Ας είναι η τελευταία μας ανάρτηση μέχρι την Πέμπτη.

  Την Πέμπτη να μην υπάρχει κανείς "δικός" μας που να ντρέπεται να μας κοιτάξει στα μάτια.

 Πάμε για λαϊκό ξεσηκωμό!

Να μην υποκύψει κανείς, για μια μπουκιά ψωμί.

Δεν υπάρχει λεπτό για χάσιμο!

Και ο τελευταίος από "εμάς" που διατηρούσε κάποιες ελπίδες και αυταπάτες, σήμερα πια πρέπει να έχει πειστεί!

Μας κήρυξαν τον πόλεμο, με πόλεμο απαντάμε!

Αναρωτιέμαι αν άνοιγε ένας κλέφτης την πόρτα μας για να μας αφαιρέσει κάποιο αντικείμενο, τι θα κάναμε;

Θα του χειμούσαμε να τον γδάρουμε.

Ίσως οι ποιο ψαγμένοι και ποιο ψύχραιμοι, να τον άφηναν να τους κλέψει, φοβούμενοι για την ζωή τους.

Μα εδώ την ζωή μας είναι που κλέβουν.

Και είναι κάθε μέρα και από λίγο.

Την ζωή την δική μας και των παιδιών μας.

Υπερασπιζόμαστε τα παιδιά μας.

Τα παιδιά μας !

Κανείς μην παραδοθεί, κανείς δεν έχει το δικαίωμα να μείνει αμέτοχος.

Συναγερμός παντού, στις γειτονιές και στους χώρους δουλειάς.

Ας είναι η τελευταία μας ανάρτηση μέχρι την Πέμπτη.

Αφήνουμε τα PC και παίρνουμε τους δρόμους, να μιλήσουμε,να πείσουμε, να πάρουμε και άλλους μαζί μας.

Από σήμερα κιόλας στους δρόμους για την μάχη της επιτυχίας της Πανεργατικής.

28 και 29 του μήνα, Τρίτη και Τετάρτη, δεν αφήνουμε να δουλέψει τίποτα.

Εμείς έχουμε πεισθεί, "εμείς" θα είμαστε με τα συντρόφια του αγώνα, θα είμαστε παντού όπου αντιστέκεται ο λαός μας, η τάξη μας.

Δεν φτάνει!

Σήμερα το απόγευμα βγαίνουμε έξω να πείσουμε και άλλους, να τους ανεβάσουμε το ηθικό, να τους πούμε ότι πια, δεν έχουν τίποτε να χάσουν παρά μόνον  τις αλυσίδες τους.

Να τους πούμε να σηκώσουν ψηλά το κεφάλι.

Να μπορούν την Πέμπτη να κοιτούν στα μάτια ο ένας τον άλλον,να μην ντρέπονται

Να μην σκύψουν το κεφάλι  για μια μπουκιά ψωμί.

Τώρα είναι ώρα ευθύνης!

  Τώρα είναι ανάγκη για κοινούς αγώνες.

Από το ART EKRAN  με υπογραφή του ιδίου

 

 Μα τι κάνουν; Τι κάνουν;

Είναι απίστευτο,, έχουμε περάσει σε άλλη διάσταση και δεν το ξέρουμε.

Δεν γίνονται αυτά!

Μια πολιτική που έχει οδηγήσει χιλιάδες, στην ανεργία, στην ένδεια, κοντά ένα εκατομμύριο οι άνεργοι που αδυνατούν να εξασφαλίσουν τα απαραίτητα για την ζωή τους και την ζωή των οικογενειών τους.

Χιλιάδες  οι  ελεύθεροι επαγγελματίες που έβαλαν λουκέτο και κατέβασαν ρολά.

Η μαύρη εργασία, οι ελαστικές μορφές απασχόλησης, το ξετίναγμα και η εμπορευματοποίηση της παιδείας, της υγείας, για πολιτισμό δεν μπορούμε παρά μόνον σαν υπερπολυτέλεια να τον αναφέρουμε.

Οι περικοπές σε μισθούς και σε συντάξεις,η καθιέρωση των  570 ευρώ για τους υπερτυχερούς που θα βρίσκουν εργασία.......,

Και έρχεται ό νέος υπουργός, με κλάματα στα μάτια και πόνο στην καρδιά να μας πει, ότι μας έχει στο νου του, κοιμάται και ξυπνάει με την έγνοια μας.

Αλλά παρά τον πόνο του και επειδή πάνω απ΄όλα η Πατρίς, θα επιβάλει και άλλα μέτρα,για  να μην πτωχεύσουμε!

Έκτακτες εισφορές σε μισθούς και συντάξεις, μείωση του αφορολόγητου ορίου, αύξηση του ειδικού φόρου στο πετρέλαιο θέρμανσης,  μείωση στα επιδόματα ανεργίας,αύξηση του ΦΠΑ στα είδη εστίασης, μειώσεις σε φοροελαφρύνσεις που ίσχυαν  για τις δαπάνες των νοικοκυριών,σε στεγαστικά δάνεια, ενοίκια, φροντιστήρια, κτλ και επαναφορολόγηση των ήδη φορολογηθέντων εισοδημάτων.

Αλλά και  μια σειρά  άλλα μέτρα, που κυριολεκτικά θα τσακίσουν την λαϊκή οικογένεια.

Και όλα αυτά, στο όνομα του να μην πτωχεύσει η "Πατρίς", την στιγμή που ο ελληνικός λαός έχει ήδη πτωχεύσει.

Ανενδοίαστα, χωρίς ντροπή , χωρίς αιδώ

Μήπως να επαναπροσδιορίσουμε τι εστί Πατρίς;

Γιατί τούτοι εδώ, οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου, όταν μιλούν για την Πατρίδα, εννοούν μια φούχτα πλουτοκράτες.

Όλα αυτά, στο όνομα της Πατρίδας που  κινδυνεύει, την στιγμή που την ξεπουλάνε.

Στο τέλος θα έχουμε γλυτώσει την Πατρίδα μας, αλλά δεν θα είναι πια δικιά μας,αφού  έχουν ήδη εκχωρήσει  και τα κυριαρχικά της δικαιώματα.

Βάρβαρα μέτρα, που οδηγούν κατευθείαν στην εξόντωση των εργαζομένων και των οικογενειών τους.

Τα χρήματα που θα εξοικονομηθούν από τα μέτρα εξόντωσης, δεν θα πάνε ούτε για μισθούς, ούτε για συντάξεις, ούτε για επενδυτικά προγράμματα.

Προορίζονται για την κάλυψη των δανείων, των τοκοχρεολύσιων, για τις τσέπες των μαυραγοριτών των  αγορών,του διεθνούς  κεφαλαίου.

 Μα τι κάνουν,τι κάνουν;

Από ποιον θα εισπραχθούν αυτά τα χρήματα, από τα ήδη εξαθλιωμένα οικονομικά της Ελληνικής οικογένειας;

Τι κάνουν,που οδηγούν τον κόσμο σε τι στοχεύουν,δεν ξέρουν ότι δεν μπορεί να ανταποκριθεί ο άνεργος, ο συμβασιούχος, ο συνταξιούχος, ο ελεύθερος επαγγελματίας;

Ακόμη και ενάμισι χρόνο πριν, όταν έγραφα κατ΄επανάλυψη, ότι η μόνη διέξοδός τους είναι να εξοντώσουν μεγάλο μέρος των παραγωγικών δυνάμεων, μέρος της εργατικής τάξης,ε, αυτό και με αυτόν τον τρόπο, δεν μπορούσα να το συλλάβω.

Το "Ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος", το έχουν ακούσει;

Ενάμιση χρόνο πριν έγραφα ότι η μόνη δική μας διέξοδος είναι η ανατροπή τους.

Αυτό σήμερα προβάλλει περισσότερο αναγκαίο παρά ποτέ.

Και για να επιτευχθεί αυτό, άλλη επιλογή από την κοινή δράση δεν υπάρχει.

Τώρα είναι ώρα ευθύνης, είναι ανάγκη για κοινούς αγώνες.

Ας μας γίνει συνείδηση αυτό και ας δοθεί αποφασιστική απάντηση με  καθημερινές κινητοποιήσεις, ενάντια στα μέτρα που επιβάλλουν,ενάντια  στο ντόπιο και το διεθνές κεφάλαιο .

 

Ο λαός μας έχει μιαν ευκαιρία.

Απαιτούνται  αγώνες, χρειάζονται θυσίες είναι η αλήθεια, χρειάζεται οργάνωση παντού όπου χτυπά η καρδιά της εργατικής τάξης, όλων των εργαζομένων.

