Αέρα Κελελέφ Αέρα Κελελέφ ! !

Στις 29 του Απρίλη μήνα ή μήπως στις 6 του Μάη μήνα;
Θα μας καλέσουν και πάλι να ιδρύσουμε την......... Νεφελοκοκκυγία.

Μην τους πιστέψετε.

Θα είναι ξανά ο Πεισθέταιρος, μαζί με τον Τσαλαπετεινό τον Τηρέα.

Από μακρυά μας έρχεται ο Αριστοφάνης με την δική του Νεφελοκοκκυγία τη χώρα της ουτοπίας.
Τη χώρα της φυγής; 

Τη χώρα της αυταπάτης; Την χώρα των πουλιών.

Ας παρακολουθήσουμε για λίγο την παράσταση.
Πολλά έχει να μας πει.
Άλλωστε μιλάμε για μια ιστορική παράσταση, 

στην οποία συναντήθηκαν μεγάλα ονόματα.


Ο  Κάρολος Κουν, σκηνοθέτης της παράστασης και καλλιτεχνικός διευθυντής του Θεάτρου Τέχνης.

*Τα υπέροχα σκηνικά και τα κοστούμια φιλοτεχνημένα από τον  Γιάννη Τσαρούχη 


*Η μουσική με την υπογραφή του μεγάλου μας Μάνου Χατζιδάκι

*Οι χορογραφίες της διακεκριμένης χορογράφου . Ζουζούς Νικολούδη              και μην βαρεθείτε να το δείτε

*Η κινηματογραφική επιμέλεια του  Μίμη Κουγιουμτζή


*Η μετάφραση του Μεγάλου Βασίλη Ρώτα

Παίζουν  οι ηθοποιοί:  Δημήτρης Χατζημάρκος, Γιάννης Μόρτζος, Γιώργος Λαζάνης, Μίμης Κουγιουμτζής, Γιώργος Αρμένης, Χρήστος Καλαβρούζος, Βασίλης Παπαβασιλείου, Ρένη Πιττακή, Γιάννης Δεγαΐτης, Νίκος Χαραλάμπους, Αννίτα Σαντοριναίου κ.α.


Κωμωδία είναι οι Όρνιθες και κατέχουν διακεκριμένη θέση ανάμεσα στα έργα του Αριστοφάνη.
Καταγράφει,ζωγραφίζει κυριολεκτικά με ζωντάνια την πολιτική και κοινωνική παρακμή στην Αθήνα του τέλους του  5ου π.χ αιώνα.
Καταγγέλλει την σήψη της Αθηναϊκής κοινωνίας, μετά από την ακμή του Χρυσού Αιώνα του Περικλή.


Η ΥΠΌΘΕΣΗ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ


 Οι δύο πρωταγωνιστές,φίλοι Αθηναίοι θέλουν να δραπετεύσουν από την θλιβερή πραγματικότητα αγανακτισμένοι και κουρασμένοι από την δικομανία των συμπολιτών τους  


Δύο φίλοι ο πονηρός Πεισθέταιρος και ο αφελής Ευελπίδης.
Ψάχνουν να βρουν τον Τσαλαπετεινό.Αυτός πρωτίστως ήταν ο βασιλιάς Τηρέας.
Πιστεύουν ότι αυτός θα μπορέσει να τους υποδείξει σε ποια πόλη να πάνε για να ζήσουν ήσυχα και ειρηνικά.


Όταν τον συναντούν αυτός τους απογοητεύει λέγοντάς τους ότι αυτή η πόλη δεν υπάρχει.
Και τότε ο πονηρός Πεισθέταιρος συλλαμβάνει την μεγάλη ιδέα να ιδρύσουν μια δική τους πόλη ανάμεσα στον κόσμο των ανθρώπων και στον κόσμο των Θεών.
Αυτή θα είναι η χώρα των πουλιών στους αιθέρες. 


Ο Τηρέας(τσαλαπετεινός) πείθεται και φωνάζει όλα τα πουλιά για να τους ανακοινώσουν το σχέδιό τους.
Μαζεύονται όλα τα πουλιά αλλά μόλις βλέπουν τους ανθρώπους αποφασίζουν να τους επιτεθούν θεωρώντας τους εισβολείς και τον Τσαλαπετεινό προδότη.
Ο Πεισθεταιρος όμως είναι αυτό που θα λέγαμε λαοπλάνος και με τα λόγια τα ωραία και τα μεγάλα πείθει τα πουλιά να ιδρύσουν την ΝΕΦΕΛΟΚΟΚΚΥΓΙΑ.
Σκοπός τους εν τέλει θα είναι να γίνουν οι ρυθμιστές της θεϊκής εξουσίας παριστάνοντας τους ενδιάμεσους μεταξύ Θεών και ανθρώπων.


Τα πουλιά χωρίζονται σε ομάδες προκειμένου να αρχίσουν να χτίζουν ένα τείχος που θα προστατεύει την χώρα των πουλιών και δεν θα επιτρέπει να ανεβαίνει η τσίκνα από τις θυσίες των ανθρώπων στους θεούς


Αλλά,αλλά.Πριν προκάμουν να τελειώσουν την πόλη κάνουν την εμφάνισή τους διάφορα τσακάλια καλοθελητάδες που σκοπό έχουν να εκμεταλλευτούν και να αποκομίσουν κέρδη από την ίδρυση της Νεφελοκοκκυγίας.
Και πρώτος πρώτος φτάνει ο ιερέας. (Στην παράσταση του 1959 όπου οι θεατές διαμαρτυρήθηκαν και αντέδρασαν δυναμικά με αποτέλεσμα να αναβληθούν οι παραστάσεις ήταν γιατί ο ιερέας εμφανιζόταν ντυμένος ορθόδοξος παπάς)! 


Αλλά πάντα ο Πεισθέταιρος με την παρέμβασή του καταφέρνει να τους ξεφορτωθεί για να συνεχιστούν οι εργασίες  και να ολοκληρωθεί το τείχος.


Αλλά οι Θεοί αρχίζουν να έχουν προβλήματα με την σίτιση τους, δεν φτάνει πια στους ουρανούς η τσίκνα των θυσιών. Ανησυχούν, πεινάνε και αποφασίζουν να στείλουν την Ίριδα ως αγγελιοφόρο, την οποία όμως εκδιώκει κακήν κακώς  ο Πεισθέταιρος.
Ακολουθεί ο πάντα αντιεξουσιαστής  Προμηθέας.
Αυτός λέει μυστικά στον Πεισθέταιρο, του μιλάει για τις αποφάσεις και τα σχέδια των Θεών και τον αρμηνεύει τι να κάνει για να πάρει αυτός την εξουσία.
Και πράγματι όπως έχει ενημερώσει ο Προμηθέας τον Πεισθέταιρο, φτάνει αντιπροσωπεία των Θεών.
Σκοπός να γίνουν διαπραγματεύσεις για τον τρόπο που θα φτάνει η τσίκνα στους ουρανούς. 
Φτάνει στην Νεφελοκοκκυγία ο διπλωμάτης Ποσειδώνας, ο φαγάς Ηρακλής, ο αγροίκος Τρίβαλλος που είναι εκπρόσωπος των βαρβαρικών θεών.
Κάτι πρέπει να τρώνε και αυτοί.
Οι διαπραγματεύσεις γίνονται δίπλα σε ένα σφαχτάρι που ψήνεται, αλλά με τις συμβουλές του Προμηθέα η τσίκνα φτάνει εν τέλει στο γάμο που Πεισθέταιρου που παντρεύεται την όμορφη Θεά Βασίλεια.
Έτσι το έργο τελειώνει με την γαμήλια τελετή του Πεισθέταιρου και μιας.... ουράνιας θεάς.


Τι απέγιναν τα πουλιά; Ε, τι απέγιναν δεν ξέρουμε τι απέγιναν;
Ότι απογίνονται όσοι υποκύπτουν  και παραπλανούνται από τα λόγια και στις υποσχέσεις των λαοπλάνων.

Ακούστε την μουσική διαβάζοντας τους στίχους είναι ,από την επίθεση των πουλιών!

Όρνιθες

   ( Πάροδος)

Η επίθεση των πουλιών

Στίχοι :      Βασίλης Ρώτας

Μουσική : Μάνος Χατζιδάκις

Πρώτη εκτέλεση :Θίασος

Πού πού πού πού πού πού 'ναι αυτός
που μας εκάλεσε;
Πού πού πού πού σε ποιο μέρος βόσκει;
Tι τι τι τι τι τι τι 'ν' η αιτία;
Ποιο ποιο ποιο ποιο ποιο ποιος ο λόγος;
Πώς, πούθε, ποιοι 'ναι,
πού 'ναι, πες μας, δε θα πεις;


A, προδοθήκαμε, επάθαμε ανόσια,
τούτος ήτανε φίλος μας κι έβοσκε
στα χωράφια μαζί μας σαν σύντροφος.
Καταπάτησε νόμους αρχαίους
και τους όρκους των όρνιων επρόδωσε.


Με δόλο εδώ μας κάλεσε
κοντά σε γένος άνομο
που πάντα εχτρός μας στάθηκε
πάντα τροφή μας έκανε.


Αμή με τούτο τ' όρνιο μας
ύστερα θα τα ειπούμε
μόνον ετούτοι οι γέροι λέω,
ευθύς να το πληρώσουν:
κομμάτια να τους κάνουμε
κομμάτια να τους φάμε
Α, προδοθήκαμε, πάθαμε ανόσια.


Εμπρός, απάνω τους ριχτείτε,
εμπρός με ορμή σκοτώστε τους,
εμπρός με τις φτερούγες σας
παντού περικυκλώστε τους
κι οι δυο τους να βογκήξουνε
να φάνε χώμα οι μύτες τους
γιατί ούτε σκιερό βουνό
ούτε κι αιθέριο σύννεφο
ούτε και πέλαγο ψαρό
μπορεί να τους γλιτώσει αυτούς
από τα νύχια τούτα μου.
E! μην κοντοστεκόσαστε,
εμπρός να τους μαδήσουμε,
απάνω τους νυχιές, τσιμπιές-
πού 'ν' ο ταξίαρχος; εμπρός,
να προχωρήσει το ελαφρό.


