Για να΄χουν δρόμους να διαβούν
τα καλοκαίρια μας

Τίποτα δεν μοιάζει με χθές. Τίποτα δεν θυμίζει τα καλοκαίρια μας. Κοιτάζω τα νέα παιδιά, βαρύθυμα θαρρείς. Μνημονεύω την ανεμελιά των νιάτων μας. Δίχως δώρα χρυσά, δίχως λούσα και φτιασηδωματα, μον΄με το γαλάζιο τ΄ουρανού και τα παιγνίδια στην άμμο. Μόνον με τους έρωτες, που φωσφορίζοντας χοροπηδούσαν γύρω μας, στήνοντας τρελό χορό να μας πλανέψουν.

Αχνοπατούσαμε και τα βήματά μας χάραζαν τα χνάρια μας στην άμμο, σημάδι στους αιώνες πως διαβήκαμε, κουβαλώντας στα χέρια μας διάφανα κοχύλια που μαζεύαμε κάτω από τον ήλιο, μπρος στο γαλάζιο πέλαγος. Λογομαχούσαμε με το γαλάζιο τ΄ουρανού και στήναμε χορό με τα πουλιά, ψάλλαμε μαζί με τα τζιτζίκια, την σελήνη ,που σαν κηρύκειο φωτεινό , ανήγγελε την παρουσία μας και χάραζε τις φωνές μας στον άνεμο. Φύσαγε τ΄αγέρι του απομεσήμερου, πάνω στο τσίτινο φόρεμα , με τους ζωγραφιστούς πανσέδες,που μάταια προσπαθούσαμε να συγκρατήσουμε με το ένα χέρι και με το άλλο προσπαθούσαμε να κρατήσουμε το ψάθινο καπέλο που ζήλεψε τ΄αγέρι. Τα κοριτσίστικα χάχανα, σκίζανε το φως του εσπερινού και τα φιλιά κάτω απ΄τις μουριές,αρχήναγαν συλείτουργο , αντάμα με τα γουργουριτό των αγριοπερίστερων Κι΄ύστερα δυο κορμιά, κυνήγι στους μεσαγρούς, υδρά και φωσφορίζοντα, στεφανωμένα με μυρτιές και της άμπελος τα χρυσαφένια κάλλη,λουσμένα στου έρωτα την άχνη, να γίνονται ένα. Ζωγραφιές με χρώματα και αρώματα.
Μήπως υπερβάλω;
Αλίμονο αν στην μνήμη μας δεν έχει χαραχτεί με τέτοιες εικόνες, με τέτοιους ήχους με τέτοιες μυρουδιές η εφηβεία μας. Κοιτάζω τα νέα παιδιά,βαρύθυμα θαρρείς. Το χαμόγελο δεν είναι φωτεινό,δεν κλαίνε από έρωτα,δεν τραγουδούν τον έρωτα,δεν τραγουδούν την ζωή. Τίποτα δεν μοιάζει με χθές. Τίποτα δεν θυμίζει τα καλοκαίρια μας......

Φτώχεια. Για άλλους λιγότερο, για άλλους περισσότερο. Τα γονικά μας βγαλμένα από έναν πόλεμο,ή από την προσφυγιά,αγώνας ανελέητος, καθημερινή πάλη,για το σήμερα και το αύριο και μας έδωσαν, ένα αύριο καλύτερο από εκείνο που έζησαν αυτοί. Περπάτησαν στις λάσπες και έζησαν με μια 25αρα λάμπα να φωτίζει τις αναζητήσεις τους και μας έδωσαν, έναν κόσμο ποιο φωτεινό από εκείνον που έζησαν αυτοί. Την μαυρίλα του πολέμου, την πάλεψαν και την έκαναν τραγούδι, να΄χουν να την θυμόνται τα παιδιά τους. Εμείς. Μας μεγάλωσαν όχι με παραμύθια και την χιονάτη, αλλά με ιστορίσεις από τον πόλεμο και την κατοχή. Ο κόσμος που μας ζωγράφιζαν, ήταν ποιο φωτεινός απ΄τον δικό τους. Ευχή τους ήταν: "μην δείτε σεις πόλεμο" Κάθε ιστορία της γιαγιάς έτσι τελείωνε:
"Αχ παιδί μου εσείς να μην ζήσετε τον πόλεμο"
Μας προίκισαν μ΄έναν καλύτερο κόσμο,που πάλεψαν γι΄αυτόν.
Και μείς τώρα, τι δίνουμε στα παιδιά μας, τι παρακαταθήκη αφήνουμε, που έχει χώρο να κρυφτούν αυτά τα παιδιά να μην τους βρει η λαίλαπα,που θα βρουν να κρυφτούν, που ακόμη και το σπιτόδεντρό τους δεν υπάρχει πια, και σε αυτό βάλανε φωτιά και το κάψανε,τους αφήσαμε και το έκαψαν για να χτίσουν τις μεζονέτες τους.

