίσια του συστήματος που καταρρέει .

Τι συμβαίνει λοιπόν;

Τι είναι εκείνο που κρατάει τον κόσμο αυτό στον ρόλο του θεατή,γιατί αυτή η παθητικότητα τι περιμένει;

Και που βρίσκεται η αλληλεπίδραση αντικειμενικών και υποκειμενικών παραγόντων;

Πως και πότε επιτέλους θα εκφραστεί;

Τούτος ο κόσμος σήμερα είναι τρομοκρατημένος, βουτηγμένος μέσα στην  απόγνωση και στην άγνοια, κυρίως όμως μοιάζει παραδομένος.

Ποιες είναι οι συνθήκες εκείνες που θα τον αφυπνίσουν, που θα τον κάνουν να κατανοήσει, να συνειδητοποιήσει, να διαβάσει και να ερμηνεύσει τα γεγονότα.

Τι είναι εκείνο που θα τον κάνει να υψώσει το ανάστημά του και να υπερασπιστεί την ίδια  του την ζωή.

Περιμένει να εκφραστεί μέσα στα πλαίσια του συστήματος που του επιτίθεται, με την ψήφο του;

Είναι παραπάνω από βέβαιο, ότι η όποια έκφρασή του μέσα από την κάλπη, δεν θα είναι άλλη από την συμβιβαστική λύση της αλλαγής των προσώπων που διαχειρίζονται την κρίση του συστήματος, προς όφελός του συστήματος.

Θα διαιωνίσει αναπαράγοντας ξανά και ξανά τις ίδιες πολιτικές, οδηγώντας τον λαό στην παραπέρα εξαθλίωση και εξόντωσή του και, θα έχει γίνει με την δική του συναίνεση και ανοχή.

Πρέπει να καταλήξουμε σε κάποιο συμπέρασμα.

Ή ότι ο λαός θέλει και επιλέγει συνειδητά αυτές τις "λύσεις", ότι διακατέχεται από μαζοχιστικές τάσεις ή,  να δεχτούμε ενάντια σε όλες τις επιστημονικές αναλύσεις, ότι η φύση του ανθρώπου είναι αβελτήρια,δεν εξελίσεται ή τελικά, να δεχτούμε την πραγματικότητα που απορρέει εκ των πραγμάτων, ότι ο λαός είναι αποπροσανατολισμένος, ότι είναι παραπληροφορημένος, ότι έχει χειραγωγηθεί, ότι διακατέχεται από την άγνοια.

Ανάμεσα στις αντικειμενικές συνθήκες και στον υποκειμενικό παράγοντα υπάρχει μια διαλεκτική αλληλεπίδραση.

Από μόνη της όμως αυτή η αμφίδρομη σχέση δεν θα οδηγήσει ποτέ στην οργανωμένη αντίσταση, στην επαναστατική προοπτική, την αποτελεσματική και νικηφόρα για τον λαό και τα συμφέροντα των εργαζομένων.

Αναγκαία προϋπόθεση είναι η δυναμική, αποφασιστική, παρέμβαση των συνεπών ταξικών δυνάμεων για την διαμόρφωση οργανωμένης ταξική αντεπίθεσης.

Η δράση και η αποτελεσματικότητά, η ανταπόκριση στον ιστορικό τους ρόλο, κρίνεται βέβαια από την προηγούμενη  περίοδο.

Πόσο και σε ποιο βαθμό έχει παίξει τον ρόλο του  ώστε την συγκεκριμένη περίοδο το ΜΛΚ, η ίδια η εργατική τάξη να είναι σε θέση,προετοιμασμένη,  να ανταποκριθεί στις ανάγκες της ιστορίας.

Είναι προφανές ότι αυτό το ρόλο δεν τον έπαιξε επαρκώς, δεν είχε τα αποτελέσματα που απαιτούνται ώστε να συμπέσουν οι Αντικειμενικές συνθήκες με τις υποκειμενικές,μετά από 38 χρόνια νόμιμης δράσης.

Ακόμη και αν δεχτούμε ότι χαράζουμε σωστή πολιτική γραμμή

Ότι υπάρχει διαλεκτική σχέση μεταξύ της τακτικής και της στρατηγικής γραμμής μας.

Είναι φανερό και αδιαμφισβήτητο ότι η αδυναμίες εμφανίζονται σε εκείνην την αναγκαία παράμετρο της σύνδεσης με την εργατική τάξη και γενικότερα των λαϊκών μαζών,ότι δεν έχει επιτευχθεί αποτελεσματικά η συγχώνευση  θεωρητικής και  πρακτικής δράση.