Ο Ελληνικός λαός πρέπει να απαλλαγεί από τις αυταπάτες του.

Μέσα στο σύστημα αυτό, δεν μπορούμε να προσδοκάμε  φιλολαϊκές λύσεις.

Ακόμα και να θέλουν, δεν μπορούν.

Το σύστημα δεν λειτουργεί.

Έχουμε μια ιστορική ευκαιρία και αυτή μπορεί να  αποτελέσει το εφαλτήριο των αγώνων και άλλων λαών της ΕΕ.

Έχουμε μια ιστορική ευκαιρία και πρέπει να την αντιμετωπίσουμε με κοινή οργανωμένη δράση.

Στις  απεργιακές κινητοποιήσεις για τις 27-28/6 πρέπει να μην δουλέψει μηχανή, να μην σηκωθούν ρολά,  να μην γυρίσει προπέλα, να νεκρώσουν τα πάντα, στα εργοστάσια, στα ναυπηγεία, στα γραφεία, στα γιαπιά, παντού όπου υπάρχει εργαζόμενος.

Πρέπει να μετρήσουμε τις δυνάμεις μας, για πραγματικά Γενική Απεργία  Διαρκείας!

Πρέπει να μετρήσουμε τις δυνάμεις μας και πριν κηρύξουν εκείνοι στάση πληρωμών, να κηρύξουμε στάση πληρωμών εμείς.

Δεν υπάρχουν περιθώρια και για άλλο χαμένο χρόνο.

Συντρόφια, η εργατική τάξη ο κόσμος του μόχθου, εκτός από τους χώρους δουλειάς, βρίσκεται και στις γειτονιές, στις πλατείες, να βρεθούμε δίπλα του, να βγούμε στους δρόμους , να ενημερώσουμε και να δώσουμε κουράγιο στον κόσμο, να τον πείσουμε ότι δεν έχει να φοβάται τίποτε άλλο, παρά μόνον τα μέτρα και  τις επιδιώξεις τους.

Αγωνιζόμαστε για την ζωή και την αξιοπρέπειά μας.

Να τους πούμε ότι δεν πρέπει να συμβιβαστούμε με το εφιαλτικό μέλλον που μας ετοιμάζουν.

Να καταλάβουμε και όλοι εμείς,  ότι και όσοι γλυτώσουμε , θα θρηνούμε  πάνω σε πτώματα και σε ερείπια.

Τώρα είναι ώρα ευθύνης για κοινούς αγώνες!

Влади́мир Ильи́ч Улья́нов Ле́нин για την επαναστατική κατάσταση

(Βλαδιμηρος Ίλιτς Ιουλιάνωφ Λένιν)

Διανύουμε μιαν 

επαναστατική κατάσταση

Το ερώτημα που εναγωνίως αναζητά να απαντηθεί σήμερα και κάτω από τις συνθήκες αδιεξόδου της καπιταλιστικής κρίσης, δεν είναι άλλο από τον απεγκλωβισμό από αυτήν.

Απαντήσεις υπάρχουν και είναι διατυπωμένες για πριν από έναν αιώνα.

Αναλύσεις επιστημονικά τεκμηριωμένες, που απαντούν με σαφήνεια  στο ερώτημα.

Επεξεργασμένες απόψεις, που παίρνουν πάντα  υπ΄όψη τις προϋποθέσεις.

Αντικειμενικές και υποκειμενικές.

Η  ανάγκη επεξεργασίας των συνθηκών, είναι απαραίτητη προϋπόθεση  προκειμένου να  εκτιμηθούν    με ασφάλεια οι συνθήκες μέσα στις οποίες προβάλλουν τα ερωτήματα και οι απαιτήσεις που επιβάλλουν οι καιροί.

Είναι ακόμη απαραίτητη προϋπόθεση, προκειμένου να προσδιοριστούν  οι τακτικές που θα ακολουθηθούν για την επίτευξη των στόχων.

Φυσικά τα ίδια ερωτήματα προκύπτουν τόσο για την αστική τάξη και την πλουτοκρατία που αναζητά εναγωνίως διέξοδο από τις καταστροφικές δυνάμεις που μόνη της εξαπέλυσε, βάζοντας  σε κίνδυνο την ίδια της την υπόσταση και πια δεν τις ελέγχει,αλλά και για την εργατική τάξη που βλέπει την ζωή της να μπαίνει στην επισφάλεια και να οδεύει προς τον αφανισμό.

Το καπιταλιστικό σύστημα, έχει στην διάθεσή του όλα τα μέσα που θα μπορούσε να εφαρμόσει για να βγει από το αδιέξοδο κερδίζοντας στην ουσία, λίγο χρόνο ακόμη 

Μόνο που αυτά προσκρούουν στις διαθέσεις της εργατικής τάξης σε βάρος της οποίας απαιτείτε να εφαρμοστούν τα μέτρα διάσωσής της.

Αυτό βέβαια και όπως από την εξέλιξη της σημερινής κατάστασης προκύπτει , δεν την αποτρέπει από την επιβολή των μέτρων.

Της δημιουργεί όμως  φοβίες και ανασφάλεια,με αποτέλεσμα εκτός από τα μέτρα που επιβάλλονται για την κάλυψη  των αναγκών της,συνεχίζει παράλληλα να παίρνει μέτρα και για την  χειραγώγηση των όποιων λαϊκών διαθέσεων. 

Και βρισκόμαστε ακριβώς στο κρίσιμο σημείο που το αστικό κράτος, οι θεσμοί και οι μηχανισμοί του, αδυνατούν πλέον να επιβάλλουν την πολιτική κυριαρχία τους στις λαϊκές μάζες, με την ευκολία και τις μεθόδους που γίνονταν πριν.

Βρισκόμαστε στην φάση εκείνη, που η επισφάλεια στις  συνθήκες της ζωής των εργαζομένων, η επιδείνωση των όρων εργασίας,προκαλούν μια απότομη εκδήλωση της λαϊκής δυσαρέσκειας.

Εκφράζετε μαζική τάση εγκατάλειψης των αστικών κομμάτων.

Από την μια η αδυναμία του συστήματος να διαχειριστεί την κρίση και από την άλλη, η έντονη εκδήλωση της λαϊκής δυσαρέσκειας, δημιουργούν ένταση στις ταξικές αντιθέσεις που διαρκώς οξύνονται συμβάλλοντας,στην δημιουργία  επαναστατικής κατάστασης.

.

Ο Λένιν έδωσε ως εξής τον επιστημονικό ορισμό της επαναστατικής κατάστασης:

«Για έναν μαρξιστή δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η επανάσταση είναι αδύνατο να γίνει χωρίς επαναστατική κατάσταση. Ποια είναι μιλώντας γενικά, τα γνωρίσματα μιας επαναστατικής κατάστασης; Ασφαλώς, δε θα πέσουμε έξω, αν υποδείξουμε τρία βασικά γνωρίσματα, τα παρακάτω:

1) Η αδυναμία των κυρίαρχων τάξεων να διατηρήσουν σε αναλλοίωτη μορφή την κυριαρχία τους: η μια είτε η άλλη κρίση των «κορυφών», η κρίση της πολιτικής της κυρίαρχης  τάξης που δημιουργεί ρωγμή, απ' όπου εισχωρεί η δυσαρέσκεια και ο αναβρασμός των καταπιεζόμενων τάξεων. Συνήθως, για να ξεσπάσει η επανάσταση δεν είναι αρκετό «τα κάτω στρώματα να μη θέλουν», μα χρειάζεται ακόμη και «οι κορυφές να μη μπορούν» να ζήσουν όπως παλιά.

Σημείωση δική μου:Αναγκάζονται να καταστρέψουν μέρος των παραγωγικών δυνάμεων και μέρος του κεφαλαίου

2) Επιδείνωση μεγαλύτερη από τη συνηθισμένη της ανέχειας και της αθλιότητας των καταπιεζόμενων τάξεων.

Εδώ δεν χρειάζεται σημείωση

3) Σημαντικό ανέβασμα για τους παραπάνω λόγους της δραστηριότητας των μαζών, που σε «ειρηνική» εποχή αφήνουν να τις ληστεύουν ήσυχα, ενώ σε καιρούς θύελλας τραβιούνται τόσο από όλες τις συνθήκες της κρίσης, όσο και από τις ίδιες τις  «κορυφές» σε αυτοτελή ιστορική δράση.

