Δευτέρα 9 Αυγούστου 2010

Τιμή και δόξα
στους ήρωες του Μπλόκου
Τιμή και δόξα
στα παλληκάρια της Κοκκινιάς


Στις 17 Αυγούστου κάθε χρόνο η Κοκκινιά τιμά την μνήμη των παιδιών της, που έδωσαν την ζωή τους για την λευτεριά και την Δημοκρατία. Για την απελευθέρωση από τον Φασιστικό ζυγό.
Ατρόμητοι, αποφασισμένοι, με το κεφάλι ψηλά. Δεν χαμήλωσαν το βλέμμα δεν προσκύνησαν, δεν γονάτισαν και πάλεψαν με τίμημα την ίδια τους την ζωή. Όσοι επιχείρησαν να κάμψουν το αγωνιστικό φρόνημα των παλληκαριών της, δεν μέτρησαν καλά το μπόι τους, δεν μέτρησαν καλά την παλληκαροσύνη και την χαρακιά της απόφασης ανάμεσα στα φρύδια.
Πέσαν επάνω της με όλες τους τις δυνάμεις, να την υποδουλώσουν, ντόπιοι και ξένοι κατακτητές, δοσίλογοι και Γερμανοτσολιάδες. Και τα παιδιά με το πλατύ χαμόγελο και την απόφαση στα μάτια, τα παιδιά της Ανταρτομάνας Κοκκινιάς, υπερασπίστηκαν και Άγιασαν με το αίμα τους και την αντρειοσύνη τους τα χώματά της. Αφήνοντας μας παρακαταθήκη την απόφαση.
********************************
Μια φορά και έναν καιρό ήταν μια γειτονιά. Αυτή η γειτονιά ήταν χρωματιστή. Είχε το χρώμα και την μυρουδιά από νοτισμένο χώμα. Είχε το πράσινο και τις μυρουδιές από τα τζιράνια και τα γιασεμιά,είχε το θαλασσί τ΄ουρανού και είχε τα πορτοπαράθυρά της βαμμένα πράσινα στο χρώμα της ελπίδας,που κουβάλησαν οι άνθρωποί της από τις Χαμένες πατρίδες της Ιωνίας. Κόκκινη,κόκκινη σαν το αίμα των παλληκαριών που ανάστησε, κόκκινη σαν το αίμα που έτρεχε στις φλέβες των παιδιών της και που τίποτα δεν μπορούσε να το αιχμαλωτίσει.
Πριν φανεί ακόμη στον ορίζοντα, την άκουγες, την οσμιζόσουν, άκουγες τους ήχους της, έπιανες τους παλμούς της, άκουγες τα τραγούδια της,τις φωνές και τα γέλια των παιδιών της. Όσο την πλησίαζες ξεδιάλυνες και τα πρόσωπά τους ,πρόσωπα φωτεινά. Αν ήθελες να μπεις, ένας τρόπος υπήρχε. Να πάρεις το κόκκινο της φωτιάς και να το κάνεις παντιέρα σου και τότε, έμπαινες να τραγουδήσεις τα τραγούδια της, να χορέψεις τους καρσιλαμάδες και τα ζεϊμπέκικα της. Τίποτα δεν σε υποχρέωνε,γινόταν από μόνο του .Τρελαινόσουν από τ' αρώματα και τα χρώματα επαναστατούσε το εντός σου. Ήθελες να γίνεις δικός της, να γίνεις ένα μαζί της, να είσαι κομμάτι της,να γίνεις πράσινος και θαλασσής,να είσαι χώμα της και ουρανός της.
Να γίνεις Κόκκινος.
Και όταν έπεφτε το βράδυ και ο ουρανός έπαιρνε να γίνεται μενεξελής απ΄την σελήνη που δραπέτευε για να κάνει βόλτες στα στενά της, τότε αρχήνευε το παραμύθι.
Μια φορά και έναν καιρό ήρθαν στην γειτονιά αυτή, άνθρωποι ξυπόλυτοι, άνθρωποι πονεμένοι, ξεριζωμένοι, με τα εικονίσματα και τα μωρά στην αγκαλιά τους .

