Τιμή και δόξα
στους ήρωες του Μπλόκου
Τιμή και δόξα
στα παλληκάρια της Κοκκινιάς

Στις 17 Αυγούστου κάθε χρόνο η Κοκκινιά τιμά την μνήμη των παιδιών της, που έδωσαν την ζωή τους για την λευτεριά και την Δημοκρατία. Για την απελευθέρωση από τον Φασιστικό ζυγό.
Ατρόμητοι, αποφασισμένοι, με το κεφάλι ψηλά. Δεν χαμήλωσαν το βλέμμα δεν προσκύνησαν, δεν γονάτισαν και πάλεψαν με τίμημα την ίδια τους την ζωή. Όσοι επιχείρησαν να κάμψουν το αγωνιστικό φρόνημα των παλληκαριών της, δεν μέτρησαν καλά το μπόι τους, δεν μέτρησαν καλά την παλληκαροσύνη και την χαρακιά της απόφασης ανάμεσα στα φρύδια. Πέσαν επάνω της με όλες τους τις δυνάμεις, να την υποδουλώσουν, ντόπιοι και ξένοι κατακτητές, δοσίλογοι και Γερμανοτσολιάδες. Και τα παιδιά με το πλατύ χαμόγελο και την απόφαση στα μάτια, τα παιδιά της Ανταρτομάνας Κοκκινιάς, υπερασπίστηκαν και Άγιασαν με το αίμα τους και την αντρειοσύνη τους τα χώματά της. Αφήνοντας μας παρακαταθήκη την απόφαση.
********************************
Μια φορά και έναν καιρό ήταν μια γειτονιά. Αυτή η γειτονιά ήταν χρωματιστή. Είχε το χρώμα και την μυρουδιά από νοτισμένο χώμα. Είχε το πράσινο και τις μυρουδιές από τα τζιράνια και τα γιασεμιά,είχε το θαλασσί τ΄ουρανού και είχε τα πορτοπαράθυρά της βαμμένα πράσινα στο χρώμα της ελπίδας,που κουβάλησαν οι άνθρωποί της από τις Χαμένες πατρίδες της Ιωνίας. Κόκκινη,κόκκινη σαν το αίμα των παλληκαριών που ανάστησε, κόκκινη σαν το αίμα που έτρεχε στις φλέβες των παιδιών της και που τίποτα δεν μπορούσε να το αιχμαλωτίσει.
Πριν φανεί ακόμη στον ορίζοντα, την άκουγες, την οσμιζόσουν, άκουγες τους ήχους της, έπιανες τους παλμούς της, άκουγες τα τραγούδια της,τις φωνές και τα γέλια των παιδιών της. Όσο την πλησίαζες ξεδιάλυνες και τα πρόσωπά τους ,πρόσωπα φωτεινά. Αν ήθελες να μπεις, ένας τρόπος υπήρχε. Να πάρεις το κόκκινο της φωτιάς και να το κάνεις παντιέρα σου και τότε, έμπαινες να τραγουδήσεις τα τραγούδια της, να χορέψεις τους καρσιλαμάδες και τα ζεϊμπέκικα της. Τίποτα δεν σε υποχρέωνε,γινόταν από μόνο του .Τρελαινόσουν από τ' αρώματα και τα χρώματα επαναστατούσε το εντός σου. Ήθελες να γίνεις δικός της, να γίνεις ένα μαζί της, να είσαι κομμάτι της,να γίνεις πράσινος και θαλασσής,να είσαι χώμα της και ουρανός της.
Να γίνεις Κόκκινος.
Και όταν έπεφτε το βράδυ και ο ουρανός έπαιρνε να γίνεται μενεξελής απ΄την σελήνη που δραπέτευε για να κάνει βόλτες στα στενά της, τότε αρχήνευε το παραμύθι.
Μια φορά και έναν καιρό ήρθαν στην γειτονιά αυτή, άνθρωποι ξυπόλυτοι, άνθρωποι πονεμένοι, ξεριζωμένοι, με τα εικονίσματα και τα μωρά στην αγκαλιά τους .

Κάποτε ήρθαν σε τούτην εδώ την γειτονιά άνθρωποι, με την ελπίδα,το κουράγιο και την απόφαση στα μάτια. Έφτιαξαν το σκολειό τους, έφτιαξαν την εκκλησιά τους, ασβέστωσαν τα σπιτικά τους, έβαψαν τα πορτοπαράθυρα τους στο χρώμα της ελπίδας, στόλισαν τα χαγιάτια τους με κατηφέδες, με βασιλικούς και δυόσμους,φύτεψαν στους δρόμους τους ευκάλυπτους και πήραν τον χορό της ζωής και του αγώνα.
Σε τούτη εδώ την γειτονιά που λες, έδωσαν στους δρόμους τους τα ονόματα απ΄τις χαμένες τους πατρίδες. Κυδωνιών, Βιθυνίας, Ιωνίας, Ατταλείας, Βοσπόρου, Μαινεμένης...
Τα παλληκάρια της, με το χάραμα έπαιρναν τον δρόμο για τις φάμπρικες, νάνε στο πόστο τους προτού σφυρίξει η μπουρού. Οι κυράδες με τα πασουμάκια και κείνες τις ρόμπες τις σατέν, με την φανέλα από μέσα, έπιαναν να σιγυρίσουν τις αυλές, να΄ναι έτοιμες για τον πρωινό καφέ με τις γειτόνισσες. Και κει που παίρναν μπόι οι ευκάλυπτοι και τα γιασεμιά, κει που παίρναν τ΄αψήλου τα μωρά που φέραν μαζί τους, κει που αρχήνευαν να αυγαταίνουν οι φαμίλιες, ήρθε ο εφιάλτης, η καταχνιά και η αντάρα. Τα τραγούδια έγιναν οιμωγές και κλαθμοί, ο αγέρας μύρισε καμμένη σάρκα, σταχτύ έγινε το γαλάζιο τ΄ουρανού και μαράθηκαν τα γιασεμιά και τα τζιράνια. Το μόνο που δεν μπόρεσαν να αλλάξουν οι κατακτητές, ντόπιοι και ξένοι ήταν το ΚΟΚΚΙΝΟ. Το κόκκινο από το αίμα τους, που ήρθε και τους έπνιξε. Ξεχύθηκε στους δρόμους και στις γειτονιές, αντρειωμένο και ανυποχώρητο. Το΄δαν και τρόμαξαν οι δοσίλογοι. Αυτά τα παλληκάρια δεν παραδώθηκαν. Ζώστηκαν τον αγώνα τους, για το δίκιο, την λευτεριά, την ανεξαρτησία, με ορθό το ανάστημα και την γροθιά υψωμένη. Όταν τέλειωσε η τραγωδία, μετρήθηκαν και φώναξαν απουσιολόγιο .

Ο τόπος της θυσίας των παιδιών της Κοκκινιάς

Αποστόλης Χατζηβασιλείου ΠΑΡΩΝ!
Παναγιώτης Ασμάνης , ΠΑΡΩΝ!
Διαμάντω Κουμπάκη, ΠΑΡΟΥΣΑ !
Καζακίδης Στέλιος, ΠΑΡΩΝ!
Κων/νος Περιβόλας, ΠΑΡΩΝ!
Αθηνά Μαύρου, ΠΑΡΟΥΣΑ!.....
ΠΑΡΩΝ ! ΠΑΡΩΝ ! ΠΑΡΟΥΣΑ !.........176 ΟΛΟΙ ΠΑΡΟΝΤΕΣ