Σημείωση δική μου:   Με την δραστηριότητα εννοεί την κινητικότητα τον αναβρασμό και την έντονη δυσαρέσκεια των λαϊκών μαζών και  ταυτόχρονα παρατηρείται μια απότομη διάθεση  απόσχισης  από τα  αστικά κόμματα.  (τις ίδιες τις κορυφές)      

 Και συνεχίζει:

"Χωρίς αυτές τις αντικειμενικές αλλαγές, που δεν εξαρτώνται ούτε από τη θέληση ορισμένων χωριστών ομάδων και κομμάτων, αλλά ούτε και από τη θέληση ορισμένων χωριστών τάξεων, η επανάσταση, κατά κανόνα δεν μπορεί να γίνει»

Τα χαρακτηριστικά που περιγράφονται από τον Λένιν είναι αναγνωρίσιμα   στην σημερινή Ελληνική πραγματικότητα και όχι μόνον.

Ποιες όμως είναι οι διαθέσεις της εργατικής τάξης και των λαϊκών μαζών;

Πως αντιδρά ο υποκειμενικός παράγοντας και πως θα αξιοποιήσει την επαναστατική κατάσταση που έχει διαμορφωθεί;

Το να αρνήσε να δεχθείς την επιβολή των σε βάρος σου μέτρων,το να εκφράζεις απλά την δυσαρέσκειά σου  είναι αρκετό και για να τα αποτρέψεις,πολύ περισσότερο να ανατρέψεις τα σχέδιά τους;

Όχι βέβαια.

Το πια μπορεί να είναι σε τέτοιες ιστορικές στιγμές οι διαθέσεις της εργατικής τάξης, έχει να κάνει με το βαθμό  της προηγούμενης ανάπτυξής της.

Πόσο προετοιμασμένη είναι από το προηγούμενο διάστημα (ιδεολογικά πολιτικά,οργανωτικά).

Το μέγεθος της συνειδητότητά της από τους αγώνες που έχει αναπτύξει.

Τον ρόλο που έχουν παίξει τα πολιτικά κόμματα και τους συσχετισμούς που έχουν αναπτυχθεί.

Από τα παραπάνω θα προκύψει και  η εκτίμηση της πλέον κατάλληλης στιγμής, για την έφοδο και την κατάληψη της εξουσίας.

Γράφει ο Λένιν:

"Ούτε πιο νωρίς ούτε πιο αργά".

 «...Δεν γεννά κάθε επαναστατική κατάσταση επανάσταση, αλλά μόνο μια τέτοια κατάσταση, όπου οι αντικειμενικές αλλαγές... συνενώνονται με τις υποκειμενικές αλλαγές και συγκεκριμένα: με την ικανότητα της επαναστατικής τάξης να αναλάβει επαναστατική μαζική δράση, αρκετά ισχυρή, ώστε να τσακίσει (ή να εξασθενίσει σημαντικά) την παλιά κυβέρνηση που ποτέ, ακόμη και στην εποχή κρίσεων, δεν «πέφτει», αν δεν την «ρίξουν»»

Η επανάσταση είναι αδύνατον να πραγματοποιηθεί αν ο βαθμός ωριμότητας των Αντικειμενικών και υποκειμενικών συνθηκών δεν  συμπέσουν. 

Τι είναι εκείνο που καθορίζει τον βαθμό συνειδητότητας και ετοιμότητας της εργατικής τάξης,του υποκειμενικού παράγοντα  ώστε να αξιοποιηθεί προς όφελός τους η αντικειμενική εμφάνιση της επαναστατικής κατάστασης;

Το πρώτο και καθοριστικό είναι η ύπαρξη ενός μαχητικού επαναστατικού κομμουνιστικού κόμματος

που θα καθοδηγείται από την Μαρξιστική Λενινιστική θεωρία.

Χωρίς επαναστατική θεωρία δεν υπάρχει επαναστατική πράξη.

Με σταθερό μέτωπο στην αστική ιδεολογία και τον οπορτουνισμό

Με πρόγραμμα και στρατηγικό στόχο.

Να συμβάλλει με την σωστή επιλογή στην πολιτική συμμαχιών για την δημιουργία μετώπου.

 

Να συμβάλλει στην μετουσίωση του ταξικού ένστικτου σε ταξική συνείδηση, και  στην οργάνωση της εργατικής τάξης.

Αυτές είναι οι προϋποθέσεις και ο ρόλος που καλείται να παίξει το ΚΚ πολύ πριν την εμφάνιση της επαναστατικής κατάστασης, προκειμένου την κατάλληλη στιγμή να υπάρξει δυνατότητα  για την κορυφαία στιγμή της ταξικής πάλης.

Την πολιτική  επανάσταση, για την ανατροπή του ιμπεριαλισμού και το επαναστατικό πέρασμα στην Σοσιαλιστική οικοδόμηση.

 Τώρα που ,ο καπιταλισμός εξαντλεί τα όριά του, οι αντικειμενικές προϋποθέσεις έχουν ωριμάσει προσφέρεται στον υποκειμενικό παράγοντα  η δυνατότητα να παρέμβει για να αντικατασταθεί ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής  με επαναστατικό πέρασμα στο σοσιαλισμό. 

Τώρα που,

«Το μονοπώλιο του κεφαλαίου μετατρέπεται σε δεσμά του τρόπου παραγωγής που άνθισε μαζί του και κάτω από αυτό. Η συγκεντροποίηση των μέσων παραγωγής και η κοινωνικοποίηση της εργασίας φθάνουν σε ένα σημείο, όπου δεν συμβιβάζεται με το κεφαλαιοκρατικό της περίβλημα. Το περίβλημα αυτό σπάει. Σημαίνει τέλος της κεφαλαιοκρατικής ατομικής ιδιοκτησίας. Οι απαλλοτριωτές απαλλοτριώνονται»

Καρλ Μαρξ  "Κεφάλαιο"    κεφάλαιο 24 σελ 787 εκδ Σύγχρονη Εποχή

Τώρα μπορούμε να διαπιστώσουμε ότι   ο υποκειμενικός παράγοντας για την διεξαγωγή της επανάστασης δεν είναι ώριμος,παρ΄ότι "Εμείς τα λέγαμε"

Και δεν είναι ώρα να αποδοθούν ευθύνες, αλλά να παρθούν οι αναγκαίες  αποφασιστικές πρωτοβουλίες και αποφάσεις, που θα ανταποκρίνονται   και θα συμβάλλουν στο να επαναστατικοποιηθούν συνειδήσεις, να υπάρξει συσπείρωση και οργανωμένος αγώνας. 

Στην σημερινή πραγματικότητα, το ζητούμενο δεν είναι ούτε να περιοριζόμαστε σε διαπιστώσεις, ούτε να προχωράμε σε προβλέψεις και προφητείες.

Δεν μπορεί να νιώθουμε ικανοποίηση γιατί "Εμείς τα λέγαμε"

Ικανοποίηση μπορούμε να αισθανόμαστε μόνον αν καταφέρουμε παρεμβαίνοντας δυναμικά να αποτρέψουμε τις αρνητικές μας προβλέψεις.

Και μπορούμε, γιατί αλλοιμονο αν δεν μπορούμε.

Το καινούργιο γεννιέται, ας φροντίσουμε να μην είναι τερατογέννεση.

Ετοίμασα να ανεβάσω ένα post, ιδεολογικοπολιτικού περιεχομένου.

Κάποιος φίλος μου έστειλε αυτό το Video.

Είναι συγκλονιστικό,δείτε το.

Είναι εγκληματίες, αδίσταχτοι φονιάδες.

Τα δακρυγόνα και τα χημικά τους είχαν αρχίσει να πέφτουν και τα παιδιά χόρευαν στην πλατεία για να κρατήσουν την ψυχραιμία και το κουράγιο τους για να μην κυριαρχήσει ο φόβος.

Χόρευαν και τραγουδούσαν για μια νέα ζωή έτσι που την ονειρεύονται.

Ποιος διεστραμμένος εγκέφαλος έδωσε εντολή;

Ποιος θα χρεωθεί την ευθύνη;

Δεν είναι ένας είναι το δολοφονικό εφιαλτικό και απάνθρωπο σύστημα τους

Μέσα στην πλατεία υπάρχουν γονείς με τα μωρά τους στην αγκαλιά και σας ορκίζομαι δεν είναι φασισταριά, ούτε παίζουν τα παιγνίδια της αντίδρασης ηθελημένα, ακόμα και αν κάνουν λάθος επιλογές,ακόμα και αν παίρνουν λάθος αποφάσεις , πιστεύουν  ότι αντιστέκονται.