Τι φταίει;

Το θυμάστε το τραγούδι;

Δεν ήταν μάγια και κατάρες

που δεν κερδίζαμε ποτέ.

Ήμασταν πάντοτε παιχτάρες,

μα δεν αλλάζαμε μπαλιές.

Ήμασταν πάντοτε ψυχάρες,

μα δεν πιστεύαμε ποτέ."

Κάτι δεν κάνουμε σωστά, δεν αξιοποιούμε όλες εκείνες τις μεθόδους που θα μας επέτρεπαν την μεγαλύτερη δυνατή και απαιτούμενη συσπείρωση.

Δεν πείθουμε, δεν εμπνεουμε, δεν έχουμε την αξιοπιστία που απαιτείτε.

Ε, αυτήν την αξιοπιστία πρέπει να ανακτήσουμε.

Και αυτήν δεν μπορούμε να την ανακτήσουμε με στείρες αντιπαραθέσεις,με αποκλεισμούς κάθε διαφορετικότητας που δεν συμπίπτει με τις δικές μας απόψεις, τις δικές μας πρακτικές.

Δεν μπορούμε την αξιοπιστία που χάσαμε να την ανακτήσουμε με την επιμονή μας να εφαρμόσουμε τον Δημοκρατικό συγκεντρωτισμό και έξω από την οργάνωση, στις λαϊκές και εργατικές  οργανώσεις.

Δεν  μπορούμε να αποκλείουμε και να μην συνυπάρχουμε με ότι είναι έξω από τις δικές μας αποφάσεις, σε ζητήματα καθημερινότητας.

Πρέπει ξανά να συνδεθούμε με τις μάζες και αυτό, δεν μπορεί να γίνει μόνον μέσα από τα ηλεκτρονικά και  έντυπα μέσα, αλλά και με προσωπική κυρίως επαφή και συζήτηση.

Για να μπορέσουμε και υπ΄όψη να πάρουμε την καθημερινή  πείρα των ανθρώπων του μόχθου, αλλά και να δώσουμε τις απαντήσεις στα ερωτήματά τους.

Στις συγκεντρώσεις και τις διαδηλώσεις κοντεύουμε να γνωριζόμαστε μεταξύ μας, σε μια αναποτελεσματική προσπάθεια, που φθείρει σιγά σιγά και διαρκώς και που δεν δίνει αποτελέσματα και διέξοδο.

Εμείς διαμαρτυρόμαστε από κάτω και εκείνοι  μέσα, παίρνουν τις αποφάσεις που μπορούν με τους μηχανισμούς τους να τις εφαρμόζουν.

Για πόσο καιρό θα επικαλούμαστε το: 

"είμαστε λίγοι" το: 

"διαθέτουν μηχανισμούς".

Πρέπει επιτέλους να γίνουμε πολλοί, να γίνουμε περισσότεροι να εμπιστευτούμε και τις δυνάμεις μας και τον κόσμο.

Είμαστε υποχρεωμένοι να δράσουμε μέσα σε αυτούς τους μηχανισμούς δεν πρόκειται να τους αλλάξουν, θα τους εκσυγχρονίζουν διαρκώς.

Ή πλέον,  να παραδεχτούμε ότι δεν μπορεί αυτή η κατάσταση να αλλάξει, ότι έτσι και, μέσα σε αυτήν θα πορευτούμε για να παριστάνουμε τους επαναστάτες διεκδικώντας καλύτερες συνθήκες δουλειάς, καλύτερα μεροκάματα, να ζητάμε δικαιώματα από αυτούς που λεηλατούν τις ζωές μας και πια, όχι σε περιόδους ανάπτυξης, αλλά σε περιόδους κρίσης αδυναμίας διαχείρισης της κρίσης από την μεριά τους και μάλιστα σε περίοδο που υπάρχει η εκτίμηση  ότι:    

"Ο καπιταλισμός έχει εξαντλήσει τα όριά του".

"Η κρίση είναι τόσο βαθιά που δεν μπορούν να την τιθασεύσουν".

"Ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής περνάει πλέον σε φάση παρακμής". 

 "Ο καπιταλισμός έχει φάει τα ψωμιά του. Αναδεικνύονται τα ιστορικά του όρια".

Ας πιστέψουμε στις δυνάμεις και τις δυνατότητές μας.

Είμαστε παιχτάρες ας κάνουμε παιγνίδι.