στοχεύουν την καρδιά του συστήματός σας !
863 περιστατικά τον χρόνο !
Και είναι χαρακτηριστικό ότι τα χρόνια από 2000-2009 τα περιστατικά παρέμεναν σταθερά στα 350 με 400 ανά έτος.
Άλλωστε είναι ο ίδιος ο Λοβέρδος που είχε δηλώσει ότι οι αυτοκτονίες στην Ελλάδα παρουσίασαν αύξηση της τάξης του 40% τους πρώτους μήνες του 2011
Ποια είναι τα αίτια της αυτοκτονίας;
Οι λόγοι αποδίδονται σε διάφορες ψυχικές διαταραχές.
Χρόνιοι εθισμοί σε ναρκωτικές ουσίες και στο αλκοόλ, αλλά και τα οικονομικά κοινωνικά προβλήματα είναι βασικά ζητήματα και παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο.
Υπάρχουν και άλλοι λόγοι που οδηγούν στην αυτοκτονία βέβαια, αλλά όπως και να έχει η αυτοκτονία είναι ένα κοινωνικό κατ΄ουσία φαινόμενο.
Είναι αποτέλεσμα της εξέλιξης της εκάστοτε κοινωνίας. Των κοινωνικών σχέσεων που αναπτύσσονται και που είναι συνάρτηση των σχέσεων παραγωγής.
Χθες λοιπόν είχαμε την αυτοκτονία ενός συμπολίτη μας.
Γιατί τόσος πολύς λόγος;
Έχουν προηγηθεί πολλές αυτοκτονίες στις μέρες μας για τους ίδιους λόγους που οδήγησαν τον Αυτόχειρα του Συντάγματος στην αυτοκτονία.
Είναι που ο ίδιος επέλεξε τον τρόπο και ήταν ένας τρόπος καταγγελία, ήταν μια κραυγή που ξέσκισε τον ουρανό της Αθήνας, είναι που με τον τρόπο που επέλεξε μπήκε στα σπίτια όλων, το έκανε υπόθεση όλων, έδειξε τους φονιάδες του, τους φονιάδες μας.
Αναρωτιέμαι πόσοι από εκείνους που αποφασίζουν να δώσουν τέλος στην ζωή τους, στο "πολυτιμότερο αγαθό", θα ήταν διατεθειμένοι να αγωνιστούν υπερασπιζόμενοι αυτήν την ζωή που σήμερα μας παίρνουν;
Ξέρουν τους τρόπους, τους δρόμους του αγώνα;
Ο χθεσινός αυτόχειρας, είναι προφανές και αξιοπρέπεια διέθετε και φιλότιμο είχε και συναίσθηση της κατάστασης που βιώνουμε και, απ΄ότι φαίνεται γνώριζε και προς τα που οδηγούμαστε.
Έβλεπε το αδιέξοδο.(;)
Ίσως μάλιστα να είχε περισσότερο αναπτυγμένο το αίσθημα της αξιοπρέπειας από πολλούς άλλους που παραμένουν ασυγκίνητοι και αμέτοχοι θεατές, ακόμη και της ίδιας τους της εξόντωσης,στρουθοκαμηλίζοντας.
Στις σημερινές συνθήκες και μέσα σε αυτόν τον ζόφο, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε όλοι μας ότι το όπλο στον κρόταφο του Δημήτρη, το κρατούσαν οι πολιτικοί εκφραστές της πλουτοκρατίας.
Δεν ήταν αυτό που έγινε εχθές αυτοκτονία, ήταν δολοφονία.
Όπως έγκλημα είναι τα χιλιάδες παιδιά που λιποθυμούν από την ασιτία, έγκλημα είναι να βγάζεις στην ανεργία και να οδηγείς στην απόγνωση εκατομμύρια ανθρώπους, έγκλημα είναι να μην έχουν πρόσβαση εκατομμύρια συνάνθρωποι μας στην υγεία και την περίθαλψη,έγκλημα είναι οι χιλιάδες άστεγοι,έγκλημα είναι οι ουρές για τα συσσίτια των φιλάνθρωπων κυριών και κυρίων......
Έγκλημα κατά συρροή είναι τα μέτρα που παίρνονται σε βάρος του λαού μας.
