Αφήστε με να βρίσω να εκτονωθώ.

Μόνον για σήμερα

  Έχει αναποδογυρίσει η πραγματικότητα που ζούσαμε ή μήπως ζούσαμε σε μια εικονική πραγματικότητα και έτσι στα ξαφνικά,χάλασε το μόνιτορ και ξεπρόβαλε μπρος στα μάτια μας η αντικειμενική αλήθεια, φρικαλέα, ζοφερή, εφιαλτική.

Που νάβρω χρώματα με όλες τις αποχρώσεις του μαύρου να την ζωγραφίσω για να την δώσω, να την τρίψω στα μούτρα κάποιων που μπορούν ακόμη να γελούν, να χαριεντίζονται και να κάνουν όνειρα μέσα στην απόλυτη αφέλειά τους ή μήπως βλακεία τους .

Να ζωγραφίσω την προχθεσινή εικόνα καταμεσής στο πεζοδρόμιο Καποδιστρίου και Πατησίων.

Ξαπλωμένος ανάσκελα μες την μέση του πεζοδρόμιου, χαμένος, ακίνητος, ρακένδυτος και βρώμικος.

Από πάνω του να πηγαίνει πέρα δώθε ένας "δικός του", παραπατώντας και με χαμένο το βλέμμα, θολό από την πρέζα, να κάνει προσπάθεια να μην πέσει, να σκύβει με κόπο δίπλα στον φίλο του, να τον σκουντά, μήπως και κινηθεί να δώσει κάποια σημεία ζωής.

Να του πιάνει το χέρι και μετά, να προσπαθεί να του χαϊδέψει τα μαλλιά,να γρυλίζει προσπαθώντας να αρθρώσει δυο λέξεις  και ο κόσμος, να περνά δίπλα τους αποφεύγοντας να κοιτάξει σαν να μην υπήρχαν, σαν να ήταν μια μαγική εικόνα που μόνον εγώ την έβλεπα, αποσβολωμένη, αμήχανη, τρομαγμένη μην ξέροντας τι πρέπει να κάνω και πως να αντιδράσω.

Απέναντι, ακριβώς δίπλα στα γραφεία του ΟΓΑ μια ομάδα λευκών και έγχρωμων, ο ένας δίπλα στον άλλον με σκυμμένα κεφάλια, με μάτια θαμπά με κινήσεις αργές, σαν ζόμπι, να συναλλάσσονται με φακελάκια με την αγωνία ότι δεν θα φτάσουν για όλους και δίπλα τους στο πεζούλι δυο άλλοι, "δικοί" τους.

Ήταν οι τυχεροί που εξασφάλισαν την δόση τους.

Χαμένοι και οι δύο, τελειωμένοι.

Έξω και πέρα από την πραγματικότητα, στον δικό τους εφιάλτη και να ψάχνει ο ένας για φλέβα στο λαιμό του συντρόφου του.

Ψηλαφίζοντας ώρα να βρει γερή φλέβα με το ένα χέρι και στο άλλο η σύριγγα.

Και ο κόσμος να προσπερνά δίπλα τους αδιάφορος.(;)

Απλά να λοξοδρομούν όπως όταν μπροστά τους βρίσκεται ένα δεντράκι ή ένας σκουπιδοτενεκές.

Σαν αυτές οι εικόνες να είναι μέρος του τοπίου της πόλης.

Δεν το πιστεύεις αυτό που βλέπεις, εφιάλτης λες είναι θα ξυπνήσω και ας είναι ο ίδιος εφιάλτης με τον χθεσινό,τον προχθεσινό, είναι ο ίδιος εφιάλτης που όλο γίνεται και πιο έντονος, καθημερινός εφιάλτης που γίνεται ένα με σένα,σε μια απεγνωσμένη του προσπάθεια να τον συνηθίσεις να μην σε τρομάζει, να τον αποδεχτείς.

Και είναι εκείνος ο εφιάλτης που επιτρέψαμε να μπει στην ζωή μας και να γίνει ένα με την καθημερινότητά μας.

Την επομένη, 17/1/2012 Παναττική απεργία στην Ομόνοια .

Γωνία Αιόλου  και Σταδίου.

Χαρτόκουτα ριγμένα μπρος στο κατάστημα που χρόνια τώρα παραμένει ξενοίκιαστο.

