Tώρα πια φοβάμαι...

Pablo Picasso Guernica

ΦΟΒΑΜΑΙ ! Δεν θυμάμαι να έχω φοβηθεί ξανά στην ζωή μου. Δεν φοβήθηκα ποτέ μου, όσο θυμάμαι τον εαυτό μου και κάτω και από τις ποιο δύσκολες συνθήκες δεν φοβήθηκα. Σήμερα όμως ΦΟΒΑΜΑΙ και είναι η πρώτη φορά που νιώθω αυτό το συναίσθημα. Το κακό είναι που δεν φοβάμαι για μένα, φοβάμαι για όσα δικαιώματα κατακτήθηκαν με αγώνες . Αισθάνομαι ΤΡΟΜΟ στην ιδέα ότι μπορούν να μας πάρουν πίσω, ότι με τόσους αγώνες, με τόσες θυσίες αποκτήθηκε στο πέρασμα της ιστορίας.
ΦΟΒΑΜΑΙ για το καρβέλι το ψωμί.
ΦΟΒΑΜΑΙ για την θαλπωρή του ζεστού σπιτικού.
ΦΟΒΑΜΑΙ για το γαλάζιο του ουρανού μας.
ΦΟΒΑΜΑΙ για τα παιδιά μας.
ΦΟΒΑΜΑΙ για την ζωή την ίδια.
Είναι ένας φόβος που δεν μου αφήνει περιθώρια, δεν μου αφήνει άλλες επιλογές, παρά μόνον μία. ΝΑ ΜΗΝ ΠΑΡΑΔΩΘΩ. Μου αφήνει μόνον μία επιλογή. ΤΗΝ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ.
Παλιά θυμάμαι θύμωνα . Με ποιόν θυμώνει κανείς; Θυμώνεις με κάποιον που δεν εκτιμάς; Θυμώνεις με κάποιον που δεν εμπιστεύεσαι και φυσικά απορρίπτεις ιδέες,απόψεις, αποφάσεις και πρακτικές επιλογές του; Ασφαλώς όχι. Ποτέ δεν θύμωσα με τις πρακτικές όσων κατά καιρούς έχω απορρίψει. Δεν θύμωσα ποτέ για κείνους που με πολύ συνέπεια υπηρέτησαν και υπερασπίστηκαν είτε τα δικά τους συμφέροντα, είτε τα συμφέροντα των αφεντικών τους πράγμα άλλωστε για το οποίο, πάντα πληρωνόντουσαν αδρά. Την δουλειά τους έκαναν και την έκαναν καλά. Θύμωνα όμως με όλους όσους εκχωρούσαν τα δικαιώματά της τάξης τους, εμπιστεύονταν τα κόμματα του δικομματισμού και με την ψήφο τους παρέδιδαν την διακυβέρνηση της χώρας και των συμφερόντων του, τα δικά τους τα συμφέροντα, στους εκπρόσωπους του κεφαλαίου εργαζόμενου λαού. Με τον καιρό έμαθα να κατανοώ τους λόγους της αδυναμίας που είχε η εργατική τάξη, να κατανοήσει, να ερμηνεύσει τα γεγονότα, να αντιληφθεί την θέση και τα συμφέροντά της. Όταν γνωρίζεις τους μηχανισμούς που διαθέτει το κεφάλαιο μπορεί να απαντηθούν πολλά ερωτήματα.
Γνωρίζεις το ρόλο που μπορεί να παίζει η παιδεία στα χέρια αυτού που την ελέγχει, γνωρίζεις τον έλεγχο που μπορεί να ασκεί σε όλους τους τομείς, ξέρεις για τον κατασταλτικό της μηχανισμό, βλέπεις πως μεθοδεύει την χειραγώγηση της εργατικής τάξης με ρουσφέτια, υποσχέσεις, απειλές.....κυρίως όμως όταν κατανοείς το πόσο δύσκολο είναι να εκπαιδευτεί το ταξικό ένστικτο των εργαζόμενων ώστε να επαναστατικοποιηθεί.
Αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσα από μια μακρόχρονη και επώδυνη διαδικασία. Φτάσαμε λοιπόν στο σημείο,που ο ίδιος ο καπιταλισμός δεν είναι σε θέση να διαχειριστεί τα δικά του αδιέξοδα,τον δικό του εσωτερικό ανταγωνισμό,τις δικές του εσωτερικές συγκρούσεις. Δεν είναι σε θέση να αντιμετωπίσει τα προβλήματα που το ίδιο το σύστημα δημιούργησε. Έτσι προσπαθεί να βγει από αυτήν την κρίση με τον ένα και μοναδικό τρόπο που διαθέτει. Την καταστροφή των μέσων παραγωγής, με όποιους τρόπους διαθέτει, χρησιμοποιώντας τους βίαιους και κατασταλτικούς μηχανισμούς του. Τώρα ποια έχω αφήσει στην πάντα τον θυμό, ακόμη και για κείνους που η ιστορία τους έχει "τάξει" να πρωτοστατούν και να συμβάλουν στην ανάπτυξη της ταξικής πάλης. Αυτής της συνείδησης, που σήμερα μπρος στην νομοτελειακή κρίση του Καπιταλιστικού συστήματος, θα έπρεπε να είναι σε θέση να δώσει το καίριο χτύπημα για την ανατροπή του. Άστο όμως, αυτό, άλλη φορά. Τούτη την ώρα,άλλα είναι που πρέπει να γίνουν . Απαίτηση για αντίσταση, ενάντια στα μέτρα που παίρνονται σε βάρος μας, σε βάρος όλων των εργαζόμενων, τέτοια που μας οδηγούν στην εξαθλίωση. Τέτοια που υποθηκεύουν την ζωή μας και τις ζωές των παιδιών μας. Αντίσταση συντονισμένη, οργανωμένη, περιφρουρημένη, να μην μπορεί να παρεισφρήσει προβοκάτορας, να μην τους προσφέρουμε άλλοθι για κατασταλτικά μέτρα. Τούτη την ώρα μόνο μία επιλογή έχουμε. Να αντισταθούμε δυναμικά,
αποφασιστικά,να μην φοβηθούμε παρά μόνον για όλα όσα αποφασίζουν να μας επιβάλλουν.

Μαρία Δημητριάδη "Κι ήθελε ακόμη"