Η Συγκέντρωση
στην πλατεία
ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
ΤΟ
ΕΡΩΤΗΜΑ

Γύρισα από την συγκέντρωση στο κέντρο της Αθήνας.
Γνωρίζω αρκετά καλά τι συμβαίνει γύρω μας, σχετικά με τον κόσμο, σχετικά με το πως αντιλαμβάνεται όλα τα προβλήματα που έχουμε μπροστά μας.
Γνωρίζω αρκετά καλά τους μηχανισμούς που έχουν την δυνατότητα να χρησιμοποιούν, κάθε φορά και ανάλογα με τις ανάγκες που προκείπτουν.
Αναγνωρίζω ακόμα και τις ευθύνες όσων τις έχουν,που δεν μπόρεσαν,όλο το προηγούμενο διάστημα να προσεγγίσουν τον κόσμο της εργασίας. Αυτόν τον κόσμο που λένε ότι εκφράζουν,ότι τον εκπροσωπούν και ότι αποτελούν την πρωτοπορία του. Για όλα τούτα έχω γράψει σε προηγούμενες αναρτήσεις μου,θέλοντας να εκφράσω και γω την δική μου άποψη και την δική μου οπτική.
Στην χθεσινή μου λοιπόν ανάρτηση προσπαθούσα να δώσω μια εικόνα για το πως αισθάνονται και πως ετοιμάζονται να αντιμετωπίσουν,τις σημερινές συγκεντρώσεις οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου. Μέσα από ένα χιουμοριστικό κείμενο προσπάθησα να αποτυπώσω την αγωνία τους. Σε ένα σχόλιο λοιπόν μια καλή φίλη με ρωτά:
"Πιστεύεις ότι οι κρατούντες στην παρούσα φάση έχουν πρόβλημα με την λαϊκή αντίδραση.
Όχι μόνον έχουν πρόβλημα, είναι μάλιστα το μόνο που φοβούνται. Και δεν το κρατούν μυστικό, με κάθε ευκαιρία το διατυπώνουν και οι ίδιοι και τα φερέφωνά τους. Λένε:
Το ζήτημα είναι να μην έχουμε καμιά "κοινωνική αναταραχή" Τι εννοεί ο...ποιητής μ΄αυτήν την φράση; Ε! Δεν χρειάζεται φαντάζομαι να την αναλύσουμε για να καταλήξουμε σε συμπεράσματα.
Φοβούνται και αυτοί τα μέτρα που μπορεί να αναγκαστούν να πάρουν, γιατί αυτό θα σημαίνει απώλειες και για τους ίδιους. Και ρωτάει παρακάτω:
Πιστεύεις ότι η πλειοψηφία των εργαζομένων έχει ξυπνήσει. Θα απαντήσω ανεπιφύλακτα ΌΧΙ Εδώ μπαίνει το θέμα να μην υποτιμάς τον αντίπαλό σου. Να αναγνωρίζεις τις δυνατότητες και τα μέσα που διαθέτει, για τον αποπροσανατολισμό, την παραπληροφόρηση,την δυνατότητά στην πρόσβαση του, στον "σκληρό μας δίσκο"ταυτόχρονα δε, να μπορείς να εκτιμάς και τις "δικές σου" δυνατότητες. Και τότε θα αναρωτηθεί κανείς προς τι το "ενθουσιώδες" κλείσιμο της προηγούμενης ανάρτησης του τύπου:"Οι εργαζόμενοι είναι στο πόδι" "Είναι παντού και οργανώνονται" "Είναι ενωμένοι σαν μια γροθιά""Όλοι αύριο είμαστε στους δρόμους και παίρνουμε την ζωή στα χέρια μας"
Δύο-τρείς επιλογές είχα στην διατύπωση αυτών των προτάσεων. Τις διατυπώνω ως έχουν ή προσθέτω ένα ΔΕΝ: "ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟΙ.. ......Ή προσθέτω ένα ΠΡΕΠΕΙ " ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΠΡΕΠΕΙ.......
Όμως στο ΠΡΕΠΕΙ κάνεις χρήση ΠΡΙΝ. Λες δηλαδή ΠΡΕΠΕΙ να ......και παλεύεις γι΄αυτό. Και αυτό δεν έγινε και βαριές οι ευθύνες όσων δεν το έκαναν κλεισμένοι στην σέχτα τους, και στην αλαζονεία τους. Το ΔΕΝ ,δεν το χρησιμοποιείς ποτέ γιατί αυτό θα σήμαινε παραίτηση και γω και ο καθένας από εμάς δεν έχει το δικαίωμα να παραιτείτε. Γιατί όσοι πιστεύουν,
ότι δεν γίνεται τίποτα,δεν κάνουν τίποτα, στο όνομα του τίποτα.
