Σύνθημά μας : Ουτε μία ψήφος στους υποψήφιους του ΔΝΤ Με αφορμή τις δηλώσεις του κ. Κουβέλη, είναι ευκαιρία να δούμε το θέμα των εκλογών στην Τ.Α που άλλωστε δεν είναι μακρυά .
Ήδη έχει ξεκινήσει η προβολή των επιχειρημάτων των αστικών κομμάτων, με στόχο βέβαια την υφαρπαγή των ψήφων του λαού. Κεντρικό τους σύνθημα, η ΥΠΕΡΚΟΜΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ Τι δηλώνει ο κ. Κουβέλης επικεφαλής της Δημοκρατικής αριστεράς; ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ! Οι άλλες αριστερές ομάδες και τα κόμματα δηλαδή δεν είναι δημοκρατικά; Για την Δ.Α, είναι "ολοκληρωτικά", "δογματικά", "περιθωριακά", "εξτρεμιστικά", "παλαιοκομματικά",....αλλά, όλα κι΄όλα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ είναι μόνο το κόμμα του κ.Κουβέλη, που απ΄ότι δείχνουν τα πράγματα και με αυτή την τελευταία δήλωση πρόσκληση, προς τους δοσίλογους του κυβερνώντος κόμματος, τις θεραπαινίδες του κεφαλαίου,δεν έγινε, παρά για να παίξει τον ρόλο της τσόντας τους και να αποτελέσει το αριστερό(;) τους δεκανίκι.

Τι δηλώνει και προτείνει ο κ. Κουβέλης; Κάνει πρόταση στο ΠΑΣΟΚ και στους Οικολόγους Πράσινους να συνεργαστούν στις επικείμενες εκλογές, στο δήμο της Αθήνας, με την υποψηφιότητα του Συνήγορου του Πολίτη, Γιώργου Καμίνη.
"Πρόκειται για μια υπερκομματική προσωπικότητα ...... και η πρόταση αυτή θα μπορούσε να δημιουργήσει συσπειρώσεις χωρίς κομματικοπολιτικούς όρους."

Την ίδια στιγμή δηλαδή που το ΠΑΣΟΚ, το κόμμα που βρίσκεται στην εξουσία και με την συμπαράσταση της ΝΔ και του ΛΑΟΣ, παίρνουν αποφάσεις που καταδικάζουν τους εργαζόμενους , και οδηγούν την χώρα σε έναν νέο Μεσαίωνα, εκχωρούν ουσιαστικά, κυριαρχικά μας δικαιώματα στο διεθνές κεφάλαιο, εκχωρούν την διακυβέρνηση της χώρας στην ΤΡΟΪΚΑ, μας καλεί ο κ.Κουβέλης να επιλέξουμε " υπερκομματικά" και να μην σκεφτούμε με "κομματικοπολιτικούς" όρους!

Την ίδια ακριβώς στιγμή που οι ίδιοι δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να εφαρμόζουν τις πολιτικές τους επιλογές, εμάς, μας προτείνουν να σκεφτούμε "υπέρ άνω της πολιτικής".
Αλλά αλήθεια, τι είναι εκείνο που μπορεί να κινηθεί σε μια ταξική κοινωνία, έξω από τα πλαίσια της πολιτικής;
Όταν οι αποφάσεις που παίρνονται, τόσο σε κεντρικό επίπεδο, όσο και σε τοπικό, δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να εκφράζουν τις πολιτικές επιλογές, αυτών που τις επιβάλουν και αυτών που τις εφαρμόζουν, εξυπηρετώντας τα συμφέροντα της τάξης τους;

Ερωτήματα που προκύπτουν:

* Ο υπερκομματικός υποψήφιος κ.Καμίνης και όποιος άλλος, που θα πάρει το χρίσμα από το ΠΑΣΟΚ ή την Ν.Δ αλλά και από την Δ.Α και το ΛΑΟΣ με λίγα λόγια, των κομμάτων που συμφώνησαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, στην προσφυγή της χώρας στο ΔΝΤ και συνυπέγραψαν ή υπεραμύνθηκαν του μνημονίου και όλων των εις βάρος μας μέτρων, όλοι αυτοί οι υποψήφιοι, θα καταδικάσουν την πολιτική επιλογή των κομμάτων που θα τους στηρίξουν;

* Θα αρνηθούν να εφαρμόσουν τα διατάγματα του "Καλλικράτη", που αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο της γενικότερης πολιτικής των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων

* Θα συμβάλλουν ώστε να αναπτυχθεί ένα μαζικό λαϊκό κίνημα τέτοιο, που θα μπορέσει να βάλει φραγμό στην εφαρμογή των κατοχικών μέτρων, που υποθηκεύουν τις ζωές μας;

* Για να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε τα σχέδιά τους και για να ακολουθήσουμε μια πορεία με ελπιδοφόρα προοπτική, για να ικανοποιηθούν οι λαϊκές ανάγκες,απαιτείτε να αναπτυχθούν αγώνες που θα ενισχύσουν λαϊκές συμμαχίες,θα πείσουν και θα εμπνεύσουν την αντεπίθεση.

* Τι θα κάνουν απέναντι σε τούτες τις ανάγκες οι ΥΠΕΡΚΟΜΜΑΤΙΚΟΙ υποψήφιοι;

* Τι στάση θα κρατήσουν απέναντι στην ολομέτωπη επίθεση του κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστικών οργανισμών;

* Τι θα κάνουν με μια στάση "υπέρ άνω πολιτικής;"

* Πως θα αντισταθούν και τι γραμμή θα ακολουθήσουν προκειμένου να συμβάλλουν στην αναγκαιότητα της ανατροπής των σχεδίων, αυτών που θα τους στηρίξουν προεκλογικά;

*Και τέλος
Με τι ανταλλάγματα θα δοθεί αυτή η στήριξη;

Επιτέλους για πόσο καιρό ακόμη θα μπορούν να μας φτύνουν κατάμουτρα,για πόσο καιρό ακόμη θα μπορούν να μας υποτιμούν, να θεωρούν ότι απέναντι τους έχουν ηλίθιους, για πόσο καιρό ακόμη θα υποτιμούν την νοημοσύνη μας, για πόσο θα προκαλούν την αισθητική μας .
ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ!
Σύνθημά τους η υπερκομματικότητα;

Σύνθημά μας: ΟΧΙ ΣΤΟΥΣ ΥΠΟΨΗΦΙΟΥΣ ΤΟΥ ΔΝΤ.

ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΨΗΦΟΣ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΣΤΗΡΙΖΟΥΝ, ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΤΟΥ ΔΝΤ.