Και αυτοί, οι εγκληματίες, έχουν το θράσος και χωρίς ντροπή βγαίνουν και κάνουν προκλητικά δηλώσεις συμπαράστασης, θλίψης,πόνου και συντριβής και δίνουν και οδηγίες για την αντιμετώπιση της κατάστασης που οι ίδιοι δημιούργησαν, οι άθλιοι, οι δολοφόνοι.
Έχουν το θράσος να προκαλούν ακόμη και πάνω από τα πτώματα,και τις σωρούς των θυμάτων τους.
Στα πλαίσια της "συντριβής" τους η πολιτική ηγεσία,"συντετριμμένη" εξαναγκάστηκε να τοποθετηθεί στο γεγονός.
Έτσι ο Πρωθυπουργεύον κ. Παπαδήμος είπε:
“Είναι τραγικό ένας συνάνθρωπός μας να δίνει τέλος στη ζωή του. Σε αυτές τις δύσκολες ώρες για την κοινωνία μας πρέπει όλοι -πολιτεία και πολίτες- να στηρίξουμε τους ανθρώπους δίπλα μας που βρίσκονται σε απόγνωση”!!!
Ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Β. Βενιζέλος σε συγκέντρωση με τους ανθρώπους της "επιστήμης" της "τέχνης" και του "πολιτισμού" (;) Πήρε θέση ενάντια στην πολιτική "εκμετάλλευση" της αυτοκτονίας του 77χρόνου συνταξιούχου δηλώνοντας :
«Η αυτοκτονία του συνταξιούχου στο Σύνταγμα προκάλεσε παράταιρα και φθηνά σχόλια γιατί κάποιοι δεν αντιλαμβάνονται ότι όλα τα πράγματα δεν είναι ίδια και γιατί κάποιοι δεν διακατέχονται από τον ίδιο βαθμό ευαισθησίας»,
Ο κ. Σαμαράς,ένας εκ των βασικών πρωταγωνιστών που συνέβαλαν στην διαχείριση της κρίσης του κεφαλαίου οδηγώντας σε τραγωδία τους πολίτες αυτής της χώρας, δήλωσε:
«θάνατος δεν είναι μόνο η πτώχευση, αλλά και το να ζει κανείς χωρίς ελπίδα» και τόνισε πως «αυτό κάνει το χρέος μας πιο επείγον να βγάλουμε τους Έλληνες από το τέλμα και την απελπισία».(!)
Αυτοί που και με τις δικές τους υπογραφές υποθήκευσαν το μέλλον μας, σκότωσαν τις ελπίδες του λαού και κυρίως των νέων παιδιών.
Αυτοί που με δουλοπρέπεια υπηρετούν τους εντολοδόχους τους, τολμάνε με θράσος να κάνουν λόγο για εκμετάλλευση, για συμπαράσταση για αλληλεγγύη.
Μιλούν για ελπίδες,παρακολουθώντας την εξοντωση των εργαζομένων της χώρας, με το ψυχρό μάτι του σαδιστή που ικανοποιείται από την αποτρόπαια πράξη του.
Και το άκρον άωτον της προκλητικότητας ο Μπεγλίτης του ΠΑΣΟΚ ,που μεταξύ άλλων δήλωσε
«Το αν είχε χρέη, αν δεν είχε χρέη το αν τα 'φαγαν τα παιδιά του ή αν τα 'φαγε ο ίδιος. Σεβασμό σε αυτές τις περιπτώσεις».
Αυτά τα θρασίμια, αυτοί οι δολοφόνοι, τολμούν και μιλούν.
Αυτοκτονία!
Αποτέλεσμα;
Ακούστηκε ένας πυροβολισμός και τα πουλιά πέταξαν από τα δέντρα στο αέρα, τρομαγμένα.
Τι κρίμα, θα ξεχαστεί ακόμη και το όνομά του, τι κρίμα οι δολοφόνοι του, (μας) θα συνεχίσουν να κυκλοφορούν ελεύθεροι και να επιλέγουν τα θύματά τους, τον λαό.
Τι κρίμα, οι δολοφόνοι θα συνεχίσουν να βγαίνουν ξεδιάντροπα στο γυαλί και να φτύνουν την ζωή μας,συνεχίζοντας το αποτρόπαιο έργο τους.
