" Όλοι στο δρόμο"
Για να δούμε, έχει και συνέχεια το πράγμα. Συνέχεια
από τους προβληματισμούς που αναπτύσσονται στην προηγούμενη ανάρτηση. Ο καπιταλισμός τελειώνει! Τελειώνει; Ας μην κάνουμε χαρές, ας μην ελπίζουμε ότι θα την κάνει όπως ο Καραμανλής. Είπαμε θα χτυπιέται σαν το θεριό που ξεψυχάει
και θα σκορπίζει τον όλεθρο. Εκτός αν.......Το καινούργιο που λέγαμε. Το καινούργιο που αναζητάμε. Το καινούργιο λοιπόν είναι εκείνο το οικονομικό σύστημα που θα αντικαταστήσει το παλιό και θα καταργήσει τις ταξικές διαφορές,είναι με λίγα λόγια αυτό το σύστημα που θα καταργήσει την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Έλα όμως που για ένα τέτοιο επίτευγμα χρειάζονται και "κάποιες προϋποθέσεις".Αυτό που είναι αναγκαίο είναι η "ΤΑΞΙΚΗ
ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ
" Με βάση την θεωρία,η ταξική συνείδηση, αναπτύσσετε όσο η εκμεταλλεύτρια τάξη γίνεται ποιο ανάλγητη, αναπτύσσετε μέσα από τους ταξικούς αγώνες. Σε αυτούς τους αγώνες, πρωτοστατεί η πρωτοπορία της εργατικής τάξης, η οποία συσπειρώνετε, το πρωτοπόρο τμήμα της, στον ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΤΗΣ ΦΟΡΕΑ. Νάμαστε
λοιπόν ! Κατά πως λέμε, οι αντικειμενικές συνθήκες είναι ώριμες, ο καπιταλισμός στο μεγαλύτερο του αδιέξοδο, μπρος στη δομική του κρίση. Λογικά στην πορεία του προς την κρίση και επειδή αυτή δεν μας προέκυψε από την μια στιγμή στην άλλη, ταυτόχρονα θα έπρεπε να αναπτύσσετε και η ταξική συνείδηση. Θα έπρεπε να υπάρχει ένα Μαζικό Λαϊκό Κίνημα ικανό, ΤΩΡΑ να δώσει την απάντηση στα τεκταινόμενα
. Ικανό να πάρει στα χέρια του την υπόθεση, να δώσει την χαριστική βολή στο παλιό οικονομικό σύστημα. Τι έχει γίνει; Για στραβός είναι ο γιαλός για στραβά αρμενίζουμε. Γιατί οι....προλετάριοι
του γυρίζουν την πλάτη; Γιατί δεν ανταποκρίνονται στις ανάγκες των καιρών ; Γιατί δεν ανταποκρίνονται στις επιταγές της ιστορικής τους αποστολής ; Ποιος έχει το ιστορικό καθήκον της διαφώτισης του προλεταριάτου, αρκεί άραγε η αγανάκτηση των εργαζόμενων από την καταπίεση που τους οδηγεί στην εξαθλίωση; όμως κάτι δεν αναφέρει και για την εξαθλίωση του προλεταριάτου και για το πόσο αναποτελεσματικό μπορεί να γίνετε όσο ποιο εξαθλιωμένο είναι; Αυτός ο ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΦΟΡΕΑΣ που διατείνεται ότι εκπροσωπεί την εργατική τάξη που βασίζεται στις αρχές του Μαρξισμού, πρέπει να μπορεί και να ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις των καιρών να αναπτύσσει την δράση του, έτσι που να είναι μπροστάρης και όχι να ακολουθεί τα γεγονότα. Αυτά που θα ζήσουμε θα είναι οδυνηρά, αυτά που καλείται να υποστεί ο Ελληνικός λαός και όχι μόνον, είναι επώδυνα. Σήμερα ο καπιταλισμός δεν έχει πια την ανάγκη να μετέλθει των ίδιων μέσων που χρησιμοποίησε στην κρίση του 1929 και του 1937, τον πόλεμο. Σήμερα διαθέτει ποιο σύγχρονα μέσα για την καταστροφή των μέσων παραγωγής που θα τον βγάλει από την δική του κρίση. Αδιέξοδο είναι για την καπιταλιστική οικονομία, αδιέξοδο είναι και για την εργατική τάξη. Πραγματικά είναι εκείνη η στιγμή που δεν έχει να χάσει τίποτα παρ΄εξ ον τα δεσμά της..............
