Αφιέρωση τιμής και μνήμης
Λένε σ΄αυτήν την γωνιά σταμάτησε εκείνος ο χαφιές,ο ταγματασφαλίτης που φώναζε."Όλοι οι άνδρες από 16 έως 86 χρονών να μαζευτούν στην πλατεία της Οσίας Ξένης. Όποιος δεν υπακούσει θα εκτελείται επί τόπου. Σ΄αυτή την γωνιά, κοντοστάθηκε το Γερμανικό τζιπ, το πρωινό της 17 Αυγούστου του 1944. Εκεί στην γωνιά ήταν η βρύση που έπαιρνε νερό όλη η γειτονιά και της έλαχε της Βαγγελίτσας, να΄ναι εκεί, με τον γκαζοτενεκέ. Νόημα της έκανε να τους δώσει να ποιούν και κείνη τους γύρισε την πλάτη. Ο Ταγματασφαλίτης κατέβηκε της έδωσε μια κλωτσιά, την έριξε κάτω βρίζοντας και συνέχισε να την κλωτσάει με λύσσα. Όλοι είπαν τυχερή ήταν που δεν την σκότωσε. Ήταν 14 χρονών η Βαγγελίτσα. Έμεινε "σακάτισσα" σε όλη την υπόλοιπη ζωή της. Πέθανε πριν κάποια χρόνια,μόνη χωρίς οικογένεια. Εκεί σ΄αυτήν την βρύση τα κορίτσια της γειτονιάς έλεγαν την πρώτη καλημέρα. Εκεί έβγαινε το πρώτο "ανακοινωθέν" εκεί η "ενημέρωση"και η "κοινωνική κριτική" Τι θα μαγειρέψουν,τι έγινε με τα γεννητούρια της Κατίνας,τι απέγινε με τον τσακωμό της Αγγέλας με την Φιλιώ και .....γύρισε ο άντρας της Έλλης από την λεγάμενη; Εκεί στη γωνία, οι καημοί και οι πόνοι, γίνονταν μικρά μικρά κομματάκια αντίδωρο να το μοιραστούν όλοι, να γίνει ο πόνος ποιο μικρός και πανηγύρι η χαρά. 
Στο προσφυγικό γωνιακό διώροφο,ο κυρ Γιώργος που έμενε από πάνω με την κυρά του την κυρά Τασία, έκανε μανάβικο το κάτω μέρος της σκάλας στο ισόγειο και έτσι συμπλήρωνε την σύνταξη της πείνας. Κάθε τόσο παρατούσε το μανάβικο και πεταγόταν στην αντικρινή γωνία να πιει ένα ποτηράκι ρετσίνα με τον κυρ Γιάννη,τον Άρη,τον Αντώνη...Ε! και τότε έβγαινε στο μπαλκόνι η κυρά Τασία, ειδοποιημένη από την κυρά Δέσποινα την "πεπεού" και έβαζε την φωνή "Γιώργηηηηη, που είσαι βρε Γιώργη, έλα δω,πελάτης.
Στο ισόγειο σ΄ένα δωμάτιο μ΄ένα κουζινάκι,έμενε η "Λολομηλίτσα". Λιγερόκορμη ,όμορφη,νέα και περήφανη. Ερωτεύθηκε και κράτησε τον καρπό του έρωτά της και ποτέ κανείς δεν έμαθε ποιος ήταν. Άγαμη μητέρα ! Την εποχή εκείνη τόλμησε να παραμείνει άγαμη και να μεγαλώσει με περηφάνια και μες την φτώχεια το παιδί της. Εκεί λοιπόν στη βρύση κάναν σύναξη τα χρώματα. Κάναν σιγόντο οι φωνές, τα γέλια τα πειράγματα. Και τα χρόνια πέρναγαν.........
Στο προσφυγικό γωνιακό διώροφο,ο κυρ Γιώργος που έμενε από πάνω με την κυρά του την κυρά Τασία, έκανε μανάβικο το κάτω μέρος της σκάλας στο ισόγειο και έτσι συμπλήρωνε την σύνταξη της πείνας. Κάθε τόσο παρατούσε το μανάβικο και πεταγόταν στην αντικρινή γωνία να πιει ένα ποτηράκι ρετσίνα με τον κυρ Γιάννη,τον Άρη,τον Αντώνη...Ε! και τότε έβγαινε στο μπαλκόνι η κυρά Τασία, ειδοποιημένη από την κυρά Δέσποινα την "πεπεού" και έβαζε την φωνή "Γιώργηηηηη, που είσαι βρε Γιώργη, έλα δω,πελάτης.