Που να βρω χρώματα να ζωγραφίσω τις Κυριακές σου.
Και οι Κυριακές σου γιορτές


Από το Σάββατο ξεκινούσαν οι προετοιμασίες Η φωνή του κυρίου Θεμιστοκλή, ακούγεται στην γειτονιά που μόλις έχει ξυπνήσει. Σπρώχνει με τα χέρια το πολύτιμο φορτίο του. Πάνω σε τρεις ρόδες, ακουμπισμένο ένα ολόκληρο κατάστημα. Ένας πάγκος με μικρά και μεγάλα χωρίσματα,
σκεπασμένος με τζάμι που ανοίγει και από τις δύο πλευρές. Μέσα εκεί, τα μαγικά του εμπορεύματα. Κουτάκια μικρά και ποιο μικρά, χρωματιστά και γυαλιστερά,μπουκαλάκια σε διάφορα σχήματα που μοσχοβολούν. "Αρώματα, κολόνιες, εσάνς, έχω λεμόνι και γιασεμί, έχω φουζέρ και λεβάντα,γαρδένια και κίτρο.
Έχω κρέμα ημέρας και πούδρα το Calon, κρέμα nivea για τα χέρια σας και λοσιόν για το πρόσωπο, κραγιόν και μανό σε όλα χρώματα. Ελάτε κορίτσια, ελάτε κυράδες,....... " αρώματα, κολόνιες, εσάνς" και ξανά από την αρχή.
Σε λίγα λεπτά μαζεύονταν το γυναικομάνι. Οι κυράδες με κείνες τις ρόμπες τις σατέν,με τα μεγάλα λουλούδια τα χρωματιστά και τα πασουμάκια, τα ροζ και τα γαλάζια και όσες είχαν ξυπνήσει από νωρίς και τα μπικουτί στα μαλλιά. Οι κοπέλες και τα κοριτσόπουλα και αυτά από κοντά. Να ψωνίσουν να φτιασιδωθούν, να΄ναι η μία, ποιο όμορφη από την άλλη το βράδυ του Σαββάτου, τα κορίτσια στο πάρτι και οι μανάδες, αύριο στην βόλτα και στο σινεμά. Σαν έφευγε ο κύριος Θεμιστοκλής, τα κορίτσια δεν το διαλούσαν αμέσως, έπρεπε να συνεννοηθούν ποια θα πάει στο σπίτι της αλληνής, να βάψουν τα μαλλιά ,να τα τυλίξουν με τα ρόλεϋ,να βάψει η μία τα νύχια της άλλης, να δουν τι θα φορέσουν..... Το πάρτι ήταν κιόλας προγραμματισμένο, από την ώρα που είχε τελειώσει το προηγούμενο. Σε ποιανού το σπίτι θα γίνει και ποιοι θα είναι οι καλεσμένοι. Άλλωστε αυτό συζητιόνταν κάθε απόγευμα στην γωνία της κυρα Δέσποινας που μαζευόντουσαν.
Οι μεγάλες, οι μαμάδες, είχαν άλλο πρόγραμμα. Έπρεπε να ετοιμαστούν για την βόλτα ή το σινεμά της Κυριακής. Το ταγιεράκι της μάνας,ραμμένο από την μοδίστρα της γειτονιάς την κυρά Γλυκερία, έτοιμο,σιδερωμένο και βαλμένο με προσοχή στην καρέκλα μέσα στην σάλα, μην και τσαλακωθεί. Εκεί και το κουστούμι του πατέρα, στην κρεμάστρα. Φρεσκοπλυμένο και φρεσκοσιδερωμένο το άσπρο του πουκάμισο και η τσάκιση στο παντελόνι ξυράφι. Τα απογεύματα του Σαββάτου,ήταν τα μόνα απογεύματα που δεν μαζεύονταν στις αυλές ή μπροστά στις πόρτες, να κάνουν γειτονικό, να τα πουν για τα καλά και τα ανάποδα της μέρας. Είχαν τις προετοιμασίες για αύριο Κυριακή, το ραβαΐσι ξεκίναγε από το πρωί. Οι μυρουδιές μπερδεύονταν η μία με την άλλη. Οι μοσκοβολιές από τις γλάστρες και την πάστρα, με τις μυρουδιές από το κοκκινιστό, τα σουτζουκάκια, τα κεφτεδάκια,τις πατάτες τις τηγανητές και το βούτυρο που τσιτσίριζε για την μακαρονάδα.

Οι άντρες, από το πρωί καθόντουσαν στο τραπέζι. Ξεκίναγαν με το καϊμακλίδικο βαρύ καφεδάκι και την εφημερίδα και από κει και κει αρχίνευαν να πηγαινοέρχονται οι φίλοι και τα μεζεκλίκια. Η ρετσίνα άφθονη και ο Στελάρας να τραγουδά: "Εγώ με την αξία μου και το φιλότιμό μου,κρατάω πάντα στην ζωή ψηλά το μέτωπό μου" Άκουγες γέλια και χαρούμενες φωνές από παντού. Μαρία πιάσε ένα ποτηράκι για τον Σπύρο, φέρε και κανένα μεζεδάκι ακόμα, άντε στην υγειά μας.....

Γλέντι οι Κυριακές σου Κοκκινιά μου, γλέντι.