Και τις θαλασσινές σπηλιές και αυτές τις μπαζώσανε,τους αφήσαμε και τις μπαζώσανε για να φτιάξουν τις πισίνες τους.
Με ποιους δαίμονες θα παλέψουν αυτά τα παιδιά, με τι όπλα θα αγωνιστούν για να υπερασπιστούν την ζωή τους.
Που θα βρουν απάγκιο να ζωγραφίσουν τα όνειρά τους.
Είναι αμείλικτα τα παιδιά. Σε κοιτούν μέσα στα μάτια και σε ρωτούν και γω δεν ξέρω τι να τους πω. Ντρέπομαι!
Αν θέλουμε τα παιδιά μας να είναι περήφανα για μας, αν θέλουμε τα παιδιά μας να ζήσουν σ΄έναν κόσμο, που τους αξίζει και που τον δικαιούνται, αν ντρεπόμαστε που μας κοιτούν τα παιδιά, ας βρούμε τρόπους αντίστασης, ας βρούμε τρόπους να υπερασπίσουμε την νέα ζωή. Όχι ο καθένας την δική του ξεχωριστά, αλλά την νέα ζωή που χωρίς αυτήν, η δική μας, η ξεχωριστή, δεν θα΄χει τόπο να σταθεί
και η Άνοιξη και τα καλοκαίρια δεν θα΄χουν δρόμους να διαβούν.

Ο εφιάλτης..... της μέρας

Είναι πλέον φανερό. Ζούμε σε άλλη διάσταση. Οι φθόγγοι δεν σχηματίζουν λέξεις, είναι άναρθροι και αν μετά από προσπάθεια γίνουν στρογγυλοί και βγουν έξω από τα χείλη, είναι βρισιές ,βλαστήμιες και ανάθεμα.
Η πραγματικότητα με συνθλίβει και έρχεται και συμμαχεί με τον ζεστό άνεμο για να κονταροχτυπηθεί μαζί μου. Μόνη μου διαφυγή η νοσταλγία για το γαλάζιο.
Όταν δυσκολεύομαι τις νύχτες,αλλά και τις μέρες τις δυσβάσταχτες, έχω βρει τον τρόπο να ξεγελάω την αλήθεια. Της κάνω παιγνίδια και τσιριμόνιες παίρνω δρόμους περπατημένους από παλιά και έτσι ξεγελιέμαι και γώ η ίδια.


Μέσα σε κούτες και στην βιβλιοθήκη των νεανικών σου χρόνων, που πια έχεις στοιβάξει βιβλία, σημειώσεις, ημερολόγια και νεανικά λευκώματα, ονειροταξιδέματα, μυστικά και αφανέρωτα, προγράμματα συνεδριάσεων, αχτίφ, μίτινγκ, συνελεύσεις, πρακτικά, προγράμματα εκδηλώσεων, χρεώσεις ......, ότι γλύτωσε από εκκαθαρίσεις υποχρεωτικές και μη
Μέσα σε κούτες και στην βιβλιοθήκη των νεανικών σου χρόνων, βρίσκεις θησαυρούς.
Έχει δροσιά κάτω στο υπόγειο. Μια δροσιά φυσική, δίχως την ανάγκη του κλιματιστικού. Κατέβαίνω τα σκαλιά πιλαλόντας σχεδόν. Με λούζει η δροσιά του και ο αμυδρός του φωτισμός από τον φεγγίτη,με μια ακτίνα ήλιου να περνάει και να δημιουργεί μια πάχνη που διατρέχει διαγώνια τον χώρο, το κάνει εξώκοσμο. Καθώς την διασχίζεις σε διαπερνάει σε λούζει και σε κάνει να μοιάζεις διάφανη έτσι που να σε κάνει δική του, μέρος του.....

13 σφαίρες στο στήθος ενός ανθρώπου. Ενός ανθρώπου που ήταν τόσο κοντά τους, ώστε
έβλεπαν τα μάτια του........
Τι χρώμα είχαν τα μάτια του την ώρα που αντίκρισε τον θάνατο;
Τι πρόλαβε να σκεφτεί ; Το άγγιγμα αγαπημένων χεριών, τα φιλιά, τα μαλλιά της ,τα δαχτυλά της, τα τραγούδια, την θάλασσα, το τρυφερό άγγιγμα του παιδιού του,την μάνα του και τα φιλιά της στα μαλλιά, την νέα ζωή που θα γεννιόταν... Η μήπως τίποτα από όλα αυτά. H αδρεναλίνη λογικά, πρέπει να κάλυψε κάθε άλλη σκέψη. Άραγε πρόλαβε να αγγίξει κάποια από τις πληγές του;

Τρελαίνομαι;
Η φυγή μου, μοναδικό καταφύγιο. Η φυγή μου.

Έχει γεμίσει χαρτιά και μπλοκάκια το γραφείο, κάτω στο υπόγειο. Μολύβια, χρώματα και πινέλα.

....και το ονειρο θερινής νύχτας.

