Το καπιταλιστικό σύστημα έχει εξαντλήσει τα όριά του

Καλούμαστε σε ταξικούς αγώνες.

Ας ανταποκριθουμε.

Τα προβλήματα οξύνονται και γίνονται φανερά στον έναν ή στον άλλο βαθμό σε όλο και περισσότερους τομείς της ζωής μας και σε όλο και περισσότερους από εμάς.

Όμως το κακό, παραμένει και έχει να κάνει, με το σε ποιο βαθμό ο κόσμος μπορεί να ερμηνεύσει τους λόγους και τις αιτίες των γεγονότων, πολύ περισσότερο να εκτιμήσει τους τρόπους με τους οποίους μπορεί οργανωμένα, αποφασιστικά και αποτελεσματικά να αντισταθεί.

Στο διάστημα που έχει περάσει από την επιβολή των μέτρων κατά της ζωής και του μέλλοντός μας, οι αγώνες που αναπτύχθηκαν, κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι ήταν αντάξιοι των περιστάσεων.
Το λαϊκό κίνημα και οι πολιτικοί του φορείς, βρίσκονται πίσω από τα γεγονότα.

Στο πολιτικό σκηνικό οι Αριστερές δυνάμεις, εμφανίζονται  αδύναμες να παίξουν τον πρωταγωνιστικό τους ρόλο, δημιουργώντας τις προϋποθέσεις εκείνες που θα θέσουν σε αμφισβήτηση, την συνέχιση της κυριαρχίας του κεφαλαίου και θα αναπτύξουν το κίνημα στην κατεύθυνση  της ανατροπή του.

Οι απεργιακές και άλλες κινητοποιήσεις διαμαρτυρίας, απέχουν αρκετά η μία από την άλλη και η κάθε κινητοποίηση, γίνεται κάτω από σαφώς πιο δύσκολες συνθήκες, με τα προβλήματα διαρκώς να συσσωρεύονται και να οξύνονται.

Δεν έχουν συνέχεια και οι δράσεις, μοιάζουν να είναι αποσπασματικές.

Δεν είναι δεμένες μεταξύ τους και, οι στόχοι που προβάλλονται αν και ζωτικής σημασίας, δεν στοχεύουν σε αυτό που θα απαλλάξει την εργατική τάξη από τους δυνάστες της και θα την οδηγήσει στον κυρίαρχο  ιστορικό της ρόλο.

Το κίνημα του "δεν πληρώνω" η αντίσταση στην Κερατέα,οι απεργία των γιατρών,οι κινητοποιήσεις των καθηγητών,και τόσες άλλες κλαδικές κινητοποιήσεις, πότε θα συντονιστούν πως θα μπορέσουν να γενικευτούν σε μια δυναμική πολιτικής διεκδίκησης για την ανατροπή;

Όλα όσα απεργάζονται οι εκπρόσωποι,ντόπιοι και ξένοι, του κεφαλαίου και το πολιτικό τους προσωπικό, έναν στόχο έχουν και ένα αποτέλεσμα,επιφέρουν σε βάρος μας.

Στόχος τους,είναι  η διάσωση και η ανάκαμψη  του διεθνούς κεφαλαίου, μέσα σε συνθήκες δομικής κρίσης,σε μια προσπάθεια να υπερκεραστούν οι μεταξύ τους οξύτατες αντιθέσεις, σχετικά με το ποια μονοπώλια θα ισχυροποιηθούν και ποια θα καταστραφούν.

Ποιες οικονομίες θα επικρατήσουν τελικά.(ποιων χωρών)

Η προσπάθεια τους, γίνεται προς την κατεύθυνση  να εξασφαλιστεί ελεγχόμενα όλο το εγχείρημα,της διάσωσης του κεφαλαίου, αλλά δεν τους βγαίνει.

Είναι αδύνατον πλέον να διαχειριστούν αυτήν την κρίση.

