Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου 2012

Επι τέλους μπορούμε να πάψουμε να είμαστε θεατές και θύματα ενός προαναγγελθέντος θανάτου;


Του δικού μας.

Εντυπωσιακή η συμμετοχή σήμερα στην απεργία.
Χιλιάδες κόσμου έδωσαν το αγωνιστικό τους παρόν.
Χαρακτηριστικό είναι ότι όταν η κεφαλή της πορείας του ΠΑΜΕ κόντευε να φτάσει στις πύλες του Ολυμπίου Διός,
η ουρά ήταν 2-3 δρόμους πίσω από την πλατεία Κλαυθμώνος.
Πυκνές γραμμές και παρουσία όλων των ηλικιών.
Εντυπωσιακή η παρουσία της νεολαίας.
Εργάτες και άνεργοι, συνταξιούχοι και φοιτητές γυναίκες....ένα μεγάλο ποτάμι φουσκωμένο.
Διαδήλωσαν την απόφασή τους να μην ανεχθούν τα μέτρα που παίρνονται σε βάρος τους οδηγώντας τους στην εξαθλίωση, για μια κρίση που δεν είναι δική τους, για μια κρίση που δεν είναι υπεύθυνοι αυτοί, για μια κρίση που είναι νομοτέλεια για το καπιταλιστικό σύστημα.
Ενθαρρυντική η παρουσία όλου αυτού του κόσμου έτσι που να ανεβάζει λίγο την χαμένη αυτοπεποίθηση μας, έτσι που να μας γεμίζει ελπίδα και έναν κάποιο ενθουσιασμό για το " μετά";
Γιατί αλήθεια και μετά; 
Αύριο, μεθαύριο;
Τι θα γίνει από αύριο, μήπως ο "Αντώνης" θα νιώσει  ποιο δυνατός στις διαπραγματεύσεις του με την τρόικα του προβάλλοντας το επιχείρημα, ότι ο λαός δεν είναι διατεθειμένος,  δεν συναινεί ,για να πείσει την Τρόικα να κάνει πίσω από τις απαιτήσεις της;!
Κάπου το διάβασα ή το άκουσα και αυτό.
Μήπως από αύριο και επειδή το αφεντικό είδε τις διαθέσεις μας θα φοβηθεί και θα κάνει πίσω στις απαιτήσεις του, θα δώσει μεγαλύτερο μεροκάματο;
Μήπως θα πάρουν πίσω τις φορολογικές τους επιβαρύνσεις, μήπως θα πάρουν πίσω τους νόμους που ψήφισαν εξασφαλίζοντας μας έναν μεταμοντέρνο Μεσαίωνα;
Μήπως η κυρά Μάρθα δίπλα μου θα εξασφαλίσει τα φάρμακά της για τον καρκίνο και ο ΕΟΠΥΥ θα πάρει πίσω το χαρτί που της έδωσε και έγραφε "δεν προβλέπονται από τον οργανισμό";
Μήπως θα ανοίξουν οι βρεφονηπιακοί σταθμοί να μπουν τα χιλιάδες παιδιά που αποκλείστηκαν;
Μήπως θα ξαναπιάσουν δουλειά οι πάνω από 1.000.000 άνεργοι ή μήπως θα βγάλουν από αύριο τα λουκέτα και θα ανοίξουν τα χιλιάδες μαγαζιά...............
Σταματώ τα ερωτήματα γιατί ο κατάλογος των επιβαρύνσεων που στοιχειοθετούν την βαρβαρότητα τους και την εξαθλίωση μας, είναι τεράστιος.
Τίποτε απ΄όλα αυτά δεν μπορεί να γίνει επειδή μια απεργιακή κινητοποίηση είχε τέτοια απήχηση και τέτοια συμμετοχή.
Μήπως να θυμίσω ότι τέτοια και ίσως μεγαλύτερη διαδήλωση έχει γίνει ξανά;
Η αλήθεια είναι ότι τους στοιχειώνει, αλλά δεν τους στοιχειώνει ο αριθμός και η μεγάλη συμμετοχή στην  απεργία και διαδήλωση, τους στοιχειώνει η προοπτική της.
Και η προοπτική της εξαρτάται από εμάς, από όλους εμάς.
Γιατί  το ζήτημα είναι πια προοπτική θα δώσουμε στις αντιδράσεις μας, τι και ποιοι θα είναι οι στόχοι μας, με ποιες δυνάμεις θα πάμε, τι περιεχόμενο και γιατί όχι και τι μορφή θα έχει η αντίστασή μας, πόσο αποφασιστική θα είναι πόσο αποτελεσματική μπορεί να γίνει.
Μετά τις μαζικές κινητοποιήσεις που έγιναν κατά το παρελθόν, θυμηθείτε εκτός των άλλων τη μεγάλη συγκέντρωση που έγινε από τους "αγανακτησμένους" των "Πλαταιών"
Θυμηθείτε τι έγινε μετά και  από ανάλογες ή και μεγαλύτερες από την σημερινή  μεγαλειώδη διαδήλωση.
Αν δεν θέλουμε να περιμένουμε την επόμενη κήρυξη απεργίας για να μετράμε το πόσοι ήμασταν, αν θέλουμε να είναι αποτελεσματικά τα βήματά μας να μας οδηγούν όλο και πιο κοντά στην ανατροπή της σημερινής βαρβαρότητας,  πρέπει να δουλέψουμε με  καθημερινούς και πολύμορφους αγώνες,επίμονα και επίπονα,  με καθημερινή επαφή και ενημέρωση ώστε να κατανοηθούν οι αιτίες της κρίσης, να γίνει κατανοητό ότι μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα δεν μπορεί να υπάρξει διέξοδος για την εργατική τάξη για τους εργαζόμενους.
Χρειάζεται ο κόσμος της δουλειάς και του μόχθου να ξεπεράσει τα τρομοκρατικά διλήμματα,τις ιδεοληψίες και  τις αυταπάτες που του καλλιεργούν.
Πρέπει μέσα στα σωματεία να ανατραπούν οι συμβιβασμένες  συνδικαλιστικές ηγεσίες..
Να τα πάρουν στα χέρια τους συνεπείς ταξικές δυνάμεις.
Δεν είναι αρκετό να παίρνονται αποφάσεις για απεργία, πρέπει και να αποκαλυφθούν τα αίτια του ταξικού πολέμου που έχει εξαπολυθεί.
Είναι ανάγκη να προχωρήσουμε συγκροτημένα,οργανωμένα, με συμμαχίες και  στόχο την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής την ανατροπή  του σάπιου συστήματος.
Θα πάρει χρόνο αλλά θα μας εξασφαλίσει το δικαίωμα στη ζωή που πάνε να μας πάρουν.  
Γιατί μονάχα έτσι θα πάψουμε να είμαστε θεατές και θύματα ενός προαναγγελθέντος θανάτου, του δικού μας.