Λευκό,μια σταλιά μαύρο και μπλε νουάρ. Ποιο πάνω ,λευκό μαύρο στη μύτη του πινέλου,στη μύτη του πινέλου και λίγο μπλε ultra marin. Στο ξάνοιγμα του προς τα δεξιά πρόσθεσε στη μύτη του πινέλου λίγο ροδή .Η νοητή γραμμή που ξεχωρίζει το ένα χρώμα από το άλλο ,το σώμα μιας γυναίκας που λιάζεται με τα μακρυά της μαλλιά απλωμένα ,το μικρο της στήθος ανασηκωμένο προκλητικά,η κοιλιά της κοιλιά ανατολίτισσας χορεύτριας και το εφηβαίο της λόφος της Αφροδίτης. Φτιάξε και άλλο ένα χρώμα στην παλέτα, μα αντί για λίγο μπλε νουάρ,στη μύτη του πινέλου βάλε λίγο πράσινο της ελιάς. Την νοητή γραμμή του,φέρτην κάτω από το κεφάλι και σβήστην εκεί που αρχίζει το εφήβαιο της. Η καμπύλη να μοιάζει με την ράχη της φάλαινας που βγήκε να φυσήξει το νερό και να πάρει οξυγόνο. Μετά τράβα μια ευθεία γραμμή,λευκό στην άκρη του πινέλου μια τσιμπητή μπλε προύσιαν και γέμισε όλο σου τον μουσαμά με όλες τις αποχρώσεις, πότε προσθέτοντας λίγο λευκό,πότε λίγο παραπάνω ουλτρα μαριν. Πρόσεξε τα χρώματα πρέπει να είναι ακουαρέλες και να βουτάς το πινέλο συχνά στο νερό, για να έχεις διαφάνειες νερένιες και το ένα χρώμα να μπαίνει μέσα στο άλλο. Δεξιά και αριστερά από την νοητή ίσια γραμμή του ορίζοντα μην ξεχάσεις το νησάκι. Άλατάς λέγεται. Εκεί πρέπει να βάλεις πράσινο, ρίξε και λίγο καφέ και ώχρα και προχώρα. Όλα τα άλλα ένα γύρω να τα βάψεις πράσινα. Μην ξεχάσω και πως μπορώ άλλωστε,εκεί στην άκρα του Άλατά κατά τις 7.30-8.00,να βάλεις το βαθύ κόκκινο. Το κόκκινο της πυρακτωμένης λάβας του ηφαιστείου. Είναι η ώρα που κλέβει η νύχτα τον ήλιο. Τον παίρνει μαζί της, στα αραχνοϋφαντα δώματά της, ποιος ξέρει τι καμώματα του κάνει και εκείνος ξελιγώνεται κάθε φορά και υποκύπτει στις επιταγές της. Εκείνη για να ξεγελάσει τον ουρανό,ή μήπως για να τον ανταμείψει, του στέλνει την θυγατέρα της την σελήνη. Καμωματού και αυτή, δεν σου δίνεται ολόκληρη σου κρύβεται σου φανερώνεται σου σκάει ένα χαμόγελο και αφού πια σε βάλει στο χέρι, φανερώνεται με όλα της τα κάλλη,πετάει τα πέπλα της και αν είσαι πλάι στη θάλασσα πρόσεξε ποιον θα συναντήσεις πρώτον πρώτον εκείνο το βράδυ . Όποιος και αν είναι αυτός θα λαβωθείς με τα βέλη του έρωτα και πίσω του θα πιλαλάς μαγεμένη παρακαλώντας για μια του ματιά. Δεν είναι παραμύθι,αλήθεια σου λέω.

Ποιος επιβουλεύεται το φως του
ήλιου ;
Ποιος μπορεί να πάρει το γαλάζιο
τ΄ουρανού μας;

Ποιος θα δώσει λόγο στα παιδιά.

" οι χαρταετοί" Μίκης Θεοδωράκης

Για τους φίλους που μοιραζόμαστε τον θυμό,την οργή,τους προβληματισμούς,την απόφαση στα μάτια.......

Να βρεθούμε
ξανά

Vincent van Gogh
Και τώρα τι κάνουμε; Αυτό ήταν να το δεχτούμε και να τελειώνουμε. Πέρασαν τα μέτρα τους, επικράτησε ο πλούτος και η κερδοφορία τους, σε βάρος την δικής μας ζωής και της ζωή των επόμενων γενεών; Εξασφάλισαν έναν γύρο ακόμη; Αν γι΄αυτούς είναι ένας γύρος,για μας και να το ξέρουμε,
είναι η ανάσα μας, είναι το φως του ήλιου,είναι το χαμόγελό μας ,είναι η ειρήνη στην καθημερινότητά μας, είναι η ζωή μας.
Nα βάλουμε στην άκρη την επιστημονική θεωρία που μιλάει για την δομική κρίση του καπιταλισμού,για τα αδιέξοδά του, για την ιστορική ανάγκη της ανατροπής του και για τον ιστορικό ρόλο της εργατικής τάξης σ΄αυτήν την διαδικασία; Να καταλήξουμε σ΄ένα συμπέρασμα και να διαγράψουμε επιστημονικές θεωρίες που τις διαβάσαμε ξανά και ξανά,τις αναλύσαμε τις αφομοιώσαμε(;) πειστήκαμε και παλέψαμε για να τις υλοποιήσουμε; Ακόμη και αν κάποιοι θα΄θελαν να μας πείσουν, ότι αυτά έχουν ξεπεραστεί,ότι υπάρχουν κενά στις επιστημονικές αναλύσεις των Μαρξ και Ένγκελς, για την πολιτική οικονομία, για το κεφάλαιο και την εργασία,για το τέλος του καπιταλιστικού συστήματος και το ξεπέρασμά του, με τον ίδιο τρόπο που ξεπεράστηκαν προηγούμενα οικονομικά συστήματα,έρχεται η καθημερινότητά μας να τους διαψεύσει.
Δεν είναι και λίγοι αυτοί που το επιχειρούν.
Καθημερινά, τους τελευταίους μήνες ,είδαμε να υλοποιούνται όλες οι θεωρητικές αναλύσεις, ο διαλεκτικός τρόπος σκέψης των Μαρξ και Ένγκελς. Είδαμε να ξετυλίγεται όλο το εφιαλτικό σενάριο μπρος στα μάτια μας και σε βάρος μας.