Η ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ
είναι μια συμβολική μέρα. Θα υπάρξουν απεργιακές κινητοποιήσεις.
Ας κατέβουμε όλοι στο δρόμο, είναι αυτό που μπορούμε και απαιτείτε να κάνουμε, να διαδηλώσουμε την απόφασή μας. Δεν
είμαστε διατεθειμένοι να υποκύψουμε στις επιταγές του ξένου κεφαλαίου. Είναι το μόνο που τους τρομάζει, ας τους χαλάσουμε τα προγράμματα που έχουν επεξεργαστεί σε βάρος μας, είναι καιρός να πάρουμε τις τύχες μας στα χέρια μας. ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΑΛΛΗ ΕΠΙΛΟΓΗ
Αναρτήσεις
12 σχόλια:
Και γιατί είναι αυτός που εννοείς ο "πολιτικός φορέας" και όχι κάποιος άλλος? (μήπως δηλαδή υπάρχει και στρατιωτικός φορέας?)
Και από πότε η εργατική τάξη βασίζεται στις αρχές του Μαρξισμού?
Αν ο Κερένσκυ είχε καταφέρει να στείλει τον Λένιν πίσω στην Ζυρίχη ο Μάρξ θα εξακολουθούσε να τιμάται και σήμερα ως ένας λαμπρός μελετητής της πολιτικής οικονομίας, που προέβλεψε τον τρόπο με τον οποίο οι πλούσιοι θα χρησιμοποιούσαν την εκβιομηχάνιση για να εξαθλιώσουν τους φτωχούς. Αλλά η μαρξική φιλοσοφία της ιστορίας θα θεωρούνταν, όπως κι αυτή του Χερμπερτ Σπένσερ, ως ένα από τα αξιοπερίεργα του δεκατου ενάτου αιώνα. Ο κόσμος της αριστεράς δεν θα χε σπαταλήσει τόσο χρόνο με όλο αυτόν τον μαρξιστικο σχολαστικισμό ούτε θα ήταν τόσο έτοιμος να προδικάσει ότι η εθνικοποίηση είναι ο μόνος τρόπος για να επιτευχθεί η κοινωνική δικαιοσύνη. Οι αριστεροί θα είχαν αξιολογήσει τις υποδείξεις για την πρόληψη της εξαθλίωσης σε κάθε τόπο ξεχωριστά με το πραγματιστικό εμπειρικό πνεύμα που συνιστούσε ο Ντιούι. Η αντίθεση μεταξύ των αυθεντικά επαναστατών αριστερών και των ξενέρωτων φιλελεύθερων ρεφορμιστών δεν θα είχε ποτέ εδραιωθεί.
Ζήσε κοίτα γύρνα ψάξε και μην πιστεύεις "θεωρίες πακέτα" καημένε blackbedlam.
Φίλε Remerat, κάνε και μία αναφορά στον Λιούι και στον Χιούι. Κάτι είπανε κι αυτοί. Και στο κάτω - κάτω, είναι πιό κοντά στην σύγχρονη εποχή μας.
Γράφεις τώρα για τον ξεπερασμένο Μαρξ. Έλα καυμένε παλιές ιστορίες. Αξία έχουν οι νέες θεωρήσεις, ας πούμε η "ανταγωνιστικότητα" του ΣΕΒ, και η κοινωνική ειρήνη, μέσα από την κοινωνική διαβούλευση των κοινωνικών εταίρων που μόλις ανακαλύφθηκε,από τον Παναγόπουλο της ΓΕΣΕΕ και τον πρόεδρο των βιομηχάνων, οι οποίοι είναι αυτοί οι οποίοι μπορούν να εγγυηθούν την κοινωνική δικαιοσύνη και τη δίκαιη κατανομή του εθνικού εισοδήματος. Τώρα όλα τα άλλα ειναι σχολαστικισμός και αξιοπερίεργα. Μη ξεχάσεις να μνημονεύσεις και τον Ντονάλτ Ντακ.