Κάποτε ήρθαν σε τούτην εδώ την γειτονιά άνθρωποι, με την ελπίδα,το κουράγιο και την απόφαση στα μάτια. Έφτιαξαν το σκολειό τους, έφτιαξαν την εκκλησιά τους, ασβέστωσαν τα σπιτικά τους, έβαψαν τα πορτοπαράθυρα τους στο χρώμα της ελπίδας, στόλισαν τα χαγιάτια τους με κατηφέδες, με βασιλικούς και δυόσμους,φύτεψαν στους δρόμους τους ευκάλυπτους και πήραν τον χορό της ζωής και του αγώνα.
Σε τούτη εδώ την γειτονιά που λες, έδωσαν στους δρόμους τους τα ονόματα απ΄τις χαμένες τους πατρίδες. Κυδωνιών, Βιθυνίας, Ιωνίας, Ατταλείας, Βοσπόρου, Μαινεμένης...
Τα παλληκάρια της, με το χάραμα έπαιρναν τον δρόμο για τις φάμπρικες, νάνε στο πόστο τους προτού σφυρίξει η μπουρού. Οι κυράδες με τα πασουμάκια και κείνες τις ρόμπες τις σατέν, με την φανέλα από μέσα, έπιαναν να σιγυρίσουν τις αυλές, να΄ναι έτοιμες για τον πρωινό καφέ με τις γειτόνισσες. Και κει που παίρναν μπόι οι ευκάλυπτοι και τα γιασεμιά, κει που παίρναν τ΄αψήλου τα μωρά που φέραν μαζί τους, κει που αρχήνευαν να αυγαταίνουν οι φαμίλιες, ήρθε ο εφιάλτης, η καταχνιά και η αντάρα. Τα τραγούδια έγιναν οιμωγές και κλαθμοί, ο αγέρας μύρισε καμμένη σάρκα, σταχτύ έγινε το γαλάζιο τ΄ουρανού και μαράθηκαν τα γιασεμιά και τα τζιράνια. Το μόνο που δεν μπόρεσαν να αλλάξουν οι κατακτητές, ντόπιοι και ξένοι ήταν το ΚΟΚΚΙΝΟ. Το κόκκινο από το αίμα τους, που ήρθε και τους έπνιξε. Ξεχύθηκε στους δρόμους και στις γειτονιές, αντρειωμένο και ανυποχώρητο. Το΄δαν και τρόμαξαν οι δοσίλογοι. Αυτά τα παλληκάρια δεν παραδώθηκαν. Ζώστηκαν τον αγώνα τους, για το δίκιο, την λευτεριά, την ανεξαρτησία, με ορθό το ανάστημα και την γροθιά υψωμένη. Όταν τέλειωσε η τραγωδία, μετρήθηκαν και φώναξαν απουσιολόγιο .


Ο τόπος της θυσίας των παιδιών της Κοκκινιάς


Αποστόλης Χατζηβασιλείου ΠΑΡΩΝ!
Παναγιώτης Ασμάνης , ΠΑΡΩΝ!
Διαμάντω Κουμπάκη, ΠΑΡΟΥΣΑ !
Καζακίδης Στέλιος, ΠΑΡΩΝ!
Κων/νος Περιβόλας, ΠΑΡΩΝ!
Αθηνά Μαύρου, ΠΑΡΟΥΣΑ!.....
ΠΑΡΩΝ ! ΠΑΡΩΝ ! ΠΑΡΟΥΣΑ !.........176 ΟΛΟΙ ΠΑΡΟΝΤΕΣ


24 σχόλια:

Λυγερή Βασιλείου είπε...

Είναι τέχνη να αιχμαλωτίζεις ονειρικά τον απέναντί σου.
Είναι τέχνη να μη θέλει ο αναγνώστης να τελειώσεις....
Είναι τέχνη να είσαι αναγνωρίσημος χωρίς ποτέ κανείς να σ'έχει δει.
Αλλά το να φέρνεις δάκρυα στα μάτια είναι ένα μυστικό της ομορφιάς που δεν τόχει μαρτυρίσει σε κανέναν .
Ομορφιά μου Εσύ , καλή μέρα

http://ligery.pblogs.gr
http://pygemos.blogspot.com
http://lygeri.pblogs.gr

ELvA είπε...

