Τρίτη 3 Αυγούστου 2010

Για την Κοκκινιά μας.Την πόλη που αγαπήσαμε

Για την ανταρτομάνα Κοκκινιά,
την πόλη που αγαπήσαμε

Λένε σ΄αυτήν την γωνιά σταμάτησε εκείνος ο χαφιές,ο ταγματασφαλίτης που φώναζε."Όλοι οι άνδρες από 16 έως 86 χρονών να μαζευτούν στην πλατεία της Οσίας Ξένης. Όποιος δεν υπακούσει θα εκτελείται επί τόπου. Σ΄αυτή την γωνιά, κοντοστάθηκε το Γερμανικό τζιπ, το πρωινό της 17 Αυγούστου του 1944. Εκεί στην γωνιά ήταν η βρύση που έπαιρνε νερό όλη η γειτονιά και της έλαχε της Βαγγελίτσας, να΄ναι εκεί, με τον γκαζοτενεκέ. Νόημα της έκανε να τους δώσει να ποιούν και κείνη τους γύρισε την πλάτη. Ο Ταγματασφαλίτης κατέβηκε της έδωσε μια κλωτσιά, την έριξε κάτω βρίζοντας και συνέχισε να την κλωτσάει με λύσσα. Όλοι είπαν τυχερή ήταν που δεν την σκότωσε. Ήταν 14 χρονών η Βαγγελίτσα. Έμεινε "σακάτισσα" σε όλη την υπόλοιπη ζωή της. Πέθανε πριν κάποια χρόνια,μόνη χωρίς οικογένεια.
Εκεί σ΄αυτήν την βρύση τα κορίτσια της γειτονιάς έλεγαν την πρώτη καλημέρα. Εκεί έβγαινε το πρώτο "ανακοινωθέν" εκεί η "ενημέρωση"και η "κοινωνική κριτική" Τι θα μαγειρέψουν,τι έγινε με τα γεννητούρια της Κατίνας,τι απέγινε με τον τσακωμό της Αγγέλας με την Φιλιώ και .....γύρισε ο άντρας της Έλλης από την λεγάμενη; Εκεί στη γωνία, οι καημοί και οι πόνοι, γίνονταν μικρά μικρά κομματάκια αντίδωρο να το μοιραστούν όλοι, να γίνει ο πόνος ποιο μικρός και πανηγύρι η χαρά. Στο προσφυγικό γωνιακό διώροφο,ο κυρ Γιώργος που έμενε από πάνω με την κυρά του την κυρά Τασία, έκανε μανάβικο το κάτω μέρος της σκάλας στο ισόγειο και έτσι συμπλήρωνε την σύνταξη της πείνας. Κάθε τόσο παρατούσε το μανάβικο και πεταγόταν στην αντικρινή γωνία να πιει ένα ποτηράκι ρετσίνα με τον κυρ Γιάννη,τον Άρη,τον Αντώνη...Ε! και τότε έβγαινε στο μπαλκόνι η κυρά Τασία, ειδοποιημένη από την κυρά Δέσποινα την "πεπεού" και έβαζε την φωνή "Γιώργηηηηη, που είσαι βρε Γιώργη, έλα δω,πελάτης. Στο ισόγειο σ΄ένα δωμάτιο μ΄ένα κουζινάκι,έμενε η "Λολομηλίτσα". Λιγερόκορμη ,όμορφη,νέα και περήφανη. Ερωτεύθηκε και κράτησε τον καρπό του έρωτά της και ποτέ κανείς δεν έμαθε ποιος ήταν. Άγαμη μητέρα ! Την εποχή εκείνη τόλμησε να παραμείνει άγαμη και να μεγαλώσει με περηφάνια και μες την φτώχεια το παιδί της. Εκεί λοιπόν στη βρύση κάναν σύναξη τα χρώματα. Κάναν σιγόντο οι φωνές, τα γέλια τα πειράγματα. Και τα χρόνια πέρναγαν.........
Εκεί μαζεύονταν τα Σάββατα πριν από το πάρτι του Σαββατόβραδο η καινούργια γενιά. Μοσχοβολούσε η γειτονία βασιλικό και ασβέστη, γιασεμιά και χύμα κολόνια Άναβε η κουβέντα για το ποδόσφαιρο. Πώς έβαλε γκολ ο Υφαντής και ο Νεστορίδης, πως μπλοκάρανε την μπάλα ο Θεοδωρίδης και ο Μανταλόζης. Εκεί κλεφτά το πρώτο τσιγάρο,εκεί και οι κλεφτές ματιές στα κορίτσια που μπαινόβγαιναν από το ένα σπίτι στο άλλο με τα μπικουτί στα μαλλιά για τις τελευταίες ετοιμασίες για το πάρτι. Ο Βαγγέλης, ο Αλέκος, ο Θοδωρής, ο Σταυρής, ο Αντώνης.......η Λουκριτία,η Ρηνούλα,η Μαλάμω,η Μαρίνα,η Βασιλίτσα....