Μέσα σε αυτό το κλίμα και τις απεγνωσμένες τους προσπάθειες, τα θύματα είναι οι εργαζόμενοι ,οι λαοί που είναι και οι παραγωγοί του πλούτου και αυτοί, που επιφέρουν το κέρδος στο κεφάλαιο.

Είναι λοιπόν απόλυτα κατανοητό, ότι όταν καταστρέφεις την μηχανή που σου παράγει τον πλούτο, δεν είναι δυνατόν ταυτόχρονα να αποκομίζεις και  το κέρδος που σου επιφέρει.

Όλα τα μέτρα που παίρνονται είναι εναρμονισμένα στον στόχο τους .Την διάσωση του διεθνούς κεφαλαίου. Να εξασφαλίσουν λίγο χρόνο ακόμη.

Όλο αυτό το σκηνικό που εξελίσσεται εφιαλτικά, έχει πολιτικό χαρακτήρα και σαν τέτοιο μόνον μπορεί να αντιμετωπιστεί.

Μέσα στα πλαίσια της κρίσης του  καπιταλιστικού συστήματος, οι εργαζόμενοι είναι καταδικασμένοι να υποστούν την ποιο βάρβαρη μορφή εκμετάλλευσης, την ποιο βάρβαρη μορφή εξευτελισμού της ζωής τους και τον αφανισμό μεγάλου μέρους της.

Είναι φανερό ότι έχει χαθεί πολύτιμος χρόνος.

Ποιο είναι το κυρίαρχο ζήτημα που πρέπει να εκλαϊκευτεί σήμερα; 

Τι είναι εκείνο που κρατάει σε επιφυλακτικότητα  τον κόσμο, που εδράζονται οι φοβίες και οι επιφυλάξεις του;

 Όλος αυτός ο κόσμος στην τελευταία συγκέντρωση που ήταν η μεγαλύτερη ίσως πορεία στα πλαίσια του μνημονίου, διαδήλωσε μαχητικά ενάντια στα μέτρα που παίρνονται σε βάρος του.

Στην πλειοψηφία του αυτός ο κόσμος, είναι έτοιμος άραγε να διεκδικήσει ουσιαστικές αλλαγές ή μήπως κάτω από το βάρος των μέτρων, είναι έτοιμος να δεχθεί την όποια μικρομεταρύθμιση που και την πλουτοκρατία θα εξυπηρετεί και ουσιαστική λύση δεν θα δίνει στα προβλήματα μας.

Και δεν είναι λίγες οι φορές που και από τον χώρο της Αριστεράς ακούγονται τέτοιες προτάσεις.

Όμως σε αυτήν την ιστορική συγκυρία, δεν είναι δυνατόν οι αριστερές δυνάμεις να αναλίσκονται στις μεταξύ τους διαφορές, που πρέπει να ομολογήσουμε ότι είναι στρατηγικής σημασίας.

Όταν όμως το κεφάλαιο και οι εκπρόσωποί του,παρά τις όποιες διαφορές τους παρά τον μεταξύ τους ανταγωνισμό, επιτίθενται ενιαία και μεθοδικά ενάντιά μας, χρησιμοποιώντας όσα μέσα έχουν στην διάθεσή τους, δεν γίνεται η εργατική τάξη να πορεύεται χωρίς οργάνωση, χωρίς συντονισμό,χωρίς να γνωρίζει τους στόχους που θα την φέρουν στο προσκήνιο των εξελίξεων 

Άλλωστε  όταν κανείς μιλάει για την ανάγκη της "συνεννόησης" της "συμπόρευσης" του "διαλόγου" και της  κοινής δράσης, δεν μιλάει για συνεργασίες, δεν μιλάει για οργανωτικές δομές, ούτε για πολιτικές συμμαχίες.

 Ας αποστασιοποιηθούμε από το σύνδρομο της φοβίας μας.

Οι καθημερινοί αγώνες, θα αναδείξουν τις δυνάμεις που πραγματικά μπορούν να οδηγήσουν την εργατική τάξη στην εξουσία.