Αέρα, κελελέφ!
χαμηλώστε μπρος τις μύτες,
μην κοντοστεκόσαστε,
βάρα, χτύπα, μάδα, δείρε,
το τσουκάλι σπάσε πρώτα.

Και λίγα στοιχεία για το έργο

 Στα  414 πχ παρουσιάστηκε το έργο του Αριστοφάνη "ΟΡΝΙΘΕΣ" στα Διονύσια,μια πολυήμερη ανοιξιάτική γιορτή στην Αθήνα που καθιέρωσε ο τύραννος  Πεισίστρατος και χάρισε στον Αριστοφάνη το 2ο βραβείο.

Απογοητευμένος από την τροπή του Πελοποννησιακού Πολέμου γράφει τους "Όρνιθες" και εκεί σατιρίζει και καταγγέλλει τους συκοφάντες  και τους κόλακες,τους εκμεταλλευτές .
Τολμηρή φαντασία, υψηλή ποίηση.


Το έργο παρουσιάστηκε στο Ηρώδειο από το  Θέατρο Τέχνης του Καρολου Κουν  το 1959
Η πρεμιέρα του δόθηκε στις 29 Αυγούστου και ξεσηκώνει θύελλα αντιδράσεων λόγω της παρουσίας του ιερέα μέσα στο έργο που θεωρήθηκε πρόκληση για τα τότε δεδομένα.
Θεωρήθηκε ως απόπειρα διασυρμού της θρησκείας του ελληνικού λαού.

Η παραστάσεις  ακυρώνονται  με διάταγμα από τον  υπουργό προεδρίας  Κ Τσάτσο.
Κάποιοι λένε ότι η ομάδα που δημιουργησε τις αντιδράσεις με φωνές κατά την διάρκεια της παράστασης ήταν εντεταλμένοι και βαλτοί.
Οι εφημερίδες της εποχής φιλοξενούσαν γελειογραφίες που  σατήριζαν  το Κων/νο Τσάτσο και τον παρουσίαζαν να κυνηγά κότες και γαλοπούλες.
Το έργο ξανα ανεβαίνει το 1960 και από τότε ακολουθεί μια θριαμβευτική πορεία στην Ελλάδα και στο εξωτερικό αποσπώντας το 1965 το Α! βραβείο στο φεστιβάλ των Εθνών.

60 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΌ ΤΗΝ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗ

 Ο Μπελογιάνης ζει και είναι κοντά μας

  από το ART EKRAN

 

"Εμείς πιστεύουμε στην ορθότητα της θεωρίας που
γέννησαν τα μυαλά των πιο πρωτοπόρων ανθρώπων. 
Και το νόημα του αγώνα μας είναι η θεωρία αυτή, 
να γίνει πραγματικότητα τόσο για την Ελλάδα όσο 
και για όλο τον κόσμο.... 
Αγαπάμε την Ελλάδα και το λαό της περισσότερο 
από  τους  κατηγόρους  μας.  Το  δείξαμε  όταν 
εκινδύνευε η  ελευθερία,  η  ανεξαρτησία  και  η 
ακεραιότητα της και ακριβώς  αγωνιζόμαστε για 
να ξημερώσουν στη  χώρα  μας  καλύτερες  μέρες 
χωρίς πόλεμο και πείνα. 

Για το σκοπό αυτό αγωνιζόμαστε και όταν χρειαστεί 

θυσιάζουμε και τη ζωή μας...."    
  
 Η δίκη του Νίκου Μπελογιάννη έγινε στο στρατοδικείο της Αθήνας στις 15/2- 1/3/1952
Η δολοφονία του στις 30/3/1952

60 ΧΡΟΝΙΑ από την δολοφονία του Νίκου  Μπελογιάννη, 60 χρόνια από εκείνη την αυγή της Κυριακής, 30 του Μάρτη 1952,  που  έπαψε να χτυπάει η φλογερή καρδιά ενός μεγάλου αγωνιστή του λαού της Ελλάδας και της φιλειρηνικής ανθρωπότητας.   

Ο Νίκος  Μπελογιάννης, έπεσε από τις δολοφονικές σφαίρες της  κυβέρνησης Πλαστήρα, ύστερα από εντολή των Αμερικάνων αφεντικών της. Στις 4 η ώρα το πρωί, κρυφά από τον κόσμο, άρπαξαν τον Νίκο  Μπελογιάννη,  και κάτω από το φως τον προβολέων, τον εκτέλεσαν... Σ' όλες τις χώρες της γης οι αγωνιστές της ειρήνης και της δημοκρατίας χαμήλωσαν της σημαίες του αγώνα τους, μπροστά στον μεγάλο νεκρό.  

Η δίκη του Νίκου Μπελογιάννη και η εκτέλεσή του, ανήκει στη σειρά εκείνη των μεγάλων εγκλημάτων που έχει πραγματοποιήσει ο φασισμός για την εξόντωση των πολιτικών του αντιπάλων...

... Όμως ο Νίκος Μπελογιάννης, όρθωσε το πελώριο ανάστημά του απέναντι σ' όλους αυτούς και από το βήμα του στρατοδικείου διακήρυξε τα υψηλά ιδανικά, στα οποία αφιέρωσε ολόκληρη τη ζωή του.

Ο Νίκος Μπελογιάννης, ήταν μια πολύπλευρη, συνθετική, δυναμική προσωπικότητα, αφιερωμένη  στον αγώνα του λαού μας.  Ολόκληρη η ζωή του ήταν μια συνεχής μάχη. 

Ξεκινώντας από  μαθητής, και όταν ήταν κλεισμένος για πολλά χρόνια στις φυλακές και στα στρατόπεδα του φασισμού, και όταν πολεμούσε στο βουνό στις γραμμές του ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ και όταν καθοδηγούσε και οργάνωνε την παράνομη δουλειά στις πόλεις, και όταν αντιμετώπιζε το φασιστικό στρατοδικείο και όταν αντίκριζε τις κάννες του εκτελεστικού αποσπάσματος...

...Πάλεψε παλικαρίσια, με ηρωισμό και ακατάβλητη επιμονή μέχρι την τελευταία του πνοή. Στον κλήρο του δεσμώτη ήρωα έπεσε ν'  αναλάβει και να διεξάγει τη μάχη αυτή, ν' αντιμετωπίσει την επίθεση ενάντια στο ΚΚΕ και στο λαό της Ελλάδας.

Στο βήμα του στρατοδικείου για άλλη μια φορά έγινε κατήγορος  και υπερασπίστηκε την πολιτική του ΚΚΕ, την πολιτική της Ειρήνης και Ανεξαρτησίας της πατρίδας...

Ο Νίκος Μπελογιάννης έπεσε,  αλλά οι ιδέες για τις οποίες αγωνίστηκε, το έργο του ζει στις καρδιές των ελλήνων, ζει στις καρδιές των τίμιων ανθρώπων όλης της γης...

"Απ' όλες τις σπορές που ρίχνονται στη γη - λέει ο γάλλος συγγραφέας Μπαλζάκ - το αίμα των ηρώων δίνει την πιο πλούσια σοδιά" Αναδημοσίευση από το ART EKRAN

Ξετρύπωσα όμως και το μήνυμα της μητέρας του Μπελογιάννη, και βρίσκω σκόπιμο να το παρεθέσω.

 "Άνθρωποι σ΄όλη τη γη, η ματωμένη καρδιά μιας μάνας που οι δήμιοι ιμπεριαλιστές δολοφόνησαν άτιμα και άνανδρα το μονάκριβο παιδί της, θέλει να εκφράσει την ευγνωμοσύνη της, σε σας που απλώσατε τα τίμια χέρια σας για να σώσετε το παιδί μου απ΄το εκτελεστικό απόσπασμα.
Ας γίνει το αίμα του παιδιού μου σημαία της ειρήνης και της ευτυχίας των λαών σας και του λαού μας.
Γι΄αυτά έζησε και μαρτύρησε.
Για τα ιδανικά της Ειρήνης πάλεψε και πρόσφερε ολοκαύτωμα τη ζωή του .
Είθε το αίμα του, που πότισε τούτη τη σκλαβωμένη γη, να θρέψει μόνο λουλούδια της ειρήνης.
Και το χαμόγελο του να γίνει δώρο στα παλικάρια όλου του κόσμου, να μην κλάψουν πια άλλες μητέρες στη γη.
Η σπαραγμένη από τον πόνο,
μα περήφανη για το γιο της μάνα".
 Βασιλική Μπελογιάννη.


Το βιβλίο με τον τίτλο "ΝΙΚΟΣ ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ Εθνικός ήρωας της Ελλάδας"με τα στοιχεία και τα πρακτικά της δίκης αλλά και όλο το χρονικό της περιόδου από την σύλληψή του μέχρι και την εκτέλεσή, περιλαμβάνει τις αντιδράσεις και τις διαμαρτυρίες σε ολόκληρο τον κόσμο με στόχο την α σωτηρία του και  έχει εκδοθεί στις Λαϊκές Δημοκρατίες τον Αύγουστο του 1952.

Ανατυπώθηκε από τις εκδόσεις . Παναγ. Παπακωνσταντίνου, 

Αθήναι 1952.

Ποιος φταέι;

 Το ΚΚΕ!
 Φταίει γιατί δεν ......συνεργάζεται με άλλα "Αριστερά" κόμματα.

επεξεργασία φωτο Θ.Σμυρνιός

 Γινόμαστε καθημερινά μάρτυρες του πιο εφιαλτικού σεναρίου, που πρωταγωνιστές και ταυτόχρονα θεατές είμαστε  εμείς οι  ίδιοι.
Όμως αδυνατούμε να δώσουμε μια αξιόπιστη απάντηση στους τρόπους και τις μεθόδους για τις πιθανές διεξόδους.