και η φωνή του Στελάρα. "Εγώ με την αξία μου και το φιλότιμό μου,κρατάω πάντα στη ζωή ψηλά το μέτωπό μου" Πριν φύγουν από την γειτονιά ο κυρ Γιώργης και η κυρά Τασία είχαν βάψει το μπαλκόνι ροζ. Η πόρτα κάτω δεν μαντάλωνε και πια δεν έμενε κανείς. Οι μικρές γλάστρες γεμάτες πλατύφυλλους βασιλικούς, τα γεράνια,το γιασεμί,τα τζιράνια περίμεναν να τα ποτίσουμε και μεις, παιδιά ανεβαίναμε τις σκάλες καθόμασταν στο μπαλκόνι και αγναντεύομαι το γαλάζιο της θάλασσας,πέρα μακρυά. Τα λευκά κουρτινάκια στο κουζινάκι της κυρά Τασίας, παρέμεναν εκεί για να μαρτυρούν το πέρασμά της. Κάτω μπρος στη πόρτα της "Λολομαρίτσας μια ροδούλα να μεγαλώνει,ν΄απλώνει τα κλαδιά της και να σκεπάζει με το πράσινο και το ροδή της, την εγκατάληψη.Εκεί η ροδούλα να δίνει καθημερινά την μάχη της επικράτησης με το καυσαέριο και τον καιρό. Όλα σιγά σιγά ρημάξανε. Η βρύση βγήκε από την γωνία,το γιασεμί μαράθηκε, μαράθηκαν τα τζιράνια και ο βασιλικός και στη θέση της βρύσης, μπήκε μια πινακίδα της τροχαίας και ένας κάδος σκουπιδιών. Το ροζ του μπαλκονιού ξέφτισε και από κάτω φάνηκαν το γαλάζιο,η ώχρα και πια από το μπαλκόνι δεν έβλεπες την θάλασσα. Υψώθηκαν πολυκατοικίες,να κλείνουν τον ορίζοντα,βάζοντας φραγμό στο βλέμμα και στα όνειρα. Τσιμεντένιοι όγκοι κρύβουν τα μυστικά, την χαρά και τον πόνο. Ταφόπλακα στις καρδιές. Και κει κάτω,γύρω γύρω παρκαρισμένες ιλουστρασιόν λαμαρίνες,να ξεφωνίζουν την ανθρώπινη ματαιοδοξία και αλλοτρίωση Βουητό και γδούποι, βγήκα να δω τι γίνεται. Παντού κουρνιαχτό και κει στην γωνία που χρόνια τώρα έχει στοιχειώσει τ΄όνειρο, που στα δωμάτια μπαινοβγαίνουν αρουραίοι, εκεί που τα σκουπίδια ασελγούν στην μνήμη και τις ζωγραφιές, που εκτόπισαν τις μυρωδιές τ΄αρώματα,τα χρώματα και τα τραγούδια,δυο κουρτινάκια μόνον, με δαντελίτσα γύρω γύρω,κατακίτρινα πια, να μαρτυρούν το πέρασμα των ονείρων. Μόνον η ροδούλα με πείσμα να δίνει την μάχη της επιβίωσης, σε πείσμα των καιρών και κάθε χρόνο να πρασινίζει,ν΄απλώνει κλαδιά,να στολίζεται με τα κατακόκκινα λουλουδάκια της,να τα μετασχηματίζει σε ολοστρόγγυλους καρπούς και να βγάζει κοροϊδευτικά την γλώσσα. Κουρνιαχτός ολόγυρα και βουητό. Ένα γιγάντιο ατσάλινο χέρι,μια εφιαλτική χούφτα ενός κακού γίγαντα, τερατόμορφου,να υψώνεται και να πέφτει κατά πάνω στο μπαλκόνι ,στο κουζινάκι της κυρά Τασίας η παλιά της γκαζιέρα, εκσφενδονίστηκε ψηλά και τα κουρτινάκια της θάφτηκαν στο χώμα. Υψώνεται το γιγάντιο χέρι και πέφτει με μανία ξανά και ξανά. Όχι, όχι την ροδούλα,κάτω τα ξερά σου,όχι που να σε πάρει ο διάβολος. Και πια στην γωνία δεν υπάρχει τίποτα. Ένα κλαράκι απ΄την ροδούλα πρόκαμα και μάζεψα. Ένα κλαράκι με μια ριζούλα.Το΄βαλα σε μια γλάστρα να΄χω να το ποτίζω.... Χθες μου φάνηκε ποιο πράσινο. Στην γωνία δεν έμεινε τίποτα μόνον όγκοι από πλίνθους και χώματα. Σωρός ερειπίων,όλα μας τα παραμύθια,όλες οι ζωγραφιές των παιδικών μας χρόνων, για να υψωθεί η τσιμεντένια ματαιοδοξία μας, πληγώνοντας την ιστορία και την φυσιογνωμία της πόλης μου.
Η ροδούλα σήμερα πέταξε ένα καινούργιο φυλλαράκι.





40 σχόλια:

dimitris είπε...