Είναι καθαρό αυτός ο κόσμος που πλήττεται, έχει ανάγκη από όραμα,έχει ανάγκη να πιστέψει στις δυνατότητές του,υπάρχει ανάγκη να αναπτερωθεί το ηθικό του.

Η εξουσία έχει ακόμη πολλά όπλα στην φαρέτρα της.

Θα συκοφαντήσει, θα προβοκάρει, θα σπείρει διασπαστικά πυροτεχνήματα ανάμεσα στους εργαζόμενους,θα δώσει υποσχέσεις, θα εξαγοράσει, θα επιτεθεί, θα εκφοβίσει και έχει όλα τα μέσα για να το πετύχει και άλλωστε και μεγάλη εμπειρία.

Ας εξοπλιστούμε με την γνώση και την αποφασιστικότητα που μας πρέπει, ας ενεργοποιηθούμε ας επιχειρήσουμε να συμμετέχουμε σε δράσεις στις γειτονιές, στις συνοικίες μας.

Όλοι όσοι έχουμε κατανοήσει την ανάγκη της οργανωμένης αντίστασης πρέπει να συμβάλουμε με όλες μας τις δυνάμεις.Να βρούμε τρόπους να προτείνουμε μεθόδους.

Ο κόσμος πρέπει να πεισθεί για την ανάγκη κοινών αποφασιστικών αγώνων,έχουμε ανάγκη να πορευτούμε μαζί στους δρόμους του αγώνα.

Πέρα από  την επιδίωξη της αλλαγής του συσχετισμού δυνάμεων  στα Συνδικάτα, στα Σωματεία και στους χώρους δουλειάς,στις γειτονιές είναι που θα συναντήσουμε τον κόσμο,τους εργαζόμενους, τους άνεργους, τα παιδιά, τους μαθητές, τους φοιτητές, τις γυναίκες, τις μανάδες, τους συνταξιούχους.

Γνωρίζουμε την περιοχή μας; Γνωρίζουμε τον κόσμο της; Ξέρουμε ποιοι είναι οι άνεργοι, ποιες οικογένειες αντιμετωπίζουν οξυμένα οικονομικά προβλήματα, έχουμε κουβεντιάσει μαζί τους, τους έχουμε ακούσει,έχουμε ανταλλάξει απόψεις;

  Μήπως πρέπει και θα βοηθούσε να δημιουργήσουμε κλίμα στις γειτονιές μας;

  Με ντουντούκες, με βρισιές και με τραγούδια,με έντυπο υλικό.                                                              Να κοκκινίσουν οι γειτονιές με ταξικά συνθήματα στους τοίχους.

Στις γειτονιές μας υπάρχουν  πολιτιστικοί σύλλογοι ,γυναικείοι σύλλογοι,για την ειρήνη, για τους συνταξιούχους,υπάρχουν  οι συλλόγους γονέων.

Με τα μέτρα που παίρνονται, σε όλους αυτούς τους χώρους,της υγείας της παιδείας του αθλητισμού του πολιτισμού ..... προκύπτουν τεράστια προβλήματα που μπορούν να συσπειρώσουν τον κόσμο.
Ας το αξιοποιήσουμε

Ας δώσουμε την μάχη μας και μέσα από αυτούς τους χώρους έκφρασης και διαμαρτυρίας και αν είναι ανενεργοί, πράγμα που πολλές φορές συμβαίνει, ας είμαστε εμείς που θα τους ενεργοποιήσουμε,  δίνοντάς τους ώθηση, πνοή,δυναμισμό.

Μην ξεγελιέται κανείς μας, είναι ακόμη χειρότερα αυτά που έχουμε να αντιμετωπίσουμε. 

"Μέσα στον καπιταλισμό δεν είναι δυνατόν να βρουν την λύση τους τα λαϊκά προβλήματα

όταν μάλιστα το καπιταλιστικό σύστημα έχει πλέον εξαντλήσει τα όριά του".