Το απόγευμα ήταν όλα έτοιμα για την βόλτα ή το σινεμά. Συνήθως είχαν φροντίσει να δουν τις προηγούμενες μέρες στις προθήκες τα προσεχώς, αλλά και αν όχι, οι κινηματογράφοι σ΄έναν δύο δρόμους ήταν, θα έκαναν την βόλτα τους και την επιλογή τους. Εκεί σ΄αυτήν την βόλτα θα συναντούσαν και κάποιους γνωστούς για μια κουβεντούλα στο πόδι. Πανηγύρι θαρρείς και γινόταν στους κεντρικούς δρόμους.
Τα φώτα στα μαγαζιά αναμμένα γύρω από τους κινηματογράφους Ο Αρμένης με τα λεμπλεμπιά του(ξηροί καρποί), ποιο κει το μαλλί της γριάς, ζαχαροπλαστεία λουκουματζίδικα......και στην γωνία το μοναδικό καφενείο με τους αργιλέδες Οδός Κονδύλη και οδός 8 (Τσαλδάρη) αυτοί ήταν οι κεντρικοί δρόμοι της Κοκκινιάς. Η οδός 8 για τις βόλτες και η Κονδύλη για τα σινεμά. Ένα πολύβουο σμάρι, ένα πλήθος πολύχρωμο, χαρούμενο και αισιόδοξο.
Στην Κονδύλη, οι κινηματογράφοι και το Θέατρο. Οι Κυριακές του ονείρου και του ταξιδιού μέσα από την μεγάλη οθόνη. Το "ΚΕΝΤΡΙΚΟΝ" Θεατρική σκηνή και ποιοι δεν έχουν περάσει από εδώ. Ο Απόλλων Γαβριηλίδης, η Τούλα Δημητρίου,το κωμικό δίδυμο Ζαζά και Χιμπονάνο, ο Φίλιος Φιλιππίδης, ο Αγκόπ,ο κομφερανσιέ Νίκος Σιμονοβίκης που ξεσήκωνε τον κόσμο, με την ζωντάνια και τα πετυχημένα του αστεία.
Εκεί στο "ΚΕΝΤΡΙΚΟΝ" διοργανώνονταν και διαγωνισμοί ταλέντων, αλλά και αγώνες πάλης, με πρωταγωνιστές τον Μπόρα, τον Καρπόζηλο και άλλους. Η τελευταία θεατρική παράσταση στο"ΚΕΝΤΡΙΚΟΝ" ήταν "Ο καλός στρατιώτης Σβέϊκ"με το Γιώργο Ολύμπιο. Η αίθουσα μετατράπηκε σε χειμερινό κινηματογράφο Αργότερα στην ταράτσα λειτούργησε και θερινός κινηματογράφος.
Το στολίδι της πόλης όμως ήταν ο ΟΡΦΕΑΣ. Μια μεγάλη αίθουσα με πολυθρόνες αναπαυτικές, με βυσσινί βελούδο,έναν τεράστιο πολυέλαιο στο κέντρο της αίθουσας και παρακαλώ, με δύο εξώστες. Οι ταινίες που έφερνε πάντα πρώτης προβολής. Ουρές στα ταμεία, ίσαμε έξω στους δρόμους και στα δύο ταμεία που λειτουργούσαν έγραφε σε μια ταμπελίτσα "μόνον όρθιοι" Μέχρι που χρόνια μετά, για λόγους ασφαλείας απαγορεύτηκαν οι όρθιοι στους κινηματογράφους Λίγο ποιο κάτω και πάντα στην Κονδύλη ήταν και το ΑΛΚΑΖΑΡ και το ΠΑΛΛΑΣ.
Το ΑΛΚΑΖΑΡ μόνον για άντρες. Άβατο για τις γυναίκες. Έφερνε ακατάλληλες ταινίες. Όχι ταινίες SEX, πολεμικές, περιπέτειες κ.α Τα αγόρια το είχαν μεγάλη υπόθεση το να μπορείς να μπαίνεις στο ΑΛΚΑΖΑΡ. Ηταν κάτι σαν τον στρατό, αν είχες πάει στο ΑΛΚΑΖΑΡ τότε μπορούσες να θεωρηθείς ενήλικας. "Εγώ έχω πάει στο ΑΛΚΑΖΑΡ" κοκορευόντουσαν, ακόμη και αν ήταν ψέματα τα αγόρια, μόνον μη το μάθει η μάνα. Το τι γινόταν μέσα δεν λέγεται. Φωνές και πειράγματα,γινόντουσαν ένα με τους πρωταγωνιστές, χωριζόντουσαν σε ομάδες και τσακώνονταν προεξοφλώντας το τέλος και τον νικητή.
Στο τέρμα της Τσαλδάρη εκεί οπού σχεδόν ενωνόταν με την Κονδύλη, ήταν αλλοι δύο κινηματογράφοι το ΑΠΟΛΛΩΝ και το ΡΕΑ και οι δύο χειμερινοί. Το ΡΕΑ έφερνε κατά κανόνα ταινίες ιστορικού περιεχομένου "Σαμψών και Δαλιδά", "Σεμίραμις", "Μπεν Χούρ"....... Ψηλά στην Κονδύλη πριν το ΚΕΝΤΡΙΚΟ υπήρχε και ο θερινός ΑΠΟΛΛΩΝ. Μια ζωγραφιά ήταν. Χαλίκι κάτω και στους φράχτες να σκαρφαλώνει τ΄αγιόκλημα και να μοσχοβολάει η νύχτα. Λίγα χρόνια πριν κλείσει ανακαινίστηκε και του έβαλαν μια πρωτοποριακή μηχανική στέγη που ανοιγόκλεινε για να μπορεί να λειτουργεί και σαν Χειμερινός. Έτσι το αγιόκλημα μαράθηκε και η φθορά βρήκε πόρτα ανοιχτή και εγκαταστάθηκε Εκεί γύρω ήταν ακόμη το ΑΝΩ,το ΒΙΚΤΩΡ,η ΑΦΡΟΔΙΤΗ..... 35 κινηματογραφικές αίθουσες λειτουργούσαν στην Κοκκινια την δεκαετία του 50 μέχρι και τα μέσα της δεκαετίας του 60 (60-67).
Το όνειρο όμως ήταν η ΓΡΑΝΑΔΑ. Και μόνον το όνομά της είναι αρκετό να σε ταξιδέψει σε κόσμους παραμυθένιους Να ζωντανέψουν οι μυρουδιές από το πυκνό το αγιόκλημα και τα γιασεμιά,να νιώσεις να τριζοβολάει το χαλίκι κάτω από τα βήματά σου, να σε τυλίξει η δροσερή πνοή της καλοκαιρινής νύχτας, να αισθανθείς να σε λούζει το ασημένιο φως του φεγγαριού, πίσω από την μεγάλη οθόνη και να γίνεται ένα με τα φεγγάρια της. Να λιγώνεσαι από τις μυρουδιές του ψημένου καλαμποκιού, να λιώνει στο στόμα σου η ροζ ζάχαρη από το μαλλί της γριάς και τα καραμελωμένα μηλαράκια με κείνη την κατακόκκινη καραμέλα, που την τρίβαμε στα χείλη τάχα μου κραγιόν, για τα κατακόκκινα έτσι και αλλιώς χειλάκια των μικρών κοριτσιών. Καλοκαιρινές νύχτες κινηματογράφου Να μπαίνεις μέσα και να σε υποδέχεται η φωνή του Φρανκ Σινάτρα, του Σαρλ Ασναβούρ, της Εντιθ Πιάφ, αλλά και του Τζίμη Μακούλη,του Γούναρη....Η γλυκιά αναμονή να αρχίσει το έργο και τα φώτα να χαμηλώνουν αργά αργά. Μοναδική εστία φωτός το φεγγάρι, κρεμασμένο από αόρατη κλωστή στο στερέωμα Ακουγόταν η γνώριμη μουσική επένδυση για τα "ΕΠΙΚΑΙΡΑ" Να ο Καραμανλής,να και η Φρειδερίκη σε φιλανθρωπικές δραστηριότητες, να ο Αϊζενχάουερ, να και ο Ντε Γκώλ ...... και να ακούς, ψιθύρους αποδοκιμασίας και κάνα φάσκελο όχι σε δημόσια θέα, χαμηλά. Και μετά τα προσεχώς. Τι θα δείξει την επόμενη και τι την μεθεπόμενη εβδομάδα. Μερικές σκηνές από το έργο. Και επιτέλους έπεφταν οι υπότιτλοι του έργου. Άκρα του τάφου σιωπή και η μουσική επένδυση γέμιζε τον αέρα. Το ταξίδι ξεκίναγε, μαζί με την φωνή του "ΠΟΛΊΤΗ ΚΈΙΝ" και άλλοτε με την φωνή της "Τζίλντας" ή της "Ωραία μου Κυρία"............................. Και μεις γινόμασταν τοσοδούληδες, τρυπώναμε στις τσέπες τους να τους ακολουθήσουμε στην περιπέτεια και στο όνειρο,παρέα με τον Χόμφρεϋ Μπόγκαρντ στην"ΚΑΖΑΜΠΛΆΝΚΑ". στο " Γινόμασταν ΟΦΗΛΊΕΣ, μπαίναμε στο " ΤΡΑΊΝΟ ΘΑ ΣΦΥΡΊΞΕΙ ΤΡΕΙΣ ΦΟΡΈΣ" παρέα με τον Γκάρυ Κούπερ, ερωτευόμασταν τον Κλαρκ Γκέημπλ στο"ΌΣΑ ΠΑΊΡΝΕΙ Ο ΆΝΕΜΟΣ", αρρωσταίναμε με την Ολίβια ντε Χάβιλαντ, πηγαίναμε "ΑΝΑΤΟΛΙΚΆ ΤΗΣ ΕΔΈΜ",αράζαμεΛΙΜΑΝΙ ΤΗΣ ΑΓΩΝΙΑΣ" παρέα με τον Μαρλον Μπράντο, αισιοδοξούσαμε με τον Μοντγκόμερι Κλιφτ στο "ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙ" και γινόμασταν "ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣΧΩΡΙΣ ΑΙΤΙΑ" για να ερωτευτούμε τον Τζέϊμις Ντήν Δύο ώρες κρατούσε το ταξίδι στο όνειρο, με μια ενδιάμεση στάση,για επιστροφή στην πραγματικότητα που μας έφερνε η φωνή που διαλαλούσε την πραμάτεια του: "Λεμονάδες πορτοκαλάδες, μπυράλ σάμαλι κώκ, στραγάλια φυστίκι, πασατέμπο".......... Ώσπου να αρχίσουν να χαμηλώνουν ξανά τα φώτα, αργά αργά. Στα τέλη της 10 ετίας του 50 άρχισε και η άνθιση του Ελληννικού κινηματογράφου.Ποιοοίκιος σε μας . Βλέπεις, μιλούσαν την ίδια γλώσσα, κινούνταν σε
γνώριμους δρόμους, ερωτεύονταν με τον ίδιο τρόπο, κλαίγανε και γελούσαν με τις ίδιες καταστάσεις.