Πολυ συγκινητικο, ολο χρωματα και αρωματα, νιατα και γηρατεια, ανεμελια και πολιτικη, και ηρωικη σταση ζωης. Και μια Ελλαδα ροδουλα????

Ευχαριστω...

blackbedlam είπε...

Δημήτρη κάτι γίνεται κάθε φορά που εγώ σου΄ρχομαι, εσύ είσαι εδώ. Τι θα γίνει θα συναντηθούμε καμιά φορά; (αστειάκια) παρόλο που δεν με παίζεται και γω δεν καταλαβαίνω τίποτα.Ξέρεις γιατί σου μιλάω.
Λοιπόν στις 17 Αυγούστου του 1944 στην Κοκκινιά έγινε το Μπλόκο.Φασίστες Γερμανοί μαζί με τους ντόπιους Ταγματασφαλίτες εκτέλεσαν 350 παλληκάρια στην Μάντρα της Οσίας Ξένης.Επειδή σκέφτομαι να γράψω το ιστορικό και να το αναρτήσω,κάτι σαν πρόλογος είναι αυτό το κείμενο που βρήκα μέσα σε παλιότερες σημειώσεις μου.
Να είσαι καλά για τα καλά σου λόγια.

ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ είπε...

Σε βεβαιώνω και είμαι σίγουρος πως με πιστεύεις, ζήλεψα αφάνταστα (με την καλή έννοια) την ικανότητά σου μέσα σε ένα σχετικά μικρό κείμενο να χωρέσεις με τόση πλαστικότητα, ιστορία, νοσταλγία, καθημερινότητα μια άλλης εποχής, κατήφεια της σημερινής γκρίζας πραγματικότητας, απαισιοδοξία.... και στο τέλος λίγο πράσινο, σπίθα ελπίδας. Πολύ όμορφες και οι εικόνες που παρέθεσες.
Ειλικρινά τα συγχαρητήριά μου.

Unknown είπε...

καλησπερα.
Ο.τι να πω ειναι λιγο!!Για τον λογο,για την γραφη για την επαναφορα της μνημης.
Υπηρχαν πολλες 'κοκκινιες'........με αγιοκλημα και γιασεμια, με ασβεστωμενες γλαστρες, με παλικαρια με λευκα πουκαμισα ανοιχτα να δειχνουν το στερνο μ' ενα χαμογελο γλυκο.Χαμογελα που παγωναν ξαφνικα την εποχη εκεινη απο βολια.καθ' υποδειξην........

'Νυν και αει........' .......

μαχαιρης είπε...

Την αγαπαω αυτην την ατμοσφαρα...
Την αγαπαω αυτην την εικονα...
Αγαπαω και το χρωμα και τη μυρωδια...
Και τη ροδουλα...
Και σενα που δινεις ολα αυτα...

ΠΕΙΡΑΤΕΣ ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ είπε...

Καλησπέρα Black Bedlam!

Με συγκίνησες ρε φίλε! Αν και δεν είμαι από το Πειραιά, αν και δεν έχω περάσει ποτέ από την Κοκκινιά, με έκανες να την αγαπήσω την πουτάνα!

Επίσης, σχετικά με τους ταγματασφαλίτες,(σαν τον πατέρα του κ. Χριστοφοράκου επί παραδείγματι, υπάρχει μια προσπαθεια "αλλαγής" της ιστορίας και αγιοποίησης τους!

Ποστάρω σχετικό link

http://les-malakies.blogspot.com/2010/08/blog-post.html

Τα δέοντα Black!

Ντρουσίλα είπε...

Black Bedlam,

τα σέβη μου! Και βέβαια, περιμένω το Ιστορικό -όπως, φαντάζομαι, όλοι οι φίλοι.

Την Κοκκινιά του μπλόκου, βεβαίως, δεν την έζησα. Τη γνώρισα όμως παιδί, σε άλλα "μαύρα χρόνια".

"Κοκκινιά" την ξέρω (η "Νίκαια" δε μου θυμίζει πια τίποτα από εκείνων των χρόνων, '69-'70, τις επισκέψεις...) Κάποιοι συγγενείς, εκεί στήσανε το σπιτάκι τους μετά το '22, εκεί φυτέψανε τα λουλούδια τους, εκεί και την καρδιά τους.
Προσφυγούπολη, εργατούπολη, "κυνηγημένοι" οι κάτοικοί της (συνήθεις ύποπτοι κι αυτοί για τους χουντικούς) μα η καρδιά μου άνοιγε όποτε πηγαίναμε (2-3 φορές τη βδομάδα) στο θείο Φώτη, στις ξαδέρφες...


Κάθονταν η γιαγιά, η μαμά με τους συγγενείς, ψιλοβαριόμουνα μετά από λίγο εγώ, αρχίζαμε τις γύρες -ποδαράτοι- με τον πατέρα μου... Έσπαγε η μύτη μου απ' τη μυρωδιά του ψημένου πασατέμπου (σε μια πλατεΐτσα ήταν, πώς τη λέγανε δεν ξέρω, κάποια οδός Μοργκεντάου ήταν εκεί κοντά -αυτό θυμάμαι) που κονταροχτυπιόταν με τ' άρωμα του νυχτολούλουδου...