"Η Αστική τάξη, είναι ανίκανη να παραμείνει άλλο κυρίαρχη τάξη της κοινωνίας και να επιβάλει στην κοινωνία σαν ρυθμιστικό νόμο, τους όρους ύπαρξης της τάξης της. Είναι ανίκανη να κυριαρχεί,γιατί είναι ανίκανη να εξασφαλίσει στο σκλάβο της την ύπαρξη, ακόμα και μέσα στην σκλαβιά του, γιατί είναι υποχρεωμένη να τον ρίξει ως την κατάσταση που θα χρειάζεται να τον τρέφει αυτή αντι να τρέφεται η ίδια από αυτόν. Η ύπαρξη της αστικής τάξης δεν συμβιβάζεται άλλο με την κοινωνία."
ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ, κεφάλαιο 1 Αστοί και προλετάριοι σελ.40

Αυτή είναι η αλήθεια. Στην προσπάθειά της η πλουτοκρατία να συσσωρεύσει όλο και περισσότερα κεφάλαια,προκειμένου να ανταγωνιστεί τους όμοιούς της κεφαλαιοκράτες , συμπιέζει τα εισοδήματα των εργαζομένων και ταυτόχρονα τους επιβάλλει την αύξηση της παραγωγικότητας. Έτσι, παράγονται άναρχα τα εμπορεύματα, αλλά ταυτόχρονα μειώνεται η αγοραστική δύναμη των εργαζομένων. Μ΄αυτόν τον τρόπο συσσωρεύονται τα προϊόντα που παράγονται και εκεί εμφανίζεται η υπερπαραγωγή. Αυτή είναι και η βασική αντίθεση του κεφαλαίου,που το οδηγεί στο πλήρες αδιέξοδό του και στην μόνη επιλογή που θα του εξασφαλίσει την συνέχιση της κυριαρχία του:
Τον αφανισμό μέρους των παραγωγικών δυνάμεων.
Το έχουν άλλωστε ομολογήσει. Έλεγε ο Λοβέρδος πριν λίγες μέρες και θα το θυμόσαστε :
"ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ ΚΙ΄ΟΛΑΣ. ΖΟΥΝΕ ΠΟΛΛΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΣΥΝΤΑΞΙΟΔΟΤΗΣΗ ΤΟΥΣ." Τι κυνισμός !
Όταν είναι αντιμέτωποι με ένα πρόβλημα για να το λύσουν ...αφαιρούν το πρόβλημα.!
Από την μια μεριά αυτό είναι το επιδιωκόμενο Από την άλλη, έχουν και τον φόβο τους, που και αυτόν πάμπολλες φορές τον έχουν ομολογήσει:
"ΤΟ ΘΕΜΑ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΟΥΜΕ ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΑΝΑΤΑΡΑΧΕΣ".
Το επικαλούνται σε κάθε ευκαιρία και για να το πετύχουν, έβαλαν σε λειτουργία όλους τους μηχανισμούς τους.

Και όσο αυτοί υπερασπίζονταν με απόλυτη συνέπεια τα συμφέροντα της τάξης τους και των αφεντικών τους, εμείς παραμείναμε παθητικοί παρατηρητές στην ουσία. Αμήχανη σχεδόν η εργατική τάξη στην πλειοψηφία της, περιορίστηκε να μεμψιμοιρεί και να γκρινιάζει, προφανώς μη μπορώντας να κατανοήσει το επερχόμενο. Η οργή και η αγανάκτηση δεν μπόρεσαν να εκφραστούν δυναμικά.
Και τι είναι η εργατική τάξη,ένα ρεμπέτ ασκέρ,τι είναι μια αοριστολογία;
Πως θα μπορέσει η εργατική τάξη να εκφραστεί, αν δεν είναι οργανωμένη,αν δεν έχει αναπτύξει ταξική συνείδηση;

Πως θα μπορέσει η εργατική τάξη να ανταποκριθεί στις ανάγκες της ιστορίας;
Η εργατική τάξη, χωρίς οργάνωση δεν ενέχει κανέναν κίνδυνο για την εξουσία!
Ποιος έχει την ευθύνη αυτής της αδυναμίας ;
Ποιος ορίζεται να φέρει σε πέρας τον ιστορικό προορισμό της;
Ποιος είναι ο ρόλος των πολιτικών φορέων της εργατικής τάξης;
Και επί τέλους ποιος είναι και ο ρόλος όλων εμάς που διατεινόμαστε ότι έχουμε κατανοήσει τις ανάγκες των καιρών.
Μήπως πρέπει εμείς να πάρουμε την υπόθεση, την δική μας υπόθεση στα χέρια μας και να πιέσουμε προς κάθε κατεύθυνση;

ΑΠΑΙΤΗΣΗ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ, ΝΑ ΒΡΕΘΟΥΜΕ ΞΑΝΑ.

