ΤΩΡΑ ΕΙΝΑΙ Η ΩΡΑ

ΓΙΑ ΜΑΧΗ ΚΑΙ ΓΙΑ ΖΩΗ

Είναι φανερό πλέον και δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά. Το σύστημα παραπαίει.
Αυτό είναι το τέλος του. Είναι το τέλος του όμως; Αυτό θα εξαρτηθεί και δεν είναι που εξαρτάται από το ίδιο το οικονομικό σύστημα και τους εκφραστές του, δεν εξαρτάται από τους καπιταλιστές. O καπιταλισμός δεν θα μας τελειώσει επειδή θα βαρεθεί και θα φύγει, Περίεργο δεν είναι,εξαρτάται από εμάς. Από τον λαό, από τους εργαζόμενους. Οι καπιταλιστές, ντόπιοι και ξένοι εκφραστές του,τα τσιράκια τους και οι λακέδες τους, το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να παίρνουν μέτρα σε βάρος των εργαζομένων,που και αυτά όμως δεν μπορούν να τους σώσουν.

Μέτρα που δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να προσπαθούν να δώσουν παράταση χρόνου στο κεφάλαιο και ανάσα στον επιθανάτιο ρόγχο του,παρασέρνοντας τα πάντα στην απέλπιδα προσπάθειά του να κρατηθεί. Με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, θαρρώ έχουν διατυπωθεί πολλές απόψεις. Το ποιο σημαντικό βέβαια είναι ότι δεν μπορεί να μείνει κανείς στις θεωρητικολογίες, γιατί τα γεγονότα και οι εμπειρίες άλλων χωρών, μας βάζουν μπροστά σε μια εφιαλτική πραγματικότητα που έτσι ή αλλιώς πρέπει να αντιμετωπιστεί. To μεγάλο ζήτημα και το μεγάλο ερωτηματικό είναι πως και από ποιους. Από αυτά τα δύο θεμελιώδη θα έλεγα ερωτήματα, προκύπτει και γίνεται εμφανής η ανεπάρκειά μας. Μια ανεπάρκεια που αν σύντομα, άμεσα δεν καταφέρουμε να την εξαλείψουμε, τότε και θα υποστούμε τις συνέπειες της και θα έχουμε όλη την ευθύνη για όλα τα δεινά, για τον χρόνο που χάνεται, για την ιστορία που θα μας προσπεράσει βγάζοντας μας κοροϊδευτικά την γλώσσα. Μπανιστηρτζήδες της ίδιας μας της ζωής, μπανιστηρτζήδες ενός προαναγγελθέντος θανάτου,ενός εγκλήματος που λαμβάνει χώρα μπρος στα μάτια μας, σε βάρος μας,σε βάρος των παιδιών μας. Όλο αυτό το θέατρο του "παράλογου"που παίζεται, σε όσους γνωρίζουν, κυρίως σε όσους γνώριζαν, χρεώνει και έναν πρωταγωνιστικό ρόλο. Άντε ας ξεκαθαρίσω τι εννοώ. Για όσους είναι θιασώτες του καπιταλιστικού συστήματος κουβέντα δεν κάνουμε και το μόνο που θα μπορούσαμε να πούμε, είναι ότι υπηρέτησαν με μεγάλη συνέπεια τα συμφέροντά τους και μπράβο τους. Αρα το πρόβλημα θα το εντοπίσουμε και θα το εστιάσουμε, σε όλους εμάς, που μοιάζει να έχουμε κατανοήσει να έχουμε εντάξει την δράση μας, γιατί όχι και την ζωή μας την ίδια, στην προσπάθεια, στην πάλη για την ανατροπή αυτού του επαχθούς, του άδικου οικονομικού συστήματος, που τρέφετε και δυναμώνει μόνο από την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Γιατί τι ευθύνες και τι λόγο να ζητήσω από την δεξιά πολιτική και τους εκφραστές της,τι λόγο να ζητήσω από τα υποκατάστατα, τους ξεπουλημένους λακέδες της άρχουσας τάξης,τι λόγο να ζητήσω από εκείνους που υιοθετούν και ανάγουν σε ιδεολογία τους, την ιδέα της συνεργασία των τάξεων και περιορίζουν την πάλη τους στην επίτευξη μικρομεταρυθμίσεων, αφήνοντας τελικά ανέπαφο το καπιταλιστικό σύστημα. Το ζήτημα λοιπόν είναι σε ποια τάξη ανήκεις, με ποιους είσαι τελικά. Αλλά να που καταλήγουν να είναι δύο διαφορετικά πράγματα τούτα τα δύο. Γιατί το σε πια τάξη ανήκεις είναι άλλο και το με ποιους είσαι, είναι άλλο. Το να είσαι εργάτης σε μια φάμπρικα, το να είσαι πωλητής/α σε κάποιο κατάστημα, το να είσαι υπάλληλος σε μια εταιρία,το να ανήκεις στους εργαζόμενους διανοούμενους των 1000 - 1500 ακόμη και των 2000 δεν σε κατατάσσει στην τάξη των κεφαλαιοκρατών. Από φύση λοιπόν ανήκεις στην εργατική τάξη και αυτό ασφαλώς από μόνο του, δεν είναι αρκετό να σε κάνει να συνειδητοποιήσεις, να αναπτύξεις την ταξική σου συνείδηση και να είσαι επομένως φύση και θέση με την εργατική τάξη. Χρειάζεται πολύ δουλειά για τούτη την εξέλιξη. Να μετασχηματιστεί δηλαδή το ταξικό ένστικτο των εργαζομένων, σε επαναστατική ταξική συνείδηση και ιστορικά η ευθύνη αυτή βαραίνει την πρωτοπορία της εργατικής τάξης και τον πολιτικό της φορέα. Ποιος λοιπόν είναι εκείνος ο φορέας που διατείνεται ότι εκπροσωπεί και συσπειρώνει στους κόλπους του την πρωτοπορία της εργατικής τάξης; Η απάντηση είναι γνωστή. Δεν χρειάζεται να ανατρέξουμε σε παλιά γεγονότα,δεν χρειάζεται να γίνουν κανενός είδους άλλες θλιβερές αναφορές, μπορεί όμως κανείς να επικαλεστεί την διαδρομή από την μεταπολίτευση και δω........ Έχω αναρωτηθεί κι΄άλλες φορές σε παλαιότερες αναρτήσεις "για στραβός ειν΄ο γιαλός για στραβά αρμενίζουμε" Από το ΄74 και δω, αναρωτιέμαι. Τι πήγε στραβά στην παρέμβασή μας στο εργατικό κίνημα, έτσι ώστε να καταφέρουμε να το κάνουμε να μας γυρίσει την πλάτη. Πως γίνεται να παλεύεις για καλύτερες μέρες, για τα δίκια των εργαζομένων, να διακηρύττεις τις Μαρξιστικές σου καταβολές και πεποιθήσεις, να θεωρείς, να διακηρύττεις και να διεκδικείς για λογαριασμό σου την αποκλειστικότητα της ορθής έκφρασης της Μαρξιστικής θεωρίας, να παλεύεις στα πεζοδρόμια, στους χώρους δουλειάς,στις γειτονιές, να δίνεις το παρόν σου σε κάθε μικρό και μεγάλο πρόβλημα που απασχολεί την εργατική τάξη και χρόνο τον χρόνο να χάνεις την εκπροσώπηση σε εργατικά σωματεία,στους φοιτητικούς συλλόγους, στους συλλόγους των επιστημόνων, στους πολιτιστικούς φορείς, στους Δήμους και τις κοινότητες,και να συρρικνώνεσαι, να αποστεώνεσαι ΠΩΣ; Θα πάρω υπ΄όψιν μου όλες τις συνθήκες μέσα στις οποίες ένα ΚΚ αναπτύσσει την δράση του και ταυτόχρονα αναπτύσσετε. Θα πάρω υπ΄όψιν μου τον πόλεμο που δέχεται και τους μηχανισμούς που διαθέτει η άρχουσα τάξη για να διαπαιδαγωγήσει,να ελέγξει, αλλά και να καταστείλει το μαζικό λαϊκό κίνημα. Θα πάρω υπ΄όψιν μου όλα τα μέτρα που μπορεί να πάρει σε βάρος της παραπέρα ανάπτυξης του Μαζικού Λαϊκού Κινήματος και τότε θα πρέπει να καταλήξω σένα συμπέρασμα. Όλα αυτά τα μέτρα και τους μηχανισμούς η άρχουσα τάξη θα τους διαθέτει πάντα όσο διατηρεί την εξουσία, μάλιστα οι μηχανισμοί της θα γίνονται όλο και ποιο σκληροί,όλο και ποιο αποτελεσματικοί. Το ερώτημα που προκύπτει είναι σαφές.