Κάθε αυλίτσα ήταν ένα μυστήριο που ήθελα να το εξερευνήσω, με τραβούσαν οι μυρωδιές και τα χρώματα (οι πράσινες πορτούλες, τα παραθυράκια, τα τζιράνια (χρόνια είχα να τ' ακούσω -η γιαγιά τα 'λεγε έτσι τα γεράνια...)
Πάντα ένα χέρι, μια υπόδειξη με... επανέφεραν στην τάξη ("πάμε, παιδί μου, απ' το ξένο σπίτι!") πάντα σχεδόν μια γελαστή φιγούρα, μια ζεστή φωνή "αφήστε το παιδάκι! Έλα κοκόνα μου, τι σ' αρέσει;" κι όλο κάποιο φίλεμα, ένα ποτήρι νερό "ποιανού είστε;". Λέγαμε, "δικοί μας άνθρωποι" μας αποκρίνονταν.

Θυμάμαι μόνο τα χαμηλά σπιτάκια -φτωχικά, πεντακάθαρα, λουλουδιασμένα.


Φίλη μου, να 'σαι καλά για 'τούτη την ομορφιά που μας χάρισες!
Φιλιά πολλά!

ELvA είπε...

Nα σαι καλα που μας ξεναγησες στις ομορφες αυτες γειτονιες παλιοτερων χρονων και μας εφερες, ετσι, στο μυαλο μια αλλη μακρινη Ελλαδα που χαθηκε ανεπιστρεπτι, πια, επειδη πολλοι πιστεψαν οτι με το να διωξουν τις αυλιτσες και τις μυρωδιες θα γινοντουσαν καλυτεροι ανθρωποι, πιο μοντερνοι και πιο Εξευρωπαισμενοι,(!)ισως..
Κοιτα ομως τι θυσιασαμε για ολα αυτα, ουτε ανθρωπια βλεπεις πια και το κυριοτερο ουτε και αλληλεγγυη, οπως υπηρχε, εκεινα τα χρονια που τοσο ομορφα περιγραφεις στην αναρτηση σου φιλη ΒΒ!

Καλη σου μερα απο τη βροχερη Στοκχολμη! ;)

Βάσσια είπε...

Για την ώρα.... καλώς σε ξαναβρίσκω.
Με την ίδια γραφή και με αυτήν την ιστορία...

Καλημέρα φίλε Bedlam
:-)

blackbedlam είπε...

Καλή σου μέρα Χριστόφορε.Καταλαβαίνεις πόση ευχαρίστηση μου δίνουν τα λόγια σου,η άποψή σου.Ιδιαίτερη όμως ικανοποίηση αισθάνομαι που κατάφερα να σας οδηγήσω σε κείνην την εποχή και να έχετε μια εικόνα, για την πόλη που δέχτηκε τους πρόσφυγες, που την έκαναν δική τους, τους ανέθρεψε και την κανάκεψαν, της έδωσαν το πρόσωπο και την μορφή τους την Άγιασαν με τους αγώνες και το αίμα τους.
Να είσαι καλά και να μας ταξιδεύεις και συ, με τις δικές σου εικόνες και μνήμες.

blackbedlam είπε...

καλώς την taspa μου. Τασούλα μου, να ξερες τι θα έγραφα αν έπρεπε να περιγράψω την σημερινή Νίκαια.Γιατί μέχρι και όνομα έχει αλλάξει.Είναι κάτι παραπάνω από θλιβερή η εικόνα της.
Αλήθεια σου λέω κάνω πως δεν την βλέπω κάθε φορά που τα βήματά μου με οδηγούν εκεί.
Το ποιο θλιβερό αυτό το #$@!%^ νο Νυν και Αεί που γράφεις στο τέλος. Δεν ξέρεις πόσο πονάει. Να μπορούν ακόμα να παγώνουν τα χαμόγελα των παλικαριών,μετά από τόσο αίμα και τόσες θυσίες.......

Λυγερή Βασιλείου είπε...

Ή εγώ έχω γίνει πολύ ευσυγκίνητη ή εσύ είσαι μικρή μάγισσα που κάνεις τους "μεγάλους" να κλαίνε...

Το μπλόκο δεν το έζησα.
Τις αυλές όμως τις πρόλαβα μία-μία να θάβουνται μαζί με τους ανθούς τους και τις ανθρώπινες κρυφές-φαναρές ιστορίες γραμμένες στο πλακόστρωτο.

Κοινή είναι η τύχη και η Ιστορία επαναλαμάνεται ακόμη και σήμερα στις απομακρυσμένες γειτονιές του πανέμορφου Πειραιά μας .
Οι μνήμες όμως θα μας συοδεύσουν μέχρι την τελευταία γειτονιά, γιατί δυστυχώς τίποτα δεν θα μείνει να πάρουμε μαζί από τόση χειροποίητη ομορφιά.