..176 ΟΛΟΙ ΠΑΡΟΝΤΕΣ!

Να σαι καλα που θυμιζεις τετοιες επειτειους, που ειναι δυστυχως ευκολο εν μεσω καλοκαιρινων διακοπων να περασουν απαρατηρητες!

Να σαι καλα φιλη Βlack Bedlam, που θυμασαι αυτα που πολλοι ξεχασαν και θελουν να ξεχασουμε και οι υπολοιποι...Δε θα τους κανουμε, ομως, τη χαρη!

Πολλους αγωνιστικους χαιρετισμους!

ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ είπε...

Ισως το ωραιότερο, συγκινητικότερο κείμενο που διάβασα τελευταία. Δεν ξέρω πως να χαρακτηρίσω τα συναισθήματα που μου προκάλεσες. Και ας μη έχω στην ουσία ιδέα για την περιοχή αυτήν κι ας ζω εδώ στην τερατούππολη των Αθηνών.
Ειλικρινά σε ευχαριστώ. Το προσκλητήριο συγκλονιστικό.

Ντρουσίλα είπε...

Δεν μπορώ να γράψω!
Δεν έχω τι να γράψω!...

Μονάχα, ότι μου φαίνεται παράλογο, κάθε χρόνο τώρα πια, αυτή η επέτειος να σημαίνει όλο και λιγότερα, όλο για λιγότερους...
Μονάχα, ότι μου φαίνεται παράταιρο, να ψάχνει πια κανείς με το κυάλι να βρει την πλατεία που μέχρι πριν λίγα χρόνια, μύριζε ακόμα τίμιο αίμα κι αν έσκυβες και λίγο... άκουγες έναν παλμό δυνατό -πολλές καρδιές, όλες, μια καρδιά...

Δεν έχω τι να γράψω!...

Σε φιλώ και σ' ευχαριστώ!

Βάσσια είπε...

Συγκινούμαι πολύ όταν διαβάζω ή ακούω για τέτοια γεγονότα.

Οι καιροί άλλαξαν, οι άνθρωποι χάνονται με σύγχρονούς τρόπους.

Εκείνα τα χρόνια όμως, και τα επόμενα, για όσους τα έζησαν και επέζησαν και για όσους είχαμε την τύχη και τιμή να τα ακούσουμε από τους ίδιους, έχουν μια άλλη αξία, μια άλλη τιμή, αυτή των ανθρώπων που χάθηκαν.

Καλησπέρα Bedlam

Συγχαρητήρια για το κείμενο και ευχαριστώ για την υπενθύμηση.

Unknown είπε...

Πολλοι 'μεταμοντερνοι' και ντρεπομαι για τουτο Αριστεροι, μεσα απο περισπουδαστα κειμενα και διανουπμενιστικες 'μπαλαφαρες' ΟΣΟ ΠΙΟ ΑΚΑΤΑΝΟΗΤΟ ΤΟΣΟ ΠΙΟ ΣΠΟΥΔΑΙΟ, προσπαθουν να μας πεισουν πως η 'μνημη' συνιστα τροχοπεδι.Θλιβομαι οταν διαπιστωνω πως τοχουν καταφερει.με μια συνομωσια σιωπης που επικρατει στον χωρο της παιδειας.
Υπηρχε ομως ενας σπουδαιος Γερμανος , ολοι τον γνωριζουμε που ειπε.
'Λαος χωρις μνημη ειναι καταδικασμενος σε αφανισμο'.
Αλλωστε η μνημη συνιστα φορο τιμης.
Τους νεκρους δεν χρειαζεται να τους κουβαλαμε στην πλατη μας, πρεπει να τους εχουμε στην καρδια μας.
Καθε φορα που ακουγεται ενα παρον.......καθε φορα που αναφερομαστε σε καποιον που μας αφησε εκεινη την στιγμη βρισκεται κοντα μας ,διπλα μας.
Αυτο σημαινει αιωνιοτητα.

Unknown είπε...

ΤΡΟΧΟΠΕΔΗ

αντωνης είπε...