Και ναι, πέρα από το άν έχουν ή όχι πρόγραμμα, πέρα από το αν γνωρίζουν από  Μαρξ ή Λένιν,

πέρα από το ότι τους προμοτάρει ο Πρετεντέρης, ο Καψής, η Τρέμη, ή όποιος άλλος,αντιστέκονται.

Και αν η αντίδραση μπόρεσε να παίξει και να εφαρμόσει τα προγράμματα χειραγώγησης των μαζών,

πέρα από το αν επιχειρεί να χρησιμοποιήσει όλον αυτόν το κόσμο για ανάχωμα στις επιδιώξεις της,αυτός ο κόσμος είναι ο κόσμος μας.

Δεν έχουμε άλλον αυτός είναι.

Με αυτόν τον κόσμο και με την δική του απόφαση στα μάτια, μπορούμε να πορευτούμε ή να παραμείνουμε παθητικοί θεατές της ίδιας μας της καταστροφής.

Με αυτά τα παιδιά τα δικά  μας παιδιά θα αγωνιστούμε ενάντια στις επιβουλές τους.

.Εκεί που άνθισε η αντίδραση και ο συντηρητισμός, υπήρξε κενό και απουσία.

 Ας ήμασταν άξιοι της ιστορικής μας αποστολής να είχαμε αναπτύξει δεσμούς μαζί τους

Δύσκολο πράγμα, δεν τα καταφέραμε, είναι ποιο δυνατοί οι δυνάστες μας.

Τώρα όμως δεν έχουμε δικαιολογίες, καθήκον μας να πορευτούμε μαζί τους.

Δεν κάνουμε πίσω από τις αρχές μας με το να  είμαστε στο πλευρό τους. 

Για να τους εξηγήσουμε,  να τους εμπνεύσουμε, να τους ακούσουμε, να δούμε και να ομολογήσουμε τα όποια λάθη μας έγκαιρα. 

Να απλώσουμε  χέρι για να  δείξουμε και να ανοίξουμε δρόμους.

Να πάρουμε μέρος στην γέννα, γιατί το καινούργιο γεννιέται. 

Ας φροντίσουμε να μην είναι τερατογέννεση.

Δεν είχα στο πρόγραμμα να πάω σήμερα, αλλά μετά και από αυτό το Video νομίζω ότι η θέση μας είναι...

και εκεί.

Για να βγάλουμε τα συμπεράσματά μας

              Τι είναι αυτό που τους έκανε να επιτεθούν ;

                          Ξυπνούν οι εφιάλτες τους;

 

Bouzianis .........  άσχετο αλλά πολύ μου αρέσει

Αντί σχολίου στους φίλους του προηγούμενου post, προέκυψε ο προβληματισμός αυτός με την δική τους συμβολή.

Τα γεγονότα καλπάζουν και ότι και αν σε απασχολεί, μερικές ώρες αργότερα, μοιάζει ανεπίκαιρο.

Επειδή όμως εμείς δεν νοιαζόμαστε για την δική τους "επικαιρότητα" και τις δικές τους αγωνίες,επειδή εμάς μας απασχολεί το πως θα αντιμετωπίσουμε αυτήν την   "επικαιρότητα" με αποφασιστικά και αποτελεσματικά μέσα θεωρώ  ότι επικαιρότητα για μας είναι αυτό ακριβώς:

Το πως θα  τους αντιμετωπίσουμε.

Αλήθεια, δεν είναι να μας κάνει εντύπωση και να μας προβληματίσει η χθεσινή επίθεση;

Πόσο καιρό έχουν να μας κάνουν τέτοιο χουνέρι.

Πόσες δεκάδες φορές έχει  κατέβει το ΠΑΜΕ αλλά και το ΚΚΕ στην "μεταμνημόνιον" περίοδο και δεν έχει σκάσει μύτη ματατζής, σε απόσταση χιλιομέτρου και πάντα, κρυμμένοι "διακριτικά"

Δεν είναι η πρώτη φορά που το ΠΑΜΕ έχει μεγάλη συμμετοχή.

Τα συνθήματα και τα αιτήματά του  προχθές δεν ήταν διαφορετικά  από τις προηγούμενες φορές της μεταμνημονιακής μας ευδαιμονίας!

Τι είναι αυτό που τους έκανε να επιτεθούν ;

Τι τους τρόμαζει;

Τι το διαφορετικό συνέβη;
Τι επιχειρούν  να αποφύγουν τι επιδιώκουν  να εμποδίσουν;

Ξυπνούν οι εφιάλτες τους;

Γιατί;   

Αν θέλεις να είσαι αποτελεσματικός, οφείλεις να δεις και να ερμηνεύσεις τις κινήσεις και τις αντιδράσεις του εχθρού σου.

Οφείλεις να χαράξεις τέτοια τακτική, παίρνοντας υπ΄όψη σου τις διαθέσεις, τις φοβίες, τις δυνατότητες. Να διερευνήσεις  το Αχίλλειο σύνδρομο του, να δεις από που μπάζει     και πως μπορείς να εισχωρήσεις, να δεις τι τον τρομάζει

Ας μην αφήσουμε την ευκαιρία να  προβληματιστούμε και να βγάλουμε τα ανάλογα, χρήσιμα συμπεράσματα.

Μπορούμε να τους ανατρέψουμε,δεν έχουμε δικαίωμα για τίποτε λιγότερο

Η σημερινή συγκέντρωση του ΠΑΜΕ, από τις ποιο μαζικές, τις ποιο μαχητικές και από τις ποιο "αποτελεσματικές".

 

από το μπλοκ Αριστερά και πολιτική

 Σταμάτησα να περιμένω λίγο πριν από την πλατεία Κλαυθμώνος, κάποιους συναγωνιστές .

Η ουρά της πορείας δεν είχε φτάσει ακόμη εκεί όταν φύγαμε να συναντήσουμε και τους άλλους συναγωνιστές , που ήδη είχαν προχωρήσει μπροστά.

Όταν φτάσαμε στην πλατεία, ήδη  η κεφαλή της πορείας, ένα μέρος της τουλάχιστον, βρισκόταν στην Αμαλίας και ένα μεγάλο κομμάτι 

είχε καταλάβει την Φιλελλήνων.

Τραγούδια και ομιλίες, συνθήματα και αισιοδοξία στα μάτια των συντρόφων.

Και το φορτηγάκι που μας είχε πάρει από πίσω σχεδόν σε όλη την πορεία  και όλο ήθελε να του ανοίξουμε δρόμο να περάσει(!) στημένο εκεί με τα μεγάφωνα να παίζουν και τα τραγούδια να ανεβάζουν το ηθικό.

Μια λάμψη στα μάτια μας, που τον τελευταίο καιρό και κάτω από το βάρος των μέτρων, έμοιαζε να θολώνει να χάνεται.

Λοιπόν όταν είσαι ανάμεσα στους συντρόφους σου αισθάνεσαι σιγουριά, όταν φωνάζεις μαζί με όλους τα συνθήματά μας, αισθάνεσαι μεγαλύτερη αποφασιστικότητα και όταν τραγουδάς τα τραγούδια μας αισθάνεσαι δέσμευση, υπευθυνότητα, γιατί τα τραγούδια έχουν λόγια που πρέπει να τα κάνεις πράξη.

Ετούτη την φορά δεν διαλυθήκαμε, ετούτη την φορά είπαμε ότι θα δώσουμε στους αγανακτησμένους της πλατείας να καταλάβουν, ότι είμαστε εδώ, είμαστε κομμάτι δικό τους και είναι δικό μας κομμάτι.

Να δουν από κοντά ποιοι είμαστε, να μάθουν αυτό που τους κρύβουν τόσα χρόνια, να δουν και να κάνουν την σύγκριση, ποιοι είναι αυτοί που τους προμοτάρουν με στόχο να τους χειραγωγήσουν εξυπηρετώντας τα δικά τους συμφέροντα.

Να καταλάβουν.

Ποιοι και τι είμαστε εμείς, γιατί παλεύουμε, για ποια πανανθρώπινα ιδανικά αγωνιζόμαστε.

Να καταλάβουν ότι χωρίς την οργανωμένη πάλη δεν μπορούν να προχωρήσουν.

Σήμερα σε αντίθεση με άλλες φορές, δεν φύγαμε μείναμε εκεί. Στα δικά μας τα μπλοκ μπήκαν οι αγανακτησμένοι, στα δικά τους τα στέκια της πλατείας, μπήκαμε εμείς.