Νάσαι καλά !!!

Triton είπε...

Παλιές εποχές με όμορφες εικόνες ανακατεμένες με τα πένθιμα χρώματα των εθνικών συμφορών και τραγωδιών.Δεν τα έζησα,παρά ταύτα,η γεύση των καρπών της ροδιάς μου δίνει έντονα την αίσθηση:στιφάδα κι ανάλαφρο άρωμα μαζί.Νάμαστε όλοι καλά κι όταν θα σπάμε το ρόδι κάθε πρωτοχρονιά,πάντα καλά να μας έρχονται...
(το πρόβλημα της αντιπαροχής,επίκαιρο όσο ποτέ)
καλό απόγευμα φίλη Black Bedlam

blackbedlam είπε...

Πειρατή μου καλή μέρα σου.Μπήκα στο link που με παρέπεμψες. Εμείς οι Κοκκινιώτες είμαστε περήφανοι,για τους αγώνες μας, για την ιστορία μας, για τον πολιτισμό που κουβάλησαν τα γονικά μας , αλλά έχουμε και μερικά πράγματα για να τα αποποιούμαστε . Ο Μπουγάς λοιπόν είναι Κοκκινιώτης.Η μάνα του ήταν βουλευτίνα,κομματάρχησα της ΝΔ και κληρονομική αδεία ακολούθησε τα βήματά της στην πολιτική.Ο τύπος αν θυμάμαι καλά, έβαζε υποψηφιότητα με την ΝΔ, αλλά στην Κοκκινιά έβαζαν αρκετοί.Όταν είδε ότι δεν τον παίρνει ε τότε έβαλε υποψηφιότητα με το ΛΑΟΣ στην Νίκαια.Νομίζω ότι είναι η δεύτερη τετραετία που βάζει υποψηφιότητα και δεν εκλέγεται.
Όσο για την παραχάραξη της ιστορίας ,κεντρική κατεύθυνση είναι,απορρέει από Ευρωπαϊκά κέντρα εξουσίας, έχει στόχους και εκφράζεται ποικιλοτρόπως

blackbedlam είπε...

Γεια σου Ντρουσίλα μου.Να ξέρεις θεωρώ τον εαυτό μου περιούσιο που γεννήθηκα και μεγάλωσα σ΄αυτήν την πόλη, με αυτούς τους ανθρώπους.Είναι τυχεροί όσοι μπόρεσαν να μυρίσουν τα τα τζιράνια και τους κατηφέδες της, όσοι μπόρεσαν να πατήσουν τα Αγιασμένα με αγώνες, αίμα και θυσίες χώματά της....δεν μπορώ να συνεχίσω.Σ΄ευχαριστώ που με τις δικές σου εικόνες ζωγραφίζεις την μορφή της.

blackbedlam είπε...

Elva,γεια σου και σε σένα καλή μου.Ανεπιστρεπτί δυστυχώς.Η ανοικοδόμηση που από κάποιο σημείο και μετά ήταν αναγκαία αλλά όπως όλα αναπτύχθηκε άναρχα έχοντας στόχο την εκμετάλλευση και το κέρδος.
Και πράγματι δεν είναι μόνο το τοπίο που άλλαξε άλλαξαν θαρρείς και οι άνθρωποι.Γίναμε όλοι θύματα του νέου τρόπου ζωής.Εξαναγκαστήκαμε και δεν είναι τρόπος του λέγειν αυτό εξαναγκασθήκαμε και μην έχοντας τα εφόδια εκείνα που θα μας έκαναν να αντισταθούμε πέσαμε θύματα στους λάκκους που με τα ίδια μας τα χέρια έστω και από ανάγκη ανοίξαμε.
Πάρε υπ΄όψη σου αυτό που επισημαίνει ο tritonας ΑΝΤΙΠΑΡΟΧΗ.
Να΄σαι καλά που ήρθες σ΄αυτήν την βόλτα παρέα μου.

blackbedlam είπε...

Βασια τι να σου πω καλό χειμώνα; Εμένα όποιος κάνει το λάθος και μου πει καλό χειμώνα πριν τον Νοέμβριο γίνεται εχθρός μου.Γι΄αυτό καλό υπόλοιπο.Θα έχουμε να λέμε ελπίζω.

blackbedlam είπε...

Καλώς την ΛΥΓΕΡΗ. Το γράφω με κεφαλαία, γιατί Λυγερή μου είσαι συ που ξεσκέπασες το φύλλο μου.Στο έχω πει νομίζω στο blog σου.
Όλη τούτη η παρέα με είχαν για σερνικό. Ώσπου κάποια φορά θυμάσαι, ήρθες στο χώρο μου και με ....ξεγύμνωσες.Ρίξε μια ματιά να δεις τι έγινε στην ανάρτηση της 21/7 με τίτλο Ο ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΤΗΣ ΜΕΡΑΣ.....
Όσο για το σημερινό κείμενο, είναι η ζωγραφιά της πόλης που γεννήθηκα και μεγάλωσα.Μια γειτονιά σαν και άλλες γειτονιές του Πειραιά που χάνονται.Αυτός είναι ένας λόγος που απαιτεί αυτήν την εικόνα να την μεταφέρουμε στα παιδιά μας, να ξέρουν, να μάθουν, να μην ξεχάσουν.
Σ΄ευχαριστώ πολύ και για την παρουσία σου, αλλά και για τα καλά σου λόγια.