Όσοι ξεκοπήκαμε, όσοι ξεχαστήκαμε, όσοι εξαναγκαστήκαμε, όσοι αποδιωχτήκαμε, όσοι ακόμη είμαστε με ψηλά το κεφάλι, ασυμβίβαστοι, απαιτητικοί, αποφασισμένοι, αναγκασμένοι αλλά όχι παραδομένοι .

Για την περηφάνια και την αξιοπρέπειά μας .
Για ότι μας κλέβουν,για ότι δικαιούμαστε, για ότι μας αξίζει.
Για την ζωή!

Παίρνουμε την ζωή στα χέρια μας.

Δεν έχουμε άλλες επιλογές
Η εμείς ή εκείνοι

Τώρα φαίνονται καθαρά οι μηχανισμοί και οι μέθοδες που χρησιμοποιεί η Αστική τάξη, για όσους βέβαια θέλουν να τους δουν και να τους ερμηνεύσουν. Για τους υπόλοιπους, σιγά σιγά, δεν ήρθε ακόμη η ώρα τους.

Η κρίση, σαν αδιέξοδο του καπιταλιστικού συστήματος, έκανε την εμφάνισή, της κυρίως μέσα από τα ΜΜΕ. θυμόμαστε πολλοί από εμάς, που τα έβαζαν μαζί τους, αποδίδοντας τους την πρόθεση της κατατρομοκράτησης των εργαζομένων.

Μέσα στον προγραμματισμό της κλιμάκωσης αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης ήταν.
Η αρχική μας δυσπιστία, μεταβλήθηκε σε αμηχανία και η αμηχανία σε θυμό και οργή. Ξεκινήσαμε από το ζωικό βασίλειο και αφού τους είπαμε γουρούνια, γαϊδούρια, βόδια, περάσαμε στους επιθετικούς προσδιορισμούς Τους είπαμε ξεπουλημένους, βάρβαρους, απατεώνες, κλέφτες, δοσίλογους, αξιοθρήνητους....και αφού διαπιστώσαμε πόσο φτωχό είναι το Ελληνικό λεξιλόγιο για να τους περιγράψει,τους κυνηγήσαμε μέσα σε στοές, τους στριμώξαμε μέσα σε καμπινέδες, τους κράξαμε, τους γιαουρτώσαμε, τους φασκελώσαμε και πήραμε τους δρόμους, πλημμυρισμένοι από Επαναστατικό ενθουσιασμo.
Ταυτόχρονα, ακούγαμε και βλέπαμε, περιφερόμενους θιάσους,πληρωμένους κονδυλοφόρους, λέκτορες και Μεσσίες,αναλυτές, οικονομολόγους, κοινωνιολόγους, με εκτιμήσεις για την οικονομία, με προτάσεις για την αντιμετώπισή της, που κατά κανόνα έτεινε στο: "Η πατρίδα μας, μας έχει ανάγκη όλους. Την ευθύνη την έχουμε όλοι και όλοι μαζί θα δώσουμε την μάχη και θα ανταποκριθούμε." Φυσικά υπήρξαν και κάποιες σοβαρές αναλύσεις. Γίναμε θιασώτες του αγώνα και των προσπαθειών, όλων όσων δίνουν τη μάχη να στηρίξουν τα συμφέροντα της τάξης του κεφαλαίου και τις προσπάθειές τους, να αποπροσανατολίσουν και να χειραγωγήσουν τις "μάζες". Στο μεταξύ οι αποφάσεις παίρνονταν σε βάρος μας, ερήμην μας και ακριβώς την ώρα που έξω από την βουλή, εκτονώνονταν εκφράζοντας τον θυμό και την οργή του, ο κόσμος της εργασίας.
Μέτρα σκληρά,μέτρα που οδηγούν στην εξαθλίωση και ακόμη στον αφανισμό ενός μεγάλου μέρους των παραγωγικών δυνάμεων. Μέτρα που οδηγούν σε εργασιακό Μεσαίωνα, μέτρα που παίρνουν πίσω δικαιώματα κατακτημένα με αγώνες με θυσίες και με αίμα. "Παρακολουθήσαμε" την εκτέλεση τριών συνανθρώπων μας, για τους οποίους μέσα στον ορυμαγδό των γεγονότων πολύ λίγο νοιαζόμαστε,για την απόδοση ευθυνών, για τις δεσμεύσεις του Υπουργού Προστασίας του Πολίτη,ότι: "Οι ένοχοι θα βρεθούν και θα οδηγηθούν στην δικαιοσύνη". Ζήσαμε τις προβοκάτσιες τους και παρακολουθήσαμε καρέ καρέ την έκρηξη μέσα στο "Απόρθητο"κτήριο του Υπουργείου "ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ", έστω πρώην και τον "Θάνατο" ενός εκ των ποιο κοντινών συνεργατών του Υπουργού που ξανά δεν παρέλειψε να δηλώσει ότι:
"Οι ένοχοι θα βρεθούν και θα οδηγηθούν στην δικαιοσύνη".
Ο Υπουργός Εθνικής ασφάλειας ! Άκου Εθνικής Ασφάλειας.
Ζήσαμε και την διάσπαση ενός χώρου της Αριστεράς. Αριστεράς;
Την ίδια στιγμή που απαιτείται η παραπέρα συσπείρωσή της. Μετά τα βάλαμε με τους εαυτούς μας. Με τον κόσμο. "τους αγράμματους, τους βολεμένους, τους ηλίθιους," "που δεν καταλαβαίνουν τι τους γίνεται και κυρίως τι τους περιμένει...." "τους μίζερους τους δειλούς,τους γλείφτες"......