Στο ισόγειο σ΄ένα δωμάτιο μ΄ένα κουζινάκι,έμενε η "Λολομηλίτσα". Λιγερόκορμη ,όμορφη,νέα και περήφανη. Ερωτεύθηκε και κράτησε τον καρπό του έρωτά της και ποτέ κανείς δεν έμαθε ποιος ήταν. Άγαμη μητέρα ! Την εποχή εκείνη τόλμησε να παραμείνει άγαμη και να μεγαλώσει με περηφάνια και μες την φτώχεια το παιδί της. Εκεί λοιπόν στη βρύση κάναν σύναξη τα χρώματα. Κάναν σιγόντο οι φωνές, τα γέλια τα πειράγματα. Και τα χρόνια πέρναγαν.........Εκεί μαζεύονταν τα Σάββατα πριν από το πάρτι του Σαββατόβραδο η καινούργια γενιά. Μοσχοβολούσε η γειτονία βασιλικό και ασβέστη, γιασεμιά και χύμα κολόνια. Άναβε η κουβέντα για το ποδόσφαιρο. Πώς έβαλε γκολ ο Υφαντής και ο Νεστορίδης, πως μπλοκάρανε την μπάλα ο Θεοδωρίδης και ο Μανταλόζης. Εκεί κλεφτά το πρώτο τσιγάρο,εκεί και οι κλεφτές ματιές στα κορίτσια που μπαινόβγαιναν από το ένα σπίτι στο άλλο με τα μπικουτί στα μαλλιά για τις τελευταίες ετοιμασίες για το πάρτι. Ο Βαγγέλης, ο Αλέκος, ο Θοδωρής, ο Σταυρής, ο Αντώνης.......η Λουκρητία,η Ρηνούλα,η Μαλάμω,η Μαρίνα,η Βασιλίτσα....και η φωνή του Στελάρα. "Εγώ με την αξία μου και το φιλότιμό μου,κρατάω πάντα στη ζωή ψηλά το μέτωπό μου"
Πριν φύγουν από την γειτονιά ο κυρ Γιώργης και η κυρά Τασία είχαν βάψει το μπαλκόνι ροζ. Η πόρτα κάτω δεν μαντάλωνε και πια δεν έμενε κανείς. Οι μικρές γλάστρες γεμάτες πλατύφυλλους βασιλικούς, τα γεράνια,το γιασεμί,τα τζιράνια περίμεναν να τα ποτίσουμε και μεις, παιδιά ανεβαίναμε τις σκάλες καθόμασταν στο μπαλκόνι και αγναντεύομαι το γαλάζιο της θάλασσας,πέρα μακρυά. Τα λευκά κουρτινάκια στο κουζινάκι της κυρά Τασίας, παρέμεναν εκεί για να μαρτυρούν το πέρασμά της. Κάτω,μπρος στη πόρτα της "Λολομηλίτσας" μια ροδούλα να μεγαλώνει,ν΄απλώνει τα κλαδιά της και να σκεπάζει με το πράσινο και το ροδή της, την εγκατάλειψη.Εκεί η ροδούλα να δίνει καθημερινά την μάχη της επικράτησης με το καυσαέριο και τον καιρό. Όλα σιγά σιγά ρημάξανε. Η βρύση βγήκε από την γωνία,το γιασεμί μαράθηκε, μαράθηκαν τα τζιράνια και ο βασιλικός και στη θέση της βρύσης, μπήκε μια πινακίδα της τροχαίας και ένας κάδος σκουπιδιών. Το ροζ του μπαλκονιού ξέφτισε και από κάτω φάνηκαν το γαλάζιο,η ώχρα και πια από το μπαλκόνι δεν έβλεπες την θάλασσα. Υψώθηκαν πολυκατοικίες,να κλείνουν τον ορίζοντα,βάζοντας φραγμό στο βλέμμα και στα όνειρα. Τσιμεντένιοι όγκοι κρύβουν τα μυστικά, την χαρά και τον πόνο. Ταφόπλακα στις καρδιές. Και κει κάτω,γύρω γύρω παρκαρισμένες ιλουστρασιόν λαμαρίνες,να ξεφωνίζουν την ανθρώπινη ματαιοδοξία και αλλοτρίωση.
Βουητό και γδούποι, βγήκα να δω τι γίνεται. Παντού κουρνιαχτό και κει στην γωνία που χρόνια τώρα έχει στοιχειώσει τ΄όνειρο, που στα δωμάτια μπαινοβγαίνουν αρουραίοι, εκεί που τα σκουπίδια ασελγούν στην μνήμη και τις ζωγραφιές, που εκτόπισαν τις μυρωδιές τ΄αρώματα,τα χρώματα και τα τραγούδια,δυο κουρτινάκια μόνον, με δαντελίτσα γύρω γύρω,κατακίτρινα πια, να μαρτυρούν το πέρασμα των ονείρων.
Μόνον η ροδούλα με πείσμα να δίνει την μάχη της επιβίωσης, σε πείσμα των καιρών και κάθε χρόνο να πρασινίζει,ν΄απλώνει κλαδιά,να στολίζεται με τα κατακόκκινα λουλουδάκια της,να τα μετασχηματίζει σε ολοστρόγγυλους καρπούς και να βγάζει κοροϊδευτικά την γλώσσα.