blackbedlam είπε...

tritonα γεια σου. Δεν ξέρεις τι μεγάλο θέμα ανοίγεις .Το ζήτημα της ΑΝΤΙΠΑΡΟΧΗΣ.
Οι Κοκκινιώτες, άνθρωποι του μόχθου και άνθρωποι που δεν έσκυβαν το κεφάλι.Δεν βρέθηκαν ποτέ σε θέσεις κλειδιά, γιατί ποτέ δεν έγλειψαν και δεν προσκύνησαν κανέναν.(οι εξαιρέσεις υπάρχουν παντού και πάντα) άνθρωποι λοιπόν του μεροκάματου, δεν είχαν και ποτέ την δυνατότητα να χτίσουν τα μισακά οικόπεδα που τους είχε παραχωρήσει η Ελληνική κυβέρνηση,έναντι των τεράστιων στις ποιο πολλές περιπτώσεις περιουσιών, που ανταλλάχτηκαν γυρνώντας στην Πατρίδα τους από την Μ.Ασία και που ακόμη μέχρι και σήμερα, δεν τους έχουν αποδοθεί.
'Ετσι λοιπόν όταν τα παιδιά άρχισαν να αυγατένουν,να παίρνουν μπόϋ,και μην έχοντας την δυνατότητα από μόνοι τους, έδωσαν τα σπίτια τους αντιπαροχή.Για να δεις πως εξελίχθηκε το πράγμα, σου λέω ότι έδιναν δύο δύο τα σπίτια,που ήταν χτισμένα στη σειρά και κολλητά το ένα δίπλα στο άλλο. Το κάθε σπίτι ήταν περίπου 90 τετραγωνικά,με 4,55 μέτρα πρόσοψη.Έπαιρνε ο εργολάβος 180 τετραγωνικά έχτιζε 5ορόφους, με δύο διαμερίσματα στον κάθε όροφο και έδινε στους αρχικούς δικαιούχους, από ένα διαμέρισμα.Του έμεναν να πουλήσει 8 διαμερίσματα.
Βάλε με τον νου σου. Δεν έμεινε ορίζοντας,δεν έμεινε τίποτα. Μήτε αυλές, μήτε πράσινο. Ένα όγκος τεράστιος από τσιμέντο, που κλείνει τον ορίζοντα. Τα τελευταία μάλιστα χρόνια, έχουν φτάσει σε δρόμους, που το ένα πεζοδρόμιο από το άλλο απέχει μόλις 7-8 μέτρα, να χτίζονται πολυκατοικίες με 7και 8 ορόφους.Έχει γίνει κόλαση και κανείς δεν τολμά να βάλει χέρι στον συντελεστή δόμησης.
Και όταν λέω κανείς, το εννοώ και όποιος καταλάβει κατάλαβε

blackbedlam είπε...

Μαχαίρη μου,τα αγαπάμε αυτά τα χρώματα και αυτά τα αρώματα, γιατί έχουν κάτι από εμάς.Γιατί αυτά τα χρώματα και τ΄αρώματα είμαστε εμείς,είμαστε κομμάτι τους και είναι η ζωή μας.
Η τελευταία σου δε φράση, ούτε που μπορώ να σου εκφράσω τι με κάνει να αισθάνομαι.Είναι απ΄τα πολύτιμα πράγματα που μπορεί να μου καταθέσει κανείς.
Σ΄ευχαριστω.

pavlosk είπε...

Ζημιά μου έκανες με αυτή την ανάρτηση!

Τι υπέροχες σκηνές! Πως δένουν οι άνθρωποι, οι ιστορία, οι εμπειρίες με ένα τόπο, μια συνοικία. Και κυρίως η μνήμη.

Ανυπομονώ για την επόμενη ανάρτηση με το ιστορικό του μπλόκου!

Ανώνυμος είπε...

ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ το κείμενο σου !! Λογοτεχνικό αλλά χωρίς φτιασίδια, με πλούτο συναισθημάτων να σε κατακλύζουν σε κάθε φράση.

ΟΜΟΡΦΟ !! ΠΟΛΥ όμορφο !! Και ΔΥΝΑΤΟ !!

Μπράβο !!

blackbedlam είπε...

Pavlosk και GIP . Σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια.Ελπίζω να την καταφέρω την ιστόρηση του Μπλόκου της Κοκκινιάς.Έτσι και αλλιώς χρέος μου το θεωρώ.
Να είστε καλά.

ΠΕΙΡΑΤΕΣ ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ είπε...

Καλησπέρα ΒΒ!

Να μαι λοιπόν και εδώ!