Παρατημένα δύο ζευγάρια παπούτσια, ένα γκαζάκι, δύο πιάτα ένα μπρίκι, μια φωτογραφία και κουβέρτες πεταμένες, στηβαγμένες κουβέρτες ανάμεσα στις χαρτόκουτες και νάυλον σακούλες.

Δεν πέρασε ο σκουπιδιάρης σκέφτεσαι και καθώς κοιτάς ανάμεσα στις κουβέρτες ξεπροβάλλει  ένα πρόσωπο. Ένα πρόσωπο βρώμικο αξύριστο.

Ένας συνάνθρωπος μας, ένας άνθρωπος σκουπίδι.

Και σου έρχεται ο συνειρμός:

"Ευτυχώς και δεν πέρασε σήμερα ο σκουπιδιάρης" σκέφτεσαι.

Κοιτάς καλύτερα και είναι ένα νέο παιδί θάνε 20 θάνε 30;

Δεν έχει ηλικία δεν έχει όνομα δεν έχει τίποτα δικό του.

Δίπλα του περνούν χιλιάδες διαδηλωτές για να καταγγείλουμε γι΄αυτό το παιδί, να καταγγείλουμε για την ζωή που σέρνεται στα σκουπίδια,να διεκδικήσουμε την ζωή αυτού του παιδιού, την δική μας ζωή και των παιδιών μας.

Τα μεγάφωνα παίζουν τα τραγούδια μας, εκείνος κοιμάται και συ παρακαλάς από μέσα σου:

Αχ και να υπήρχε θεός να του στείλει όνειρα γλυκά, τουλάχιστον στον ύπνο του και, έτσι καθώς τον κοιτώ ξαφνικά, γίνομαι η μάνα του καθώς τον νανούριζε φρεσκοπλυμένο, μοσχομύριστο με το τρυφερό βελούδινο προσωπάκι του να της σταλάζει γλύκα απέραντη  και να του τραγουδά ψιθυριστά το νανούρισμα της με τις ευχές για την ζωή του,έτοιμη να του δώσει την δική της αν χρειαστεί.

Αφήστε με να βρίσω να εκτονωθώ να γίνω μια "Κατίνα".

Να βρίσω,να καταραστώ και να φτύσω κατάμουτρα, όχι εκείνους που παίρνουν αποφάσεις μέσα στα δρύινα γραφεία τους για την ζωή τούτου εδώ του παιδιού,των δικών μας παιδιών, της ζωής μας της ίδιας.

Όχι αυτούς , ετούτοι κάνουν καλά την δουλειά τους και υπερασπίζονται σαν μια γροθιά τα συμφέροντα τους.

Τα 10 και βάλε διαμερίσματά τους ,τις οφ σορ εταιρίες τους, την εξωλέμβιο τους, το εξοχικό με την πισίνα, τις καταθέσεις τους.

Υπερασπίζονται τους αφεντάδες εντολοδόχους τους, για να είναι άξιος ο μισθός τους.

Όχι αυτούς.

Αλλά εκείνους τους κιοτήδες, τα τρομαγμένα  ανθρωπάκια, τους δειλούς εκείνους, που μέσα σε τούτην εδώ την λαίλαπα αγωνιούν μη και τους κόψει η ΔΕΗ το ηλεκτρικό, εκείνους όλους που έχοντας εξασφαλίσει 500-600 ή έστω 1000 ευρώ και τρέμοντας μη και τα χάσουν σκύβουν το κεφάλι, το χώνουν όσο πιο βαθιά στην άμμο για να μην βλέπουν, να μην τους βλέπουν.

Αυτούς που υποκύπτουν σε ότι τους ζητηθεί οι χαμερπείς, που ξεπουλούν μπιρ παρά την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, που μπορούν ακόμη και γελούν και κατεβαίνει η μπουκιά απ΄το λαιμό τους.

Να ξεφτιλίσω αυτά τα ανθρωπάκια που μπορούν και ζουν βλέποντας να δολοφονείται η ζωή στα πεζοδρόμια και στις πλατείες ,στις γωνιές των δρόμων και στα σοκάκια και  αυτοί, μπορούν ακόμη  και μένουν αδιάφοροι, ουδέτεροι και βάζουν και ερωτήματα, έχουν και ενστάσεις για τους αγώνες, για τις κινητοποιήσεις,τις διεκδικήσεις, στην προσπάθειά τους να εξασφαλίσουν άλλοθι στην ξεφτίλα τους.