Κουρνιαχτός ολόγυρα και βουητό. Ένα γιγάντιο ατσάλινο χέρι,μια εφιαλτική χούφτα ενός κακού γίγαντα, τερατόμορφου,να υψώνεται και να πέφτει κατά πάνω στο μπαλκόνι ,στο κουζινάκι της κυρά Τασίας. Η παλιά της γκαζιέρα, εκσφενδονίστηκε ψηλά και τα κουρτινάκια της θάφτηκαν στο χώμα. Υψώνεται το γιγάντιο χέρι και πέφτει με μανία ξανά και ξανά.
Όχι, όχι την ροδούλα,κάτω τα ξερά σου,όχι που να σε πάρει ο διάβολος. Και πια στην γωνία δεν υπάρχει τίποτα. Ένα κλαράκι απ΄την ροδούλα πρόκαμα και μάζεψα. Ένα κλαράκι με μια ριζούλα.Το΄βαλα σε μια γλάστρα να΄χω να το ποτίζω.... Χθες μου φάνηκε ποιο πράσινο.
Στην γωνία δεν έμεινε τίποτα μόνον όγκοι από πλίνθους και χώματα. Σωρός ερειπίων,όλα μας τα παραμύθια,όλες οι ζωγραφιές των παιδικών μας χρόνων, για να υψωθεί η τσιμεντένια ματαιοδοξία μας, πληγώνοντας την ιστορία και την φυσιογνωμία της πόλης μου.
Η ροδούλα σήμερα πέταξε ένα καινούργιο φυλλαράκι.
Αναρτήσεις
17 σχόλια:
Πολύ ωραία και αυτή, όπως και η προηγούμενη ανάρτησή σου!
Το ταγματα(σφα)λήτης μπορείς να το γράψεις όπως το λέγαν τότε. Οι αντάρτες τότε ήξεραν καλύτερα τι έκρυβε η «ασφάλεια». Ίσως γι’ αυτό να διατήρησαν την ορθογραφία που άλλαξε ο Σπύρος Μελάς. Εκείνος άλλαξε το η με το ι. Οι αντάρτες αλλάξανε το ι με το η.
Την ήττα, τους την επέβαλαν άλλοι.
Την άλλη φορά μπορείς να γράψεις «ταγματαλήτης». Λέγεται κι ευκολότερα. Έτσι το λέγανε γνωστοί μου ΕΛΑΣίτες.
Aπο τα ωραιότερα κείμενα που διάβασα όλη την εβδομάδα!
Λες και είδα ταινία απο παλιό καλό ελληνικό κινηματογράφο!
Η Καρυάτιδα ομολογώ ότι είναι σαν να μιλάει εκ μέρους μου. Τα ίδια ακριβώς λόγια θα έγραφα. Δεν έχω μνήμες εκείνης της εποχής βέβαια, αλλά διερωτώμαι: Η συνομοταξία των ταγματασφαλιτών έχει εκλείψει άραγε; Ή μήπως έχει μεταλλαχθεί απλώς;
ΒΒ καλημέρα σου. Είναι το δεύτερο συνεχόμενο μακροβούτι που κάνεις στα ταραγμένα νερά της θύμησης και της αναπόλησης αλλοτινών εποχών, που μέσα στον φόβο από την βία των κρατούντων, φύτρωσαν λουλούδια σαν την συμπαράσταση, την αλληλεγγύη, την συντροφικότητα. Αρώματα που ανακατεύονταν με την θέληση και τις σφιγμένες γροθιές, για να κερδίσουν ξανά το "όνειρο που έμεινε ορφανό" Το εκλαμβάνω σαν προσπάθεια να πάρεις την σκυτάλη της συνέχισης του αγώνα, της περηφάνιας, της αξιοπρέπειας απο την Βαγγελίτσα.[αγαπημένο όνομα] Γιατί αν ο ταγματαλήτης πλάκωσε στις κλωτσιές την Βαγγελίτσα, έρχεται όπως πολύ καλά ξέρεις η σειρά μας, οι απόγονοι του μας περιμένουν με ανοιχτές αγγάλες. Ηδη έχει έρθει η νέα παραγγελία χημικών, δακρυγόνων, κρότου λάμψης, πλαστικές σφαίρες, και άλλα "φιλολαϊκά" σκευάσματα, κέρασμα στο ΜΛΚ που αντιδρά. Φυσικά επειδή μας αγαπάνε θα μας ξεπλένουν από τα χημικά με το δώρο των νέων μας φίλων των Ισραηλινών την αντλία νερού.[ μην το υποτιμάς δεν είναι λίγο να είμαστε οι μοναδικοί φίλοι των Ισραηλινών στον κόσμο...ο ΓΑΠ ξέρει] Οι πληροφορίες ότι μετά θα μας ρίξουν τροφή στους εκπαιδευμένους σκύλους που πήραν από τους άλλους "φίλους" μας τους Γερμανούς, ελέγχονται ως ανακριβείς. Όπως βλέπεις η καλοκαιρινή ραστώνη δεν τους σταμάτησε, απεναντίας κάνανε υπερωρίες στην κλίνη του Προκρούστη πετσοκόβοντας εργατικά, λαϊκά, και κοινωνικά δικαιώματα που κατακτήθηκαν με αγώνες και αίμα. Αλλά έχουμε και εμείς την απάντηση μας, τον αγώνα μας για την αξιοπρέπεια μας και την λαοκρατία. Έχοντας στα αυτιά μας το "εγώ με την αξία μου και το φιλότιμο μου" [αγαπημένο] προχωράμε μπροστά για τους νέους κοινωνικούς αγώνες που έρχονται. Θα ανταμώσουμε σίγουρα στις ρούγες της αντίστασης ενάντια στην βαρβαρότητα. ΥΓ ξαναρίξε μια ματιά στην ροδούλα, δίπλα στο καινούριο φυλλαράκι πέταξε και ένα κατακόκκινο λουλούδι.