Ειμαι πολυ μικρος (οχι στην ηλικια) για να πω κατι άλλο για αυτό ή παρομοια γεγονοτα, εκτος απο ενα μεγαλο μπραβο και μια ελπιδα να ειναι αυτοι οι ανθρωποι οι οδηγοι μας ακομα και στη σημερινη φαυλη εποχη.
Θελω ομως να πω και κατι ακομα, ασχετο με το θεμα. Ειναι πολυ ομορφο να βλεπεις σε ενα blog που διαβαζεις λιγο καιρο να σχολιαζουν φιλοι και bloggers με τους οποιους εχεις αρκετα κοινα.

Καλο σου βραδυ.

blackbedlam είπε...

Πατρίδα καλησπέρα.Καλέ να σου πω,μη μου λες τόσα παινέματα και ντρέπομαι.Μα πιότερο που δεν μπορώ να ανταποκριθώ στο αίτημα σου.
Να ξέρεις όμως ότι έχω επαφή με άτομα που έχουν δώσει μάχη και έμπρακτα μαζί με πολλούς φίλους, έχουμε συμβάλει, άλλοτε με παραστάσεις στα αρμόδια,άντε να μην πω,τους και διαμαρτυρίες,με ψηφίσματα και καταγγελίες.
Να είσαι καλά και κουράγιο στον αγώνα που δίνεις.

blackbedlam είπε...

Elva μου,γεια σου καλή μου.Κοίτα να δεις,τα στοιχεία που έχουμε (με ονόματα και διευθύνσεις) είναι για 176 νεκρούς στο Μπλόκο.Υπάρχουν όμως πηγές που ανεβάζουν τους νεκρούς του Μπλόκου στους 350.Το Αστυνομικό τμήμα της διεύθυνσης Αθηνών,σε κατάσταση που δημοσίευσε στις 8 Απριλίου του ΄46,αναφέρει:
Εις το Μπλόκο της Κοκκινιάς στις 17/8/1944 οι Γερμανοί εκτέλεσαν 350"
Εlva μου,βρε να σου πω κάτι, δεν τα έζησα τούτα τα γεγονότα, δεν είχα καν γεννηθεί και μη με βάζεις να σου λέω που και πως αποκτήθηκαν όλες αυτές οι εμπειρίες.Θα σου πω μόνο για το θέμα του Μπλόκου.Θαρρώ θα ήταν περίπου το 83,μ΄ενα κασετοφωνάκι λοιπόν πήρα γύρα όλες τις γειτονιές της Κοκκινιάς και βρήκα όσες μανάδες ζούσαν ακόμη.Αδερφές συζύγους παιδιά,αγωνιστές που μετά από το Μπλόκο της Όσιας Ξένης βρέθηκαν στα στρατόπεδα της Γερμανίας. Και βέβαια ο Δήμος Νικαίας έχει εκδοσει και ένα Λεύκωμα.Θα κάνω μια προσπάθεια να γράψω με στοιχεία για την μέρα εκείνη.
Καλό σου βράδυ.

blackbedlam είπε...

Και από κοντά καλό ξημέρωμα πια. Χριστόφορε το προσκλητήριο των ηρωικών παλληκαριών της Κοκκινιάς, γίνεται 66 χρόνια ανελλιπώς,ακόμη και όταν οι μέρες είχαν βαφτεί με το γκρίζο της καταχνιάς των Συνταγματαρχών, της 7χρονης χούντας.Τοτε που η χούντα διόρισε για δήμαρχο αυτής της μαρτυρικής πόλης, τον γιο ενός από τα σκυλιά που κατέδιδαν με το δάκτυλο τα παλληκάρια,τους αντρειωμένος γίγαντες, λέγοντας εσύ, εσύ, εσύ και τους σήκωναν έναν έναν και αφού τους βασάνιζαν, τους οδηγούσαν στην Μάντρα για εκτέλεση και εκείνοι πήγαιναν με ψηλά το κεφάλι φωνάζοντας ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΟΝ ΦΑΣΙΣΜΟ.
Ακόμη και κείνες τις μέρες,που όλα τα΄σιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά, στην πλατεία της Οσίας Ξένης, εκεί που τα χώματα άγιασαν
από το μαρτύριο και το αίμα των παιδιών, κάποιοι πήγαιναν και άφηναν ένα κόκκινο γαρύφαλλο.
Και δήμαρχος ήταν ο γιος του δοσίλογου ταγματασφαλίτη Πλυτζανόπουλου.

blackbedlam είπε...