Μιλήσαμε με αρκετούς, ανταλλάξαμε απόψεις, τους είδα να μας κοιτάζουν απορημένοι ακούγοντας λες, πρωτάκουστα επιχειρήματα.

Και στ΄αλήθεια  πρωτάκουστα, γιατί από ποιους να τα ακούσουν από τους Πρετεντέρηδες και τους Καψήδες;

Και το ΚΚΕ έκανε αυτό που έπρεπε να έχει κάνει καιρό τώρα.

Έμεινε στην πλατεία.

Οι συγκεντρώσεις που ακολουθούσαν από το Μουσείο, μαζικές και επίσης δυναμικές.

Στις πρώτες συγκεντρώσεις που κάναμε, έλεγα στους συντρόφους μου: 

"Ρε, για σκεφτείτε τώρα από την εξέδρα να ακουστεί η φωνή του  συντρόφου να λέει:

"Μαζί μας είναι και οι άλλες συγκεντρώσεις των πρωτοβάθμιων σωματείων.

Σήμερα, είμαστε όλοι μαζί, όσοι παλεύουμε για την  ανατροπή του εκμεταλλευτικού συστήματος και για την λαϊκή κυριαρχία. Είμαστε όλοι μαζί, όσοι αγωνιζόμαστε για την εξουσία της εργατικής τάξης"

Φαντάζεστε τι θα γινόταν;

Και σήμερα  ξαφνικά γέμιζε ο τόπος με τα ίδια συνθήματα, τραγουδούσαν όλοι τα ίδια τραγούδια από τα μεγάφωνα του ΠΑΜΕ.

Δίναμε την ίδια υπόσχεση ότι θα παλέψουμε για τον ίδιο στόχο.

Μια σιωπηρή ανοχή (δεν μου αρέσει η λέξη ανοχή, αλλά η λέξη συμφωνία έστω και σιωπηρή, δεν ξέρω αν θα ανταποκρινόταν)

Και τις διαφορές μας, σιγά μην δεν έχουμε καιρό να τις λύσουμε.

Στο κάτω κάτω, μέχρι το τέρμα μόνον η εργατική τάξη θα πάει και οι άλλοι από κοντά.

Στο κάτω κάτω, έχουμε το δίκιο με το μέρος μας και όταν το υπηρετούμε σωστά, και με συνέπεια,χωρίς αλλάζονείες,χωρίς αποκλεισμούς,με σεμνότητα και πίστη στα οράματά μας και με γνώση της επιστημονικής μας θεωρίας, μπορούμε να πείσουμε και όλους τους άλλους.

(Πολλά έβαλα;)

Δεν μπορούσαμε να μείνουμε σε ένα μέρος, φέραμε γύρα όλη την πλατεία, πάνω κάτω, πέρα δώθε.

Μπήκαμε μέσα, μιλήσαμε μαζί με τον κόσμο που ήταν εκεί.

Σε μια προσπάθεια να τους πω για το κατάπτυστο, το αστείο  ψήφισμα, που έλεγε να '"καταργήσουμε τα κόμματα", δεν καταλάβαιναν τι τους έλεγα, δεν ήξεραν κάποιοι από την γραμματεία(;) τι ακριβώς τους έλεγα, δεν ήξεραν καν αν ψηφίστηκε κάτι τέτοιο και στο τέλος, το επιχείρημά τους ήταν, ότι:

"Μα αν ψηφίστηκε τι μπορούμε να κάνουμε εμείς, αφού ο κόσμος θέλει αυτό";

Όταν όμως τους εξήγησα τι σημαίνει "όχι στα κόμματα", τι πάει να πει ¨"καταργούμε τα κόμματα" και όπως λέει ο φίλος  Art Ekran, σε λίγο θα ζητήσετε την κατάργηση  της πάλης των τάξεων,  όταν λοιπόν έγινε αυτή η κουβέντα τα "παιδιά", έμειναν με μιαν απελπισία στα μάτια και μου είπαν, γιατί δεν έρχεστε το βράδυ να  τα πείτε αυτά ή αν θέλετε μπορείτε και να τα γράψετε.

Αλλά εμένα εκείνη την ώρα ήταν αυτό που λέει "μες την καρδιά μου αρχινάει το πανηγύρι".

Κάποια στιγμή ζήτησαν ενισχύσεις στο Παναθηναϊκό στάδιο για περιφρούρηση, κάτι είχε γίνει εκεί.

Μετά ξεκίνησαν τα επεισόδια στην πλαϊνή πόρτα της Βουλής στην Βασ.Σοφίας.

Κάποιοι "θερμοκέφαλοι" επιδίωξαν να σπάσουν τους φράχτες που ύψωσαν γύρω από την Βουλή  είπαν. 

Ξέρουμε βέβαια πώς και ποιοι ξεκινούν τέτοιας μορφής επεισόδια, ξέρουμε πως εξελίσσονται και τι στόχο έχουν.

Έχουν αναγάγει την προβοκάτσια σε επιστήμη.

Αν δεν είχαν ξεκινήσει αυτά τα επεισόδια, ίσως να παραμέναμε πολύ περισσότερο,αλλά θα έχουμε την ευκαιρία να μπορούμε να είμαστε εκεί, να μπορούμε να συνομιλούμε, να μην απαξιώνουμε τις όποιες προσπάθειες διαμαρτυρίας με τον όποιον ερασιτεχνισμό τις διακρίνει και κυρίως να μην χαρίζουμε κανέναν από τους συμμάχους μας,  στον ταξικό μας εχθρό.

Σήμερα πήρα  την απάντησή μου, ότι δεν λάθευα τόσο καιρό που καυτηρίαζα  την απαξιωτική και καταγγελτική στάση μας και τις τοποθετήσεις μας κάποιες φορές, ενάντια σε όλους, χωρίς εξαιρέσεις, στους συγκεντρωμένους στις πλατείες,σε όσους δεν είναι κάτω από τα δικά μας πανό.

Μακάρι να ήμασταν εμείς που θα οργανώναμε και με τέτοιες μορφές διαμαρτυρίας, σε όλες τις γειτονιές και σε όλες τις πλατείες, τον κόσμο του μόχθου, τον κόσμο που έχει ανάγκη να εκφραστεί, να καταδικάσει την σημερινή πολιτική που τον οδηγεί στην εξαθλίωση.

Σήμερα και τώρα, είμαστε υποχρεωμένοι να συνεχίσουμε τον αγώνα μας ακόμη ποιο δυναμικά ακόμη πιο αποφασιστικά.

Αυτή η κυβέρνηση, ότι ρούχα και να της φορέσουν δεν μπορεί πια να σταθεί, έχει εκπέσει στην συνείδηση του Ελληνικού λαού.

Η κυβέρνηση που θα προκύψει αύριο απ΄την ψήφιση των  συνενόχων  της, αυτά τα ανδρείκελα, δεν μπορούν να σταθούν για πολύ καιρό.

Γνωρίζουν και οι ίδιοι ότι η ημερομηνία λήξης της είναι πολύ κοντά και ο μόνος ρόλος που έχουν να επιτελέσουν, είναι οι δεσμεύσεις τους στο διεθνές κεφάλαιο για την ψήφιση του μεσοπρόθεσμου.

Μην τους αφήσουμε να πάρουν ανάσα, παντού και με όλους τους τρόπους.

Στα τρομοκρατικά τους διλήμματα, απαντάμε αποφασιστικά και οργανωμένα.

Στους εκφοβισμούς τους, απαντάμε συντονισμένα, αντάμα με όλες τις ταξικές δυνάμεις, μαζί με τις αντικαπιταλιστικές αντιμονοπωλιακές δυνάμεις, μαζί με όλους τους εργαζόμενους, σε όλους τους τόπους δουλειάς, εκεί που χτυπάει η καρδιά της εργατικής τάξης και στις γειτονιές και στις πλατείες. 

Μπορούμε να τους ανατρέψουμε τα σχέδια, δεν έχουμε δικαίωμα για τίποτα λιγότερο.

Μα ούτε και περιθώρια για τίποτα λιγότερο.

 

Λέμε: Όχι στην εξαθλίωση και τον εξευτελισμό

 Όλοι στη Γενική Απεργία στις 15/6

15/6

Γενική απεργία!

Να μην μείνει κανείς αμέτοχος.

Όλοι στην μάχη για την επιτυχία της Γενικής Απεργίας στις 15/6 

Σήμερα που οι εργαζόμενοι και οι πλατιές λαϊκές μάζες συνθλίβονται κάτω από τα δολοφονικά μέτρα που επιβάλει αδίστακτα το  κεφάλαιο και οι  πολιτικοί του εκφραστές,να μπούμε όλοι στην μάχη για να δοθεί η αποφασιστική μας απάντηση.