Η Ελένη Παπαδοπούλου αφηγείται τα όσα άκουσε από την γιαγιά και την μητέρα της
απο το :http://kontrastoreyma.blogspot.com/
Από τον καιρό που θυμάμαι τον εαυτό μου, κάθε χρόνο τέτοια μέρα μαζεύονταν όλες οι γυναίκες της γειτονιάς, μας έπαιρναν και εμάς δίπλα τους και με τον φόβο στην καρδιά και τον τρόμο στα μάτια, άρχιζαν τις διηγήσεις για το μπλόκο. Και εμείς εκεί δίπλα τους, να φοβόμαστε και να ακούμε, για την Διαμάντω που κατέβαινε την οδό Κυζίκου, το ρέμα με τα φυσεκλίκια στον ώμο και έτριζε η γη όπως λέει η μάνα μου, για το πηγάδι του Βοσκόπουλου που πολλοί αγωνιστές κρυφτήκαν μέσα και σώθηκαν από το μπλόκο.
Για τον Μπογδάνο που αφού έγινε η μάχη στο σπίτι, πάνω στου Σπάθα, έβαλε τον γιο του στους ώμους και τον κατέβασε στα γερμανικά σκοτωμένο. Ήταν μόνο 16 χρόνων.
Η γιαγιά μου, χήρα 43 χρονών. Ο παππούς δεν άντεξε την κατοχή. Με δυο παιδιά, τον θείο μου 19 και την μάνα μου 16. Να κλαίει και να τραβάει τα μαλλιά τη. Μέχρι λέει και αξιωματικός που ήταν με τους γερμανούς, την λυπήθηκε και της είπε «μην κλαίς, θα έρθει το παιδί σου».
Μέχρι το απόγευμα είχαν έρθει όλοι και ο θειος μου πουθενά. Τον είχαν βάλει στην σειρά για το στρατόπεδο και καλά που βρέθηκε ο γείτονας μας, ο Αποστόλης ο Αρώνης και έκανε λίγο τόπο και πήρε τον θειο μου δίπλα του και σώθηκε. Μέχρι που πέθανε η γιαγιά μου, την άκουγα να λέει «ας είναι καλά ο Αποστόλης».
Αυτό που με τρόμαζε πιο πολύ όμως και το σκεφτόμουν, ακόμη μέχρι και όταν έπεφτα στο κρεβάτι, ήταν ότι την άλλη μέρα το αίμα το μάζεψαν "ρολό", λες και ήταν ύφασμα. Αυτό δεν το χώραγε ο νους μου, πως έγινε και όλο ρωτούσα, αλλά οι ερωτήσεις κομμένες. Βιαζόντουσαν να πει κάθε μια την ιστορία της.
Όταν άκουσαν λέει ότι οι γερμανοί άρχισαν, αφού τους μάζεψαν στην πλατεία, να καίνε τα σπίτια, κλείστηκαν μέσα και έτρεμαν. Και η γιαγιά μου, όταν της είπε η μάνα μου τι θα κάνουμε, είπε «δεν παν να καούν όλα! Εγώ το παιδί μου θέλω πίσω».
Πόντια βλέπεις, τα είχε δει όλα. Μια ζωή τρέξιμο και αγώνες. Να κάνει ρίζες σε καινούριο τόπο, σε καινούριο σπίτι.
Άρχισε και σουρούπωνε, όταν γύρισε ο θειος μου. Βαγγέλη Κωφίδη τον έλεγαν. Την άλλη μέρα, οι μανάδες πήγαν στο 3ονεκροταφειο. Δεν έψαχνε να βρει καμιά το παιδί της. Μόνο πήρε κάθε μια από έναν τάφο και άρχισε να κλαίει . Και στα σαράντα των νεκρών, όπου πήγαν όλοι στην Οσία Ξένη, έστησαν οι γερμανοί το πολυβόλο πάνω στην δεξαμενή και τους θέρισαν. Σκοτώθηκαν αρκετοί.