Επαναστατούσαμε σαν την "ΣΤΕΛΛΑ"
ερωτευόμασταν σαν την "ΦΑΙΔΡΑ" . Και μετά, ήρθαν η Αλίκη και η Τζένη στην ζωή μας, για να μας την αλλάξουν. Στους δρόμους συναντούσες χιλιάδες Αλίκες, να περπατούν με τον ίδιο τρόπο, να μιλούν με τον ίδιο τρόπο, να χτενίζονται και να ντύνονται με τον ίδιο τρόπο και να ονειρεύονται τους ίδιους έρωτες .Χιλιάδες απομιμήσεις της Αλίκης, σε μια προσπάθεια να της μοιάξουν ακόμα χάνοντας και τους εαυτούς τους. Και ύστερα, έκλεισε ο Μπούρας, έκλεισε και ο Ασημάκης και ο Φραγγούλης. Ο Μπούρας είχε σακιά από λινάτσες και μέσα τους τα αγαθά της γης. Αλεύρι, ζάχαρι, φακές, ρίζι, μακαρόνια, φασόλια, βαρέλια με λάδι και μια ζυγαριά με σταθμά. Εκεί άρχισαν να κάνουν την εμφάνησή τους τα πρώτα Super Market. έγινε Και έγινε Super Market το καμάρι μας ο ΟΡΦΕΑΣ και το ΡΕΑ Super Market έγινε και αυτό και το ΑΝΩ και ο θερινός ΑΠΟΛΛΩΝ, ο χειμερινός ΑΠΟΛΛΩΝ έγινε μια πολυκατοικία και για ένα διάστημα στέγασε τα γραφεία του ΤΕΒΕ το ΚΕΝΤΡΙΚΟΝ έγινε σκηλάδικο και το ΠΑΛΛΑΣρεμπετάδικό να οργανώνουμε συνεστιάσεις και να τραγουδάμε καμιά φορά τα μεράκια μας. Και η ΓΡΑΝΑΔΑ έγινε πολυκατοικία να στεγάζει γραφεία και καταστήματα. Χάθηκε η φωνή του κυρίου Θεμιστοκλή που διαλαλούσε "Αρωματα κολώνιες εσάνς....." Στρώθηκαν οι δρόμοι με άσφαλτο και κει στους δρόμους που παίζαμε παιδιά τους κλέφτες και αστυνόμους, με τα ξύλινα σπαθιά μας, περιμένουμε να περάσει το κομβόϊ των αυτοκινήτων για να διαβούμε στο απέναντι πεζοδρόμειο. Άδειασαν οι δρόμοι από το τραγούδι της ζωής. Έφυγαν η Μελίνα, η Αλίκη και η Τζένη,έφυγε ο Λογοθετίδης, ο Κατράκης και ο Κούρκουλος........και έμειναν στην κρεμάστρα για χρόνια εκείνες οι πολύχρωμες σατέν ρόμπες και τα πασουμάκια τα ροζ και τα γαλάζια, παραπεταμένα κάπου κάτω από κάποιο παλιο κρεβάτι. Τα πρωινά της Κυριακής δεν στρώνεται πια τραπέζι γιορτινό και οι Κυριακάδες μας ίδιες με τις Δευτέρες και τις Παρασκευές μας. Έφυγαν για το μεγάλο σουλάτσο τούρανου και ο κυρ Σπύρος και ο κυρ Γιάννης και ο Αρης και ο Αντώνης και η μάνα και και και ........πάνε να σεριανίσουν στα περβόλια του΄ρανού. Κάποιος θαρρείς και έσβυσε με μια γομολάστυχα το φεγγάρι και πήρε και σκόρπισε τα βότσαλάκια στους πέντε ανέμους και πια δεν έμεινε κανείς να περιμένει την δεύτερη προβολή.

Είπες κάτι; Εγώ δεν ξέρω τίποτα κύριε....... μιλούσα με την Πετροβασίλη.

τελος

Ανεπιθύμητος ο Νετανιάχου στην χώρα μας Στήριξη στον επιθετικό Ιμπεριαλιστικό ρόλο του Ισραήλ προσφέρει το ΠΑΣΟΚ



H επίσκεψη του Ισραηλινού πρωθυπουργού Νετανιάχου αποτελεί πρόκληση για τον Ελληνικό λαό. Η προσπάθεια του Έλληνα πρωθυπουργού, να προσφέρει στήριξη στα ιμπεριαλιστικά σχέδια αποτελεί απειλή και κίνδυνο εμπλοκής της Ελλάδας, σε επικίνδυνες περιπέτειες. Το Ισραήλ, ένα κράτος τρομοκράτης,που εξαπολύει απειλές ενάντια στο Λίβανο, αμφισβητώντας κυριαρχικά του δικαιώματα, προσβλέποντας σε κοιτάσματα φυσικού αερίου σε θαλάσσιες περιοχές, ενταγμένες στην υφαλοκρηπίδα του Λιβάνου. Ένα κράτος που εκτοξεύει απειλές εναντίον του Ιράν, με στρατιωτική επέμβαση, που σε συνεργασία με τις ΗΠΑ καλεί την Παλαιστινιακή ηγεσία σε συζητήσεις άνευ όρων και ταυτόχρονα, συνεχίζει τον αποκλεισμό της Γάζας. Συνεχίζει τον εποικισμό και κατέχει Παλαιστινιακά εδάφη. Το κράτος δολοφόνος του Παλαιστινιακού και των άλλων Αραβικών λαών. Πριν καλά καλά στεγνώσει το αίμα από το αιματοκύλισμα που προκάλεσε στην νηοπομπή αλληλεγγύης για την Γάζα και πριν ακόμη κλείσει ένας μήνας από την επίσκεψη του Γ. Παπανδρέου στο Ισραήλ ο κ. Νετανιάχου επισκέπτεται την χώρα μας, προκειμένου να συναντηθεί και να συνομιλήσει με τον Γ. Παπανδρέου εν όψη της επανέναρξης κοινών Ελληνοϊσραηλινών ασκήσεων. Να σημειωθεί ότι το 2008 επί ΝΔ είχε γίνει στον Ελληνικό εναέριο χώρο μεγάλη άσκηση κρούσης με δεκάδες Ισραηλινά αεροπλάνα Σύμφωνα με τον Τουρκικό τύπο (Χουριέτ) ο Νετανιάχου θα ζητήσει την άδεια χρήσης του εναέριου χώρου της Ελλάδας, για στρατιωτικές ασκήσεις. Σε ερώτηση προς την Ισραηλινή κυβέρνηση, δεν δόθηκε αρνητική απάντηση, σύμφωνα πάντα με την Χουριέτ.