Αποδεχτήκαμε τους ρόλους που μας χρέωσαν, χωρίς να έχουμε διαβάσει το σενάριο και σήμερα αυτοσχεδιάζουμε  προσπαθώντας να καταλάβουμε τι εννοεί  ο ποιητής και που το πάει ο σεναριογράφος.
Ξαφνικά συνειδητοποιούμε ότι όλο αυτό που ζούμε είναι η πραγματικότητα, είναι η αληθινή ζωή και  δεν θα τελειώσει με  χειροκρότημα.
Αυτοί που θα έχουν μείνει όρθιοι στην σκηνή θα είναι οι δήμιοι μας, με γύρω τους όμορφα ερείπια και πτώματα δικών μας.
Εναγώνια επιχειρούνται ερμηνείες και απαντήσεις.
Αλλά πώς, χωρίς όλα τα δεδομένα δεν μπορείς να καταλήξεις σε συμπεράσματα.
Έτσι ο καθένας έχει την δική του εκδοχή ανάλογα με τα δεδομένα του, που κατά κανόνα είναι παραχαραγμένα είτε σκόπιμα, είτε από παρερμηνεία, είτε από άγνοια.
Λογικό δεν είναι;
Ας επιχειρήσουμε να δούμε που συμφωνούμε.
Καπιταλισμός!
Το καπιταλιστικό σύστημα, βασίζεται στην υπερσυσσώρευση του κεφαλαίου και όχι για να βάλει τα κέρδη του στα σεντούκια, αλλά για να μπορέσει να ανταγωνιστεί τους καπιταλιστές ανταγωνιστές του.
Όμως τα κέρδη του μεγαλοεργοδότη δεν προκύπτουν παρά μόνον από την εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης,την απλήρωτη εργασία, την λεγόμενη υπεραξία.
Έτσι ο καπιταλιστής υποχρεώνεται να συμπιέζει διαρκώς προς τα κάτω το μεροκάματο και τους μισθούς των εργαζομένων και, ταυτόχρονα να εντατικοποιεί την εργασία του.
Συνεπικουρούμενης και της αναπτυγμένης  τεχνολογίας, η υπερπαραγωγή σε κάποια φάση της ανάπτυξης του συστήματος είναι αναπόφευκτη, γίνεται πραγματικότητα.
Και ξαφνικά,ο καπιταλιστής βρίσκεται αντιμέτωπος με αυτήν την  πραγματικότητα που δεν μπορεί να την διαχειριστεί.
Από την μια τα μειωμένα έσοδα των εργαζομένων, από την άλλη η υπερπαραγωγή, δυσχεραίνουν την δυνατότητα κατανάλωσης των παραγόμενων εμπορευμάτων.
Υπερπαραγωγή,υπερσυσσώρευση κεφαλαίου!
Σιγά σιγά αυτά συσσωρεύονται στις αποθήκες, δεν μπορούν να πουληθούν.
Τα κεφάλαια συσσωρεύονται στα χέρια λίγων κεφαλαιοκρατών που  δεν μπορούν να τα επενδύσουν.


Ο καπιταλιστής εκείνο που θα ήθελε, είναι να έχει στην υπηρεσία του όσο το δυνατόν περισσότερους εργαζόμενους, μιας και μόνον από την εργασία τους προκύπτει το κέρδος.
Ξαφνικά όμως βρίσκονται υποχρεωμένοι να καταστρέψουν το "μηχάνημα που τους παράγει τον πλούτο" 
Τον εργαζόμενο.


Δεν έχουν διέξοδο διαφυγής από το πρόβλημα, δεν μπορούν να διαχειριστούν το αδιέξοδό τους.
Είναι αντιμέτωποι με την βασική αντίθεση του οικονομικού τους συστήματος,που δεν τους επιτρέπει να συνεχίσουν την κυριαρχία τους με τους προηγούμενους όρους.
Απολύουν, μειώνουν τους χρόνους εργασίας, ελαστικοποιούν, περικόπτουν μισθούς, συντάξεις, επιδόματα,περικόπτουν κοινωνικές παροχές, βάζουν φόρους και χαράτσια......
Αυτό όμως επιδεινώνει και οξύνει ακόμα παραπέρα το πρόβλημα, μιας και σταματάει η αγορά να κινείται.
Δεν υπάρχει ρευστότητα.
Ένας φαύλος κύκλος.
Κρίση!

Οι κρίσεις βέβαια ακολουθούν από την μέρα της γέννησής του το σύστημα,που διαθέτει τρόπους και μεθόδους να τις  διαχειριστεί, αλλά  κάθε φορά βρίσκεται σε δεινότερη θέση, με λιγότερους άσσους στο μανίκι.
Τούτη η κρίση είναι μία από αυτές μήπως;
Τα στοιχεία και τα δεδομένα δεν συνηγορούν και δεν ενισχύουν μια τέτοια άποψη.
Η κρίση αυτή είναι μια βαθιά και συγχρονισμένη κρίση ολόκληρου του καπιταλιστικού συστήματος.
Έχει να  κάνει, με την συγχρονισμένη εμφάνισή της, ανάλογα με την υποδομή που είχε το προηγούμενο διάστημα η κάθε συγκεκριμένη οικονομία των χωρών στις οποίες εμφανίζεται.
Εδώ βέβαια μπαίνουν μια σειρά ζητήματα.
 Χρηματοοικονομικά, χρηματοπιστωτικά, δημοσιοοικονομικά,χρέος ή όπως αλλιώς τα ονομάζουν, αλλά αυτά δεν είναι παρά τα αποτελέσματα και όχι τα αίτια που δημιουργούν την κρίση.  
Οι πλουτοκράτες και οι οικονομολόγοι τους γνωρίζουν πολύ καλά την μορφή και το βάθος αυτής της κρίσης.
Ξέρουν πολύ καλά και τα μέτρα που πρέπει να πάρουν στην προσπάθειά τους  να την αντιμετωπίσουν.
Και αυτά δεν είναι άλλα από την εξόντωση μεγάλου μέρους των παραγωγικών δυνάμεων,με την προσδοκία ότι έτσι θα μπορέσουν να συνεχίσουν την κυριαρχία τους.


Σήμερα με την ανάπτυξη της τεχνολογίας, την δυνατότητα παραγωγής προϊόντων προηγμένης τεχνολογίας, τόσων και τέτοιων που μπορούν να εξασφαλίσουν επάρκεια και ποιότητα στις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων, δεν είναι αναγκαία η 8ωρη εργασία.
Μπορούν οι εργαζόμενοι με μείωση του χρόνου εργασίας,  να απολαμβάνουν τον πλούτο που οι ίδιοι παράγουν,να διευρύνουν τον ελεύθερο χρόνο τους, να τον αξιοποιούν δημιουργικά.

Και όπως έλεγε ο Μαρξ: " Ο ελεύθερος χρόνος είναι ο χώρος της ανθρώπινης ανάπτυξης"

Αλλά αυτό προϋποθέτει τον κεντρικό σχεδιασμό της οικονομίας, της παραγωγής και  της διανομής του πλούτου.
Προϋποθέτει την μη εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, προϋποθέτει την λαϊκή εξουσία.
Προϋποθέτει την κατάργηση του εκμεταλλευτικού συστήματος.


Γίνεται  φανερό λοιπόν, ότι ο καπιταλιστής με τον εργαζόμενο στις σημερινές συνθήκες έτσι όπως διαμορφώνονται, δεν μπορούν να συνυπάρχουν.


Απλά:
Ακόμη και  αν δεχτούμε όλοι μας να δουλεύουμε για 200 ευρώ ποιος θα καταναλώνει τα προϊόντα που θα παράγουμε.
Μην σκεφτείτε σε άλλες περιόδους που στην Κίνα δούλευαν για ένα πιάτο ρύζι και έκαναν εξαγωγές σε άλλες εύρωστες οικονομικά χώρες.
Σήμερα ποιες χώρες μπορούν να καταναλώσουν όλο το παραγόμενο προϊόν, από τους εργαζομένους των χωρών της ευρωζώνης και όχι μόνον που είναι σε κρίση;
Γι΄αυτό λέμε ότι η κρίση κάνει συγχρονισμένα την εμφάνισή της. 
Ο εφιάλτης είναι πλέον μέσα στην ζωή μας και  πρέπει ή  να τον αντιμετωπίσουμε ή να σταυρώσουμε τα χέρια και να περιμένουμε.
Μετά από τα παραπάνω γίνεται σαφές:
Ή εμείς ή αυτοί.
Ποιοι όμως είναι οι αυτοί;
Μην είναι ο Αντώνης, μην είναι ο Γιώργος ή ο Βαγγέλης;
Είναι το σύστημα! 
Υπάρχει αντίρρηση σε αυτό;


Αν λοιπόν όλα τα παραπάνω δεν είναι σε γνώση μας (υπάρχει και η εκδοχή κάποιος να μην συμφωνεί με αυτά, αλλά τότε μιλάμε άλλη γλώσσα),τότε και σενάρια θα κάνουμε και λάθος ερμηνείες θα δίνουμε και κυρίως, λαθεμένες διεξόδους θα προτείνουμε.


Φταίει το ΚΚΕ μου έλεγε ένας φίλος.
"Με το πάτημα ενός κουμπιού θα κατέβαιναν 500.000 άνθρωποι να τα κάνουνε λίμπα στο Σύνταγμα"!
Ε, δεν αξίζει εδώ μεταξύ μας να το συζητήσουμε αυτό.


Φταίει το ΚΚΕ λένε άλλοι πιο"σοβαροί" 
Φταίει γιατί δεν συνεργάζεται με άλλα αριστερά κόμματα.
Αλλά αν καταλήξουμε με βάση τα  παραπάνω, ότι τα αίτια της κρίσης δεν είναι παρά σύμφυτα με το ίδιο το σύστημα που τα γεννά, θα πρέπει και τα άλλα κόμματα  με τα οποία το ΚΚΕ θα συνεργαστεί να εμφορούνται  από την ίδια "κεντρική"αντίληψη, να έχουν στόχο την ανατροπή του συστήματος αυτού, να έχουν πεισθεί ότι μέσα σε αυτό το σύστημα δεν είναι δυνατόν να προκύψει κανένα όφελος για τους εργαζόμενους.
Κάτω από άλλες προϋποθέσεις μια πιθανή συνεργασία του ΚΚΕ με όποιο άλλο Αριστερό κόμμα των "καλύτερων προθέσεων", όχι απλά δεν θα έδινε διέξοδο από τα αδιέξοδα, αλλά επί πλέον θα έδινε την δυνατότητα στον ταξικό εχθρό να κερδίσει χρόνο και στην εργατική τάξη να υπογράψει την καταδίκη της.