Εμείς δεν τους χαρίζουμε λεπτό από την ζωή μας ,εμείς θα συνεχίσουμε με τον αγώνα μας να μετατρέψουμε σε εφιάλτη τις μέρες και τα βράδια τους.
Γιατί τα μέτρα που παίρνονται σε βάρος μας, έτσι και τους επιτρέψουμε να συνεχίσουν τα άνομα αντιλαϊκά τους σχεδιά, θα οδηγήσουν στην φυσική μας εξόντωση.
Δεν τους χαρίζουμε τίποτα,δεν θα τους επιτρέψουμε να υποθηκέψουν την ζωή μας.
Με όλα τα μέσα, με όλους τους τρόπους,με ανυποχώρητους αγώνες ,πρέπει να υπερασπιστούμε τις κατακτήσεις και τα δικαιώματά μας.
Εμείς με αγώνες υπερασπιζόμαστε το μέλλον την ζωή.
Ξέρουμε ότι έχουμε την δύναμη και θα την βρούμε στους δρόμους του αγώνα.
Έτσι κ. Παπαδήμα δείχνουμε την αλληλεγγύη και την αξιοπρέπεια μας.
Έτσι κ. Βενιζέλο αντιστεκόμαστε και δείχνουμε την ευαισθησία μας.
Και κ. Σαμαρά, εσείς και οι όμοιοί σας μην επικαλείσθε τις ελπίδες μας, δεν σας το συνιστούμε.
Αναρτήσεις
4 σχόλια:
"Αναρωτιέμαι πόσοι από εκείνους που αποφασίζουν να δώσουν τέλος στην ζωή τους, στο "πολυτιμότερο αγαθό", θα ήταν διατεθειμένοι να αγωνιστούν υπερασπιζόμενοι αυτήν την ζωή που σήμερα μας παίρνουν;
Ξέρουν τους τρόπους, τους δρόμους του αγώνα;"
Καλησπέρα καπετάνισσα.
Ναι, έγινε πολύς λόγος, για την "αυτοκτονία" του ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟΥ μας, τις τελευταίες ώρες. Δεν θα μιλήσω για τα καθάρματα και την προκλητική συμπεριφορά τους. Υπάρχουν τομείς και ζητήματα στα οποία είναι απείρως προκλητικότεροι, εδώ, στην ζωή ενός γέροντα, θα κόλωναν; Τι είμαστε άλλωστε γι' αυτούς; ΑΝΑΛΩΣΙΜΗ ύλη στις κρεατομηχανές τους.
Θέλω όμως να σταθώ σε κάτι που μου προκάλεσε άσχημη εντύπωση. Από κάποιους, ο γέροντας δεν είχε την αντιμετώπιση που του έπρεπε. Επωνύμως και εντύπως (Ριζοσπάστης), λοιδορήθηκε ο παππούς. Έσπευσαν κιόλας (στο ίδιο άρθρο) να του αντιπαραβάλλουν έναν άλλον, «καλό» παππού, έναν παππού που δεν κουράστηκε από τον αγώνα και παίρνει «μπράβο» από το εγγονάκι του. Αναρωτιέμαι μερικές φορές γιατί χάνεται έτσι εύκολα η ανθρωπιά των «δικών» μας ανθρώπων σε επίπεδο κορυφής και αυτό εκφράζεται τόσο έντονα και «αποστειρωμένα» που εμένα τουλάχιστον, με πονάει. Στο όνομα ποιας «καθαρότητας»; Για να μην μας χρεώσουν πως… συμφωνούμε με την πράξη; Είναι δυνατόν; Το εγγονάκι του μπαρμπα Μήτσου, σύμφωνα με το σκεπτικό του άρθρου… πρέπει να ντρέπεται για τον παππού του;
Η παράγραφος που ξεκινάω το σχόλιό μου, είναι η δική σου οπτική σ’ αυτό, που μένει στο στάδιο του «αναρωτιέμαι». Κάτι είναι κι αυτό.
Για να μην παρεξηγηθώ από κάποιους που, ενδεχομένως, θα σπεύσουν, δεν θεωρώ την αυτοκτονία, γενικά, σαν «λύση» στα δεινά μας. Αντιθέτως, την βλέπω σαν μια μορφή παραίτησης. Και διαφορετικά θα «κρίνω» ένα νέο άνθρωπο που θα παραιτηθεί, από έναν άντρα 77 χρόνων. Αυτά, γενικά.