Τα κόμματα της αριστεράς αντέδρασαν έντονα. Το ΚΚΕ καλεί τον Ελληνικό λαό να διαμαρτυρηθεί και να καταγγείλει την στήριξη που προσφέρει η Ελληνική κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, στον επιθετικό ιμπεριαλιστικό ρόλο του Ισραήλ. Το ΠΑΜΕ η ΕΕΔΥΕ και η ΟΓΕ καλούν τον λαό σε συγκέντρωση διαμαρτυρίας στις 7.30 στο στο Πολεμικό Μουσείο. Θα ακολουθήσει πορεία στην Πρεσβεία του Ισραήλ.

Ο Συνασπισμός σχολιάζει πως με ασυνήθιστη σπουδή η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ προωθεί την αναβάθμιση των σχέσεων με το Ισραήλ, ενώ είναι νωπό ακόμη το αίμα των ακτιβιστών του Στολίσκου της Ελευθερίας. Ο ΣΥΝ καλεί τον Πρωθυπουργό να μην επεκτείνει τη στρατιωτική συνεργασία Ελλάδας - Ισραήλ, αλλά αντιθέτως να προχωρήσει στην ακύρωσή της.


Το ΚΚΕ μ.λ καταδικάζει τις σχέσεις που αναπτύσσει η ντόπια άρχουσα τάξη και η κυβέρνησή της, με το σιωνιστικό κράτος του Ισραήλ, στο πλαίσιο του συνολικότερου καθεστώτος της εξάρτησης της απ’ τους ιμπεριαλιστές, λόγω των αμερικάνικων συμφερόντων στη Μέση Ανατολή, αλλά και των αντιθέσεών της, με την τούρκικη αστική τάξη, πρέπει να καταγγελθούν αποφασιστικά!

‘Όλοι στη συγκέντρωση ενάντια στην επίσκεψη Νετανιάχου, τη Δευτέρα 16 Αυγούστου 2010, στις 6.30μμ, στο Σύνταγμα.

Τιμή και δόξα στους ήρωες του Μπλόκου

της Κοκκινιάς

.........Σ΄ευχαριστώ πατρίδα Κοκκινιά που μ΄έκαμες να στέκουμε ορθός μπρος στους καιρούς και να κοιτάζω κατάματα τους λαούς. Σ΄ευχαριστώ που μ΄έκαμες να μην ντρέπομαι. Σ΄ευχαριστώ για το μεγάλο Εθνικό Δίδαγμα που μας έδωσες. Πώς να αγαπάμε την Ελλάδα . Να αγαπάμε και να υπερασπιζόμαστε την λευτεριά και ανεξαρτησία της με την θυσία μας. Σ΄ευχαριστώ Πατρίδα Κοκκινιά που με έκαμες περήφανο.

από την ομιλία του προέδρου του δημοτικού συμβουλίου Κοκκινιάς
Κωνσταντίνου Γέμελου
Εν Νικαία 14/8/1959

Η γενική κατάσταση της χώρας
1940-1944

Το Γενικό Στρατηγείο έχει δώσει εντολή στα στρατεύματα που υπερασπίζονται την Αν. Μακεδονία και την Θράκη,να παραδοθούν. Διοικητής του μετώπου, ο Στρατηγός Μπακόπουλος. Με βάση την διαταγή του Στρατηγού Παπάγου στις 8/4/41 απευθύνει στον Διοικητή των Γερμανικών στρατευμάτων, πρόταση παράδοσης άνευ όρων. Μέχρι τα τέλη του ΄41 έχει ολοκληρωθεί η κατάληψη της χώρας από τους Ναζί κατακτητές. Αρχίζει η συστηματική καταλήστευση της χώρας. Ρουχισμός,τρόφιμα, φάρμακα,μηχανήματα, πρώτες ύλες, καύσιμα,χαρακτηρίζονται " λεία πολέμου" και κατάσχονται. Τα μέτρα που παίρνουν οι Γερμανοί αποδιοργανώνουν την οικονομία .Το εθνικό εισόδημα της οποίας το 1939 είναι 62 δις το 1941 είναι 21δις και το 1942 έχει κατέβει στα 7δις. Ο λαός αντιμετωπίζει προβλήματα επιβίωσης,η πείνα μαστίζει κυρίως τα αστικά κέντρα Αθήνα, Θεσ/κη , Πειραιά, Πάτρα, αλλά και τις άγονες περιοχές. Χιλιάδες οι νεκροί από την
ασιτία κυρίως παιδιά και ηλικιωμένοι

Αρχίζει η οργανωμένη αντίσταση

Ο λαός έχει περιέλθει σε δεινή κατάσταση. Η πείνα θερίζει,οιμωγές ακούγονται στους δρόμους. Αφήνουν την τελευταία τους πνοή στους δρόμους και οι φωνές τους, εφιάλτης "πεινάω καλέ,πεινάω καλέ" Εφιάλτης που για χρόνια μετά, στοίχειωνε τα όνειρα όσων επέζησαν. Η Αντίσταση είναι πια μονόδρομος. Πολύ γρήγορα αναπτύσσονται στις γειτονιές ομάδες αντίστασης, σε τοπικό κυρίως επίπεδο. Αρχικά για να αντιμετωπισθεί το πρόβλημα της ασιτίας, με ομάδες αλληλεγγύης στον επισιτισμό Στο μεταξύ η ηγεσία της χώρας, όσοι έχουν παραμείνει εδώ, έχει συνθηκολογήσει με τους Ναζί. Όσοι έχουν εγκατασταθεί στο Κάϊρο, έχουν προσδεθεί στο άρμα των Αγγλικών συμφερόντων. Τότε είναι που παίρνει την πρωτοβουλία το ΚΚΕ και καλεί τα Ελληνικά κόμματα σε μια συμφωνία όρων, για να συσπειρώσουν τον λαό και να συγκροτήσουν μέτωπο για την Απελευθέρωση Οι ηγεσίες των κομμάτων στην συντριπτική τους πλειοψηφία αρνούνται. Στις 27/9/1941 οι εκπρόσωποι του ΚΚΕ,του ΣΚΕ,του ΑΚ,και του ΕΛΔ,υπογράφουν την ιδρυτική διακήρυξη του ΕΑΜ σε ένα σπίτι στην Νεάπολη στα Εξάρχεια. Μέσα από το ΕΑΜ ξεπηδάει, ο ΕΛΑΣ. Η ιδρυτική του διακήρυξη υπογράφεται και κυκλοφορεί στις 16/2/1942. Τον Φεβρουάριο του ΄42 ιδρύεται και ο ΕΔΕΣ (Εθνικός,Δημοκρατικός,Ελληνικός,Σύνδεσμος.)