Ναι άλλα τι θα γίνει;
Ο Καπιταλισμός από μόνος του δεν πρόκειται να πέσει.
Και όπως λέει ο φίλος Στρατολάτης, δεν θα πάει σαν το γατί σε μια γωνιά να ψοφήσει από μόνο του.
Με αυτό το σκεπτικό και με βάση την ανάγκη να πεισθούν τα λαϊκά στρώματα προκειμένου να προχωρήσουμε σε μια επαναστατική διαδικασία ανατροπής του εκμεταλλευτικού συστήματος,γιατί από μόνο του ένα ΚΚ δεν μπορεί να ανατρέψει το σύστημα,αλλά  και με δεδομένο ότι το κεφάλαιο και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι διαθέτουν τους μηχανισμούς χειραγώγησης των συνειδήσεων, δεν θα οδηγηθούμε ποτέ στην δυνατότητα ανατροπής του.
Αδιέξοδο;
Ο Μαρξισμός είναι μια ολοκληρωμένη, επιστημονικά τεκμηριωμένη θεωρεία και η μελέτη της πολιτικής οικονομίας δίνει διέξοδα και απαντήσεις.


Ένα Κομμουνιστικό επαναστατικό κόμμα, Μαρξιστικό Λενινιστικό, έχει επεξεργασμένες απόψεις και προτάσεις, γιαυτό θα προσφύγω στα ντοκουμέντα του κόμματος,που απ΄όσο ξέρω δεν έχει προχωρήσει στην ανάκληση αυτών των θέσεων και, δεν θα πω τίποτα δικό μου άλλο.


http://www2.rizospastis.gr/story.do?id=3757283&publDate=1997-02-09%2000:00:00.0    
Κυριακή  9 Φλεβάρη 1997


"Στα ντοκουμέντα του 15ου Συνεδρίου τονίζουμε ότι προϋπόθεση για να έχει αποτελέσματα και προοπτική το Μέτωπο είναι η κατάκτηση του ηγετικού ρόλου της εργατικής τάξης και του Κόμματος.


Ο ηγετικός ρόλος του Κόμματος και της εργατικής τάξης πραγματοποιείται μέσα από την κοινή δράση στο κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο. Αφορά και την πολιτική συνεργασιών με άλλα κόμματα και κινήσεις, πολιτικούς σχηματισμούς, που μπορεί να εμφανιστούν στην πορεία. Αντανακλάται στις συμφωνίες και στη διαπάλη για την τήρησή τους ή τη λύση τους, αν έτσι απαιτεί το γενικότερο συμφέρον του αγώνα. Ο καθοδηγητικός ρόλος του Κόμματος ασκεί επίδραση στη στάση των άλλων πολιτικών δυνάμεων που στηρίζουν το Μέτωπο. Δημιουργεί προϋποθέσεις, ώστε να μετριάζει έως και να αναιρεί - όσο είναι δυνατό - την ασυνέπεια ή την ταλάντευση που αυτές οι δυνάμεις δείχνουν όταν μπαίνουν στην ημερήσια διάταξη βαθιές ανατροπές, που θίγουν το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα και οδηγούν στην κατάργησή του".


"Να είμαστε προετοιμασμένοι ότι οι συμφωνίες δε θα γίνονται πάντα σεβαστές από τις άλλες πολιτικές δυνάμεις, που εκφράζουν ταλαντευόμενα κοινωνικά στρώματα, τα οποία φοβούνται ριζικές αλλαγές ή τα ιδιαίτερα συμφέροντά τους δεν ταυτίζονται με τη συνολική κατεύθυνση και κυρίως την τελική έκβαση αυτών των αλλαγών.
Ο καθοδηγητικός ηγετικός ρόλος του Κόμματος κρίνεται σε κρίσιμα και σοβαρά ζητήματα και όχι στις επιμέρους πλευρές ενός αγώνα. Δεν πρέπει να συγχέεται με την τακτική των αναγκαίων συμβιβασμών που καλείται να κάνει το Κόμμα σε ορισμένες φάσεις ή συγκεκριμένες στιγμές, ειδικότερα στις συμφωνίες με άλλα πολιτικά κόμματα, ή στους αναγκαίους συμβιβασμούς, ώστε να μην απειλείται η κοινωνική συμμαχία, η κοινή δράση στα πλαίσια του μαζικού κινήματος".


"Άλλο πράγμα οι συμφωνίες και άλλο τα λάθη και η προδοσία. Η πολιτική των συμβιβασμών πρέπει να διασφαλίζει και να μην απειλεί τη γενικότερη τακτική και στρατηγική του Κόμματος. Δεν υπάρχουν συνταγές για τους συμβιβασμούς, χρειάζονται "όμως τα μάτια δεκατέσσερα"

Για άλλη μια φορά ξανά και ξανά

 Ή αυτοι ή εμείς.

 240.000 ψηφοφόροι στην εσωκομματική εκλογική διαδικασία για την ανάδειξη του Νέου Προέδρου του ΠΑΣΟΚ.
Ερμηνείες πολλές.
Ας παρακάμψουμε το αγανακτησμένο και εύλογο για πολλούς ερώτημα:
Μα ποιοι μπορεί να είναι αυτοί οι 240.000 άνθρωποι που μέσα σε τούτη την λαίλαπα, μέσα σε αυτήν την βαρβαρότητα της οποίας ένας από τους πρωτεργάτες της είναι ο "νεοεκλεγείς" πρόεδρος, πήγαν και πήραν μέρος σε αυτό το φιάσκο,σε αυτόν τον εξευτελισμό.

Με βάση μια απλή μαθηματική πράξη αν το 2007 ψήφισαν  763.674 και στις εκλογές πήρε 38,10%
Τώρα που ψήφισαν 240.000 πόσα θα πάρει στις εκλογές;
Ξέρεις τώρα, ο άγνωστος χ ισούται με τον υπεράνω .....μας δίνει λοιπόν γύρω στο 12%
Αλλά δεν είναι έτσι τα πράγματα σε μια εκλογική αναμέτρηση,είναι πιο πολύπλοκα.


 Εδώ πρέπει να δούμε πολλές ακόμη παραμέτρους, να δούμε πρώτον αυτούς που δεν ψήφισαν όχι γιατί έχουν διαφοροποιηθεί από το ΠΑΣΟΚ, αλλά γιατί δεν συμφωνούν με την εκλογή Βενιζέλου και στις εκλογές, παρακάμπτοντας αυτές τους τις ενστάσεις, θα πάνε για  να υπερασπιστούν το κόμμα τους ενάντια στον "αιώνιο" εχθρό, τον έτερο του δικομματισμού την ΝΔ.
Άσχετα αν με αυτόν μαζί, μεθοδεύτηκε ολόκληρη η εφαρμογή του σεναρίου που επέβαλε το διεθνές κεφάλαιο και που μαζί θα πορευτούν και πάλι, προκειμένου να ολοκληρωθεί το πρόγραμμα εξόντωσης μεγάλου μέρους των παραγωγικών δυνάμεων το επόμενο διάστημα.

Ακόμη πρέπει να δούμε τα κόμματα που φυτρώνουν το ένα μετά το άλλο και τις συνεργασίες που προγραμματίζονται από τώρα κιόλας.

Να δούμε τις εφεδρείες και τα αναχώματα που προετοιμάζονται.
Πρέπει στα σοβαρά να πάρουμε υπ΄όψη μας, τις επιθέσεις που θα δεχτούν οι συνεπείς ταξικές δυνάμεις, να δούμε τους μηχανισμούς που διαθέτουν για την παραχάραξη της αλήθειας, για την τρομοκράτηση για την παραπέρα χειραγώγηση των συνειδήσεων και ακόμη να πάρουμε σοβαρά υπ΄όψη  και το επίπεδο των μαζών, την δυνατότητα ενημέρωσής τους, την αδυναμία ερμηνείας της κατάστασης και των αιτιάσεών της.
Το να αναλωθούμε στην προσπάθεια ερμηνείας της εσωκομματικής διαδικασίας ανάδειξης του προέδρου, μπορεί να μην είναι τελείως άχρηστο, αλλά δεν είναι πιστεύω εκείνο που θα μας βοηθήσει
να απαντήσουμε στους λόγους, που ο υποκειμενικός παράγοντας παραμένει αγκυλωμένος σε αυταπάτες και ιδεοληψίες και να παρθούν μέτρα να αναστραφεί  αυτή η πραγματικότητα, σε όποιον βαθμό μπορεί αυτό να επιτευχθεί.
Εκείνο που πρέπει να  απασχολήσει είναι οι τρόποι και οι μέθοδες εκείνοι που θα οδηγήσουν πλησιέστερα στον λαϊκό παράγοντα.
Εμπειρία υπάρχει δεν μένει παρά να αξιοποιηθεί.



Εμείς οφείλουμε να υπολογίζουμε κάθε φορά το επίπεδο συνείδησης και ωριμότητας των λαϊκών μαζών, που δε διαμορφώνεται σαν αποτέλεσμα ελεύθερης και ανεξάρτητης επιλογής, αλλά επηρεάζεται αποφασιστικά από την κατευθυνόμενη επιχείρηση ενσωμάτωσης, χειραγώγησης, πολύμορφης ανοιχτής ή συγκαλυμμένης τρομοκρατίας στις συνθήκες του καπιταλισμού. Με την επιδίωξη να κατακτάμε την ικανότητα να ασκούμε τον καθοδηγητικό μας ρόλο και να πείθουμε.

Είναι αλήθεια και είναι κάτι που κανείς νοήμων δεν μπορεί να παραγνωρίσει, ότι ήδη έχει χαθεί πολύτιμος χρόνος.
Έχει χαθεί πολύτιμος χρόνος, όχι μόνον για τα 3 τελευταία χρόνια της αδιέξοδης καπιταλιστικής κρίσης, αλλά και όλο το προηγούμενο διάστημα από την μεταπολίτευση και εδώ.

Ίσως και εμείς οι ίδιοι, δεν έχουμε αντιληφθεί σε βάθος τι είναι αυτό που συμβαίνει.