Κανείς δε διαφωνεί ότι υπάρχει και αυτή η πλευρά της Κοκκινιάς και της καθε Κοκκινιας.

Το link το έβαλα περισσότερο για την απόπειρα της αναδίπλωσης των ταγματασφαλιτών! Σε μια δεκαετία θα τους έχουμε θεοποιήσει. Και αυτό είναι κάτι που πλέον, το επιβάλλει η τηλεόραση και όχι η ιστορία. Η και το σχολείο. Αλλωστε δεν είναι λίγοι αυτοί που αποδέχονται τη θεωρία της γνωστικής απόληξης ως απαρχή των ιστορικών τους γνώσεων, χωρίς βέβαια να κρίνουν αλλά ούτε και να εμβαθύνουν.

Αναμένω με μεγάλο ενδιαφέρον για το μπλόκο της Κοκκινιάς...και βέβαια και την αποκάλυψη των ταγματασφαλιτων.

Καλό Βράδυ

blackbedlam είπε...

Πειρατή μου,με ονόματα και διευθύνσεις,όλους τους κουκουλοφόρους της εποχής.
Καλό σου βράδυ.

logia είπε...

μπα σε καλό σου
με συγκίνησες!
αυτό το φυλλαράκι
είναι η ζωή
η ελπίδα
το ξημέρωμα
το φως
το νού σου
να το ποτίζεις
να του μιλάς
να του χαμογελάς

VAD είπε...

Ελα όμως που στη συνέχεια 'δικαιώθηκαν" οι ταγματασφαλιτες και διώκονταν αγρίως οι αγωνιστές....

Λυγερή Βασιλείου είπε...

Καλημέρα ,θηλυκό με πολύ τσαγανό .

Μπήκα από τότε στον ΕΦΙΑΛΤΗ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ και τον απήλαυσα με την ελπίδα ότι δεν εισέπραξα τα μπινελίκια των σερνικών αλλά και θηλυκών που σε είχαν πρότυπο "Ανδρός" .

Οι παππούδες μου, πριν μεταναστεύσουν στο Πασαλιμάνι είχαν σπίτι στην Κοκκινιά .
Ήμουν δεν ήμουν τριών ετών και Θυμάμαι ακόμη στην χωματερή αυλή την γέρικη αμυγδαλιά όπου βιαζόταν να ντυθεί στ' άσπρα νύφη, νωρίς-νωρίς πριν μπει καλά -καλά η Άνοιξη.
Από τότε κάθε φορά που περνώ από την Κοκκινιά ψάχνω για " ανθισμένη αμυγδαλιά" μάταια όμως.
Σε φιλώ

blackbedlam είπε...

Kαλώς ήρθες VAD στην παρέα μας. Έτσι όπως το λές είναι.Θα έχουμε να πούμε κάποια πράγματα γι΄αυτό.Βλέπεις έχω δεσμευτεί να γράψω για το Μπλόκο της Κοκκινιάς και θα το κάνω.
Νομίζω ότι είναι αναγκαίο σήμερα μάλιστα που με τέτοια ξεδιαντροπα μέσα επιχειρήτε η παραχάραξη της ιστορίας.

blackbedlam είπε...

Λυγερή μου τίποτα δεν έχει μείνει όρθιο.Μόνον όγκοι από τσιμέντο, που κρύβουν τον ορίζοντα, που πλακώνουν τις ψυχές, που δεν αφήνουν το όνειρο να βρει δρόμους να διαβεί.Απ΄την μια μεριά είναι η φτώχεια που επικρατούσε και ανάγκασε τους κατοίκους να ενδώσουν στην πολιτική της αντιπαροχής και απ΄την άλλη όμως, η αδιαφορία και η ανοχή ή μήπως και τίποτα χειρότερο όπως ας πούμε δεσμεύσεις σε μεγαλοεργολάβους,που δεν πήρε κανείς από τους αρμόδιους την απόφαση της μείωσης του συντελεστή δόμησης, με αποτέλεσμα να ανεγείρονται 7οροφες και 8οροφες πολυκατοικίες σε δρόμους που δεν ξεπερνούν τα 8 μέτρα.Άσε όλα τα άλλα ε τι να πω ντρέπομαι κιόλας.

blackbedlam είπε...

logia καλή μου να σε καλά για τα τόσο καλά σου λόγια.Είναι όπως το λες είναι η ζωή, η ελπίδα,το ξημέρωμα, το φως.....και αυτό που έχει σημασία είναι ακριβώς αυτό: Το νού μας,τα μάτια μας δεκατέσσερα.Αυτό επιβουλεύονται αυτά παν΄να μας πάρουν και αυτό δεν πρέπει να τους το επιτρέψουμε.
Η ροδούλα υπάρχει, έχει ψηλώσει και βγάζει όμορφους καρπούς, κατακόκκινους και γλυκούς.
Ήρθα από εκεί, αποδείχτηκα άσχετη ή δεν ξέρω τι άλλο, και ενημερώνω τους φίλους που θα διαβάσουν να έρθουν μια βόλτα από την δική σου γειτονιά, να συμπαρασταθούν σε εργαζόμενους, σε σένα και στους συναδέλφους σου πουσας έχουν απλήρωτους έναν χρόνο,από το Εθνικό Ωδείο.

logia είπε...