Αιωνία η μνήμη, σε σας αδελφοί, στον τίμιο που πέσατε αγώνα!
Καλησπέρα σου και Venceremos !
Έτσι όπως το λες είναι. Ναι οι "παλιοί", έτσι τους αποκαλούσαν Ταγματαλήτες και, έτσι τους αποκαλούν όσοι ακόμη είναι εν ζωή.
Για την ορθογραφία της λέξης έτσι που το βάζεις δεν έχω ακουστά,αλλά για την ιστορία τα τάγματα ασφαλείας δημιουργήθηκαν το 1943 και σε αυτό ενέχονται γνωστά ονόματα που είναι του Τσολάκογλου,που την περίοδο εκείνη έχασε τον έλεγχο της υπαίθρου και παραιτήθηκε το ΄42, του Θεόδωρου Πάγκαλου (πάππος του σημερινού) που πρότεινε στον Ιωάννη Ράλλη(πατέρα του Γεωργίου Ράλλη), με την σύμφωνη γνώμη των κατακτητών,να αναλάβει την πρωθυπουργία. Πρόταση την οποία αποδέχτηκε, με την προϋπόθεση την δημιουργία μιας ένοπλης δύναμης που σκοπό της θα είχε τη διατήρηση της "έννομης τάξης" και την καταπολέμηση των κομμουνιστών του ΕΛΑΣ.
Ήταν όρος που έθεσε ο Ιωάννης Ράλλης, προκειμένου να αναλάβει την πρωθυπουργία.
Το πρώτο τάγμα ασφαλείας συγκροτήθηκε τον Μάη του ΄43 και διοικητής του ανέλαβε ο Ιωάννης Πλυτζανόπουλος,ο οποίος ήταν αυτός που πρωτοστάτησε στο Μπλόκο της Κοκκινιάς και την αιματοκύλησε.
Μετέπειτα και επί χούντας, ο ανιψιός του διορίστηκε δήμαρχος της πόλης.
Κάθε μέρα κατά την διάρκεια της χούντας των Συνταγματαρχών στις 17/8, στην μνήμη των νεκρών ηρώων στην πλατεία, στο μνημείο των πεσόντων, υπήρχε κατατεθειμένο ένα γαρύφαλλο.
Η συνομοταξία των Ταγματαλητών δοσίλογων, εξακολουθεί σήμερα και υφίσταται και συναντάτε παντού από τα υψηλότερα των αξιωμάτων μέχρι το καφενείο της γειτονιάς.
Καλησπέρα και σε σένα Κάρυ.
Κάθε που σε συναντώ πρέπει να σου πω, ότι χαίρομαι και, απορώ αλήθεια γιατί δεν πίνουμε κανένα καφεδάκι συχνότερα παρέα.
Ετοίμασε και έρχομαι.
Αυτή η ταινία που λες από τα παλιά, είναι μια αληθινή ιστορία από τα σενάρια που γράφουν τα ιστορικά γεγονότα στην πορεία του ανθρώπινου γένους.
Να είσαι καλά.
Χριστόφορε έχεις απόλυτο δίκιο και είναι σημαντική αυτή η επισήμανση.
Αυτό έλεγα και στο φίλο τον Venceremos.Όχι η συνομοταξία τους δεν έχει εκλείψει ζει και βασιλεύει και οι υπογραφές τους βρίσκονται κάτω από τα κείμενα της καταδίκης του λαού μας.
Και αν έχουν όντως μεταλλαχθεί είναι προς το χειρότερο το βιαιότερο το πλέον απάνθρωπο.
Ευμένη οι απόψεις σου όπως καταγράφονται, πλουτίζουν τα κείμενα και τον προβληματισμό μου πρέπει να σου πω και, να είσαι καλά.
Είναι πλέον σε φάση που δεν μπορούν να συντηρήσουν και να διαχειριστούν τα τεράστια προβλήματα που προκύπτουν από την άναρχη λειτουργία και ανάπτυξη του συστήματός τους.
Θα επιχειρήσουν με όλα τα μέσα, παλαιά και σύγχρονα, να πετύχουν τους στόχους τους που δεν είναι άλλοι από την καταστροφή μέσων παραγωγής και των συσσωρευμένων κεφαλαίων τους.
Ακόμη και έτσι όμως, δεν υπάρχει η δυνατότητα παραμονής τους και παραπέρα κυριαρχίας τους. (των πλουτοκρατών και του κεφαλαίου)
Αυτό που θα έχει απομείνει μετά από μια μακρόχρονη πορεία αδράνειας και ανοχής δικής μας, δεν είναι τίποτα λιγότερο από νεκρούς και ερείπια.