Ανώνυμε των 7:20.
Δεν είπα ξεπερασμένο τον Μαρξ.
Ξεπέσμένο και ξεφτυλισμένο στα χέρια κάτι μαρξιστών "του καφενείου" σα και του λόγου σου μπορεί.
χα πολύ καλό αυτό με το λιουι και τον χιουι και τον Ντόναλντ. (Ξέχασες και το "ν")
...πάλι σε κομμουνιστή επιστήμονα πέσαμε (του επιστημονικού υλισμού)
Μήπως πρέπει να διδαχτούμε περισσότερο απ' τον Guevara και όσα είπε περί "αντικειμενικών συνθηκών" τις οποίες μπορεί να τις "ωριμάσει" συγκεκριμένη μέθοδος δράσης;
Όσο για τον πολιτικό φορέα, ίσως είναι καλό--και αναγκαίο--να μην μαστίζεται από γραφειοκρατικές-αρχηγικές δομές. Δεν ξέρω κατά πόσο αυτή η προϋπόθεση ισχύει για τους φορείς της προοδευτικής ιδεολογίας στην πατρίδα μας.
Η θεωρία του κοινωνικού δαρβινισμού, μια και αναφέρθηκε ο Herbert Spencer, επίφαση προσπάθειας για "εμπειρική" εμπεριστάτωση δέχτηκε από τον (Sir) Cyril Burt, οι μεθοδολογίες του οποίου αποτελούν (πλέον) παράδειγμα νοθείας. Πρώτη ερώτηση, λοιπόν. Ποια μη μαρξιστική οικονομική θεωρία, paradigm (για να θυμηθούμε και τον Kuhn) κινείται ανεξάρτητα από τις αρχές του Marx;
Μάλλον η εξίσωση των δύο θεωριών αποτελεί "θεωρία πακέτο".
Επίσης, μια και αναφορά έγινε και στους πραγματιστές της Αμερικανικής Σχολής, έπεται δεύτερη ερώτηση: Η προαναφερθείσα σχολή αναδιατύπωσε (στη Φιλοσοφία και την Ψυχολογία) το Πρωταγόρειο αξίωμα (Μέτρον πάντων χρημάτων άνθρωπος, των δε όντων ως εισίν των δε ουκ όντων ως ουκ εισίν) και προηγήθηκε από την έπαναδιατύπωση του ιδίου αξιώματος από τον W. I. Thomas (στην Κοινωνιολογία), ναι ή όχι;
Πόσο εικονοκλαστικό είναι ν' ανακαλύπτεις και να επικαλείσαι τους ερμηνευτές χωρίς ν' αναφέρεις τις πηγές που οι ίδιοι επικαλούνται; Διερωτήθηκατε άραγε, όταν τους αναφέρατε ως κριτήριο (δι)ερμηνείας, γιατί επέλεξαν το όνομα Pragmatism; Δεν είναι προφανής η ετυμολογία από το "πράγμα-πράττω";
Τρίτη, και τελευταία, ερώτηση: Που αναφέρεται η "εθνικοποίηση" ως "ο μόνος τρόπος για να εδραιωθεί η κοινωνική δικαιοσύνη" στον "μαρξιστικό σχολαστικισμό";
Μήπως, αγαπητέ φίλε, είστε περισσότερο απ' όσο χρειάζεται έτοιμος να "προδικάσει";
Είναι παράδοση στην δυτική σκέψη ο "νέος" Φιλόσοφος να κατηγορεί τον παλαιότερο ως μεταφυσικό (και ιδεαλιστή)
Τα παραδείγματα είναι ατελείωτα και καλύτερα να μην κουράζουμε και τους επιστήμονες ανώνυμους που δεν καταλαβαίνουν.