Ντρουσίλα είναι φορές που κάνω πως δεν καταλαβαίνω,στον εαυτό μου δηλαδή, γιατί εκεί που πρέπει να τα αδειάσω χύμα και τσουβαλάτα το κάνω με όλους τους τρόπους και τα μέσα να είσαι σίγουρη.Αλλά κοίτα να σου πω.Λέω στον εαυτό μου και παλιότερα το΄χα αναρτήσει νομίζω κι΄όλας προσπαθώντας να πείσω κυρίως τον εαυτό μου." Όποιος πιστεύει ότι δεν γίνεται τίποτα,μένει με το τίποτα,μην κάνοντας τίποτα"
Δεν πρέπει να παραδοθούμε Ντρουσίλα μου,δεν πρέπει και η παραδοχή ότι δεν γίνεται τίποτα, ότι όλα έχουν φθίνει, ότι όλα τα οράματα μας συρικνώνονται, μαραζώνουν θα μας οδηγήσουν στο να παραδοθούμε.Λέω στον εαυτό μου αυτό που καιρό πριν μου είχε πει ένας φίλος.
Την περίοδο της χούντας δεν γίνονταν η πορεία Ειρήνης στον Μαραθώνα.Εκείνος μαζί με την γυναίκα του και ίσως και κάποιοι άλλοι ελάχιστοι,έκαναν την Ειρηνοδρομεία.Η γυναίκα του λοιπόν, τον πρώτο χρόνο, τον δεύτερο, άντε και τον τρίτο, ε,άρχισε λέει να του γκρινιάζει:
"Μα τι βγαίνει τώρα που πάμε μόνοι μας και άντε καμιά 10ρια ακόμη" Και κείνος της απαντούσε λέει, ότι μ΄αυτό που κάνουν είναι σαν να κρατούν άσβεστη την φλόγα σ΄ένα κεράκι, για να βρουν αναμμένο τα νέα παιδιά που θάρθουν.
Να μην σβήσει Ντρουσίλα μου,να μην το αφήσουμε να σβήσει.Σάματις ξέρω κι΄ εγώ τι να σου πω;

Μαριανα είπε...

Γεια σου Black Bedlam,
Είναι τραγική η ιστορία που μας μεταφέρεις με ένα γραπτό κείμενο πανέμορφο... με συγκίνησες βαθύτατα. Φαντάζομαι θα ήσουν επίσης συγκινημένη όταν το έγραφες. Να είσαι καλά.

Ντρουσίλα είπε...

Και βέβαια δε θα παραδοθούμε, Black Bedlam!
Ίσα ίσα που οι πικρές διαπιστώσεις, δίνουν δύναμη για μεγαλύτερη προσπάθεια και κάνουν την ανάγκη αυτή, επιτακτικότερη!
Με ενοχλεί όμως να βλέπω ανιστόρητους, νέους ανθρώπους (γεννημένους εκεί, γύρω στη μεταπολίτευση και μετά) που, επειδή "δεν έζησαν", νομίζουν ότι νομιμοποιούνται να "μην ξέρουν" (ή, να ξέρουν έλάχιστα).
Κάνα δυο μήνες μετά τη δολοφονία του Αλέξη (Γρηγορόπουλου) είχα... σκοτωθεί με -μέχρι εκείνη τη στιγμή- φίλο (γεννημένο το 1978). Απέφευγε τις πολιτικές συζητήσεις, ή, μάλλον, πολλές φορές αγανακτούσε, χωρίς όμως να τοποθετηθεί. Εκείνο το βράδυ (του... "σκοτωμού" μας), γύρισε και μου "εξομολογήθηκε", παρόλο που ήξερε τα δικά μου "πιστεύω", ότι θα 'θελε να ζούσε τον καιρό της επανάστασης(!), γιατί τότε -λέει- ο κόσμος ήταν ασφαλής και δεν πεινούσε!!! Κάποιος του τα μπόλιασε, Black Bedlam μου, αυτά... Εκείνοι οι "κάποιοι", οι μεγαλύτεροι, κι αυτοί οι "κάποιοι" -οι μικρότεροι- πώς θα ταρακουνηθούν, αν δεν έχουν μνήμη και, πάνω απ' όλα, συνείδηση;
Γι' αυτό είναι που γίνομαι κουραστική κι επαναλαμβάνομαι, όταν λέω πως πρέπει να "ανοίξει" η γλώσσα κι ο τρόπος προσέγγισης... Για να πειστούν και όσοι δεν πρόκειται -με άλλες συνθήκες- να μπουν κάτω από μια "σημαία". Να καταλάβουν πως αυτός ο αγώνας, ο τωρινός, δεν είναι "στρατευμένος", δεν αφορά μερικούς, μας αφορά όλους...