Καμιά ανοχή καμιά υποχώρηση. 

Από στόμα σε στόμα, πόρτα πόρτα, στις γειτονιές και στις πλατείες, στα σωματεία, στους χώρους δουλειάς.

Να μεταφέρουμε το μήνυμα.

Γενική Απεργία!

Η δυσαρέσκεια, η αγανάκτηση να μετουσιωθούν  σε πράξεις αντίστασης, αποφασιστικά και οργανωμένα.

Να μην δουλέψει τίποτα, παντού όπου ζει και ιδρώνει ο  εργαζόμενος, εκεί που τα αφεντικά  μας κλέβουν την ζωή, μας  πίνουν τον ιδρώτα,εκεί που παράγεται ο πλούτος από τον δικό μας  τον κόπο.

Στα εργοστάσια,στα λιμάνια,στα ναυπηγία, στα γιαπιά και τα γραφεία, στις σχολές,παντού, να δώσουμε την μάχη για δυναμική αποφασιστική απάντηση.

Μπορούμε όλοι μαζί να δώσουμε ένα γερό μάθημα, να αποδείξουμε ότι μπορούμε να τους χτυπήσουμε κατευθείαν στο υπογάστριο, να μην μπορούν να πάρουν ανάσα.

Είμαστε υποχρεωμένοι στους ίδιους του εαυτούς μας, στα παιδιά μας, για να μπορούμε να τα κοιτάζουμε στα μάτια. 

Είμαστε υποχρεωμένοι στην ιστορία του μέλλοντός μας.

Όλοι μαζί να κάνουμε πραγματικότητα τους χειρότερους εφιάλτες τους.

Είμαστε ποιο πολλοί,έχουμε το δίκιο με το  μέρος μας,είμαστε εμείς που παράγουμε τον πλούτο.

Είναι καιρός να πάρουμε τις τύχες μας στα δικά μας χέρια 

Στις 15/6 Λέμε Όχι στον εξευτελισμό όχι στην φτώχεια και στην εξαθλίωση ! 

     Διά  χειρός Θ.Σμυρνιού

  
Το τραγούδι της απεργίας

 Βγες έξω,σύντροφε!Ρίσκαρε

Τη δεκάρα,που ούτε δεκάρα πια δεν είναι,

τον τόπο για ύπνο, που πάνω τους πέφτει η βροχή.

Και της δουλειάς την θέση που αύριο θα χάσεις!

Μπρος, στο δρόμο έξω! Αγωνίσου!

Να περιμένεις πια δεν γίνεται,είναι αργά πολύ!

Βοήθα τον εαυτό σου βοηθώντας μας:

Κάνε πράξη την αλληλεγγύη!

Βγες έξω,σύντροφε,αντιμέτωπος με τα όπλα και 

Διεκδίκησε το μεροκάματό σου.

Σαν ξέρεις πως δεν έχεις τίποτα να χάσεις

όπλα αρκετά οι αστυνόμοι τους δεν έχουν!

Μπρος,στο δρόμο έξω!Αγωνίσου!

Να περιμένεις πια δεν γίνεται,είναι αργά πολύ!

Βοήθα τον εαυτό σου βοηθώντας μας:

Κάνε πράξη την Αλληλεγγύη
Bertolt Brecht  "Tο τραγούδι της απεργίας"  (1929-1930)

Ραντεβού με την ιστορία του μέλλοντός μας.

 Θα κάνουμε την έφοδό μας στους ουρανούς; 
 

 Μία είναι η πραγματικότητα που βιώνουμε σήμερα και τίποτε δεν μπορεί να κάνει τον κόσμο που είναι αντιμέτωπος με αυτήν, να την παραβλέψει.

Το λέω αυτό, γιατί από την πλευρά της η εξουσία, οι παρατρεχάμενοι και όσοι αποβλέπουν να γίνουν  Χαλίφηδες στην θέση του Χαλίφη, χρησιμοποιούν όλα τα μέσα για να μπλοκάρουν τις διεργασίες και τις ζυμώσεις που διενεργούνται  στην συνείδηση του λαού.

Κάνουν ότι μπορούν για να κρατήσουν υπό έλεγχο τις διαθέσεις του.

Παλιά τους τέχνη κόσκινο.

Χρόνια ολόκληρα μετέρχονται διάφορων μέσων για να αποπροσανατολίσουν, να εξασφαλίσουν την ανοχή και την συναίνεση και τόσα χρόνια, το πετυχαίνουν.

Σήμερα όμως, δεν έχουν περιθώρια να συνεχίσουν με τους ίδιους ρυθμούς και με τα ίδια μέσα.

Σήμερα πια, τα ίδια τα  αξεπέραστα προβλήματα, δεν αφήνουν το περιθώριο  ούτε της αναμονής, ούτε της ανοχής.

Σήμερα, δεν μπορούν πια να συνεχίσουν τον εμπαιγμό, γιατί την ίδια στιγμή που μιλούν τα ψέματά τους, ο κόσμος είναι αντιμέτωπος με τη βαρβαρότητα που του επιφυλάσσουν, και τα νέα εγκληματικά  μέτρα, προκειμένου να εξασφαλίσουν την μακροημέρευση τους.

Αν είναι κάτι που τους τρομάζει, δεν είναι άλλο από την συσπείρωση των εργαζομένων.

Από την οργανωμένη αντίστασή.

Αυτή είναι και η μόνη δύναμη που μπορεί  να ακυρώσει τις επιδιώξεις και τα προγράμματά τους, αυτή είναι που μπορεί να τους στείλει στο περιθώριο  της ιστορίας.

Έτσι που χρόνια μετά, όταν τα εγγόνια μας κάνουν κλικ στον γκούγκλη αναζητώντας την  πενταετία 2010-2015 και μόνον εκεί, να μπορούν να διαβάσουν για τις τελευταίες μέρες ή αν θέλετε για την αρχή της πτώσης του βάρβαρου εκμεταλλευτικού συστήματος, που κάποτε υπήρξε για πάνω από 200 χρόνια κυρίαρχο, ταλαιπωρώντας και εκμεταλλευόμενο   γενιές ολόκληρες, κρατώντας τους λαούς υποταγμένους.

Ονομαζόταν, "Καπιταλισμός".

Τώρα λοιπόν είναι η ώρα.

Σήμερα γράφουμε ιστορία.

Μια ιστορία που μεταξύ άλλων θα γράφει :

6/6/2011 

Στην πλατεία Συντάγματος ο κόσμος ξεπέρασε κάθε προηγούμενο, διαδηλώνοντας την αντίθεση και την οργή του για τα μέτρα που επιβάλλονταν από μια φούχτα  αδηφάγους υπηρέτες της ολιγαρχίας.

Η συμμετοχή χιλιάδων ανθρώπων, υπήρξε το έναυσμα και αποτέλεσε ένα πρώτο  βήμα για την  ταξική συσπείρωση των εργαζομένων, σε αγωνιστική κατεύθυνση .

Συνέβαλε, ώστε να παραμεριστούν οι όποιες επιφυλάξεις και απροθυμίες για συμπόρευση και σύνδεση των ταξικών δυνάμεων με τους "ανοργάνωτους" και "άπειρους",αλλά αποφασισμένους της πλατείας.

Αποτράπηκε η διείσδυση των αντιδραστικών δυνάμεων που επιχειρούσαν στην καλύτερη περίπτωση, να εκτονώσουν την οργή του λαού και να αποπροσανατολίσουν τις διαθέσεις του.

Οι μέρες που ακολούθησαν ήταν κρίσιμες, τόσο για τους καπιταλιστές όσο και για το εργατικό κίνημα.

Πολλές συγκεντρώσεις και  απεργιακές κινητοποιήσεις, οργανώθηκαν  το προηγούμενο διάστημα.

Καθοριστικό ρόλο έπαιξε πρόσκληση του  ΠΑΜΕ για Γενική Απεργία στις 15/6 ημέρα που θα έμπαινε προς συζήτηση στην Βουλή, το ονομαζόμενο μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα που επέβαλλε  ακόμη πιο καταστροφικά μέτρα και επιχειρούσε  να αφαιρέσει και τα τελευταία δικαιώματα των εργαζομένων,οδηγώντας τους στην απόλυτη ένδεια και εξαθλίωση.