Η πράξη του γέροντα όμως δεν ήταν μια απλή αυτοκτονία σε στιγμή απόγνωσης. Ούτε μια απλή καταγγελία. Όποιος την βλέπει σαν τέτοια, μένει στην επιφάνεια. Πρόκειται για μια ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΡΑΞΗ, προσχεδιασμένη, μελετημένη, με αιτία και προσδοκώμενο (από τον νεκρό) αποτέλεσμα. Ποιος είμαι εγώ που θα κρίνω τις «αντοχές» αυτού του παππού; Ποιος είμαι εγώ που θα τον «νουθετήσω» και μάλιστα μετά θάνατον; Δηλαδή τι νομίζουμε, πως, έτσι απλά, δεν άντεξε και έβαλε τέλος στη ζωή του; Αν αυτό ίσχυε, δεν θα διάλεγε το συγκεκριμένο μέρος για να το κάνει και δεν θα έγραφε αυτά που διαβάσαμε στο σημείωμα, που δεν δείχνουν καθόλου έναν άνθρωπο παραιτημένο.
Μια κραυγή ήταν η πράξη του ββ, μια πέτρα που χτύπησε με δύναμη στα στάσιμα νερά της «απραξίας» μας. Όσοι βιάζονται να τον «ξεχάσουν» και μιλάω για πολλούς και από διάφορους χώρους, αναρωτιούνται τι θα γινόταν, αν την πράξη του γέροντα ακολουθούσαν τις επόμενες μέρες κι άλλοι; Δεν υιοθετώ την πράξη, να το ξαναπώ, ούτε εύχομαι κάτι τέτοιο, αλλά αυτές τις σκέψεις είμαι σίγουρος πως δεν τις κάνω μόνο εγώ.
Η πράξη του μου θύμησε τον φοιτητή Γεωργάκη στην Ιταλία (;) που άναψε φωτιά στο κορμί του και κάηκε καταγγέλοντας την χούντα. Τι ήταν εκείνο το παλληκάρι λοιπόν… απογοητευμένος, αδύναμος, παραιτημένος; Ρητορικό το ερώτημα…
Δεν θα τους κάνουμε τη χάρη ββ. Θα τους παλέψουμε όσο μπορούμε, με τα όπλα που διαθέτουμε και με όση δύναμη μας απομένει. Θα βρούμε κι άλλη, είμαι σίγουρος, στους δρόμους του αγώνα, χωρίς ν’ αφήσουμε την ανθρωπιά και την αλληλεγγύη μας να χαθούν. Δεν μας περισσεύουν…
Καλή δύναμη!
Είναι δύσκολες οι ισορροπίες ανάμεσα στο ανθρωπιστικό ζήτημα και το αμιγώς πολιτικό... Και η αλήθεια είναι ότι σε ορισμένες φάσεις η πολιτική προσέγγιση μοιάζει σκληρή και απογυμνωμένη απο συναισθήματα... Όμως... τα συναισθήματα θα καταλαγιάσουν, η θλίψη θα ξεθυμάνει ενώ η πολιτική της πάλης θα εξακολουθησει να στοχεύει στους ηθικούς αυτουργούς, όχι μόνο της αυτοκτονίας του ηλικιωμένου, αλλά και της εξαθλίωσης του κάθε λαϊκού νοικοκυριού... Αυτή είναι η θέση μου, όσο και αν δεν είναι ευχάριστη...
Οικοδόμε σύντροφε μου.
Πρέπει να σου πω ότι πριν διαβάσω το σχόλιό σου είχα διαβάσει το άρθρο του "Ριζου" και πάνω που έπαιρνα να φουντώνω, μπήκε μέσα ο σύντροφός μου να με ρωτήσει εξ ίσου φουντωμένος και εκείνος.
Διάβασες στον "Ρ" το άρθρο για την χθεσινή "δολοφονία"; Ρώτησε.
Τι να πω λοιπόν πάνω σε αυτό; Τι να πω.......Τα είπες όλα.
Μπορώ όμως να μιλήσω για την δική μου οπτική του γεγονότος.
Το πρώτο που επισημαίνω είναι ότι η αυτοκτονία είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο.