1.Μίλησα για Μαρξική φιλοσοφία της ιστορίας.
Όσον αφορά την οικονομία εννοείται ότι η κριτική που ασκεί ο Μαρξ είναι η ακριβέστερη ενός αιώνα. (του 19ου)
Απαντώ ότι, καμία οικονομική θεωρία (που για να θεωρήσει θα πρέπει να λάβει υπόψιν της την ιστορία της οικονομικής ανάπτυξης) δεν κινείται ανεξάρτητα της Μαρξικής κριτικής.
Το ίδιο φυσικά θα μπορούσαμε να πούμε και για τον Smith, ή τον Malthus σε μια θεωρητική ελεύθερη πτώση.
Δεν εξισώνω τις δύο θεωρίες.
Παρ'ολα αυτά θα μπορούσαμε να αναφέρουμε από τον Veblen, ως τον Irving Fisher ή κάποιον Sir Hans Wolfgang Singer κτλ.
2. Ναι. Ε και?.....??
Kάπου σας χάνω
3.Ναι εδώ ίσως να μην καταλαβαίνω κάτι, ή να καταλαβαίνω κάτι λάθος...
....Ή μήπως αστειεύεστε?
Η Μαρξιστική φιλοσοφία της Ιστορίας δεν αμφισβητείται όχι ως ακριβής θεωρία ενός αιώνα. Δεν αμφισβητείται ως η εναρκτήρια αρχή ολόκληρης της Κοινωνιολογίας της Σχολής της Σύγκρουσης. Σύγχρονοι κοινωνιολόγοι, από τη σχολή (ή τις σχολές) και του λειτουργισμού ακόμη, δεν διανοούνται να πορευθούν ανεξάρτητα από αυτή. Κάτι που δεν ισχύει για τον Thornstein Veblen τον οποίον αναφέρετε και ο οποίος παρότι σημαντικότατος δεν έδωσε θεωρία του μεγέθους του Μαρξ. Ούτε η Σχολή της Τάξης ασχολείται πλέον με τη δόμηση ολοκληρωμένης "μεγάλης" θεωρίας. Από τουλάχιστον το 1970 ακολουθεί τις θεωρίες "Μέσου Βεληνεκούς" (Middle Range Theories)του Robert K. Merton.
Στην Οικονομία, στην οποία ο Adam Smith κάθε άλλο παρά ως ιστορία της οικονομικής ανάπτυξης αναφέρεται, ποιος οικονομολόγος κινείται ανεξάρτητα από τις θεωρίες της υπεραξίας, του κέρδους, ή (του φετιχισμού) των οικονομικών αγαθών; Ισχύει το ίδιο και για τον Malthus, τον οποίο οι τελευταίοι που τον επικαλέστηκαν ήταν οι Chicago Boys (της Σχολής του Friedman) κατά τρόπο που ούτε οι Νέο-Μαλθουσιανοί δεν κάνουν; Από ποιο σημείο εκκινεί η κριτική του Stiglitz για το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (που είναι δυστυχώς επίκαιρη) αν όχι από τη θεωρία του Μαρξ; Μόνο από τις φιλελεύθερες θεωρίες κατά του μονεταρισμού;
Στη δεύτερη παρατήρηση, προσπάθησα ν' αναδείξω το γεγονός ότι τα αξιώματα της Σχολής του Πραγματισμού ήταν παρόντα και αποτέλεσαν μεθοδολογικές αρχές και στο έργο του Μαρξ. Παράδειγμα, οι 'Θέσεις στον Feuerbach' δεν είναι η "πραγματιστική" εφαρμογή του Εμπειρισμού; Θα μπορούσε να υπάρξει η Αμερικανική Σχολή του Πραγματισμού--τη χρονική στιγμή που υπήρξε--αν δεν είχε προηγηθεί και ο Μαρξ; Ισχύει το ίδιο και για τον Spencer;