Κόκκινη πόλη

Δεν επιλέχτηκε τυχαία τούτη δω η Κόκκινη πόλη από τον κατακτητή. Το ΕΑΜ και ο ΕΛΑΣ έχουν οργανωτική διάρθρωση, με σημαντική αντιστασιακή δράση στην πόλη. Ο ΕΛΑΣ έχει στην περιοχή το 6ο Ανεξάρτητο Σύνταγμα, με καπετάνιο τον Νίκανδρο Κεπέση, με το ψευδώνυμο "Αγαμέμνων" 4 τάγματα,9 λόχους και διμοιρίες που διέθετε το 6ο Σύνταγμα, είχαν την ευθύνη της πόλης. Η τρομοκρατία καθημερινή, σέρνεται στα σοκάκια της πόλης, η πείνα μαστίζει, δυσβάσταχτος ο αγώνας για επιβίωση. Τίποτα όμως δεν είναι σε θέση να ανακόψει , την απόφαση του αγωνιζόμενου λαού για Λευτεριά. Τα βράδια οργανώνονται συσκέψεις σε σπίτια, τις νύχτες οι Επονήτες με αυτοσχέδια χωνιά και με κίνδυνο της ίδιας τους της ζωής αλωνίζουν τα σοκάκια της πόλης: Σας μιλά η φωνή της ΕΠΟΝ σας μιλούν τα παιδιά σας, σας μιλά το ΕΑΜ...... Και δίνουν κουράγιο,και δίνουν δύναμη,εμψυχώνοντας τους κατοίκους, ενημέρωντας τους Κοκκινιώτες. Γράφουν συνθήματα στους τοίχους, "ΘΆΝΑΤΟΣ ΣΤΟΝ ΦΑΣΙΣΜΌ" "ΘΆΝΑΤΟΣ ΣΤΟΝ ΚΑΤΑΚΤΗΤΗ" ΄"ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ" Σε δήθεν ερωτικά ραντεβού,ανταλάσουν μηνύματα και καθημερινά οργανώνουν τα συσσίτια για τους πεινασμένους. Εχουν οριστεί συγκεκριμένα σπίτια, που σε περίπτωση ανάγκης θα μπορέσουν να βρούν καταφύγιο. Υπάρχουν σύνδεσμοι που μεταφέρουν τα μηνύματα μεταξύ της Κεντρικής επιτροπής και όλης της οργανωτικής δομής. Γίνεται διακίνηση του παράνομου τύπου, που τυπώνεται στην Αθήνα. Η αφετηρία των λεωφορείων Αθήνα Κοκκινιά ήταν στην οδό Μαινάνδρου.Πήγαινει κάποιος σ. και αφήνει ένα πάκο κάτω από την θέση του οδηγού,(μιλημένος και αυτός) όταν φτάνει στο τέρμα ένας άλλος σ. παίρνει το πάκο και χάνεται σαν φάντασμα στα στενά δρομάκια της πόλης. Αυτό γινεται μέχρι που ο Πειραιάς αποκτά το δικό του τυπογραφείο στην Κοκκινιά,στην οδό Τζαβέλα στο σπίτι του Μανώλη Παπαδάκη. Το παράνομο τυπογραφείο αφού περνάει όλα τα μπλόκα των Ιταλών και των Γερμανών,με ένα "γκαζοζέν"φτάνει στο σπίτι του Παπαδάκη. Με την γυναίκα του,οι δυό τους, σκάβουν όλη την κουζίνα και κατεβάζουν το παράνομο τυπογραφείο. Φτιάχνουν εσωτερική κρύπτη και από την "στιά" (τζάκι)και κατεβάζουν ρεύμα,φτιάχνουν αεραγωγούς. Από εδώ την Κοκκινιά τυπώνεται όλο το παράνομο υλικό του ΕΑΜ Πειραιά.
Λεπτομέριες και στοιχεία από το Λεύκωμα του Δήμου Νικαίας "Το Μπλόκο της Κοκκινιάς"

Τιμή και δόξα
στους ήρωες του Μπλόκου
Τιμή και δόξα
στα παλληκάρια της Κοκκινιάς

Στις 17 Αυγούστου κάθε χρόνο η Κοκκινιά τιμά την μνήμη των παιδιών της, που έδωσαν την ζωή τους για την λευτεριά και την Δημοκρατία. Για την απελευθέρωση από τον Φασιστικό ζυγό.
Ατρόμητοι, αποφασισμένοι, με το κεφάλι ψηλά. Δεν χαμήλωσαν το βλέμμα δεν προσκύνησαν, δεν γονάτισαν και πάλεψαν με τίμημα την ίδια τους την ζωή. Όσοι επιχείρησαν να κάμψουν το αγωνιστικό φρόνημα των παλληκαριών της, δεν μέτρησαν καλά το μπόι τους, δεν μέτρησαν καλά την παλληκαροσύνη και την χαρακιά της απόφασης ανάμεσα στα φρύδια. Πέσαν επάνω της με όλες τους τις δυνάμεις, να την υποδουλώσουν, ντόπιοι και ξένοι κατακτητές, δοσίλογοι και Γερμανοτσολιάδες. Και τα παιδιά με το πλατύ χαμόγελο και την απόφαση στα μάτια, τα παιδιά της Ανταρτομάνας Κοκκινιάς, υπερασπίστηκαν και Άγιασαν με το αίμα τους και την αντρειοσύνη τους τα χώματά της. Αφήνοντας μας παρακαταθήκη την απόφαση.
********************************
Μια φορά και έναν καιρό ήταν μια γειτονιά. Αυτή η γειτονιά ήταν χρωματιστή. Είχε το χρώμα και την μυρουδιά από νοτισμένο χώμα. Είχε το πράσινο και τις μυρουδιές από τα τζιράνια και τα γιασεμιά,είχε το θαλασσί τ΄ουρανού και είχε τα πορτοπαράθυρά της βαμμένα πράσινα στο χρώμα της ελπίδας,που κουβάλησαν οι άνθρωποί της από τις Χαμένες πατρίδες της Ιωνίας. Κόκκινη,κόκκινη σαν το αίμα των παλληκαριών που ανάστησε, κόκκινη σαν το αίμα που έτρεχε στις φλέβες των παιδιών της και που τίποτα δεν μπορούσε να το αιχμαλωτίσει.
Πριν φανεί ακόμη στον ορίζοντα, την άκουγες, την οσμιζόσουν, άκουγες τους ήχους της, έπιανες τους παλμούς της, άκουγες τα τραγούδια της,τις φωνές και τα γέλια των παιδιών της. Όσο την πλησίαζες ξεδιάλυνες και τα πρόσωπά τους ,πρόσωπα φωτεινά. Αν ήθελες να μπεις, ένας τρόπος υπήρχε. Να πάρεις το κόκκινο της φωτιάς και να το κάνεις παντιέρα σου και τότε, έμπαινες να τραγουδήσεις τα τραγούδια της, να χορέψεις τους καρσιλαμάδες και τα ζεϊμπέκικα της. Τίποτα δεν σε υποχρέωνε,γινόταν από μόνο του .Τρελαινόσουν από τ' αρώματα και τα χρώματα επαναστατούσε το εντός σου. Ήθελες να γίνεις δικός της, να γίνεις ένα μαζί της, να είσαι κομμάτι της,να γίνεις πράσινος και θαλασσής,να είσαι χώμα της και ουρανός της.
Να γίνεις Κόκκινος.
Και όταν έπεφτε το βράδυ και ο ουρανός έπαιρνε να γίνεται μενεξελής απ΄την σελήνη που δραπέτευε για να κάνει βόλτες στα στενά της, τότε αρχήνευε το παραμύθι.
Μια φορά και έναν καιρό ήρθαν στην γειτονιά αυτή, άνθρωποι ξυπόλυτοι, άνθρωποι πονεμένοι, ξεριζωμένοι, με τα εικονίσματα και τα μωρά στην αγκαλιά τους .