Ο τρόπος με τον οποίο αναπτύσσεται η καπιταλιστική κοινωνία είναι αυτή που οδηγεί τους ανθρώπους της μέσα από την παιδεία τους και μέσα από τα αδιέξοδα που δημιουργεί, σε τέτοιου είδους διαβήματα που τα ονομάζουμε "απονενοημένα" διαβήματα και αυτός ο χαρακτηρισμός δεν είναι τυχαίος.
Το πως εκτιμώ και πως ερμηνεύω την χθεσινή τελευταία πράξη του Δημήτρη Χριστούλα;
"Είναι που ο ίδιος επέλεξε τον τρόπο και ήταν ένας τρόπος καταγγελία, ήταν μια κραυγή που ξέσκισε τον ουρανό της Αθήνας, είναι που με τον τρόπο που επέλεξε μπήκε στα σπίτια όλων, το έκανε υπόθεση όλων, έδειξε τους φονιάδες του, τους φονιάδες μας".
Και σε κάποιο σημείο γράφω επίσης:Δεν ήταν αυτό που έγινε εχθές αυτοκτονία, ήταν δολοφονία.
Όταν όμως διαπράττεται ένα έγκλημα και σαν ηθικοί και φυσικοί αυτουργοί είναι το πολιτικό σύστημα και οι εκφραστές του,αυτό έτσι και αλλιώς είναι ένα πολιτικό γεγονός.
Ποια είναι η άποψή μου για τον άνθρωπο κρίνοντας από την επιστολή του και μόνον και όσο μου επιτρέπεται ;
"Ο χθεσινός αυτόχειρας, είναι προφανές και αξιοπρέπεια διέθετε και φιλότιμο είχε και συναίσθηση της κατάστασης που βιώνουμε και, απ΄ότι φαίνεται γνώριζε και προς τα που οδηγούμαστε.
Έβλεπε το αδιέξοδο".(;)
Ίσως μάλιστα να είχε περισσότερο αναπτυγμένο το αίσθημα της αξιοπρέπειας από πολλούς άλλους που παραμένουν ασυγκίνητοι και αμέτοχοι θεατές, ακόμη και της ίδιας τους της εξόντωσης,στρουθοκαμηλίζοντας".
Το ερωτηματικό σηματοδοτεί την πράξη και όχι τον άνθρωπο που δεν μπορεί κανείς από όλους εμάς που δεν γνωρίζουμε τις λεπτομέρειες και κρίνουμε μόνον από το χειρόγραφο σημείωμα του και αυτήν καθ΄εαυτήν την πράξη με την οποία έτσι και αλλιώς δεν μπορεί κανείς να συμφωνήσει.
Το ερωτηματικό έχει την έννοια ότι δεν υπάρχουν κοινωνικά αδιέξοδα,διαφορετικά να πιαστουμε από το χέρι και να χορέψουμε το χορό του Ζαλόγγου.
Όσο για την φράση: "Ξέρουν τους τρόπους, τους δρόμους του αγώνα;"
Είναι αναφορά για την ανάγκη να επικοινωνήσουμε με τον κόσμο που βρίσκεται μεν σε απόγνωση, ξέρει τι δεν θέλει, αλλά δεν "γνωρίζει" πως να το παλέψει και προς τα που.
Αν τώρα αναρωτιέσαι γιατί αυτός ο απολογητικός τόνος, είναι απάντηση στο δικό σου:
"Η παράγραφος που ξεκινάω το σχόλιό μου, είναι η δική σου οπτική σ’ αυτό, που μένει στο στάδιο του «αναρωτιέμαι». Κάτι είναι κι αυτό".
Προσπάθησα να ερμηνεύσω αυτό το "κάτι είναι και αυτό"
Σαν από μόνη της η λέξη "αναρωτιέμαι" που έχω γράψει να "αθωώνει" όλο το υπόλοιπο κείμενο, που δεν ξέρω πως το ερμήνευσες.
Προφανώς κάτι δεν έχω γράψει με σαφήνεια και ευκαιρία ήταν, όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά και για όποιον θα τύχαινε να το διαβάσει, καλό είναι να αποσαφηνίζονται οι όποιες ασάφειες.
Και να καθώς έγραφα το σχόλιο και ταυτόχρονα πάω και έρχομαι, έπεσε το μάτι μου στην επιστολή της θυγατέρας του αυτόχειρα, και θεώρησα σκόπιμο να την δημοσιεύσω.