Φιλιά και, καλό μας αύριο!

Κώστας Παπαδόπουλος είπε...

Φίλε και Κοκκινιώτη black..η μνήμες είναι που μας δίνουν δύναμη για να αντιμετωπίσουμε την νέα κατοχή που έχει η χώρα μας από την τρόικα και τους ντόπιους πρόθυμους.
Επειδή ζούμε και πονηρές μέρες που εμφανίστηκαν στην Κοκκινιά , εν όψη δημοτικών εκλογών διάφοροι " νέοι, και παλιοί" που θέλουν να μας κάνουν να ξεχάσουμε και να θυμόμαστε μόνο τα σημερινά οι αναρτήσεις σαν και αυτή είναι η απ΄ντηση
ΟΛΟΙ ΠΑΡΟΝΤΕΣ ΚΑΙ ΣΤΑ ΣΗΜΕΡΙΝΑ ΠΡΟΣΚΛΗΤΗΡΙΑ
http://opateras.blogspot.com/

Γιώργος Α. Βεράνης είπε...

Κατά τη γνώμη μου είναι θλιβερό αυτόν τον ιερό χώρο να τον θυμόμαστε μονάχα στο 10ήμερο πρωτάθλημα σκακιού που γίνεται στη μνήμη των πεσόντων. Περί αυτού πρόκειται δυστυχώς. Ελπίζω κάποτε να καταλάβουν οι ιθύνοντες τούτης της πόλης πως η ιστορία, η πολιτιστική κληρονομιά, είναι ότι έχει και δεν έχει ο τόπος μας, που όμως παραμελούνται και δεν αναδεικνύονται.

Η έκδοση του δήμου για το μπλόκο ποτέ δεν ανανεώθηκε και το μουσείο που υπάρχει στην μαρτυρική μάνδρα παραμένει κλειστό.

Ακόμα και αν υποθέσουμε πως για την επανέκδοση του βιβλίου χρειάζονται χρήματα που δεν έχουμε, εξακολουθώ να μην μπορώ να καταλάβω γιατί το μουσείο παραμένει κλειστό και εγκαταλειμμένο. Το μόνο που χρειάζεται είναι ένα φύλακας και ένα [έστω και περιορισμένο] τακτικό ωράριο λειτουργίας. Με τον τρόπο αυτό θα μπορεί ο οποιοσδήποτε να μάθει για την ιστορία της πόλης δίχως να χρειάζεται να κοιτά τι κρύβεται πίσω από την μάνδρα στην προσπάθειά του να καταλάβει τι θέλει να πει η πλακέτα στο parking του πεζόδρομου. Λόγια πικρά που ΔΥΣΤΥΧΩΣ δεν μπορούν να διαψευσθούν.

Θα δούμε τώρα στις εκδηλώσεις τον χώρο να λάμπει, τους ναρκομανείς να μην υπάρχουν πια, τους τοίχους βαμμένους, τις φωτογραφίες στο μουσείο όλες καλά τοποθετημένες, τα αυτοκίνητα στο δρόμο και θα νομίσουμε όλοι πως έτσι είναι…

Τι να πω. Εμένα με προσβάλουν όλα αυτά και ήθελα να μοιραστώ τις σκέψεις μου μαζί σας.