Δεν αστειεύομαι. Προσπαθώ να επισημάνω ότι ο θεμέλιος λίθος για την πραγμάτωση της Κοινωνικής Δικαιοσύνης σε ό,τι προτείνει ο Μαρξισμός είναι ακριβώς αντίθετο του εθνικισμού. Παράδειγμα από το Μανιφέστο, για να μην πάμε μακριά, δεν αποτελεί το ότι "το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα";
Ένα απ' τα σημεία που έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον στην τοποθέτησή σας είναι αυτό του Μαρξιστικού σχολαστικισμού. Όμως, γιατί θα πρέπει να το ταυτίσουμε με τον Μαρξισμό; Συμφωνώ απόλυτα με την οξυδερκή παρατήρησή σας ότι η προσήλωση στις επιταγές των "ιερατείων" ήταν χρονοβόρα και ζημιογόνα. Ο ίδιος ο Μαρξ δεν είπε "Σε ό,τι με αφορά, δεν είμαι Μαρξιστής" σε νεότερους του Θεωρητικούς όταν είδε να διαστρεβλώνουν τις θεωρίες του; Μπορείτε να βρείτε περισσότερα στο βιβλίο του David Macleland, 'Marx: The legacy'.
Μα πως να διαφωνήσω με όσα λετε αγαπητε-η venceremos, για μένα το κριτικό έργο του Μαρξ είναι σημαντικότατο μεταξύ άλλων εξίσου σημαντικών και όσον αφορά την κοινωνιολογία και όσο αφορά στην οικονομία και την κριτική του καπιταλισμού.
Επιφυλάχθηκα σε σχέση με την "φιλοσοφία της ιστορίας" του Μαρξ (και όχι εγώ ακριβώς αλλά ο Richard Rorty του οποίου και το απόσπασμα).
Ο μαρξισμός όμως, το υβριδικό δόγμα δηλαδή που αναπτύχθηκε δυστυχώς -ακόμη και όταν ήταν εν ζωή o Marx- και τελικά προκάλεσε πλείστες όσες καταστροφές, και κυρίως το ολοκληρωτικό πολιτικό σύστημα του 20ου αιώνα, σίγουρα ναι είναι έτοιμος να προδικάσει την εθνικοποίηση ως την μόνη λύση. Αν αυτό δεν το έχετε αντιληφθεί έχουμε σοβαρό πρόβλημα στις αντιλήψεις μας. Κατά τα άλλα συμφωνώ όπως και προείπα.
(και εδώ που τα λέμε και η "Σχολή της σύγκρουσης"...)
Θα κατέβει κανείς σας αύριο σε κάποια από τις συγκεντρώσεις?
Αν ναι θα τα πούμε εκεί, ας μην πολυλογούμε εδώ πέρα.
Ανώνυμε μην ξεχάσεις αύριο στο σύνταγμα να πάρεις μαζί σου και το κουδούνι μπας και μας ξεστρατίσεις κι έχουμε κι΄ άλλα....
Άντε, επειδή δεν θα κατέβω στη συγκέντρωση (όχι μόνο επειδή λείπω απ' την Ελλάδα) θα διαδηλώσω εδώ.
Σε ποιο έργο του Rorty αναφέρεστε; Στο 'Consequences of Pragmatism'; Έχει προηγηθεί κριτική απ' τoν Marcuse. Επίσης, οι αναλύσεις του Πουλαντζά είναι εξίσου διαφωτιστικές.
Δηλαδή, φίλε μου== που προτρέπεις για τις συγκεντρώσεις, είναι σημαντικότερες οι συγκεντρώσεις απ' το διάλογο;
Και να ήμουν στην Ελλάδα, δεν θα κατέβαινα, κι ας μου γράψεις κι εμένα να πάρω (και) το κουδούνι.