Χωριστήκαμε σε στρατόπεδα με αιχμή του δόρατος τους Ναυτεργάτες. Τις καταλήψεις τους, την απειθαρχία τους, στους νόμους και στο Σύνταγμα.Νόμους και διατάξεις, που υπηρετούν αυτούς που τους συνέταξαν και που τους ψήφισαν και που οι ίδιοι δεν διστάζουν να τους καταπατούν. Ταυτόχρονα φέραμε γύρα όλες τις πλατείες της Αθήνας και όχι μόνον. Ομόνοια, Κάνιγγος, Πεδίον του Άρεως, Κλαυθμώνος, Σύνταγμα.....και αφού τους φασκελώσαμε,παρακολουθήσαμε Μογγολικά και πρώην προαγωγούς, να ουρλιάζουν και να ωρύονται μέσα στο ΆΝΤΡΟ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ με την ανοχή των "Σοσιαλιστών", προκαλώντας την οργή τον θυμό και την αγανάκτηση που αυτά τα #@!$%$# πανα έβρισκαν το κουράγιο και την δύναμη να βγάζουν γλώσσα.
Αυτοί που καταδίκαζαν τις "κουκούλες" έχοντας την φιλοδοξία και την λαχτάρα, να τις φορέσουν και χωρίς κανέναν δισταγμό, να γίνουν καταδότες εκείνων που αγωνίζονται ενάντια του όποιου εισβολέα της ζωής, προκειμένου να υπερασπιστούν τα συμφέροντα των αφεντάδων τους .
Οι λακέδες!
Και η μοίρα μας επιφύλασσε και τις δηλώσεις του Πάγκαλου. Αυτού του υπερφίαλου και ταυτόχρονα γραφικού, αυτού του αδίσταχτου και ταυτόχρονα επικίνδυνου ανθρωποειδούς. Μείναμε να κοιταζόμαστε απορημένοι και να αναρωτιόμαστε : Δεν γίνεται τίποτα ; Εκείνοι ακάθεκτοι όσο εμείς βαυκαλιζόμαστε με τούτα και με κείνα, όσο εκτονωνόμαστε με φασκελωκουκουλώματα και γύρες σε πλατείες, εκείνοι συνεχίζουν στα σχέδιά τους.
Αδίστακτοι και ταυτόχρονα αδύναμοι να εφαρμόσουν οτιδήποτε άλλο, γιατί οτιδήποτε άλλο θα σήμαινε την κατάρρευσή τους,την υπογραφή του τέλους τους, την θανατική τους καταδίκη. Δεν επιλέγουν προγράμματα, απλά διαχειρίζονται τρόπους και μεθόδους επιβολής των προγραμμάτων τους. Έτσι το μπαλάκι είναι στα χέρια μας. Ούτε και μεις έχουμε περιθώρια επιλογής. "ΝΥΝ ΥΠΕΡ ΠΑΝΤΩΝ ΑΓΩΝ" και για μας και για κείνους.
Ή εμείς ή αυτοί.
Οι μέρες κυλούν σε βάρος μας. Δεν υπάρχουν περιθώρια επιλογής προγραμμάτων:
ή εμείς ή αυτοί.
Μόνον τρόπους επιβολής πρέπει να εξασφαλίσουμε, χωρίς να χάνουμε χρόνο.

Ανάμεσα στους εργαζόμενους δεν υπάρχουν διαχωριστικές γραμμές .
Είμαστε όλοι μαζί,είμαστε ενωμένοι είμαστε αποφασισμένοι Μόνον έτσι μας πρέπει. Αυτό πρέπει να είναι το σύνθημά μας:
Ή τους ορίζουμε διαχειριστές της ζωής μας με ολέθρια αποτελέσματα ή
Παίρνουμε την ζωή στα χέρια μας.

Είναι γενοκτονία!
Θυμώστε !
Δεν τους δίνουμε το δικαίωμα.

Παίρνουμε τη ζωή στα χέρια μας.

Ακούστε τι μας επιφυλάσσουν. Παίζουν την ζωή μας και τη ζωή του μέλλοντος των παιδιών.
Δεν έχουμε άλλες επιλογές:
Ή αυτοί ή εμείς.
Όλοι στους δρόμους .
Όλοι στην απεργία και τις συγκεντρώσεις
Κρατάτε γερά και ψηλά το κεφάλι .

"Αυγεριναί του ηλίου ακτίνες, τι προβαίνετε; Τάχα αγαπάει να βλέπει έργα ληστών το μάτι των ουρανίων"

Όλοι την Πέμπτη στην απεργία
Όλοι στην συγκέντρωση.
Αυτή την πολιτική, πρέπει και μπορούμε
να την ανατρέψουμε.