Κάποτε ήρθαν σε τούτην εδώ την γειτονιά άνθρωποι, με την ελπίδα,το κουράγιο και την απόφαση στα μάτια. Έφτιαξαν το σκολειό τους, έφτιαξαν την εκκλησιά τους, ασβέστωσαν τα σπιτικά τους, έβαψαν τα πορτοπαράθυρα τους στο χρώμα της ελπίδας, στόλισαν τα χαγιάτια τους με κατηφέδες, με βασιλικούς και δυόσμους,φύτεψαν στους δρόμους τους ευκάλυπτους και πήραν τον χορό της ζωής και του αγώνα.
Σε τούτη εδώ την γειτονιά που λες, έδωσαν στους δρόμους τους τα ονόματα απ΄τις χαμένες τους πατρίδες. Κυδωνιών, Βιθυνίας, Ιωνίας, Ατταλείας, Βοσπόρου, Μαινεμένης...
Τα παλληκάρια της, με το χάραμα έπαιρναν τον δρόμο για τις φάμπρικες, νάνε στο πόστο τους προτού σφυρίξει η μπουρού. Οι κυράδες με τα πασουμάκια και κείνες τις ρόμπες τις σατέν, με την φανέλα από μέσα, έπιαναν να σιγυρίσουν τις αυλές, να΄ναι έτοιμες για τον πρωινό καφέ με τις γειτόνισσες. Και κει που παίρναν μπόι οι ευκάλυπτοι και τα γιασεμιά, κει που παίρναν τ΄αψήλου τα μωρά που φέραν μαζί τους, κει που αρχήνευαν να αυγαταίνουν οι φαμίλιες, ήρθε ο εφιάλτης, η καταχνιά και η αντάρα. Τα τραγούδια έγιναν οιμωγές και κλαθμοί, ο αγέρας μύρισε καμμένη σάρκα, σταχτύ έγινε το γαλάζιο τ΄ουρανού και μαράθηκαν τα γιασεμιά και τα τζιράνια. Το μόνο που δεν μπόρεσαν να αλλάξουν οι κατακτητές, ντόπιοι και ξένοι ήταν το ΚΟΚΚΙΝΟ. Το κόκκινο από το αίμα τους, που ήρθε και τους έπνιξε. Ξεχύθηκε στους δρόμους και στις γειτονιές, αντρειωμένο και ανυποχώρητο. Το΄δαν και τρόμαξαν οι δοσίλογοι. Αυτά τα παλληκάρια δεν παραδώθηκαν. Ζώστηκαν τον αγώνα τους, για το δίκιο, την λευτεριά, την ανεξαρτησία, με ορθό το ανάστημα και την γροθιά υψωμένη. Όταν τέλειωσε η τραγωδία, μετρήθηκαν και φώναξαν απουσιολόγιο .

Ο τόπος της θυσίας των παιδιών της Κοκκινιάς

Αποστόλης Χατζηβασιλείου ΠΑΡΩΝ!
Παναγιώτης Ασμάνης , ΠΑΡΩΝ!
Διαμάντω Κουμπάκη, ΠΑΡΟΥΣΑ !
Καζακίδης Στέλιος, ΠΑΡΩΝ!
Κων/νος Περιβόλας, ΠΑΡΩΝ!
Αθηνά Μαύρου, ΠΑΡΟΥΣΑ!.....
ΠΑΡΩΝ ! ΠΑΡΩΝ ! ΠΑΡΟΥΣΑ !.........176 ΟΛΟΙ ΠΑΡΟΝΤΕΣ

Για την Κοκκινιά μας.Την πόλη που αγαπήσαμε

Για την ανταρτομάνα Κοκκινιά,
την πόλη που αγαπήσαμε

Λένε σ΄αυτήν την γωνιά σταμάτησε εκείνος ο χαφιές,ο ταγματασφαλίτης που φώναζε."Όλοι οι άνδρες από 16 έως 86 χρονών να μαζευτούν στην πλατεία της Οσίας Ξένης. Όποιος δεν υπακούσει θα εκτελείται επί τόπου. Σ΄αυτή την γωνιά, κοντοστάθηκε το Γερμανικό τζιπ, το πρωινό της 17 Αυγούστου του 1944. Εκεί στην γωνιά ήταν η βρύση που έπαιρνε νερό όλη η γειτονιά και της έλαχε της Βαγγελίτσας, να΄ναι εκεί, με τον γκαζοτενεκέ. Νόημα της έκανε να τους δώσει να ποιούν και κείνη τους γύρισε την πλάτη. Ο Ταγματασφαλίτης κατέβηκε της έδωσε μια κλωτσιά, την έριξε κάτω βρίζοντας και συνέχισε να την κλωτσάει με λύσσα. Όλοι είπαν τυχερή ήταν που δεν την σκότωσε. Ήταν 14 χρονών η Βαγγελίτσα. Έμεινε "σακάτισσα" σε όλη την υπόλοιπη ζωή της. Πέθανε πριν κάποια χρόνια,μόνη χωρίς οικογένεια.