Βαρέθηκα να είμαστε εκατοντάδες και να υποχωρούμε σε δέκα ματατζήδες. Πρέπει να σου πω ότι (επειδή είμαι ομήλικος του Μιχάλη του Καλτεζά κι έχω βαρεθεί το ίδιο και το ίδιο βιολί, και κυρίως αυτούς που ενώ όταν κάνουν ντου τα ματ την κοπανάν, κάθονται μετά και γράφουν στα blogs για "επαναστατική δράση") όση σχέση έχει ο αυνανισμός με την ερωτική πράξη, τόση σχέση έχουν και οι συγκεντρώσεις με την εξέγερση. 'Αντε, για να παραφράσω και τον Μαρξ.
Για να επιστρέψω (και) στο κουδούνι, το οποίο το ερμηνεύω ως συνεκδοχή ή μετωνυμία για το πρόβατο, τι είναι όποιος κάθεται και τις τρώει; Λύκος; Μάλλον πρόβατο σε κομματική στάνη που το βγάζει ο τσοπάνης για βοσκή. Εφαρμόστηκε ποτέ καμιά από τις δυο βασικές τεχνικές που περιγράφει ο Marighela στο 'Εγχειρίδιο του Αντάρτη Πόλης' σε περιπτώσεις σύλληψης (συν)διαδηλωτών;
Αν έχεις πάει στρατό, σίγουρα ξέρεις πόσο φοβούνται οι ματατζήδες. Δε σε προβληματίζει που ενώ είναι αυτοί που είναι, δεν τους παίρνουμε φαλάγγι εμείς αλλά αυτοί;
Κλείνοντας, επίτρεψέ μου να σε ρωτήσω και κάτι άλλο. Θα υπάρχει κάποιο αίτημα για την άνευ όρων παύση δίωξης του Μάριου Ζέρβα ή θα (ξανα)γίνει "γαργάρα" όπως έγινε και στον τραυματισμό του δεκαπεντάχρονου παιδιού στο Περιστέρι (από βολίδα αστυνομικού περιστρόφου) τις μέρες μετά τη δολοφονία του Αλέξανδρου;
Σε ρωτώ γιατί με πονάει που το ΚΚΕ ακολούθησε τη γραμμή που ακολούθησε, και συνεχίζει ν' ακολουθεί.
Με πονάει γιατί την πρώτη φορά που ήρθε η αστυνομία στο σπίτι μου ήμουν δεκαπέντε χρονών και μετείχα σε μια μεγάλη διαδήλωση που είχε γίνει λίγο πριν το Πάσχα του 1986. Τότε η "σοσιαλιστική" κυβέρνηση, που κυβερνάει και τώρα, είχε στείλει αξιωματικούς της αστυνομίας και "προειδοποιούσαν" συγκεκριμένους γονείς "να μαζέψουν τα παιδιά [τους]." Το "κόμμα" (διότι ήμουν στην ΚΝΕ, όπως και το παιδί στο Περιστέρι) δεν έκανε--ούτε τότε--τίποτα.
Φυσικά τότε δεν είχαμε ούτε Κανέλη ούτε Γκλέτσο.
Τέλος, ας θυμηθούμε κι έναν άλλο δεκαπεντάχρονο σύντροφό μας, τον Ισίδωρο Ισιδωρόπουλο που "έφυγε" την πρωτομαγιά που "έφυγε" κι ο Αλέκος ο Παναγούλης.
Συγγνώμη αν βγαίνει έντονος ο τόνος αλλά είναι ή δεν είναι αλήθειες όσες καταθέτω;
Για να γλυκάνω λίγο το ύφος, πληροφορώ ότι το βιβλίο του Marighela το έχει κυκλοφορήσει και ο καρατζαφύρερ με τη φυλλάδα του.
Είναι εφαρμογή του "οι καπιταλιστές θα μας πουλήσουν το σχοινί με το οποίο θα τους κρεμάσουμε."
Καλή Πρωτομαγιά Αδέρφια!
Αναφέρομαι στο Achieving our country, Leftist Thought in Twentieth Century America, ΄έχει βγεί και στα Ελληνικά.