Ίσως δεν έχουμε εμπεδώσει αυτό που λέμε ότι δηλαδή :
"Το καπιταλιστικό σύστημα έχει εξαντλήσει τα όριά του δεν έχει και δεν μπορεί αντικειμενικά να προσφέρει τίποτα άλλο"

Ίσως ακόμη δεν έχουμε εικόνα για το πού μπορεί να οδηγήσει η κάθετη και συγχρονισμένα εμφανιζόμενη κρίση του συστήματος και μέχρι που μπορεί να οδηγηθεί αυτό, προκειμένου να υπερασπιστεί την συνέχιση της κυριαρχίας του.

 Ίσως ακόμη δεν έχουμε δει  την ανάγκη του να συμβάλουμε και να αναπτύξουμε την συνείδηση των εργαζομένων, πράγμα που είναι μόνον δική μας ευθύνη, δικός μας ρόλος.

Ίσως δεν έχουμε κάνει χτήμα μας  ότι το βασικό καθήκον του κόμματος είναι να κερδίσει την ενεργητική υποστήριξη της πλειοψηφίας της εργατικής τάξης, ώστε να αναδειχτεί σε τάξη απελευθερώτρια της κοινωνίας από κάθε μορφή εκμετάλλευσης.

Ακόμη όμως και αν όλα αυτά είναι σε γνώση μας, είναι καθαρό ότι δεν υλοποιούνται στην πράξη και στην καθημερινότητα.

Η εργατική τάξη δέχεται έναν ανελέητο πόλεμο έναν πόλεμο, που θα έχει τις ίδιες και χειρότερες συνέπειες απ΄ότι μπορεί να επιφέρει ένας θερμός πόλεμος, πράγμα άλλωστε που μπορεί  τελικά να μην αποφευχθεί.
Είναι φορές που μιλάμε για μια ισχνή και βραχυπρόθεσμη ανάκαμψη, προσωπικά δεν μπορώ να την δω, παρά μέσα από τα απομεινάρια πτωμάτων και ερειπίων και τους εναπομείναντες, σε συνθήκες μεσαίωνα.
Έχει χαθεί πολύτιμος χρόνος και αυτό που μπαίνει μπροστά είναι το Ή ΑΥΤΟΙ Ή ΕΜΕΙΣ.

Φαντάζεται κανείς το σκηνικό και τις συνθήκες μετά τις εκλογές με ότι ποσοστό και αν πάρει το ΚΚΕ;(μέσα στα αναμενόμενα ποσοστά)

Φαντάζεστε την θριαμβολογία τους και την επιχειρηματολογία τους, για την συναίνεση του Ελληνικού λαού, με ουσιαστικά μαγειρεμένα τα αποτελέσματα,με λυκοσυμμαχίες, με ανίερες   συνεργασίες για την σωτηρία της Πατρίδας, ξανά και ξανά.

Θα είμαστε εμείς, με αυτούς κυρίαρχους του παιγνιδιού.

Οι θεσμικές κατακτήσεις σε ένα  ΚΚ, δίνουν την δυνατότητα να παλεύει από καλύτερες θέσεις.
Όταν όμως μπαίνει το ζήτημα ακριβώς έτσι, γιατί μόνον έτσι είναι: Ή ΑΥΤΟΊ Ή ΕΜΕΙΣ, τότε τι  νόημα άραγε  έχουν για μας  οι εκλογές;

Έχουν μόνον αξία γιατί μας δίνουν την δυνατότητα να δουλέψουμε με όρους προεκλογικούς, όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά γιατί ο ίδιος ο λαός έχει μάθει να εκφράζεται μέσα από την κάλπη και αυτό θα μας δώσει την δυνατότητα να τον προσεγγίσουμε με μεγαλύτερη επιμονή, με μεγαλύτερη πειστικότητα, με αποφασιστικότητα.

Δεν έχουμε άλλη επιλογή.

Πρέπει να δώσουμε αυτήν την μάχη με πείσμα  και αποτελεσματικά, γιατί αυτό είναι το χρέος μας. 
Θα δώσουμε αυτήν την μάχη, γιατί δεν παραδινόμαστε και γιατί δεν μπορούμε να ζούμε με σκυμμένο το κεφάλι.
Θα δώσουμε αυτήν την μάχη γιατί τώρα είναι η ώρα για μάχη και για ζωή.


ΥΓ:Αυριο όλοι στην συγκέντρωση στις 630 στο Σύνταγμα.

....Γιατί ο φοβος .......

Είναι αλήθεια ότι ο Ελληνικός λαός τα 3 τελευταία χρόνια υπέστη πολλά δεινά, όμως καμιά από τις  θυσίες του, δεν πήγαν χαμένες!

Καιρός ήταν, 3 χρόνια μετά την θύελλα,να γελάσουν τα χείλη μας βλέποντας τις σημερινές εξελίξεις, που δικαιώνουν τις θυσίες του λαού και κυρίως,τους επίπονους και άοκνους αγώνες  των πολιτικών μας,  με τους οποίους  κατόρθωσαν το ακατόρθωτο!

Να σταθεί η χώρα μας στα πόδια της, να μπορέσει από δω και μπρος ο λαός μας "περήφανος" και με "ψηλά το κεφάλι" να γευτεί τους καρπούς των Θυσιών του!

Από σήμερα και μπρος ο κάθε Έλληνας γονιός, μπορεί και αυτός να πανηγυρίζει και να απαντήσει στα παιδιά του "που κοιτούν με μάτια σαν κι αυτά" όταν λιποθυμούν από  την πείνα και τον ρωτούν:

-Γιατί χαίρεται ο κόσμος και χαμογελάει πατέρα;

-Γιατί λάμπει ο ήλιος έτσι, γιατί φέγγει έτσι η μέρα;

 

-Γιατί σαν αυτή παιδί μου, την ημέρα τη χρυσή

που τη χαίρεσαι και συ,

στέρεψε το μαύρο δάκρυ, κλείσανε πολλές πληγές.

Αψηλώσανε τα στάχυα

κι’ ένα γύρω όλα τα βράχια

εγινήκαν ανθοβούνια και χρυσοπηγές.

Μιαν ημέρα σαν κι’ ετούτη, την ολόφωτη κι ωραία

ξεδιπλώθηκε και πάλι η γαλάζια μας σημαία

που ’χει τ’ ουρανού το χρώμα

και σκεπάζει τ’ άγιο χώμα

που ελεύθερος πατάς,

κι έτσι με χαρά κι ελπίδα

για μιαν ένδοξη πατρίδα

η σημαία κυματίζει μ’ ένα ΤΑΝ Ή ΕΠΙ ΤΑΣ.

Μιαν ημέρα σαν ετούτη

δοξασμένη κι ισχυρή

κι έτσι σαν την αντικρίζεις

έτσι πάλι την γνωρίζεις,

«την γνωρίζεις απ’ την κόψη του σπαθιού την τρομερή».

Μεγάλη νίκη η  συμφωνία για το PSI που ξεσήκωσε  θύελλα "δικαιολογημένων πανηγυρισμών".

Τυχαίο είναι μήπως  ότι μέχρι και ο οίκος Fitch μας αναβάθμισε!

Αναβαθμίζεται η πιστοληπτική ικανότητα της οικονομίας της χώρας, παρακαλώ, για έξη ολόκληρες βαθμίδες.

Η Ελλάδα πλέον κατατάσσεται στην κατηγορία Β- από την κατηγορία περιορισμένης χρεοκοπίας (RD).

Τονίζεται μάλιστα, ότι οι προοπτικές αξιολόγησης είναι σταθερές και ότι η ανταλλαγή του χρέους έχει βελτιώσει το προφίλ εξυπηρέτησης του χρέους.

Έχει άδικο να πανηγυρίζει ο Ευάγγελος Βενιζέλος και με περισσή ικανοποίηση και εθνική υπερηφάνεια να λέει:

"Αυτό που έγινε χθες είναι η αλλαγή της εικόνας της χώρας. Όλος ο πλανήτης μιλά με θετικά λόγια για την Ελλάδα", και  πρόσθεσε.

"Χθες η Ελλάδα απέφυγε τη χρεοκοπία, από χθες άρχισε η αλλαγή της εικόνας της χώρας".

Στην εθνική συνδιάσκεψη του ΠΑΣΟΚ, κατά την διάρκεια της οποίας χρίστηκε και σαν ο μοναδικός υποψήφιος ,που "δημοκρατικά" θα εκλεγεί (;)από την βάση του "Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος" για να μην ξεχνιόμαστε, τόνισε: 

  "Είμαστε εδώ για ένα ΠΑΣΟΚ ενωμένο δυνατό. Ανανεωμένο, υπεύθυνο, λαϊκό, πατριωτικό όπως αξίζει στην ιστορία μας" !

 "Οφείλαμε να σηκώσουμε το βάρος, γιατί όλες οι άλλες πολιτικές δυνάμεις κρύφτηκαν πίσω από την πολιτική υπευθυνότητα του ΠΑΣΟΚ",  
ανέφερε χαρακτηριστικά.

"Την ώρα που εμείς σηκώναμε το βάρος της ευθύνης, άλλοι δημαγωγούσαν και υπεραπλούστευαν", 

Όπως μπορεί να καταλάβει κάθε καλοπροαίρετος , δεν μπορεί να  κατατάσσει μέσα στις πολιτικές δυνάμεις που "κρύφτηκαν πίσω από την υπευθυνότητα του ΠΑΣΟΚ", ούτε την ΝΔ, ούτε βέβαια και το Λάος που και αυτές με την σειρά τους και ανάλογα με τις δυνατότητές τους,αλλά πάντα με περισσή, επίσης  υπευθυνότητα,  συνέβαλλαν στην συγκυβέρνηση για την σωτηρία της Πατρίδος! 

Στο πολιτικό τοπίο που διαμορφώνεται τούτες τις μέρες, πρωταγωνιστικό ρόλο μπορούμε να πούμε ότι έπαιξε,η ιστορικής σημασίας  ομιλία του Γιώργου Παπανδρέου,στην Εθνική  συνδιάσκεψη του ΠΑΣΟΚ.

Τα λόγια του έδωσαν κουράγιο και δύναμη στον Ελληνικό λαό. 

Κάθισα να παρακολουθήσω την ομιλία του Γιώργου Παπανδρέου, μαζί με τον Μήτσο.