Το Μπλόκο της Κοκκινιάς: http://www.halkidona.gr/2010/08/bloko/
Η Μάχη της Κοκκινιάς: http://www.halkidona.gr/2010/03/3-8march1944/
Ένα απόγευμα στο Μουσείο της Μάνδρας Μπλόκου: http://www.halkidona.gr/2009/11/mandramuseum/

Crousma είπε...

Aγαπητή Β.Β.,
Σε διαβάζω από την πρώτη σου ανάρτηση και δεν είχα καμιά δυσκολία να καταλάβω ότι η αποφασιστικότητα, η επαναστατικότητα και η αφοσίωσή σου στα δίκαια του λαού μας, που διακρίνονται στα γραπτά σου, θα μπορούσαν να μην έχουν σαν βάση τις αγωνιστικές παρακαταθήκες του λαού μας. Χαίρομαι ειλικρινά, για το ότι όλα σου τα συγγραφικά προτερήματα αναβλύζουν από την αστείρευτη, ιδανικών και ιδεών, πηγή των αγώνιστικών παραδόσεων της μαρτυρικής μας πόλης. Είμαι σίγουρος ότι θα συναντηθούμε και θα «δηλώσουμε» την παρουσία μας στις εκδηλώσεις Τιμής και Μνήμης που διοργανώνει ο Δήμος της Νίκαιας, και ότι θα φωνάξουμε και πάλι ΠΑΡΩΝ στο προσκλητήριο των παιδιών του Μλόκου της Κοκκινιάς.

ΚΥΡΙΑΚΗ 22 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2010
10:00 π.μ. Προσέλευση επισήμων, εκπροσώπων και μαζικών φορέων στο χώρο της Πλατείας 17ης Αυγούστου 1944

• Επιμνημόσυνη δέηση
• Χαιρετισμοί εκπροσώπων Αντιστασιακών
Οργανώσεων
• Ομιλία Δημάρχου Νίκαιας κ. Στέλιου Μπενετάτου
• Κατάθεση στεφάνων
• Ενός λεπτού σιγή
• "Επέσατε θύματα"
• Εθνικός Ύμνος
• Πορεία στο χώρο του Κοινοτάφειου του
Γ' Νεκροταφείου
• Κατάθεση στεφάνων
• Προσκλητήριο νεκρών
• Ενός λεπτού σιγή
• "Επέσατε θύματα"
• Εθνικός Ύμνος
• Τέλος εκδήλωσης

Ανώνυμος είπε...

Καλησπέρα σύντροφε η αναρτησή σου ήταν κάτι το μοναδικό.Ειλικρινά σε συγχαίρω γιατί με έκανες και ανατρίχιασα με έβαλες και έπλασα εικόνες μέσα στο μυαλό μου και φαντάστηκα την κάθε στιγμή που περιέγραφες.Ειλικρινά πολύ άψογη η ανάρτηση σου αλλά και το μπλόγκ σου γενικότερα γιατί έχεις έναν μοναδικό τρόπο να παρουσιάζεις τα πράγματα σου έυχομαι να συνεχίσεις με την ίδια έμπνευση.

zeidoron dtsoukas είπε...

Καλησπέρα αγαπητή Bedlam!
Κοκκινιά,Καισαριανή,Αγρίνιο,Καλάβρυτα,Δίστομο... όλη η Ελλάδα τόπος θυσίας για την πατρίδα και τη λευτεριά.Οσο θυμόμαστε τους ήρωες θα υπάρχει ζωντανή η ελπίδα για το αύριο!
Να είσαι καλά που μας τους θύμησες!
Με την άδειά σου κι ευχαριστώ εκ των προτέρων,αντέγραψα το υπέροχο κείμενό σου για να το βάλω ανήμερα της επετείου!

δήμητρα♥♥♥q είπε...

Αχ, μωρέ τρελοκομείο! (Μα γιατί μαύρο; Απορία το 'χω)
Τι όμορφες εικόνες, τι μνήμες... να 'σαι καλά.
Καλό σου βράδυ!
φιλιά.

blackbedlam είπε...