Τι είδα όμως στην συγκέντρωση στο Σύνταγμα, γιατί εγώ στο "Σύνταγμα" πηγαίνω ακόμη, και δεν το κρύβω άλλωστε. Παρότι σε τούτες εδώ τις ώρες, που παίζουν την ζωή μας στο πράσινο τραπέζι των συμφερόντων τους, ποσώς με ενδιαφέρει με ποιο πανό θα κατέβει ο κόσμος στα πεζοδρόμια, αρκεί να κατέβει και να μην επιτρέψει σ΄όλα αυτά τα ανδρείκελα να ρεφάρουν στην πλάτη μας, οδηγώντας μας σ΄έναν εργασιακό μεσαίωνα. Τα υπόλοιπα θα τα βρούμε στους καθημερινούς μας αγώνες. Διέσχισαμε όλη την Πατησίων, από την Καποδιστρίου έως την Ομόνοια. Ήταν 11,15 νέκρα, κάτι ψιλά είχε προς το Μουσείο, βλέπαμε από μακρυά. Πήραμε την Σταδίου και φτάσαμε στην πλατεία. Λίγο πριν στρίψουμε με την παρέα μου κοιταζόμασταν στα μάτια και τα χείλη μας το μόνο που μπορούσαν να ψελλίσουν ήταν " Ρε τι έχει γίνει" Τα μαγαζιά κλειστά από τον φόβο τυχόν επεισοδίων και κόσμος ελάχιστος,που κινούνταν να πάει σε κάποιες δουλειές του. Μια φίλη κοίταξε το κινητό και είπε είναι 11,45, 12 παρά δηλαδή, τι διάολο τελείωσε η συγκέντρωση; Φτάσαμε στην πλατεία. Πως λέει το τραγούδι "Η πλατεία ήταν γεμάτη..." καμία σχέση. Βρεθήκαμε με την υπόλοιπη παρέα που είχαμε ραντευού.Βρε μπας και μας εξηγήσουν τι έγινε. Είχε κόσμο και φύγανε; ήρθαμε εμείς αργά; ΌΧΙ! Τα κεφάλια κάτω, η απορία στα μάτια και οι λέξεις κοφτές. Ναι αυτή που βλέπεται είναι η συγκέντρωση! Ανεβήκαμε τα σκαλιά και βρεθήκαμε μπροστά στην Βουλή. Ότι αποχωρούσε το ΠΑΜΕ Κατά τη 1 έσκασαν μύτη τα blog΄ς της ΓΣΕΕ της ΑΔΕΔΥ,των ξεπουλημένων ηγεσιών τους. Από κοντά και αρκετά μπλοκ αριστερών οργανώσεων. Είχαν παλμό,όμως, κατακερματισμένα και αυτά, το καθένα με δικό του πανό ξεχωριστά, αλλά και μαζί. Άρχισα να φωνάζω στους δικούς μου, στην παρέα μου. Ακούτε τα συνθήματα τους,βλέπεται τα μάτια αυτών των νέων παιδιών, βλέπεται τα ροζιασμένα χέρια των ανθρώπων της δουλειάς, του μεροκάματου; Βλέπεται την αποφασιστικότητα στα μάτια τους ; Πείτε μου που να με πάρει ο διάολος, τι έχω να χωρίσω εγώ με τούτους εδώ; Πείτε μου, αν πιστεύουμε ότι έχουμε το δίκιο με το μέρος μας, αν πιστεύουμε ότι πρέπει να γίνει η ανατροπή προς όφελος της εργατικής τάξης, με ποιους θα την κάνουμε,πότε θα συναντηθούμε με τούτον εδώ τον κόσμο; Απάντηση δεν πήρα.! Ωστόσο μπαίνει και το ερώτημα. Πως αυτές οι αριστερές ομάδες,με τα επαναστατικά συνθήματα ,με τις ανατρεπτικές επιδιώξεις, μπορούν και συμπορεύονται με την ξεπουλημένη ηγεσία της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, αλλά όχι με το ΠΑΜΕ;