6 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Αν δεν το κατάλαβες τα δανεικά τελειώσανε. Αυτή η ευμάρεια που απολάμβανες με δανεικά τελείωσε. αν θέλεις να βελτιώσεις τη ζωή σου στρώσε τον κώλο σου και δούλευε αν σε παίρνει βέβαια κανείς να δουλέψεις γιατί με τόσα χρόνια στους αγώνες έχεις μείνει στουρνάρι απο προσόντα οπότε μαλλον πας για ψοφο.

Γιαγιά Αντιγόνη είπε...

Καλημέρα.
Ελπίζω σε καλύτερη μέρα...
Με την χθεσινή συγκέντρωση με αναθάρρυνα. Οχι πως θα αλλάξει κάτι..μα να συνειδητοποιήσει ο κόσμος πως άλλη λύση δεν έχει από την πάλη.
Δεν δανειστήκαμε όλοι για την πολυτέλεια! Δεν τα φάγαμε μαζί και ας αφήσουμε αυτή την καραμέλα που δεν λέει να λιώσει!
Δουλέψαμε τους τα δώσαμε.. τώρα απαιτούμε μια ζωή με αξιοπρέπεια!
Για αυτήν αγωνιστήκαμε και όχι για τα περιττά!
Ζούμε στιγμές εσχατιάς!