Ανάγκη των καιρών:Καμιά αναμονή. Ανάπτυξη των αγώνων . Ταξικών αγώνων, μαζικά, δυναμικά και αποφασισμένα.
Παντού σε γειτονιές και συνοικίες, σπίτι το σπίτι, άνεργο τον άνεργο, στους συλλόγους, στα σωματεία, στους χώρους δουλειάς.
Δεν έχουμε άλλες επιλογές.
Υπάρχει συσσωρευμένη εμπειρία αγώνων από το παγκόσμιο εργατικό κίνημα και απαιτείτε άμεσα να μπει σε εφαρμογή,
Είναι βέβαιο ότι θα συναντηθούμε στο μετερίζι των αγώνων.
Ευμένη
Τη ροδούλα την φροντίζω, να είσαι σίγουρος. Το καινούργιο κατακόκκινο λουλουδάκι της, για να σου πω την "πάσαν αλήθεια" δεν το βλέπω όμως,τουλάχιστον προς το παρόν.
Ίσως χρειάζεται κάτι παραπάνω.
Κώστα Καλή σου μέρα.
Για τους φίλους που έρχονται εδώ, πραγματικά το βίντεο που προτείνεις, είναι εξαιρετικό και κατατοπιστικό.
Θα έχει ενδιαφέρον για όλους να το παρακολουθήσουν.
Όσο για την μαρτυρία της Ελένης της καλής μας συντρόφισσας (τι μου θυμίζεις πάλι η αντίστοιχη Β-Ρ- του Κερατσινίου) ρεαλιστική και ενδεικτική της ατμόσφαιρας της εποχής.
Πάντα όταν πηγαίνω στο χώρου του μνημείου της "μάντρας του μπλόκου της Κοκκινιάς " ανατριχιάζω .Πάντα έχω την αίσθηση ότι κάποιος με βλέπει . Πα΄ντα κοιτάω πίσω απο τι΄ς φυλωσιές των γύρω δέντρων γιατί νομίζω ότι μας κοιτούν .ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΜΑΣ , ΟΙ ΕΚΤΕΛΕΣΜΕΝΟΙ ΟΙ ΔΙΚΟΙ ΜΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΙ .
Κοιτούν να δούν αν στεκόμαστε με σεβασμό στην θυσία τους .Αν μεταφέρουμε με σεβασμό την "ιστορία" στο μέλλον , στα νέα παιδιά , στους νέους Ανθρώπους αυτής της Πόλης .
Εγώ πάντα με σεβασμό και αυτήν την ανατριχίλα θα στέκομε μπροστά στην Ιστορία και θα προσπαθώ. Μακάρι να κάνουν το ίδιο , με τον ίδιο σεβασμό και αυτόι που θέλουν να οικιοποιηθούν το "μπλόκο' μακάρι!
Κώστα μην έχεις αυταπάτες!
Γεια σου Black bedlam
Σου απαντώ κι εδώ και σ’ ευχαριστώ για το σχόλιό σου.
Πολύ σωστά έθεσες συζευκτικά την υπέρ-παραγωγή και την υπέρ-σώρευση ως παράγοντες της κρίσης. Η ισχύουσα (εκ των ων ουκ άνευ) συνθήκη όμως, για να τεκμαίρεται αιτιότητα από την ακολουθία των δύο προκειμένων, είναι η ύπαρξη καπιταλιστικής οικονομίας. Χωρίς αυτή δεν ακολουθεί κρίση · ούτε την υπερπαραγωγή, ούτε την επισώρευση, ούτε τον (ταυτόχρονο) συνδυασμό των δύο.
Η πλάνη αυτή είναι γνωστή στα Οικονομικά ως Post Hoc ή Ergo propter hoc.
Οι ανάγκες των ανθρώπων είναι ανικανοποίητες και οι επιθυμίες τους αχόρταγες. Αυτό θεωρείται η βάση της οικονομικής σκέψης και σηματοδοτεί τη θεμελιώδη αντινομία της καπιταλιστικής σκέψης. Ενώ, δηλαδή, θα έπρεπε όσο περισσότερα έχουμε τόσο περισσότερο ικανοποιημένοι να είμαστε, δεν συμβαίνει αυτό ούτε στην καθαρή καπιταλιστική φιλοσοφία, που δέχεται τον άνθρωπο μόνο ως υποκείμενο κινούμενο αποκλειστικά για την ικανοποίηση του προσωπικού του συμφέροντος, το οποίο θεωρεί αντιτιθέμενο στην ταυτόχρονη ικανοποίηση και άλλων συμφερόντων άλλων ανθρώπων.
Σε παραπέμπω στην ταινία για τον John Nash και το «Ισοζύγιό» του και σου θυμίζω τη ρήση του Λένιν για το σκοινί και τον καπιταλιστή που θα μας το πουλήσει.