Άνεργος ο Μήτσος που όταν του λέγαμε να γραφτεί στο σωματείο έλεγε:
 "Ρε σεις, έχω οικογένεια, θέλετε να με πετάξουν στον δρόμο";
Ο Μήτσος δεν γράφτηκε στο σωματείο, αλλά παρ΄όλ΄αυτά βρέθηκε στο δρόμο.

"Είμαστε σ΄έναν δρόμο που μας πάει εκεί που πρέπει" Ακούστηκε από το βήμα η φωνή του Γιώργου.

(στο κατώφλι του οξαποδώ,πετάχτηκε ο Μήτσος)

"Ο αγώνας μας για μια κοινωνία Δικαίου, Δημοκρατίας, ανθρωπιάς, είναι καθημερινός".

 Εξήγησε τους στόχους του, για όσους από εμάς δεν τους έχουν αντιληφθεί και τον έχουν παρεξηγήσει.

"Βασικός μας στόχος, μια Ελλάδα παραγωγική και όχι παρασιτική,

δικαιοσύνης και όχι αυθαιρεσίας, δημοκρατικής συμμετοχής και όχι βίας, ανθρωπιάς"

"... Από τον Μάιο του 2010, κάναμε αυτό που έπρεπε, το εθνικό μας καθήκον. Το καθήκον, ναι, απέναντι στον Ελληνικό λαό, τον συνταξιούχο και τον μισθωτό, για να μην ζήσει ακόμα χειρότερες μέρες".

Ο Μήτσος ο άσχετος ούρλιαξε: 

"Ρε τι λέει ο Μα....ας";

Εθνικό του καθήκον ήταν να βγω εγώ στην ανεργία και ο παππούς να παίρνει σήμερα 680 ευρώ όταν, ρε μα.....κααααα,τα χάπια του μόνον, έχουν 120 και το χαράτσι που του έστειλες ήταν 130!

Απτόητος από τις φωνές του Μήτσου, ο Γιώργος συνέχισε γεμάτος εθνικό ενθουσιασμό:

"Μετά από δύο χρόνια - δύο χρόνια μόνο - ο ΟΟΣΑ μας επαινεί ..μας βάζει, σε πια θέση νομίζεται;

Ποια χώρα έκανε τις περισσότερες διαρθρωτικές αλλαγές τα τελευταία δύο χρόνια;

Αυτή η χώρα είμαστε εμείς .Πρώτη η Ελλάδα".

 Ναι βρε ηλίθιε, πρώτη η Ελλάδα με 1.200.000 άνεργους, με 450.000 "εργαζόμενους"που έχουν να πληρωθούν από 10 έως 5 μήνες, με πάνω από 500.000 λουκέτα σε μικρομάγαζα και μικρές βιοτεχνίες.

Με κομμένες τις συντάξεις σε επίπεδα πείνας, με 30.000 άστεγους στην Αθήνα,με παιδιά που λιποθυμούν από την ασιτία. 

Πρώτοι σε διαρθρωτικές αλλαγές, που τίναξαν στον αέρα την ζωή μας.

Χωρίς επιδόματα ανεργίας, με χαράτσια, χωρίς συμβάσεις εργασίας στο έλεος των εργοδοτών.....

Αλήτες, φονιάδεεεεες !!

Ίσα που πρόλαβα να του κλείσω το στόμα, μην μαζευτεί κόσμος έξω να δει τι συμβαίνει.

Και μετά ο Γιώργος Παπανδρέου, προέβη σε μαθήματα ηθικής, σε μαθήματα περηφάνιας και αξιοπρέπειας .

"Αλλά και δεν σκύβουμε το κεφάλι σε κανέναν.Γιατί ο πολιτικός που θα σκύψει έστω και μια φορά το κεφάλι, παύει να είναι πολιτικός και γίνεται μαριονέτα.

Και εγώ μαριονέτα δεν υπήρξα ποτέ, ούτε και θα γίνω βεβαίως, ό,τι και να μου κοστίσει.

Και μου κόστισε"

Ο Μήτσος έμεινε να κοιτάει την οθόνη της τηλεόρασης με άδειο βλέμμα. 

Δεν πίστευε σε αυτά που άκουγε.

Τελικά είπε ξέπνοα, δεν είναι αυτός μα.....ας, εγώ είμαι  ο μαλ.κας.  

Δεν μπορεί, για να τολμά να μου λέει καταπρόσωπο  όλα αυτά, με έχει μετρήσει και ξέρει πόσο μα....κας είμαι.....είπε και έσκυψε το κεφάλι μέσα στις παλάμες του.

" Εκπροσωπούμε και στηρίζουμε την Ελλάδα της πραγματικής οικονομικής δραστηριότητας, τους δημιουργικούς, συνεπείς και συνειδητούς δημόσιους υπάλληλους, τους νέους με πτυχία, τους δημιουργικούς, με γνώσεις, με δεξιότητες υψηλού επιπέδου, αλλά και με θέληση για καινοτομία και

κοινωνική προσφορά, οι οποίοι σήμερα αναγκάζονται να έτερο-απασχολούνται ή να

ξενιτεύονται".

Όταν κατάλαβα τι θα πει, έψαξα να βρω το κοντρόλ μπας και προλάβω να κλείσω την τηλεόραση. 

Φοβήθηκα τον Μήτσο, που ξέροντας ότι ο γιος του ανήκει στο 50% των άνεργων νέων, που στο βαθμό που θα βρει δουλειά ο μισθός του έχει οριστεί στα 511 ευρώ, είπα μέσα μου, δεν την γλυτώνουμε, θα μας ακούσει ο κόσμος όλος, θα βγει η γειτονιά στο πόδι.

Δεν πρόλαβα να την κλείσω. 

Δεν μαζεύτηκε η γειτονιά. 

Αλλά από προχθές δεν έχω τηλεόραση και το χαλί κάτω από το τραπεζάκι, έγινε μαντάρα από το μπουκάλι της μπύρας που έσπασε πάνω στην οθόνη.

Μόνον την άλλη μέρα διάβασα στην εφημερίδα το κλείσιμο της ομιλίας του  Γιώργου Παπανδρέου.

"Όσο πιο ισχυρή η φωνή του ΠΑΣΟΚ, τόσο μεγαλύτερη η εγγύηση για

το δημοκρατικό και προοδευτικό μέλλον της χώρας, όποιο και να είναι το αυριανό

κυβερνητικό σχήμα, όποιες δυνάμεις και αν συγκροτήσουν την αυριανή κυβέρνηση".

 ..."Και πρέπει να συνεχιστεί και θα συνεχιστεί αυτή η πορεία

σταθερότητας, προσαρμογής και αλλαγής και από τη νέα ηγεσία του Πανελλήνιου

Σοσιαλιστικού Κινήματος".

Απ΄όλα όσα είπε, κράτησα αυτό και, ορκίστηκα να  κάνω τον "Μήτσο" να το εμπεδώσει.

 " Τίποτα δεν στερεί τη θέληση και τη λογική από το μυαλό του ανθρώπου, όσο ο φόβος. 

Γιατί ο φόβος γεννά την ανασφάλεια, φέρνει την απογοήτευση, φέρνει την παραίτηση, την απάθεια της κοινωνίας, την οριστική συλλογική κατάρρευση.

Εμείς οι γυναικες!

 

Από την Κλάρα Τσέτκιν στο σήμερα

 
 Το 1857 στις 8 του Μάρτη στην Ν.Υόρκη, οι εργάτριες στα ραφτάδικα και στα υφαντουργία 
αποφασίζουν να κατέβουν σε απεργιακές κινητοποιήσεις, διεκδικώντας ανθρώπινες συνθήκες εργασίας και μείωση των ωρών εργασίας.
Να σκεφτεί κανείς ότι οι γυναίκες τότε εργάζονταν για 16 περίπου ώρες!
Και πληρώνονταν με μισθούς σημαντικά μικρότερους των ανδρών συναδέλφων τους
Απαιτούν, 10 ωρη εργασία και εξίσωση των μεροκάματών τους με τα ανδρικά.
Οι δυναμικές και αποφασιστικές διαδηλώσεις των γυναικών αντιμετωπίζονται με τα όπλα και πνίγονται στο αίμα.
Οι υφαντουργίνες  της Ν.Υόρκης και η απεργία τους στις 8 του Μάρτη του 1857, υπήρξαν από τις πιο σημαντικές του Παγκόσμιου εργατικού κινήματος.
Έμπαινε το ζήτημα της ανισοτιμίας ανδρών και γυναικών ενάντια στην ταξική εκμετάλλευση, έθιγε το ζήτημα των φυλετικών διακρίσεων.

Στην Β΄Διεθνή συνδιάσκεψη των Σοσιαλιστριών γυναικών το 1910 και μετά από πρόταση της Κλάρα Τσέτκιν,η 8η του Μάρτη καθιερώθηκε σαν Διεθνής μέρα της Εργαζόμενης  Γυναίκας.
Μάλιστα, της εργαζόμενης γυναίκας όχι της γυναίκας γενικά.

 Το γυναικείο ζήτημα δεν είναι κάτι που μπορεί να το δει κανείς αποκομμένα από το οικονομικό κοινωνικοπολιτικό σύστημα,γιατί έτσι και αλλιώς και αυτό όπως και όλες οι κοινωνικές σχέσεις απορρέουν και είναι άμεσα συνδεδεμένες με το σύστημα και τις εκμεταλλευτικές σχέσεις παραγωγής.

Στην Ελλάδα τα πρώτα  ψήγματα γυναικείου κινήματος εκφράστηκαν το 1907,κυρίως από γυναίκες της αστικής τάξης,που  στρέφονταν ενάντια στην Φεουδαρχία και  διεκδικούσαν το δικαίωμα στην μόρφωση και στην ψήφο.
Ήταν το λεγόμενο Φεμινιστικό κίνημα το οποίο γρήγορα έχασε και τα χαρακτηριστικά προοδευτικού κινήματος, αγγίζοντας μέχρι και τον συντηρητισμό.
Με την ανάπτυξη του καπιταλισμού η γυναίκα μπαίνει στην παραγωγή.