"Αυγεριναί του ηλίου ακτίνες, τι προβαίνετε; Τάχα αγαπάει να βλέπει έργα ληστών το μάτι των ουρανίων"

Πάγκαλοι και Σια και λοιποί καρτούν-τες, το καλύτερο

για σας, αντί να συκοφαντήτε και να απειλήτε τους
εργαζόμενους, να βρήτε μέρος για να κρυφτήτε.

Στους ναυτεργάτες μας, που τους έτυχε να σηκώσουν

ψηλά και να κρατήσουν πρώτοι, στη σημερινή συγκυρία,

τη σημαία του αγώνα, της τιμής και της αξιοπρέπειας
του Ελληνικού λαού.

"θέλει αρετή και τόλμην η ελευθερία"**

"Όπως και νάναι τούτη η γη, θάμαι στη πρώτη τη γραμμή"

Όπως και να ναι ο κόσμος, όσα κι αν έχει στραβά,
έστω κι αν μείνω πια μόνος, πάντα θα φεύγω μπροστά.

Όσα γραφτά κι αν θα κάψουν, στο φως δεν βάζουν φωτιά.
Όσες αλήθειες κι αν θάψουν, λεύτερη μένει η καρδιά.

Όπως και να ναι ο κόσμος, δε θα σταθώ πουθενά.
Δεν καρτεράει ο χρόνος, πίσω ποτέ δε γυρνά.

Όπως και να ναι ο κόσμος, θα τραγουδώ τη ζωή.
Για να μερέψει ο πόνος πρέπει να κλείσει η πληγή.

Όπως και να ναι τούτη η γη, θα μαι στην πρώτη τη γραμμή,
όπως και τώρα, τώρα, τώρα που είναι δίσεκτοι οι καιροί.

* Από το ποίημα του Ανδρέα Κάλβου "Τα ηφαίστια"
** Από το ποίημα του Ανδρέα Κάλβου "Εις Σάμον"

Αναρτήθηκε από Crousma

"Στους μεταγενέστερους"

Μπέρτολντ Μπρεχτ
Μετάφραση: Τίτος Πατρίκιος Μουσική: Σταμάτης Σπανουδάκης

"Νύφες"
Στους μεταγενέστερους

1. Αλήθεια, σε /μαύρα χρόνια ζω! / Τα λόγια που / δεν κεντρίζουν / είναι σημάδι / χαζομάρας. / Ένα λείο μέτωπο, / αναισθησίας. / Εκείνος / που γελάει / δεν έχει μάθει / ακόμα / τις τρομερές ειδήσεις. / Μα τι καιροί / λοιπόν ετούτοι / που ειν΄έγκλημα / σχεδόν όταν / μιλάς για δέντρα / γιατί έτσι / παρασιωπάς / χιλιάδες / κακουργήματα! /Αυτός εκεί
/ που διασχίζει / ήρεμα το δρόμο / ξέκοψε / πια ολότελα / απ΄τους / φίλους του / που βρίσκονται / σ΄ανάγκη. / Είναι σωστό: / το ψωμί μου / ακόμα κερδίζω. / Όμως / πιστέψτε με: / Είναι / εντελώς τυχαίο. / Έχω γλυτώσει / κατά σύμπτωση./ (Λίγο η τύχη / να μ΄αφήσει / χάθηκα) / Μου λένε: / Φάε και πιες! / Να ΄σαι / ευχαριστημένος / που έχεις! / Μα πως να φάω/ και να πιω / όταν / το φαγητό μου / τ΄αρπάζω / από τον / πεινασμένο.
Όταν / κάποιος διψάει / για το ποτήρι / το νερό / που έχω; / Κι ωστόσο, / τρώω και πίνω. Θάθελα / ακόμα / να΄μουνα / σοφός. / Τ΄ αρχαία / βιβλία λένε / τι είναι / η σοφία:
Μακριά / να μένεις / απ΄τις επίγειες / συγκρούσεις / και δίχως φόβο / τη λιγοστή / ζωή σου / να περνάς. / Θεωρούν / σοφό ακόμα / το δρόμο σου / να τραβάς / αποφεύγοντας / τη βία. / Στο κακό / ν΄ανταποδίνεις / το καλό. / Να μη / χορταίνεις / τις επιθυμίες σου, / αλλά / να τις ξεχνάς / Μου είναι / αδύνατο / να πράξω / όλα τούτα: / Αλήθεια, / σε μαύρα / χρόνια / ζω!
2. Ήρθα / στις πόλεις / την εποχή της / αναστάτωσης / όταν / εκεί / βασίλευε / η πείνα
Ήρθα / μες στους / ανθρώπους / την εποχή / της ανταρσίας / Και ξεσηκώθηκα / μαζί τους. Έτσι κύλησε / ο χρόνος / που πάνω στη γη / μου δόθηκε / Το ψωμί μου / το ΄τρωγα
/ ανάμεσα / στις μάχες. / Για να / κοιμηθώ / πλάγιαζα / ανάμεσα / στους / δολοφόνους. Αφρόντιστα / δινόμουνα / στον έρωτα / Κι αντίκριζα / τη φύση / δίχως / υπομονή. / Έτσι κύλησε / ο χρόνος / που πάνω/ στη γη / μου δόθηκε.
3. Εσείς, / που / θ΄αναδυθείτε / μεσ΄απ΄τον / κατακλυσμό / που εμάς / μας έπνιξε, / όταν
για τις/ αδυναμίες μας / μιλάτε / σκεφτείτε / και τα / μαύρα χρόνια / που εσείς / γλυτώσατε. Εμείς / περνάγαμε, / αλλάζοντας / χώρες / πιο συχνά / από / παπούτσια / Μέσα
από / ταξικούς / πολέμους, / απελπισμένοι / σα βλέπαμε / την αδικία / να κυριαρχεί /
και να / μην υπάρχει /εξέγερση.
Κι όμως / το ξέραμε! / Ακόμα και / το μίσος / ενάντια / στην ευτέλεια / παραμορφώνει /
τα / χαρακτηριστικά. / Ακόμα / κ΄η οργή / ενάντια / στην αδικία / βραχνιάζει / τη φωνή.
Αλίμονο / εμείς / που θέλαμε να / ετοιμάσουμε / το δρόμο / στη φιλία / Δεν / καταφέραμε /
να΄μαστε / φίλοι / ανάμεσά μας.
Όμως εσείς, / όταν θα΄ρθει / ο καιρός / ο άνθρωπος / να βοηθάει / τον άνθρωπο / να μας/ θυμάστε / με κάποιαν / επιείκiα
από το art Ekran

