Η ιστορία έχει απουσιολόγιο και παίρνει απουσίες.

Δεν σας φοβόμαστε, σας βγάζουμε την γλώσσα και κοιτώντας σας, κρατάμε την κοιλιά μας, σκασμένοι από 

 τα γέλια.

                                           Aκροβατούμε σ΄ένα τεντωμένο σχοινί.

Μην κοιτάξεις κάτω σου φωνάζω,μην κοιτάξεις, μόνο προχώρα,κοιτάζοντας ίσια μπροστά σου.

Η πόλη μου φαίνεται σαν να πάλιωσε.

Παλιώσανε τα κτήρια, ξεφτίσανε και, φαίνεται από κάτω το παλιό χρώμα τους,σαν τεράστιες πληγές.

Τα παράθυρα είναι κλειστά και τα φώτα χαμηλωμένα, με ένα κιτρινιάρικο, καχεκτικό χλωμό φως.

Πάλιωσαν και οι δρόμοι θαρρείς και φύτρωσαν νερολακούβες γύρω με λασπόνερα.

Τα γέλια των κοριτσιών και οι ψίθυροι του έρωτα δεν ακούγονται  πια  και στην αυλή του γειτονικού σχολείου δεν παίζουν τα παιδιά.

Μέχρι και η μπεμπέκα που έκανε τα τσαλίμια της στους γάτους της γειτονιάς, έχει ξαπλώσει στο χαλάκι και σηκώνεται μόνον για να φάει ή να πιει νερό.

Μην κοιτάξεις κάτω, προχώρα μόνο κοιτάζοντας ίσια μπροστά σου.

Η πόλη έχει παλιώσει, έχει γεμίσει φαντάσματα ζόμπι, που ανταγωνίζονται για το ποιανού ο πόνος είναι ο ποιο μεγάλος.

Έχουμε γεμίσει θύλακες με πύον. Ένας οργανισμός αρρωστημένος, άλουστος, βρωμάει ιδρώτα αρρωστιάρικο,ένας οργανισμός ακρωτηριασμένος.

Μυρίζει Θάνατος!

Κάποιοι πήραν την ζωή μας στα δολοφονικά τους χέρια, την έδεσαν σ΄έναν σπάγγο και την κουνούν σαν εκκρεμές πέρα δώθε, πέρα δώθε, πάνω από το κεφάλι μας και μεις,  κοιτάμε ακολουθώντας την πορεία του εκκρεμούς με το βλέμμα πέρα δώθε, πέρα δώθε, ανήμποροι και αμήχανοι

Έχουν χαθεί οι λέξεις.Τα λόγια δεν βρίσκουν τον δρόμο τους, έτσι και αλλιώς δεν σε ακούει κανείς.

Παραδόθηκα; παραδοθήκατε όλοι; 

Και η σκέψεις σου, ουρλιαχτά  που  χτυπούν στον απέναντι τοίχο και γίνονται αντίλαλος.

Ξαφνικά όλη η ξεθωριασμένη πόλη αντηχεί :

Παραδόθηκα; Παραδοθήκατεεεεε! παραδοθήκαμε οοόλοιιιιιιι;  ! ! !

Ανοίγεις το βήμα.Όσο πιο γρήγορα βγεις από αυτήν την πόλη, τόσο μεγαλύτερη ελπίδα και ασφάλεια  αισθάνεσαι, μην και κολλήσεις αυτά τα βακτηρίδια που σε κυκλώνουν, που προσπαθούν να διεισδύσουν στα νύχια σου, στα μαλλιά σου, στο δέρμα σου.

Σχεδόν τρέχεις. Ακολουθείς  τον δρόμο που βρίσκεις μπροστά σου, τσαλάβουτάς μέσα στις λασπολακούβες.