Με βάση στοιχεία από τον Κορδάτο στην Ελλάδα το 1907 οι εργαζόμενες γυναίκες ανέρχονταν στις 31.9811
20 χρόνια μετά διαβάζουμε στον Ριζοσπάστη, 8 Μάρτη 1928, ότι  οι εργαζόμενες γυναίκες σύμφωνα με στατιστικές στην Ελληνική βιομηχανία είναι  περισσότερες από 60.000, σε σύνολο 285.000 εργατών και εργατριών.


Το ΣΕΚΕ από την ίδρυσή του (4-10/17-23 Νοέμβρη του 1918)ανέλαβε το καθήκον να αγωνιστεί για την ισοτιμία των γυναικών βάζοντας μάλιστα στο πρόγραμμά του τα αιτήματα:


*Δικαίωμα εκλέγειν και εκλέγεσθαι


*Πλήρη πολιτική οικονομική και κοινωνική εξίσωση των γυναικών(με τους άντρες)
κατάργηση των νόμων που περιορίζουν τα δικαιώματα της γυναίκας και του νόθου παιδιού


*Ίδρυση χωριστών φυλακών για ανήλικους και γυναίκες και για τα πολιτικά αδικήματα. (σημείο 14)


* Απαγόρευση της νυχτερινής εργασίας για παιδιά και γυναίκες.(με νόμο)


*Την υποχρέωση των δήμων και κοινοτήτων να συντηρούν γυναικολογικά μαιευτήρια για τις γυναίκες των εργατών, με πλήρεις αποδοχές για 8 εβδομάδες πριν και 8 εβδομάδες μετά τον τοκετό.


*Την καθιέρωση του πολιτικού γάμου»


 Από το 1929 κιόλας με το ιδιώνυμο,τον αντικομουνιστικό νόμο τους Βενιζέλου οι πρώτες κομουνιστριες βρέθηκαν στις φυλακές Αβέρωφ 


 
 
Οι κομουνίστριες πήραν με αυτοθυσία μέρος σε όλους τους απελευθερωτικούς και ταξικούς αγώνες.
Οι κομουνίστριες,και άλλες προοδευτικές γυναίκες, βρέθηκαν στις εξορίες και στις φυλακές, υπερασπιζόμενες το υπέρτατο αγαθό της ελευθερίας, της ζωής και το δικαίωμά τους σε αυτήν. 

Στάθηκαν αλύγιστες, με το κεφάλι ψηλά, κατέβαλαν μεγάλες θυσίες, κάποιες φορές ακόμα και την ίδια τους τη ζωή.


Στην Ελλάδα η  ισοτιμία των γυναικών "αναγνωρίστηκε" και θεσμοθετήθηκε το 1981, αλλά μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα ποτέ η γυναίκα δεν απαλλάχτηκε από την κοινωνική καταπίεση, δεν της αναγνωρίστηκε η μητρότητα σαν κοινωνικό λειτούργημα και στην ουσία οι προκαταλήψεις σε βάρος της, όσο και αν  αμβλύνθηκαν, ποτέ δεν έπαψαν,όπως ποτέ δεν έπαψαν οι αντιδραστικές αντιλήψεις  και πρακτικές στις σχέσεις των δύο φύλων.
Θεσμοθετήθηκε η ισοτιμία των γυναικών.Τι είναι όμως η ισοτιμία;
Είναι ίσα δικαιώματα στην εργασία, στην μόρφωση, στην οικογένεια και σε κάθε πτυχή της κοινωνικής δραστηριότητας.
Τα δικαιώματα όμως όχι μόνον των γυναικών, αλλά και των δύο φύλων μέσα στην καπιταλιστική κοινωνία δεν μπορεί να είναι πραγματικά και ουσιαστικά.
Οι εργαζόμενοι, άνδρες και γυναίκες, μέσα στο καπιταλιστικό εκμεταλλευτικό σύστημα, δεν μπορεί να κατακτήσουν ολόπλευρα τα δικαιώματά τους, μιας και οι εργαζόμενοι στον καπιταλισμό είναι το αντικείμενο εκμετάλλευσης του κεφαλαίου. 
Η πραγματική τους απελευθέρωση, μόνον με την κατάργηση κάθε μορφής εκμετάλλευσης μπορεί να πραγματωθεί.
Τα δυο φύλα μπορεί να είναι διαφορετικά,  αλλά είναι ίσα και σαν τέτοια θα έπρεπε να αντιμετωπίζονται.
Μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα και στις ανταγωνιστικές σχέσεις, ανταγωνιστικά αναπτύχθηκαν και οι σχέσεις των δύο φίλων, αυτή άλλωστε ήταν η επιδίωξη της Αστικής τάξης.


Τα δύο φύλα αν δεν αναπτύξουν ανταγωνιστικές σχέσεις, τότε θα μπορούσαν να ανακαλύψουν την δύναμη που μπορούν να ασκήσουν  από κοινού ενάντια στον πραγματικό τους εκμεταλλευτή.
Το κεφάλαιο. 
Και ο κοινός τους αγώνας, είναι που θα μπορούσε πραγματικά να δώσει αποτελέσματα. Καταργώντας κάθε μορφή εκμετάλλευσης και κοινωνικής ανισότητας, πράγμα που σημαίνει ανατροπή του καπιταλιστικού  συστήματος,γιατί μέσα στον καπιταλισμό δεν μπορεί να καταργηθεί η εκμετάλλευση. 
Το σύστημα όπως σε όλους τους τομείς του επικοδομήματός του, διαθέτει μηχανισμούς εκπονεί προγράμματα αντιμετώπισης της όποιας μορφής πίεσης μπορεί να ασκηθεί σε βάρος του και να θέσει σε κίνδυνο την κυριαρχία του.
Έτσι με παρεμβάσεις,και με τους μηχανισμούς που διαθέτει, μετέτρεψε τον αγωνιστικό χαρακτήρα του γυναικείου εργατικού κινήματος.
Μετετράπηκε  σε νεοφεμινιστικό και έβαλε στόχο της γυναίκας να φορέσει την ποδιά στον άντρα, πείθοντάς την ότι με αυτόν τον τρόπο κατακτούσε την ανεξαρτησία της.


Η διεθνής μέρα των εργαζομένων γυναικών όλου του κόσμου μετατράπηκε σε μασκαράτα με γυναικοπαρέες  σε τσιφτετέλάδικα και  πάνω στα τραπέζια να ανεμίζουν την "σημαία" της απελευθέρωσής τους. 
Και εκείνη την μέρα, στις 8 του Μάρτη κάθε χρόνου, ή γυναίκα αισθάνεται απελευθερωμένη από τα δεσμά του "αντρός", γιατί μπορεί να λέει σόκιν ανέκδοτα για άντρες.
Εκείνη την μέρα γιορτάζει η Ματίνα ταμίας στο S/M της γειτονιάς μου και η κυρία Βαρδινογιάννη!
Εκείνη την μέρα γιορτάζει η Τρέμη και η Κατερίνα της Κοκκινιάς!
Η Στάη-Γουλανδρή, με την Ειρήνη από την Καισαριανή!......
Παρ΄όλη την επίθεση αποπροσανατολισμού γυναίκες που ανέπτυξαν  ταξική συνείδηση, δεν έπαψαν να αγωνίζονται μέσα από τα ταξικά τους σωματεία για την πραγματική απελευθέρωση από την καταπίεση του εκμεταλλευτικού συστήματος. 


 
Σήμερα και κάτω από την βάρβαρη και ανελέητη επίθεση του πολιτικού προσωπικού του κεφαλαίου ενάντια στην ζωή μας, ενάντια στο μέλλον των παιδιών μας, ενάντια στις οικογένειές μας,έχουμε χρέος να υψώσουμε το ανάστημα.
Εμείς οι γυναίκες οι εργαζόμενες, οι γυναίκες της εργατικής οικογένειας, οι φοιτήτριες, οι αυτοαπασχολούμενες, οι επιστημόνησες, όλες οι γυναίκες,τώρα, να πάρουμε την ζωή στα δικά μας χέρια, να υπερασπιστούμε την ζωή των παιδιών μας πριν είναι αργά.
Στο σωματείο, στην γειτονία, στις λαϊκές επιτροπές, στον γυναικείο σύλλογο, παντού όπου υπάρχει εστία ταξικής αντίστασης ενάντια στην βαρβαρότητα,να συμβάλλουμε στην δημιουργία της οικοδόμησης της λαϊκής συμμαχίας για την ανατροπή του εκμεταλλευτικού συστήματος.

 

"Ήταν πατριώτη ένας λαός, ένας μεγάλος τοπικός εχθρός"

Οι χαλυβουργοί του Ασπρόπυργου, μετά από 4 μήνες και, απεργιακού αγώνα γνωρίζουν καλύτερα από τον καθένα, ότι ο αγώνας τους είναι ταξικός.
Μη καρτεράτε να λυγίσουνε γιατί...
"...αυτά τα πρόσωπα δε βολεύονται παρά μόνο στον ήλιο,αυτές οι καρδιές δε βολεύονται παρά μόνο στο δίκιο.
(κι αν) ετούτο το τοπίο είναι σκληρό σαν τη σιωπή...
ο δρόμος (τους) χάνεται στο φως...".

Ήταν πατριώτη ένας λαός

ένας μεγάλος τοπικός εχθρός

Ερμνεία: Βασίλης Παπακνσταντίνου
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Στίχοι: Ιάκωβος Καμπανέλλης


Ήταν πατριώτη ένας λαός
ένας μεγάλος τοπικός εχθρός.

Θέλανε νά 'χουν όλοι το σπιτάκι τους
καθημερινά το μεροκαματάκι τους
νά 'χουν ακόμα κι άμα θα κακογεράσουν
μια συνταξούλα για να μην πεινάσουν.

Νιώθεις πατριώτη τι εχθρός
ήταν τούτος ο παλιολαός...

Θέλανε να μην περπατούν στα τέσσερα
να σκέφτονται και να μιλούν ελεύθερα
να κυβερνάει αυτός που θά 'χουνε διαλέξει
κανένας πια να μην τους κοροϊδέψει.

Νιώθεις πατριώτη τι εχθρός
ήτανε τούτος ο παλιολαός...

Θέλαν το νόμο φίλο κι όχι φύλακα
να μη φοβούνται πια τον χωροφύλακα
την περηφάνια τους κανείς να μην πληγώνει
ούτε την πόρτα τους να ξεκλειδώνει.