Για την Κούβα, γράφω από θαυμασμό. Όσοι νομίζουν ότι η Κούβα κινδυνεύει, δεν έχουν παρά να κάνουν ένα ταξίδι σ’ αυτήν. Έτσι θα τους φύγουν πολλές αμφιβολίες τις οποίες δημιουργούν «προοδευτικοί» και «υπεραριστεροί» δημοσιογράφοι στην Ελλάδα.
Για το γράμμα, τώρα: Ναι, με εκφράζει και μου αρέσει η πρωτοβουλία του συγκεκριμένου ανθρώπου. Αδιαφορώ για την όποια κομματική του επιλογή. Απλά ήταν μια πρωτοβουλία λεβέντικη κι αντρίκια. Γι’ αυτό και δίνω τη δημοσιότητα την οποία υστερόβουλα και μικρόψυχα αρνούνται να δώσουν όποιες εφημερίδες, όποια άλλα μέσα, και όποιοι άλλοι κομματικοί μηχανισμοί επιδιώκουν μόνο να πατρονάρουν.
Καλησπέρα σου Venceremos.
Κάνω μια προσπάθεια να σε ερμηνεύσω. Στην πρώτη παράγραφο νομίζω ότι δεν έχουμε καμιά διαφορά να λύσουμε, συμφωνούμε στο βασικό ότι προϋπόθεση για τις κρίσεις είναι η ύπαρξη του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής.
Οι κρίσεις είναι σύμφυτες με το καπιταλιστικό σύστημα και έχουν την βάση τους στο βαθιά εκμεταλλευτικό χαρακτήρα του και στην αντίθεση ανάμεσα στον κοινωνικό χαρακτήρα της παραγωγής και τον ατομικό τρόπο ιδιοποίησης των αποτελεσμάτων της.
Φυσικά η υπερπαραγωγή και η υπερσυσσώρευση των κεφαλαίων, δεν μπορούν να υπάρχουν στον σοσιαλιστικό τρόπο παραγωγής και άρα ούτε κρίσεις.
Εκεί που με μπερδεύεις είναι η αναφορά σου στο " Post Hoc"
Και αυτό γιατί μου γράφεις ότι:" Η πλάνη αυτή είναι γνωστή στα Οικονομικά ως ή Ergo propter hoc".
Εννοείς τα παραπάνω (την παραπάνω τοποθέτηση για τον καπιταλισμό και τις κρίσεις του);ότι αποτελούν μια "λογική πλάνη" είναι ένα cum hoc ergo propter hoc.
Έχουμε υπερπαραγωγή και υπερσυσσώρευση, άρα έχουμε κρίση και ότι αυτό είναι ένα λογικό σφάλμα; Μάλιστα συνεχίζεις αναφερόμενος
[..]Οι ανάγκες των ανθρώπων είναι ...... στην ταυτόχρονη ικανοποίηση και άλλων συμφερόντων άλλων ανθρώπων[..]
Αυτή την άποψη την αποδέχεσαι ή μήπως την χρεώνεις στην καπιταλιστική φιλοσοφία;
Αντίληψη και άποψη που την τοποθετώ στα πλαίσια του ιδεαλισμού.
Θα έλεγα ότι στο καπιταλιστικό σύστημα και με τους μηχανισμούς που αυτό διαθέτει, (τρομοκράτηση, εξαγορά συνειδήσεων, αποπροσανατολισμό, παραπληροφόρηση,... κτλ) οι άνθρωποι τείνουν να αρκούνται στα αναγκαία από τον φόβο μην χάσουν και όσα τους πέτα σαν ξεροκόμματο ο καπιταλισμός.
Η
Όσο για τον John Nash, σπουδαίος οικονομολόγος, μεγάλη και η συμβολή του στην θεωρία των παιγνίων, γνωστή και σαν "ισορροπία Νας"που αν πάρει κανείς υπ΄όψη του την μάχη που έδωσε με τους δικούς του δαίμονες, δικαίως μπορεί να τον θαυμάζει και να πει γι΄αυτόν υπήρξε
"Ένας υπέροχος άνθρωπος" όπως δηλαδή ήταν και ο τίτλος της ταινίας που την έχω δει τουλάχιστον 3 φορές.υπέροχη ταινία.
Και ανάμεσα σε όλα αυτά μου βάζεις και τον Λένιν,που πολύ σωστά λέει ότι θα μας δώσουν το σχοινί με το οποίο θα τους κρεμάσουμε.
Ομολογώ ότι μπερδεύτηκα.