Καλησπέρα σε όλους τους φίλους. Ένα μεγάλο ευχαριστώ τόσο για τα καλά σας λόγια,κυρίως όμως γιατί διαβάσατε και γίνατε κοινωνοί των παθών ενός λαού πολύπαθου,γενναίου,αποφασισμένου και προπαντός Ελεύθερου,που υπερασπίστηκε την λευτεριά του, με ηρωισμό και αυτοθυσία.Η ιστορική μνήμη είναι όπλο στα χέρια των λαών,ιδιαίτερα σήμερα που γίνεται συντονισμένη προσπάθεια να παραχαραχτεί.
Την μνήμη αυτή πρέπει να την διαφυλάξουμε, να την μεταδώσουμε στους νεότερους,να τους εμψυχώσουμε για τα όσα θα έχουν να αντιμετωπίσουν.
ΜΑΡΙΑΝΑ μου ευχαριστώ για την ευαισθησία σου.
ΚΩΣΤΑ ευχαριστώ και εσένα που συμβάλεις με το προσκλητήριο σου.
"ΌΛΟΙ ΠΑΡΟΝΤΕΣ ΚΑΙ ΣΤΑ ΣΗΜΕΡΙΝΑ ΠΡΟΣΚΛΗΤΗΡΙΑ"
κ ΒΕΡΑΝΗ η ανάρτηση αυτή έχει σκοπό να κοινωνήσει τα πάθη των ανθρώπων εκείνων που έδωσαν την ζωή τους, για την ελευθερία και την λαϊκή κυριαρχία και που η σημερινή ηγεσία της χώρας μας,την καταστρατηγεί και παραδίδει κυριαρχικά μας δικαιώματα,στο μεγάλο κεφάλαιο υπηρετώντας το, με απόλυτη συνέπεια.Για τα υπόλοιπα, να είστε σίγουρος θα ξανασυναντηθούμε.
GIORGO να είσαι καλά από καρδιάς, ούτε που μπορείς να φανταστείς τι είναι για μένα αυτό που γράφεις στην προβολή του πλήρους προφίλ σου.Αυτό είναι όλο το παιγνίδι, τα παιδιά μας, τα όνειρά σας, οι αρχές και οι αξίες σας, που γίνονται αντικείμενο αγοραπωλησίας.Άσε ρε CIORGO αυτό δεν το αντέχω.
ZEIDORON να είσαι καλά να αυτό είναι μια συμβολή στις προσπάθειες μνήμης αλλά και αφύπνισης,όπως άλλωστε και όλοι οι προβληματισμοί που αναρτούν κάποιοι φίλοι,όπως και συ φίλε Δημήτρη.
ΦΥΣΙΚΕΝΙΑ μου καλώς μου την.Φαντάζομαι έχεις γίνει μαύρη,να είσαι καλά γλυκιά μου για τα καλά σου λόγια όσο για το μαύρο ας το καλύτερα νυχτιάτικα.
CRUSMA να σε ευχαριστήσω ιδιαίτερα που ανάρτησες το πρόγραμμα εκδηλώσεων για τα 66χρονια του Μπλόκου.

Triton είπε...

Αριστερός δεν είμαι,όμως πιστεύω ότι είναι υποχρέωση όλων να αναγνωρίσουν ότι υπάρχουν κομμάτια της νεώτερης ελληνικής ιστορίας όπου οι αριστεροί κατέθεσαν υπέρμετρο φόρο αίματος στην Κατοχή και που αυτά τα γεγονότα,δεν πρέπει ποτέ να ξεχνιούνται!Αιώνια η μνήμη των πεσόντων στο όνομα της Ελευθερίας!
Υ.Γ.Καλή μου φίλη Black Bedlam,για κανά μήνα θα βρίσκομαι εκτός δικτύου λόγω διακοπών,θα τα ξαναπούμε αρχές Σεπτέμβρη,καλά να περνάς!

sosat είπε...

http://tasosnastos.blogspot.com/2010/08/blog-post_6241.html

δόΧτωρ απαράδεΧτος είπε...

έτσι
έτσι ακριβώς

επιτέλους ένα άρθρο πραγματικό μα και ανθρώπινο, πολιτικό αλλά όχι φανατισμένο, ρομαντικό και συγχρόνως ρεαλιστικό, συγκινητικό αλλά όχι μελό.

νάσαι καλα

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...