Εκεί σ΄αυτήν την βρύση τα κορίτσια της γειτονιάς έλεγαν την πρώτη καλημέρα. Εκεί έβγαινε το πρώτο "ανακοινωθέν" εκεί η "ενημέρωση"και η "κοινωνική κριτική" Τι θα μαγειρέψουν,τι έγινε με τα γεννητούρια της Κατίνας,τι απέγινε με τον τσακωμό της Αγγέλας με την Φιλιώ και .....γύρισε ο άντρας της Έλλης από την λεγάμενη; Εκεί στη γωνία, οι καημοί και οι πόνοι, γίνονταν μικρά μικρά κομματάκια αντίδωρο να το μοιραστούν όλοι, να γίνει ο πόνος ποιο μικρός και πανηγύρι η χαρά. Στο προσφυγικό γωνιακό διώροφο,ο κυρ Γιώργος που έμενε από πάνω με την κυρά του την κυρά Τασία, έκανε μανάβικο το κάτω μέρος της σκάλας στο ισόγειο και έτσι συμπλήρωνε την σύνταξη της πείνας. Κάθε τόσο παρατούσε το μανάβικο και πεταγόταν στην αντικρινή γωνία να πιει ένα ποτηράκι ρετσίνα με τον κυρ Γιάννη,τον Άρη,τον Αντώνη...Ε! και τότε έβγαινε στο μπαλκόνι η κυρά Τασία, ειδοποιημένη από την κυρά Δέσποινα την "πεπεού" και έβαζε την φωνή "Γιώργηηηηη, που είσαι βρε Γιώργη, έλα δω,πελάτης. Στο ισόγειο σ΄ένα δωμάτιο μ΄ένα κουζινάκι,έμενε η "Λολομηλίτσα". Λιγερόκορμη ,όμορφη,νέα και περήφανη. Ερωτεύθηκε και κράτησε τον καρπό του έρωτά της και ποτέ κανείς δεν έμαθε ποιος ήταν. Άγαμη μητέρα ! Την εποχή εκείνη τόλμησε να παραμείνει άγαμη και να μεγαλώσει με περηφάνια και μες την φτώχεια το παιδί της. Εκεί λοιπόν στη βρύση κάναν σύναξη τα χρώματα. Κάναν σιγόντο οι φωνές, τα γέλια τα πειράγματα. Και τα χρόνια πέρναγαν.........
Εκεί μαζεύονταν τα Σάββατα πριν από το πάρτι του Σαββατόβραδο η καινούργια γενιά. Μοσχοβολούσε η γειτονία βασιλικό και ασβέστη, γιασεμιά και χύμα κολόνια Άναβε η κουβέντα για το ποδόσφαιρο. Πώς έβαλε γκολ ο Υφαντής και ο Νεστορίδης, πως μπλοκάρανε την μπάλα ο Θεοδωρίδης και ο Μανταλόζης. Εκεί κλεφτά το πρώτο τσιγάρο,εκεί και οι κλεφτές ματιές στα κορίτσια που μπαινόβγαιναν από το ένα σπίτι στο άλλο με τα μπικουτί στα μαλλιά για τις τελευταίες ετοιμασίες για το πάρτι. Ο Βαγγέλης, ο Αλέκος, ο Θοδωρής, ο Σταυρής, ο Αντώνης.......η Λουκριτία,η Ρηνούλα,η Μαλάμω,η Μαρίνα,η Βασιλίτσα....και η φωνή του Στελάρα. "Εγώ με την αξία μου και το φιλότιμό μου,κρατάω πάντα στη ζωή ψηλά το μέτωπό μου" Πριν φύγουν από την γειτονιά ο κυρ Γιώργης και η κυρά Τασία είχαν βάψει το μπαλκόνι ροζ. Η πόρτα κάτω δεν μαντάλωνε και πια δεν έμενε κανείς. Οι μικρές γλάστρες γεμάτες πλατύφυλλους βασιλικούς, τα γεράνια,το γιασεμί,τα τζιράνια περίμεναν να τα ποτίσουμε και μεις, παιδιά ανεβαίναμε τις σκάλες καθόμασταν στο μπαλκόνι και αγναντεύομαι το γαλάζιο της θάλασσας,πέρα μακρυά. Τα λευκά κουρτινάκια στο κουζινάκι της κυρά Τασίας, παρέμεναν εκεί για να μαρτυρούν το πέρασμά της. Κάτω μπρος στη πόρτα της "Λολομαρίτσας μια ροδούλα να μεγαλώνει,ν΄απλώνει τα κλαδιά της και να σκεπάζει με το πράσινο και το ροδή της, την εγκατάληψη.Εκεί η ροδούλα να δίνει καθημερινά την μάχη της επικράτησης με το καυσαέριο και τον καιρό. Όλα σιγά σιγά ρημάξανε. Η βρύση βγήκε από την γωνία,το γιασεμί μαράθηκε, μαράθηκαν τα τζιράνια και ο βασιλικός και στη θέση της βρύσης, μπήκε μια πινακίδα της τροχαίας και ένας κάδος σκουπιδιών. Το ροζ του μπαλκονιού ξέφτισε και από κάτω φάνηκαν το γαλάζιο,η ώχρα και πια από το μπαλκόνι δεν έβλεπες την θάλασσα. Υψώθηκαν πολυκατοικίες,να κλείνουν τον ορίζοντα,βάζοντας φραγμό στο βλέμμα και στα όνειρα. Τσιμεντένιοι όγκοι κρύβουν τα μυστικά, την χαρά και τον πόνο. Ταφόπλακα στις καρδιές. Και κει κάτω,γύρω γύρω παρκαρισμένες ιλουστρασιόν λαμαρίνες,να ξεφωνίζουν την ανθρώπινη ματαιοδοξία και αλλοτρίωση Βουητό και γδούποι, βγήκα να δω τι γίνεται. Παντού κουρνιαχτό και κει στην γωνία που χρόνια τώρα έχει στοιχειώσει τ΄όνειρο, που στα δωμάτια μπαινοβγαίνουν αρουραίοι, εκεί που τα σκουπίδια ασελγούν στην μνήμη και τις ζωγραφιές, που εκτόπισαν τις μυρωδιές τ΄αρώματα,τα χρώματα και τα τραγούδια,δυο κουρτινάκια μόνον, με δαντελίτσα γύρω γύρω,κατακίτρινα πια, να μαρτυρούν το πέρασμα των ονείρων. Μόνον η ροδούλα με πείσμα να δίνει την μάχη της επιβίωσης, σε πείσμα των καιρών και κάθε χρόνο να πρασινίζει,ν΄απλώνει κλαδιά,να στολίζεται με τα κατακόκκινα λουλουδάκια της,να τα μετασχηματίζει σε ολοστρόγγυλους καρπούς και να βγάζει κοροϊδευτικά την γλώσσα. Κουρνιαχτός ολόγυρα και βουητό. Ένα γιγάντιο ατσάλινο χέρι,μια εφιαλτική χούφτα ενός κακού γίγαντα, τερατόμορφου,να υψώνεται και να πέφτει κατά πάνω στο μπαλκόνι ,στο κουζινάκι της κυρά Τασίας η παλιά της γκαζιέρα, εκσφενδονίστηκε ψηλά και τα κουρτινάκια της θάφτηκαν στο χώμα. Υψώνεται το γιγάντιο χέρι και πέφτει με μανία ξανά και ξανά. Όχι, όχι την ροδούλα,κάτω τα ξερά σου,όχι που να σε πάρει ο διάβολος. Και πια στην γωνία δεν υπάρχει τίποτα. Ένα κλαράκι απ΄την ροδούλα πρόκαμα και μάζεψα. Ένα κλαράκι με μια ριζούλα.Το΄βαλα σε μια γλάστρα να΄χω να το ποτίζω.... Χθες μου φάνηκε ποιο πράσινο. Στην γωνία δεν έμεινε τίποτα μόνον όγκοι από πλίνθους και χώματα. Σωρός ερειπίων,όλα μας τα παραμύθια,όλες οι ζωγραφιές των παιδικών μας χρόνων, για να υψωθεί η τσιμεντένια ματαιοδοξία μας, πληγώνοντας την ιστορία και την φυσιογνωμία της πόλης μου.
Η ροδούλα σήμερα πέταξε ένα καινούργιο φυλλαράκι.