Τέλος και για την επιστολή δεν έχω καμιά ένσταση, έχει σημασία να μπορεί να εκφράζει τον καταγγελτικό του λόγο κάποιος, όπως τον αντιλαμβάνεται και συμφωνώ με όσα καταγγέλλει, αλλά απλά να επισημάνω ότι ο φίλος εστιάζει τον Παπανδρέου, καθιστώντας τον υπεύθυνο για την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα,προφανώς αγνοώντας ή παραβλέποντας, ότι ο Παπανδρέου όπως και όλοι οι υπόλοιποι του κονκλάβιου, υπηρέτες του συστήματος, δεν είναι η αιτία, αλλά το πολιτικό μέσο που χρησιμοποιεί το κεφάλαιο,είναι το ίδιο το οικονομικό σύστημα που έχει την ευθύνη για την πορεία της οικονομίας και που πια έχει αγγίξει τα όριά του, μην μπορώντας να διαχειριστεί τις εσωτερικές του αδυναμίες και τα αδιέξοδά του.
Έτσι, για να μην καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι αν φύγει ετούτος ο προδότης, ο ξεπουλημένος, ο δήμιος, ο γκαουλάϊτερ, ο βιαστής των ονείρων, ο φασίστας..... και τον αντικαταστήσουμε με έναν πιο έντιμο, πιο ικανό και μέσα στα πλαίσια του συστήματος, θα μπορέσουμε να συνεχίσουμε τον πρότερο βίο μας.
Εδώ πάει και το δυστυχώς που υιοθετώ δυστυχώς δεν βλέπουμε πίσω από το φαίνεσθαι και κρίνουμε μόνον την επιφάνεια και όχι την ουσία.
Καλά να περνάς.
Για την ορθογραφία, μάλλον είναι σωστό αυτό που βλέπω μετά το σχετικό γκουγκλάρισμα.
Η πατρότητα του «πους τις» δεν αποδίδεται στον Μελά αλλά στον Γεώργιο Πωπ, εκδότη της εφημερίδας «Αθήναι», ο οποίος έγραψε για άρθρο αντιπάλου εντύπου: «τοιούτον άρθρον δεν διενοήθη νους τις, ουδέ έγραψε χειρ τις, αλλά πους τις»
Εκτός από τον Κεφαλοτζόνυ (όπως τον έλεγε ο συγχωρεμένος ο Ρασούλης) έχω ακούσει κι άλλους να αποδίδουν την πατρότητα του λογοπαιγνίου στον Μελά. Δεν γνωρίζω παραπομπή · όμως υποθέτω ότι για να το θυμούνται αξιόλογοι άνθρωποι γραμμένο από τον Μελά, θα το επανέλαβε ο συγκεκριμένος, ο οποίος, εκτός από το να δυσφημεί τον Καζαντζάκη, φαίνεται ότι ήταν δραστήριος και σε άλλους τομείς.
Αυτό που ήθελα να υπονοείται από το σχόλιο, ήταν το πόσο διεστραμμένοι ήταν οι τότε αλήτες και πόσο συνεχίζουν να είναι ίδιοι μ’ αυτούς οι σημερινοί συνεχιστές τους. Αυτοί για τους οποίους ο Δημοτικός Σύμβουλος κύριος Σοφιανός ανησυχεί επειδή νομίζει ότι παρέμειναν απλήρωτοι, χωρίς να λέει τίποτα για τον συνάδελφο τους που γρονθοκόπησε απεργό πείνας με ραμμένο στόμα. Αν μπερδεύεσαι, δεν έχεις παρά να δεις το σχετικά ποστ και από το δικό μου και από άλλα ιστολόγια. Μπορείς επίσης να δεις και την καταγγελία στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων που ακολούθησε τη συγκεκριμένη ενέργεια.
Για το άλλο σχόλιο, που λες ότι σε μπερδεύει: Δεν ξέρω αν χρειάζεται να επισημάνω ότι μίλησα για post hoc. Δεν ανέφερα cum hoc. Το post hoc προϋποθέτει χρονική πάροδο. (Eξ’ ου και post, που σημαίνει μετά) Το cum hoc καταδεικνύει συγχρονότητα. (Cum θα πει μαζί.)
Απάντησα διότι διατυπώθηκαν ερωτήσεις. Υπενθυμίζω ότι έχω ως αρχή να μη σχολιάζω απόψεις όσων μου κάνουν την τιμή ν’ ασχολούνται με το ιστολόγιό μου.
Αν συμφωνούσαμε όλες και όλοι σε όλα, ο κόσμος μας θα ήταν πολύ βαρετός.
Αν έπρεπε να συμφωνήσουμε όλες και όλοι σε όλα, ο κόσμος μας θα ήταν πολύ επικίνδυνος.
Οι πιο όμορφες μουσικές περιέχουν διάφωνες συγχορδίες. Παραπέμπω στο έργο του Μίκη, που τον κακολογούν όσοι ξέρουν ότι δεν θα μπορέσουν ποτέ να φτάσουν ούτε τον ίσκιο του.
Καλές διακοπές!
Υπάρχουν και σήμερα.
Να είστε ευλογημένοι.
Δημοσίευση σχολίου