Δεν μπορούμε να το παλέψουμε.; Δεν γίνεται τίποτα; Χίλιες φορές όχι. Δεν γίνεται να είναι έτσι. Δεν μπορώ να πιστέψω κάτι τέτοιο. Αρνούμαι. Για τούτον τον λόγο είμαστε υποχρεωμένοι να αναζητήσουμε αλλού τους λόγους και τα αίτια. Είναι λαθεμένη η επιστημονικά τεκμηριωμένη θεωρία του Μαρξισμού, μήπως υπάρχουν ζητήματα που πρέπει να απαντηθούν που πρέπει να εναρμονιστούν με τις σημερινές ανάγκες και συνθήκες, μήπως κάνουμε λάθος στην.....μετάφραση, μήπως χάνουμε στην καθημερινότητα, στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουμε αυτή την καθημερινή επικοινωνία με τον κόσμο της εργασίας; Βρες μπας και έχουμε κάνει τίποτα συμβιβασμούς,βρε μήπως μας έχει καβαλήσει η αλαζονεία, ο σεχταρισμός...
Βρε μπας και είναι στραβός ο γιαλός, η μήπως στραβά αρμενίζουμε. Όπως και να έχει όμως το ζήτημα τώρα ήρθε η ώρα για μάχη και για ζωή Και αυτήν την μάχη απαιτείτε να την δώσουμε με όλες μας τις δυνάμεις ΤΩΡΑ Μην τους αφήσουμε να πάρουν ανάσα ας γίνουμε ο εφιάλτης στα αξημέρωτα βράδια τους