Μπήκαν στην πόλη
οι οχτροί

Αφήνουμε την ζωή μας να περνάει έτσι; Έτσι πώς....
.Αναζητάς να βρεις λέξεις να περιγράψεις αυτό που ζεις,αυτό που βιώνεις και βρίσκεις λέξεις ειπομένες, περιγραφές που έχουν ακουστεί, ξανά και ξανά και που μπορεί να χαρακτηριστούν σαν υπερβολικές ακόμη και εξωπραγματικές. Όμως όχι όποια λέξη κι΄αν σκεφτώ,μου φαντάζει απλή, τετριμμένη, μηδαμινή, τέτοια που δεν μπορεί να αποδώσει την πραγματικότητα. Μοιάζει να φτώχυνε η γλώσσα μας, δεν βρίσκω λέξεις να περιγράψουν τα συναισθήματα. Κουτρουβαλιάζονται οι λέξεις και μοιάζουν να είναι δίχως νόημα. Κάποιος πρέπει να ασχοληθεί και ψάχνοντας να βρει κάτι σαν "γκραγκεγκούντα","ζαγκραργκούντρα""μπραντρεγκραν". Λέξεις σκληρές φθόγγους γεμάτους ζντρα.γκρα,ντρα....Λέξεις αιχμηρές,γεμάτες γωνίες έτσι που να σου ξεσκίζουν την γλώσσα,να σου ματώνουν τα χείλη, όπως οι εικόνες που θα περιγράφουν. Οι εικόνες, το τοπίο, μέσα στο οποίο ζεις, σε ματώνει σου ξεσκίζει τα σωθικά τα πνευμόνια. Το συναίσθημα ξεκινάει από τα μάτια και κάνει έναν φονικό κύκλο, φτάνοντας στα νύχια των ποδιών σου και ξανά προς τ΄απάνω. Περνάει από την κοιλιά και μετά στο στομάχι. Κάνει μια στάση στην καρδιά, όπως ο επιτάφιος μπροστά στο Δημαρχείο της πόλης, γυρνάει ηδονικά γύρω από τον άξονά του, ξεσκίζοντας και ματώνοντας με τις χιλιάδες αιχμηρές του γωνίες και συνεχίζει φτάνοντας στον εγκέφαλο Εκείνος δίνει μια εντολή: Μίλα, πες τα...και αντί για λέξεις φτύνεις αίμα και αγκάθια ή καταπίνεις ξανά το συναίσθημα και αυτό αμείλικτο συνεχίζει την περιφορά του.
Δυο μέρες πριν διάβασα για έναν φίλο που είχα την ευκαιρία να γνωρίσω όπως γνωρίζεται κανείς στο διαδίκτυο. Επειδή όμως δεν είμαστε παιδιά μπορούμε να εκτιμήσουμε τον συνομιλητή μας, έστω και με αυτόν τον τρόπο. Διάβασα λοιπόν ότι έμεινε χωρίς δουλειά μετά από 20 χρόνια εργασίας, στην ίδια βιοτεχνία, σε μια ηλικία που δύσκολα μπορεί να βρεις να εργασθείς. Πατέρας 3 νομίζω παιδιών. Δεν είναι ούτε ο πρώτος, ούτε ο τελευταίος και έχουμε να δούμε και να ακούσουμε πολλά. Κάθε φορά όμως που κάτι τόσο τραγικό συμβαίνει δίπλα μας ,νιώθεις την ανάγκη να ουρλιάξεις. Η αδρεναλίνη χτυπάει στο κεφάλι και δεν ξέρεις από που πηδάει κοχλάζοντας το αίμα. Σαν πήρα την είδηση της απόλυσης του φίλου,ενός περήφανου ανθρώπου ένιωσα την ανάγκη να εκτονώσω τον θυμό μου. Έγραψα αυτό το κείμενο και είναι για εκείνον, είναι για όλους μας, είναι για ότι μας επιφυλάσσουν οι αργυρώνητοι βάρβαροι εισβολείς της ζωής μας.