Και ακόμα κάποιοι ψηφίσουν τους γυμνοσάλιαγκες !

Ακούω απόψεις σκουριασμένες και επιβλαβείς ακόμα και γίνομαι θηρίο!

Ας μην επεκταθώ γιατί τελειωμό δεν θα έχω!
Στα ξαναμμένα πρόσωπα των παιδιών μου χθες είδα μια σπίθα...
Είθε!!

Ανώνυμος είπε...

Δουλέψαμε τους τα δώσαμε.. τώρα απαιτούμε μια ζωή με αξιοπρέπεια!

Απο ποιόν απαιτείς βρε ζώον απο το κράτος μπατίρη; Πιο πολλα έχει ο αλητακος στα φανάρια αν τον γυρισεις αναποδα παρά το κράτος. Το παραμύθι με τις αγωνιστικές κινητοποιήσεις ήταν καλο όσο έρρεαν τα δανεικα. Τώρα θα παρεις και εσυ και όλοι το τρίτο το μακρύτερο. Σκούξε όσο θές. Λεφτά τέλος.

ΕΥΡΥΤΑΝΑΣ ΙΧΝΗΛΑΤΗΣ είπε...

Κόσμο είχε εχθές, αλλά σίγουρα όχι τόσο όσο απαιτούν οι περιστάσεις και οι αναγκαιότητες με βάση τη βάρβαρη και ολομέτωπη επίθεση που δεχόμαστε σα λαός. Με 24ωρες αποσπασματικές "ντουφεκιές" δεν ανατρέπονται τα μέτρα. Χρειάζεται διάρκεια και καθολική συμμετοχή των εργαζομένων, ανέργων, κτλ.

blackbedlam είπε...

Αντιγόνη γι΄αυτά τα παιδιά δίνεται η μάχη.
Αν συνεχιστεί η σημερινή κατάσταση,που έτσι διέξοδο δεν έχει, οι επόμενες γενιές, θα είναι χαμένες γενιές.
Ας σκεφτούμε τους σημερινούς 40ντάρηδες που έμειναν άνεργοι, που αναγκάστηκαν να βάλουν λουκέτο στις δικές τους δουλειές ....
Πού θα μπορούσαν να βρουν δουλειά;.
Ακόμη και αν υπάρχουν κάποιες ελάχιστες θέσεις εργασίας, θα είναι χωρίς συμβάσεις, με την δαμόκλειο σπάθα της απόλυσης καθημερινά πάνω από τα κεφάλια τους, με μισθούς και μεροκάματα επιδοματικά, χωρίς ασφάλιση ......
Αυτή η πραγματικότητα και όλα όσα επιβάλλουν, συνιστούν έναν καθημερινό ανεξύπνητο εφιάλτη

Μόνον η απόφασή των παιδιών με τα ξαναμμένα πρόσωπα και την σπίθα στα μάτια,μπορεί να ανατρέψει αυτήν την βαναυσότητα.
Και εμείς, εκεί μπροστά τους όπως πάντα να τα φυλάμε, ασπίδες, να μην τους βρει το κακό.
Είθε!!


blackbedlam είπε...


Ιχνηλάτη μας βρήκε απροετοίμαστους αυτή η λαίλαπα.
Και έχεις δίκιο σε αυτό που επισημαίνεις.
Έτσι, χρειάζεται διάρκεια, χρειάζεται συμμετοχή,και κυρίως χρειάζεται να πάρουμε στα χέρια ζωτικής σημασίας οργανισμούς και τα σωματεία.
Να ανατραπεί ο συσχετισμός δύναμης.
Κάποιοι πρέπει να βάλουν μπρος τις μηχανές την άλλη μέρα.
Πολλά χρειάζονται Ιχνηλάτη, πολλά και επίπονα για να κερδίσουμε τον χαμένο χρόνο.
Και είναι και δική μας ευθύνη του καθενός ξεχωριστά και όλων μαζί.
Να είσαι πάντα καλά και δυνατός.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...