Οι προσπάθειες του συστήματος να χειραγωγήσει τις διαθέσεις των αγανακτισμένων της πλατείας συντάγματος και γενικότερα, δεν μπόρεσε να έχει τα αποτελέσματα που επεδίωκε, χάριν και στις ταξικές δυνάμεις που στήριξαν την προσπάθεια αντίστασης.

Οι αριστερές δυνάμεις κάτω από την πίεση και ταυτόχρονα, με την συμμετοχή του κόσμου  σε αυτές, κατάφεραν να αναπτύξουν τις δυνάμεις τους, προς όλες τις κατευθύνσεις και να συντονιστούν.

Οι συγκεντρωμένοι της πλατείας μπόρεσαν να κατανοήσουν  την ανάγκη, να εκφραστούν πολιτικά και οργανωμένα.

Να απαλλαγούν  από τα ιδεολογήματα της Αστικής  τάξης, που τα ΜΜΕ και κυβερνητικοί κύκλοι είχαν επιβάλλει από την αρχή, για μια  στείρα άρνηση της παρουσίας των κομμάτων και των συνδικαλιστικών φορέων της εργατικής τάξης.

Μπόρεσαν να υιοθετήσουν και να πλουτίσουν την προηγούμενη εμπειρία της εργατικής τάξης και να μπουν  πολιτικοί στόχοι για τους οργανωμένους αγώνες.

Η γενική απεργία της 15/6, είχε σαν αποτέλεσμα την παραπέρα συσπείρωση και οργάνωση  των εργαζομένων  και την ενιαία πάλη τους.

Σωματεία,  Ομοσπονδίες, συνδικάτα,εργατικά κέντρα,  το ένα μετά το άλλο ανταποκρίνονταν και παίρναν αποφάσεις για συμμετοχή στην Πανελλαδική απεργία

Ζωντάνεψαν οι γειτονιές με συνθήματα, με λαϊκές συνελεύσεις, ανέβηκε η αυτοπεποίθηση του κόσμου και η αλληλεγγύη. Ο ενθουσιασμός και η πίστη στις δικές του δυνάμεις έδωσαν την θέση στην απογοήτευση και την αγανάκτησή του. 

Κάθε τόπος δουλειάς,έγινε μετερίζι αγώνα και οχυρό αντίστασης στην βαρβαρότητα.

Αναπτύχθηκαν κοινωνικοί ταξικοί  αγώνες σε καθημερινή βάση, που τροφοδότησαν με ανθρώπους του μόχθου  την  οργανωμένη αντίσταση του λαού.

Δημιουργήθηκαν επιτροπές αγώνα στις γειτονιές,εκλέχθηκαν  απεργιακές επιτροπές στους χώρους δουλειάς, που μέσα από δυναμικές κινητοποιήσεις κατάφεραν να προχωρήσουν σε

Γενική Πολιτική Απεργία Διαρκείας.

Εκείνες  τις μέρες δεν λειτούργησε ούτε μια μηχανή, εκείνες τις μέρες ο λαός της Ελλάδας βρήκε τον βηματισμό του.

Ακολούθησε την ρότα της ιστορίας.

Νέκρωσαν τα πάντα. 

Τα εργοστάσια, τα μηχανουργεία, η ζώνη, το λιμάνι, οι οργανισμοί κοινής ωφέλειας,το Δημόσιο, οι ΟΤΑ,τα γραφεία, τα γιαπιά.

Η οργανωμένη αντίστασή του λαού, χτύπησε κατευθείαν στην καρδιά του συστήματος, ξεσηκώνοντας θύελλα αντιδράσεων ενάντια στο εκμεταλλευτικό σύστημα, από  τους  εργαζομένους όλης της ΕΕ.

Στις απεργιακές κινητοποιήσεις προσχώρησαν όλοι οι κλάδοι των εργαζομένων, των μικρομεσαίων ελεύθερων επαγγελματιών,όλοι οι συνταξιούχοι,  η φοιτητική κοινότητα,  η διανόηση....

 

 Η κυβέρνηση, η εργοδοσία, οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου και των μονοπωλίων, οι μεγαλοδημοσιογράφοι, οι μεγαλοεπιχειρηματίες και όλοι οι εμπλεκόμενοι, βρέθηκαν σε κατάσταση  σύγχυσης, μη μπορώντας να κάνουν χρήση των μηχανισμών τους, που και "αυτοί"  αρνήθηκαν να   υποταχθούν στα κελεύσματα και  στις επιταγές της εξουσίας.

Τα σωματεία πέρασαν στα χέρια των συνεπών ταξικών δυνάμεων.

Εξαφανίστηκαν από προσώπου γης οι συμβιβασμένες ηγεσίες τους.

Πάλεψαν να δικαιώσουν το ρόλο που τόσα χρόνια έπαιζαν σε βάρος της τάξης, που τάχα μου υπηρετούσαν προσφέροντας ουσιαστικά στήριξη στις αντεργατικές πολιτικές της εκάστοτε εξουσίας, είτε είχε την σφραγίδα του ΠΑΣΟΚ είτε της ΝΔ.

Προσπάθησαν να λειτουργήσουν απεργοσπαστικά αλλά πια,οι εργαζόμενοι τους έστειλαν μαζί με τα αφεντικά τους στο περιθώριο της ιστορίας.

Για 38 μέρες δεν κινήθηκε τίποτε άλλο εκτός από τα εκατομμύρια των εργαζομένων, των ανέργων, των νέων, των συνταξιούχων, της σπουδάζουσας νεολαίας,... που γέμιζαν  τους δρόμους, τις γειτονιές που αντιλαλούσαν από τραγούδια και συνθήματα κατά της εξουσίας και της πολιτικής κυριαρχίας των μονοπωλίων .

.

Μέσα από αυτές τις διαδικασίες αναπτύχθηκε το μέτωπο αγώνα με ενιαία δράση των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων.

Με αυτές τις διαδικασίες και το ξεπέρασμα των όποιων αντιθέσεων, μπόρεσαν και ξεσκεπάστηκαν όλοι όσοι με μεσοβέζικες μεθόδους και τρίπλες, επιχείρησαν να στρέψουν προς άλλη κατεύθυνση τους λαϊκούς αγώνες.

Οι εργαζόμενοι απεγκλωβίστηκαν από τις αυταπάτες, ότι μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα θα μπορούσαν να εξασφαλίσουν τα οποιαδήποτε οφέλη για την τάξη τους.

Η αγανάκτηση μετουσιώθηκε μέσα από τους καθημερινούς αγώνες σε ταξική συνείδηση και εκφράστηκε δυναμικά με συμμετοχή, τόσο στην διαμόρφωση των προτάσεων, όσο και  στις αποφάσεις. 

Οι ανάγκες της καθημερινότητας και οι  αγώνες, άνοιξαν  δρόμους και ανέδειξαν πρωτοπόρους συνεπείς αγωνιστές,που με την συνεργασία και των παλαιότερων έμπειρων αγωνιστών, κατάφεραν να αποκρούσουν τις επιθέσεις του κεφαλαίου, μπόρεσαν να ανατρέψουν την αντιλαϊκή λαίλαπα κατάφεραν να απεγκλωβιστούν από την  λυκοσυμμαχία της ΕΕ, να συνεχίσουν τον αγώνα για  την ριζική ανατροπή της πολιτικής της ολιγαρχίας και να βάλουν στόχο τους την λαϊκή κυριαρχία.

 Έτσι η Αθηναϊκή Κομμούνα ήταν γεγονός

και το Ελληνικό προλεταριάτο έκανε την έφοδό του  στους ουρανούς 

ΥΓ:  Όλοι στον αγώνα για να δικαιώσουμε  την ιστορία του μέλλοντός μας

Αυτός είναι ο λόγος που θα μας βρίσκουν και στις πλατείες.Θα βρισκόμαστε όπου χτυπά η καρδιά της εργατικής τάξης, για να πάρουν τα όνειρα εκδίκηση

Ίσως σε εκείνες τις συγκεντρώσεις του Αντρέα με το ζιβάγκο, να είχε μαζευτεί τόσος κόσμος.

Ασφυκτικά κλεισμένοι όλοι οι δρόμοι με διαρκή προσέλευση.

Ένιωσα δέος μπρος σε τόσον κόσμο.

Φτάνοντας στο μετρό είπα, δεν μπορεί, άραγε οι κατασκευαστές είχαν υπολογίσει τέτοιο πλήθος;

Ή μήπως τώρα δα θα μας πέσει το ταβάνι στο κεφάλι ή θα ανοίξει το πάτωμα και θα βρεθούμε όλοι μαζί στην κόλαση.