Οι σκιές από τους φανοστάτες του δήμου, σε κυνηγούν και συ τρέχεις, τρέχεις  να ξεφύγεις, μα σε κάθε στροφή του δρόμου,οι σκιές  ορθώνονται εμπρός σου και συνεχίζεις να τρέχεις να φεύγεις. Να κρυφτείς; Να ξεφύγεις;

Η λάσπη πιτσιλάει το πρόσωπό σου και εσύ συνεχίζεις. 

Τρέχεις ασταμάτητα και πάνω στην τελευταία στροφή, πέφτεις επάνω στον τοίχο με τα κόκκινα γράμματα. 

Αδιέξοδος!

"Σε αυτό το πεζοδρόμιο χτυπήθηκε η άνοιξη" γράφει. 

Σταματάς, κοιτάζεις και, ξαφνικά θυμάσαι πως είναι η άνοιξη.

 Χτυπάει το κουδούνι του σχολείου. Διάλειμμα!

Οι φωνές πλημμυρίζουν τους διαδρόμους, τα αγόρια και τα κορίτσια με τα χρωματιστά μακό μπλουζάκια, κατεβαίνουν τις σκάλες τρέχοντας με χάχανα, να προλάβουν να κερδίσουν έστω και ένα λεπτό περισσότερο από το διάλειμμα.

Και μετά ο έρωτας! Ένα ανοιξιάτικο απόδειπνο, που βγαίνεις  από την πίσω πόρτα του σπιτιού μην και πάρουν χαμπάρι οι δικοί σου.

Ο Έρωτας!

Τα χρώματα της άνοιξης είναι φωσφορίζοντα. Ο  δρόμος  λάμπει και δεν ξέρεις, είναι από τα χρώματα ή από την λάμψη των ματιών.

Και ύστερα έρχονται το αμφιθέατρο και οι συνελεύσεις, τα τραγούδια, ο δικός μας ο Μάνος και ο Μίκης και ο Θάνος και ο Νιόνιος  που απολέσαμε και το υπόγειο του  Κούν  και γεμίζει η πόλη κόκκινες σημαίες, συνθήματα και ο ουρανός γαλάζιος........

Aκροβατούμε σ΄ένα τεντωμένο σχοινί.

Μην κοιτάξεις κάτω σου φωνάζω,μην κοιτάξεις, μόνο προχώρα,κοιτάζοντας ίσια μπροστά σου.

Αντιλαλούν οι γειτονιές γεμίζει η πλατεία από  παιδιά με την απόφαση στα μάτια και παίρνουμε ξανά τους δρόμους.

Για να μην έχουν που να πλαγιάσουν, να μην έχουν πως να κοιμηθούν από τους εφιάλτες γιατί  ξέρουν καλύτερα από εμάς την ημερομηνία.....

Γιατί η Άνοιξη είναι δική μας, γιατί ο έρωτας είναι των παιδιών, γιατί το  γαλάζιο τ΄ ουρανού μας δεν χαρίζεται σε κανέναν,γιατί την απόφαση από τα μάτια δεν μπορεί να μας την πάρουν, γιατί εμείς τους  κοιτάμε, τους βγάζουμε την γλώσσα και κρατάμε την κοιλιά μας από τα γέλια .

Ο δρόμος είναι αδιέξοδος και βαμμένος με κόκκινα γράμματα.

"Σε αυτό το πεζοδρόμιο, χτυπήθηκε η άνοιξη" γράφει.
 

Και εμείς,γι΄αυτήν την άνοιξη παλεύουμε, γι΄αυτήν την άνοιξη αντιστεκόμαστε.
Αυτή την Άνοιξη θα την αναστήσουμε, θα  γίνει δικιά μας.
Δεν σας φοβόμαστε, σας βγάζουμε την γλώσσα και κοιτώντας σας, κρατάμε την κοιλιά μας, σκασμένοι από τα γέλια.

Η ιστορία έχει απουσιολόγιο και παίρνει απουσίες.
 

Εμείς πάντως, θα είμαστε παρόντες, γιατί μπορεί να μας κρατούν αιχμάλωτους, αλλά δεν παραδινόμαστε.