Αυτά τα ανθρωπάκια τα συμβιβασμένα, τα απολιθωμένα, τα τρομοκρατημένα .

Μια στάλα συναίσθηση, μια στάλα αξιοπρέπεια δεν θα βρεθεί γι΄αυτούς να τους σταλάξει κάποιος στα μάτια, μπας και ξεστραβωθούν, μπας και ξυπνήσουν και δουν ότι μέσα σε τούτον τον εφιάλτη, τους έχουν εξασφαλίσει πρωταγωνιστικό ρόλο.

Αφήστε με μόνον για μια μέρα και αύριο, θα βάλω ξανά την λογική μου, θα  κρύψω κάτω απ ΄το χαλί τα συναισθήματα και θα μιλήσω για τους μηχανισμούς του καπιταλιστικού συστήματος που με αυτούς μπορεί και αποπροσανατολίζει, μπορεί και εξαγοράζει συνειδήσεις, μπορεί και μετατρέπει την αξιοπρέπεια σε ανταλλάξιμο εμπόρευμα.

Και το αντάλλαγμα να είναι μια μπουκιά ψωμί.

Αύριο θα μιλήσω για τον καπιταλισμό που εξάντλησε τα όριά του, για τις εσωτερικές του συγκρούσεις  και την βασική του αντίθεση, για την αξία και την υπεραξία, για το χρήμα και το κέρδος, για τον πλούτο που παράγεται και που  είναι αποτέλεσμα της δικής μας εργασίας, για την εργατική τάξη και τον ιστορικό της ρόλο.

Αύριο θα πω για την πολιτική και την οικονομία που δεν έχει να κάνει με την λογοτεχνία και την ποίηση, ούτε με το συναίσθημα.

Γιατί η πολιτική και η οικονομία είναι μαθηματικά.

Θα μιλήσουμε για τον ταξικό πόλεμο, για τον ανειρήνευτο πόλεμο με τον ταξικό μας εχθρό.

Αύριο θα μιλήσουμε ξανά για την ευκαιρία της εργατικής τάξης να γράψει την δική της ιστορία, την νικηφόρα ιστορία που θα μιλά για μια ζωή απαλλαγμένη από την εκμετάλλευση.

Θα μιλήσουμε για τις νομοτέλειες και τα προτσές, για την τακτική και τον στρατηγικό στόχο. 

Και αυτά γιατί είναι ανάγκη να τα κοινωνήσουμε με τον κόσμο του μόχθου, τον κόσμο που  οι μηχανισμοί του συστήματος τον εκπαίδευσαν στα μέτρα τους και σύμφωνα με τα συμφέροντά τους.

Και σας δίνω το λόγο μου ότι αύριο, θα πάω ξανά και ξανά στα σπίτια φίλων και γνωστών να κάνω κουβέντα μαζί τους.

Γιατί πέρα από τα συναισθήματα,είναι δική μας ευθύνη να πείσουμε τον κόσμο του μόχθου, είναι ευθύνη δική μας να ακούσουμε και την άλλη άποψη, είναι δική μας ευθύνη να συνθέσουμε τις διαφορετικές απόψεις.

Γιατί η διαφορετικότητα δεν είναι λόγος αποκλεισμού, αλλά λόγος σύνθεσης.

Είναι δική μας ευθύνη να τους εμπνεύσουμε, γιατί μόνοι μας δεν μπορούμε να πάμε πουθενά.

Θα προετοιμαστώ καλύτερα, μήπως και τους πείσω ότι έχουν δικαιώματα, ότι δεν μπορούν πια να έχουν αυταπάτες, ότι έχουμε  δύναμη, ότι μπορούμε όλοι μαζί να ανατρέψουμε αυτήν την πολιτική, ότι δεν έχουν περιθώριο αναμονής, ότι δεν έχουν τίποτε δικό τους, τους παίρνουν την ζωή και την ζωή των παιδιών τους.

Θα προετοιμαστώ καλύτερα για να τους δώσω να καταλάβουν :

Ότι είμαστε πιο πολλοί, έχουμε το δίκιο με το μέρος μας.

Ότι χωρίς εμάς γρανάζι δεν γυρνά.

Να κατανοήσουν και να αποφασίσουν.

 Ή εκείνοι ή εμείς