Κωνσταντίνε καλησπέρα σου.
Πολιτική είναι όλοι οι όροι και οι κανόνες,οι θεσμοί και οι νόμοι μέσα στους οποίους ζει και κινείται η κοινωνία και ανάλογα αναπτύσσει και τις κοινωνικές της σχέσεις.
Οι όροι όμως και οι κανόνες οι θεσμοί και οι νόμοι, είναι ανάλογοι και ταγμένοι στην υπηρεσία του οικονομικού συστήματος που επικρατεί, μιας και η κυρίαρχη τάξη είναι εκείνη που επιβάλλει τους κανόνες.
Φυσικά η εργατική τάξη έχει μια άλλη πολιτική θεώρηση.
Η πράξη αυτή καθ΄εαυτή είναι μη αποδεκτή από την δική μας κοινωνία.
Ωστόσο η συγκεκριμένη πράξη καθώς από την επιστολή του Δημήτρη Χριστούλα προκύπτει ή τουλάχιστον αυτό επικαλείται,υπαγορεύεται από την συγκεκριμένη πολιτική που σήμερα ασκείται, δεν μπορεί παρά να χαρακτηριστεί σαν πολιτική πράξη.
Είναι άλλο το αν συμφωνούμε που σαφώς δεν συμφωνούμε με τον τρόπο και την επιλογή έκφρασης καταγγελίας και καταδίκης της πολιτικής που εφαρμόζεται.
Είναι άλλο αν σε μας είναι καθαρό ότι τέτοιου είδους επιλογές δεν οδηγούν και δεν εξυπηρετούν τον στόχο που θα έπρεπε σήμερα να προτάξει κανείς.
Τα ζητήματα και τα προβλήματα που θα εμφανίζονται από εδώ και πέρα στην κοινωνία μας θα είναι εφιαλτικά.Ο τρόπος που θα εκφράζεται η αγανάκτηση και η απόγνωση,ο τρόπος με τον οποίο θα αντιδράσει η κοινωνία θα είναι ανεξέλεγκτος φοβάμαι.
Και είναι αυτό που πρέπει να προλάβουμε.
Αυτός ο "έλεγχος" του ανεξέλεγκτου, μόνον με την οργανωμένη πάλη θα μπορούσε να προληφθεί, αλλά αυτό δεν γίνεται την στιγμή που επικρατεί "επαναστατική κατάσταση".
Και σήμερα ζούμε σε επαναστατική κατάσταση.
Αλλά κατά πως λένε και τα κιτάπια μας:
" Κάθε επαναστατική κατάσταση δεν φέρνει επανάσταση".
Η προετοιμασία,η καθοδήγηση του λαού και των εργαζομένων,λογικά θα έπρεπε να έχει προηγηθεί χρόνια πριν, έτσι που ο υποκειμενικός παράγοντας σήμερα θα μπορούσε να αντισταθεί αξιοποιώντας και εκμεταλλευόμενος την κρίση του κεφαλαίου για δικό μας όφελος.
Δεν συνέβη και,σήμερα καλούμαστε αν θέλουμε να συμβάλουμε στην ανάπτυξη του υποκειμενικού παράγοντα, ώστε οργανωμένα και όχι ανεξέλεγκτα να αναπτυχθεί μέτωπο αντίστασης, να προσεγγίσουμε τα λαϊκά στρώματα και αυτό δεν μπορεί να συμβεί απαξιώνοντας ότι ευαισθητοποιεί τις λαϊκές μάζες, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι της χαηδεύουμε τα αυτιά.
Έχεις δίκιο, δύσκολες οι ισορροπίες αλλά αναγκαίες.
Χωρίς βήμα πίσω από τις αρχές μας, αλλά και χωρίς αποκλεισμούς και πλήρη αποστασιοποίηση από την κάθε διαφορετικότητα.
Σκέφτομαι καμιά φορά, δεν πάει να μιλάς την πιο όμορφη γλώσσα του κόσμου,δεν πάει να ιστορείς την πιο όμορφη ιστορία του κόσμου, αν δεν σε καταλαβαίνει ό άλλος τσάμπα την μιλάς.
Οφείλεις πρώτα να του μάθεις την γλώσσα.
Δημοσίευση σχολίου