 

Χιλιάδες κόσμου στους δρόμους.

Τι ζητούν, ποιες λύσεις  προτείνουν και ποιες διεξόδους αποδέχονται και υιοθετούν;

Δεν μπορέσαμε το προηγούμενο διάστημα να τους πείσουμε για το επερχόμενο, το αναπόφευκτο.

Και σήμερα κάτω από την πίεση την μεγάλη συνθλίβονται, νιώθουν πια ότι τους παίρνουν την ζωή από τα χέρια, αισθάνονται ότι δεν μπορούν να συνεχίσουν να υπάρχουν και διαμαρτύρονται απαιτούν διεκδικούν.

 Τι είναι αυτό που διεκδικούμε ποιες είναι οι απαιτήσεις μας;

Έχουν   δοθεί απαντήσεις για το τι είναι εκείνο που οδήγησε τα πράγματα εδώ;

 Υποψιάζομαι ότι όχι, αλλιώς δεν θα γινόταν  σύνθημα το: "να φύγουν οι κλέφτες".

Γιατί  είναι το οικονομικό σύστημα αυτό που γεννά τους κλέφτες, τους εκμεταλλευτές. 

Γιατί το οικονομικό σύστημα είναι τέτοιο από την ίδια του την φύση, που δίχως την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, δεν μπορεί να συνεχίζει να υπάρχει, γιατί σε αυτήν βασίζεται.

Να φύγουν  από την εξουσία αυτοί που μας οδήγησαν εδώ. 

Ποιοι και τι είναι αυτό που  μας οδήγησε εδώ;

Έχει όνομα;

Ποιοι είναι ο Γιώργος η Μαριλίζα,η Βάσω ο Κώστας...........

Όμως δεν είναι τα πρόσωπα αλλά οι πολιτικές που ακολουθούν και που υπηρετούν.

Αυτοί με το όνομα και το επώνυμο, προσφέρουν τις υπηρεσίες τους με την πολιτική που ασκούν στην πλουτοκρατία, στο ίδιο το κεφάλαιο που δεν έχει όνομα ούτε επώνυμο.

Αν είχε γίνει συνείδηση αυτό,η απαίτηση δεν θα ήταν  να φύγουν αυτοί που κυβερνούν, αλλά θα αναπτύσσονταν αγώνες  για την ανατροπή του ίδιου του συστήματος.

Κάποιοι γοητεύονται από την  ιδέα και το σύνθημα "έξω τα κόμματα".

Γνωρίζουν άραγε τι συνεπάγεται αυτό και τι σημαίνει;

Υποψιάζομαι πως όχι.

Αν ναι, θα  γνώριζαν ότι η πολιτική εκφράζεται μέσα από τα πολιτικά  κόμματα. Τα κόμματα έχουν συγκεκριμένη ιδεολογία και με αυτήν στηρίζουν το καθένα για τον εαυτό του, τα συμφέροντα στα οποία είναι ταγμένα να  υπηρετήσουν.

Σε μια ταξική κοινωνία σαν αυτή που ζούμε, τα κόμματα υπερασπίζονται στην βάση της ιδεολογίας τους τις τάξεις.

Μπορεί κανείς να αποδώσει ευθύνες στα πολιτικά κόμματα για αναποτελεσματικότητα, μπορεί να αποδώσει λάθη στην άσκηση του ρόλου και των ευθυνών τους, μπορεί να αποδώσει ελλείψεις, παραλήψεις, ακόμη και ανακολουθία λόγων και πράξεων μπορεί ότι θέλει, αλλά είναι ο καθένας υποχρεωμένος να αποφασίσει  με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει.

Είναι υποχρεωμένος να συνυπάρξει με την τάξη του, να συμπορευτεί με το κόμμα που πιστεύει ότι εκφράζει τα συμφέροντα  της τάξης του  και παλεύει ανειρήνευτα με τον ταξικό του εχθρό έστω με λάθη και με παραλήψεις .

Να φύγει αυτή η κυβέρνηση!

Να φύγει χίλιες φορές!

Με ποιο τρόπο, με ποιες μορφές αγώνα, στην βάση ποιου προγράμματος ,με τι πρόταγμα, με ποιους στόχους, στη βάση ποιας πολιτικής;

Ο κόσμος που συμμετέχει στην πλατεία,  γνωρίζει τις εφεδρείες του συστήματος, γνωρίζει τους μηχανισμούς και τα μέσα που μπορεί να χρησιμοποιήσει για να αποπροσανατολίσει να ποδηγετήσει το όποιο κίνημα αναπτυχθεί, για  να το  οδηγήσει σε κατεύθυνση όσο γίνεται ποιο ακίνδυνη για τα δικά του συμφέροντα;

222 συναπτά έτη εμπειρίας διαθέτει η "αστική δημοκρατία"

Όλος αυτός ο κόσμος που προσήλθε στο Σύνταγμα έχει ταξικό προσανατολισμό;

Εκφράζει απλά την αγανάκτησή του!

Είναι αρκετό αυτό για να ανατρέψει προς όφελός μας τα πράγματα;

Μέσα  στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος δεν υπάρχει περίπτωση να οδηγηθούν οι εξελίξεις προς όφελος της δικής μας τάξης. 

Το καπιταλιστικό σύστημα δεν βελτιώνεται παρά  μονάχα ανατρέπεται.

Όλα αυτά τα χρόνια  το σύστημα έκανε καλή δουλειά, πέτυχε τους στόχους του, κράτησε μακρυά από την πολιτική, ουσιαστικά τον κόσμο.

Και αυτός ο κόσμος σήμερα βρέθηκε στους δρόμους για να διαμαρτυρηθεί και να απαιτήσει τα δικαιώματά του .

Αυτός ο κόσμος που ίσως ποτέ δεν έχει ξανακατέβει να διαμαρτυρηθεί σήμερα ήταν εκεί.

Αυτό που δεν πέτυχαν οι αριστερές, οι ταξικές δυνάμεις, το πέτυχε ο ίδιος ο καπιταλισμός.

Αυτός είναι ο λόγος που είναι σαφής η άρνηση ( να φύγουν) αλλά ασαφής η πρόταση.

Αυτός είναι και ό λόγος που αυτό το υπέροχο που συμβαίνει στην πλατεία είναι μόνον ένα πρώτο βήμα.

Είναι θετικό γιατί αφυπνίζεται ο κόσμος ,γιατί ξεκινά μια διαδικασία συνειδητοποίησης, γιατί η Αστική τάξη εισπράττει ένα ηχηρό χαστούκι.

Ξεπεράστηκαν οι όποιες αναστολές και ο κόσμος είναι στους δρόμους όχι για να υποδεχθεί το καινούργιο αλλά για να διώξει το παλιό.

Το ζητούμενο όμως είναι ποιο θα είναι το καινούργιο.

Δεν έχει κανείς το δικαίωμα να κλείσει τα μάτια μπρος σ΄αυτήν την πραγματικότητα.

Η μόνη συνεπής στάση είναι να βρίσκεσαι εκεί που χτυπά η καρδιά της εργατικής τάξης,στα σωματεία στους χώρους δουλειάς αλλά και στις γειτονιές και στις πλατείες.

Να προχωρήσει ένα βήμα ακόμη, να μην ζήσουμε ξανά μια αυταπάτη, να μην ρίξουμε νερό στο μήλο τους,να μετατραπεί η οργή και η αγανάκτηση σε αγώνες αποφασιστικούς που θα κτυπούν ντιρέκτ στην καρδιά του  αντιπάλου

Δεν υπάρχουν περιθώρια,έστω την ύστατη στιγμή.

Δεν έχει κανείς το δικαίωμα να επιτρέπει,με διαρκείς σκεπτικισμούς και αμφισβητήσεις, σε όσους επιβουλεύονται τους αγώνες και τις ανάγκες των καιρών, να τις διαχειριστούν  και να τις εκμεταλλευτούν και   για άλλη μια φορά να τις αξιοποιήσουν προς όφελός τους και για την συνέχιση της κυριαρχίας των δυνάμεων της καπιταλιστικής  βαρβαρότητας

Αυτός είναι ο λόγος που θα μας βρίσκουν στους χώρους δουλειάς.

Αυτός είναι ο λόγος που θα μας βρίσκουν στις γειτονιές.

Αυτός είναι ο λόγος που θα μας βρίσκουν στις πλατείες

Θα είμαστε όπου χτυπά η καρδιά της εργατικής τάξης .

Για να πάρουν τα όνειρα εκδίκηση.