Εγώ δεν ήμουν στην ΚΝΕ, αλλά και κει που ήμουν-λίγο πιο έξω αριστερα, ήταν τα ίδια, μη πω και χειρότερα
Σύντομο (κατά το δυνατόν) σχόλιο αυτή τη φορά. Αν θέλετε περισσότερα, ελάτε και στο δικό μου blog για να μην κάνουμε κατάχρηση της φιλοξενίας του Blackbedlam. Θα χαρώ πολύ να κουβεντιάσουμε και για τις θεωρητικές και για τις πρακτικές μας διαφωνίες.
Μεταξύ μας, ανώνυμε φίλε, αν δεν γίνεται μεγάλη γιορτή-συγκέντρωση-διαδήλωση την Πρωτομαγιά, δεν έχει γλύκα.
Την ένσταση, φίλε Remerat, την έχω στην ευκολία γενίκευσης με την οποία καταδικάστηκε στο παρελθόν ο Μαρξισμός--εννοώ τη θεωρία του Μαρξ. Δεν δέχομαι ότι ο ολοκληρωτισμός είναι εγγενής σ' αυτόν.
Σε σχέση μ' αυτό που κατανοούμε απ' το έργο του Rorty, υπάρχει μια όμορφη μελέτη από τον Alberto Tosi Rodrigues. Μπορείς να τη βρεις εδώ:
http://books.google.co.uk/books?id=pYlJ-2BVXMoC&pg=PA122&lpg=PA122&dq=Rorty+on+Marx&source=bl&ots=RTKv-yuFvr&sig=n2C4RHV9fGHPT_bVeJiZQ0kspiQ&hl=en&ei=dnLbS9PwMpKi0gSqrNyIBg&sa=X&oi=book_result&ct=result&resnum=3&ved=0CA0Q6AEwAjgK#v=onepage&q=Rorty%20on%20Marx&f=false
Σε ό,τι αφορά τον Dewey και την επιρροή που είχε στον Rorty, μπορείς να βρεις περισσότερα στο έργο του 'Trotsky and the Wild Orchids.'
Άποψή μου είναι ότι μάλλον ο Dewey υπερτόνισε την ανάγκη προσαρμογής της διεθνιστικής δράσης σε εθνικό επίπεδο, ίσως επηρεασμένος απ' το γενικότερο κλίμα του απομονωτισμού ("isolationism", του Madison) που βρίσκεται ίσως ακόμα και σήμερα στην Αμερικανική σκέψη.
Βρήκα μια συνέντευξη του Rorty, για το βιβλίο που αναφέρεις, στο Atlantic Online (μπορείς να τη βρεις εδώ:
http://www.theatlantic.com/past/docs/unbound/bookauth/ba980423.htm
Ενδιαφέρον, για το ζήτημα του διεθνισμού, στη συγκεκριμένη συνέντευξη έχει η επισήμανση ότι δεν υπάρχει διεθνές όργανο εκπροσώπησης των εργαζομένων σήμερα.
Όμως, ποιος έκανε τη Διεθνή; Δεν ήταν ο Marx (με τον Bakunin);
Ίσως σ' ενδιαφέρει να κοιτάξεις λίγο διεξοδικότερα τη διαφορετκή, απ' του Rorty, άποψη που είχε για τον Marx ο Derrida (στο πόνημα του Rodrigues το οποίο προανέφερα).
Κι επειδή της μόδας είναι να καταδικάζεται και ο Λένιν, ποιος ήταν αυτός που στη διαθήκη του διέκρινε τον Τρότσκι ως καταλληλότερο για να παραλάβει τη σκυτάλη επειδή και "περισσότερο νομιμόμφρων" ήταν και τη διεθνιστική προοπτική είχε--σε αντίθεση με τον Στάλιν που δεν έδωσε την προτεραιότητα στην εξαγωγή της Επανάστασης. Ο Λένιν δεν ήταν;
Τώρα βέβαια θα με ρωτήσεις ποιοι ήταν στην εξουσία όταν έγινε η Κρονστάνδη.
Και θα έχεις δίκιο.
Δημοσίευση σχολίου