Black Bedlam
σε ευχαριστώ πολύ και εκ μέρους των συναδέλφων μου
μα επίτρεψέ μου μια σημαντική διόρθωσΗ:
πρόκειται για το

ΩΔΕΙΟ ΑΘΗΝΩΝ

επιχορηγούμενο εις το διηνεκές από την πολιτεία βάσει νόμου λόγω δωρεάς προς το δημόσιο αλλά και της λειτουργιας επαγγελματικών στρατιωτικών σχολών μουσικής (ξέρεις για τα παιδιά που επανδρώνουν τις στρατιωτικές μπάντες δωρεάν φοίτηση)
καλημέρα

meril είπε...

Πραγματικά συγκινητικό το κείμενό σου
Η γειτονιά...οι άνθρωποί της ο αδηφάγος χρόνος και οι άλλες ισοπεδωτικές εποχές....

Ας είναι καλά οι μνήμες που καλά κρατούν

Να σε ευχαριστήσω

καλημέρα είπε...

Καλησπέρα!
Διαβαζα την αναρτησή σου και στο μυαλό μου είχα συνεχεια αυτο το τραγούδι: http://www.youtube.com/watch?v=XVDonstRMVY, σιγοτραγουδώντας το.

pavlosk είπε...

Ρε τι τραγουδάρα έριξε ο καλημέρας...

Έτσι είναι τα μεγάλα τραγούδια και οι σπουδαίοι ερμηνευτές. Όλα σε ένα στίχο.

Αχ, να ταν η ζωή μας σαββατόβραδο...

Μαριανα είπε...

Καλώς σε βρήκα!
έχω πραγματική αδυναμία σε ιστορίες σαν κι αυτές. Γράφεις όμορφα. Θα τα λέμε black bedlam...

blackbedlam είπε...

Logia καλύτερα να το ξαναγράψω και να ενημερώσουμε τους φίλους μας, ότι στο blog σου μπορούν να υπογράψουν
για να συμπαρασταθούν στους απλήρωτους εδώ και ένα χρόνο καθηγητες του:

ΩΔΕΙΟΥ ΑΘΗΝΩΝ

ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΣΤΟΥΣ ΑΠΛΗΡΩΤΟΥΣ ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ ΤΟΥ ΩΔΕΙΟΥ ΑΘΗΝΩΝ!!!
Έναν χρόνο απλήρωτα δεδουλευμένα .

blackbedlam είπε...

Μαριάνα καλώς ήρθες στην παρέα μας.Είδα στο blogaki σου τα δικά σου ενδιαφέροντα και μ΄αρέσουν πολύ.Έκανα μαζί σου μια βόλτα στο Βερολίνο και παρακολούθησα μαζί σου την biennale και τα έργα που σου άρεσαν.
Να είσαι καλά και θα τα λέμε.

αντωνης είπε...

Καλησπερα.
Ειναι η πρωτη φορα που σχολιαζω στο τσαρδακι σου, και πεφτω σε ενα τοσο ομορφο κειμενο.
Η συμπτωση ειναι πως εγω σε κεινα τα μερη ακομα και σημερα βρισκω καποια κοινα σημεια με το κειμενο σου.
Η γυναικα μου εχει μεγαλωσει εκει, και εκει γυρω μενουν πολλοι συγγενεις και φιλοι τους οποιους και επισκεπτομαστε αρκετα συχνα.

Σε σχεση με την περιοχη που μενω εγω, που ειναι αχρωμη, αοσμη και απροσωπη, εκει βλεπω οτι ακομα και σημερα υπαρχει ανθρωπια.
Και φυσικα λεβεντια.

blackbedlam είπε...

Αντώνη καλησπέρα σου.Περνάω συχνά από τα δικά σου μέρη και σε διαβάζω.Να΄ σε καλά τόσο για την παρουσία σου όσο και για τα καλά σου λόγια.
Καλώς όρισες και ελπίζω να τα λέμε.
Στην πόλη αυτή γεννήθηκα και μεγάλωσα, δεν μένω εδώ και μερικά χρόνια πια στην Κοκκινιά(Νίκαια) αλλά έχω πολλούς δεσμούς πολλούς φίλους που κάνουμε παρέα πηγαινοέρχομαι είναι αδύνατον να ξεκόψω και δεν το θέλω.Έχω άμεση επαφή και γνωρίζω όλα τα τεκταινόμενα.
Και βέβαια οι κάτοικοι εκεί έχουν ψυχή είναι λεβεντάθρωποι όσοι έχουν απομείνει,έχει αλλοιωθεί η φυσιογνωμία της πόλης και φυσικά το "τοπίο" δεν είναι καθόλου ίδιο με αυτό που έζησα στην εφηβεία μου αλλά και λίγο αργότερα.Παρ΄ όλα αυτά ακόμη μοσχοβολάει.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...