Νιώθεις πατριώτη τι εχθρός
ήτανε τούτος ο παλιολαός...

Όνειρα χίλια μέσα στο κεφάλι τους
τ' αποθηκεύανε στο προσκεφάλι τους.
Χρόνια καλύτερα ελπίζανε να 'ρθούνε
το σήμερα οι ληστές δεν εχτιμούνε.

Νιώθεις πατριώτη τι εχθρός
ήταν τούτος ο παλιολαός...

Σύλληψη του Γ. Σιφωνιού, προέδρου του Σωματείου της "Ελληνικής Χαλυβουργίας"
Ανακοίνωση του ΚΚΕ, Αθήνα 4 Μάρτη 2012 ΕΔΩ

Από τον  Crousma ΕΔΩ

Να πείτε στον κόσμο να ξεσηκωθεί!

 Τον γνωρίζω προσωπικά τον Δημήτρη, μπορεί να μην τον λένε Μανίκα, αλλά τον λένε Δημήτρη,τον λένε Κώστα και Μανώλη και Αργύρη.... Την λένε Μαρία και Ελένη και δεν μένει στην Κομοτηνή, μένει δίπλα και απέναντί μου, είναι μέσα στο ίδιο μου το σπίτι........


Είναι λέει, ο Δημήτρης Μανίκας, 52 χρονών, πατέρας 2 παιδιών.
Απολυμένος από την εργασία του εδώ και 9 μήνες.
Δεν ξέρει γιατί τον απέλυσαν, δεν του έδωσαν απάντηση στο αγωνιώδες ερώτημά του και δεν του έδωσαν, ούτε την αποζημίωσή του.


..............Πολλοί από αυτούς βουτηγμένοι μέσα στην άγνοια,  βολεμένοι σε μιαν εικονική πραγματικότητα, άλλοι εγκλωβισμένοι στις φοβίες και τις ανασφάλειές τους, άλλοι πάλι μέσα στις ιδεοληψίες τους, παραπληροφορημένοι,συντηρητικοί, συμβιβασμένοι, στριμωγμένοι στον δικό τους μικρόκοσμο.

Και άλλοι δυναμικοί, αποφασισμένοι και ενταγμένοι, προσηλωμένοι στο όραμα μιας νέας κοινωνίας, μιας κοινωνίας απαλλαγμένης από την εκμετάλλευση.
Γνώστες αυτού που θα ακολουθούσε, γνώστες της επικείμενης κατάρρευσης αυτής της εικονικής ψευδεπίγραφης ευημερίας, της πασπαλισμένης με χρυσόσκονη.
Γνώστες και αγωνιστές, για την εξασφάλιση καλύτερων συνθηκών εργασίας, καλύτερου μεροκάματου, αγωνιστές για την κατάκτηση των δικαιωμάτων των εργαζομένων,που σήκωναν καθημερινά το ανάστημά τους με όπλο την ιδεολογία τους και το όραμά τους για καλύτερη ζωή, τέτοια που την δικαιούνται και την αξίζουν.

Κοινό χαρακτηριστικό: Όλοι, άνθρωποι του μόχθου, όλοι, "εργάτες" του παραγόμενου  πλούτου και όλοι με τα όνειρά τους. 
Και "ξαφνικά" (για όσους δεν γνώριζαν)  βρέθηκαν μετέωροι στην άκρη του πουθενά.
Βρέθηκαν αντιμέτωποι με μια εφιαλτική πραγματικότητα, που είναι δύσκολο να ερμηνευτεί.
Δύσκολο να ερμηνευτεί, αλλά πολύ πιο δύσκολο να αντιμετωπισθεί.
Πολλοί από αυτούς δεν ενδιαφέρονται άλλωστε να την ερμηνεύσουν, να την αντιμετωπίσουν θέλουν.  Είναι  όμως που δεν ξέρουν, ότι μόνοι τους δεν μπορεί να την βάλουν κάτω. 

Όχι  γιατί δεν έχουν την δύναμη, όχι γιατί δεν γνωρίζουν την "βιοπάλη" .
Ίσα ίσα, είναι αυτοί που για χρόνια κινούν τις μηχανές, είναι αυτοί που κινούν τα πλοία και τα αεροπλάνα, είναι εκείνοι που κουβαλούν στις πλάτες τους το πηλοφόρι, είναι εκείνοι που γυρίζουν τον τροχό της ζωής.
Αλλά  κανείς δεν τους έμαθε ότι χωρίς αυτούς γρανάζι δεν γυρνά.
Κανείς  δεν τους έμαθε ότι  μπορούν και πρέπει  να γυρίσουν  τον ήλιο και  για να γυρίσει ο ήλιος  θέλει "δουλειά" πολύ.  


Ποτέ δεν έμαθαν το "μαζί",δεν έμαθαν τι θα πει σύντροφος στον καθημερινό αγώνα, δεν έμαθαν ότι είναι αυτοί οι παραγωγοί του πλούτου που καρπώνεται το "συλλογικό" αφεντικό, που με τις δικές τους πλάτες   γίνεται πιο ισχυρό για να απομυζά τον πλούτο της δουλειάς τους.

Έτσι και τώρα, δεν μπορεί να γίνει κατανοητό ότι  εχθρός δεν είναι το κάθε  αφεντικό ξεχωριστά, αλλά το σύστημα το ίδιο.

Το σύστημα που τόσα και τόσα χρόνια εκμεταλλεύτηκε και που σήμερα πια, οδηγήθηκε στο αδιέξοδό του μην μπορώντας να συνεχίσει να λειτουργεί με τους προηγούμενους όρους.
Έτσι προσπαθεί να επιβάλλει νέους όρους και αυτοί, δεν είναι άλλοι από την καταστροφή, την εξόντωση μέρους της εργατικής τάξης.
Όταν ο Δημήτρης, ο Κώστας, ο Αργύρης, η Μαρία, η Ελένη... συνειδητοποιήσουν,ότι ο εχθρός δεν είναι ο κάθε ξεχωριστός εργοδότης, ότι ο συλλογικός εργοδότης, το κεφάλαιο "αυτοπροσώπως" και "απρόσωπα" είναι ο  ΤΑΞΙΚΟΣ  τους εχθρός, κυρίως όμως όταν θα συνειδητοποιήσουν αυτό το ΤΑΞΙΚΟΣ, τότε, θα βρουν τους τρόπους, τις μέθοδες, θα βρουμε την δύναμη για να γίνουμε από τάξη καθ΄εαυτή, τάξη για την πάρτι μας.

Ακούστε τον Δημήτρη στο 9,51. Τον ρωτάει ο συνομιλητής του "Πώς μπορούμε να βοηθήσουμε" και ο Δημήτρης μέσα στην απόγνωσή του απαντάει:

"Να πείτε στον κόσμο να ξεσηκωθεί"

Και πάρα κάτω στο 10,31 ! 
"Αύριο θα πάνε  να γ....νε 8ώρες σ΄ένα εργοστάσιο  για  4 κατοστάρικα.
Εγώ δεν το θέλω αυτό το πράγμα"...........δεν δούλευα 30 χρόνια,δεν τάφαγα...., για να πεθαίνω στην πείνα"......

Αισθάνεσαι τα μηνίγγια σου να χτυπούν, τους παλμούς να ανεβάζουν γκάζια και θυμώνεις. 
Θυμώνεις πολύ γι΄αυτό που συμβαίνει, θυμώνεις πολύ που οδήγησαν τον "Δημήτρη" μέχρις εδώ, μα πιο πολύ θυμώνεις, που δεν βαδίζεις όσο αποφασιστικά θα μπορούσες, στον δρόμο που θα σου δώσει την δυνατότητα να δείξεις την δύναμη που έχεις, έτσι που να δικαιωθείς κατά πως σου αρμόζει και κατά πως έχεις χρέος.
Οργίζεσαι που δεν μπορείς να ορθώσεις ανάστημα, έτσι που να έχεις αποτελέσματα.

Θλίβεσαι για τον τρόπο έκφρασης του Δημήτρη, όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά γιατί ξέρεις ότι κάθε άλλο παρά διέξοδο μπορεί να δώσει στο πρόβλημα του Δημήτρη, που δεν είναι μόνον δικό του. 
Θα βρεθούμε αντιμέτωποι με τέτοια φαινόμενα, θα οδηγηθούν  εργαζόμενοι,  άνεργοι και ευπαθείς ομάδες, σε τέτοιες και άλλες πράξεις απόγνωσης; 
Οι χιλιάδες αστέγων, οι πάνω από 1.000.000 άνεργοι, οι νέοι των 400-500 ευρώ, οι συνταξιούχοι πείνας, οι δικοί μας άνθρωποι εμείς οι ίδιοι, πώς θα συσπειρωθούμε, πώς θα αντισταθούμε πώς θα συντονιστούμε;

Ήδη βρισκόμαστε και μπροστά  στην "απόφαση" χιλιάδων απεργών σε εργοστάσια, σε λιμάνια και σταθμούς, σε υπηρεσίες, σχολεία και πανεπιστήμια. 
Αλλά ο  αγώνας θα πρέπει να εκφραστεί, ακόμα πιο μαζικά, ακόμα πιο αποφασιστικά και συντονισμένα.

Οι 124 μέρες αποφασιστικού ηρωικού  αγώνα των Χαλυβουργών, δείχνει τον δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουμε γιατί απάντηση δική μας δεν μπορεί να είναι παρά οι ταξικοί αγώνες,
 η συσπείρωση όλο και περισσότερων εργαζομένων στον κοινό στόχο της ανατροπής του σάπιου συστήματος.
Όχι από βίτσιο, αλλά γιατί δεν υπάρχει άλλη διέξοδος μέσα στο σύστημα αυτό.  

Η τραγωδία έχει αρχίσει και ξετυλίγει το κουβάρι της, ζωγραφίζει στους τοίχους των σπιτιών μας, στις γειτονιές και  στις πλατείες το φρικιαστικό της πρόσωπο. 
Αρκετός χρόνος έχει ήδη χαθεί. Δεν  υπάρχει άλλος χρόνος για χάσιμο, δεν μπορούμε να μένουμε 
"χαλαροί" μπρος στην φρίκη αυτού του ταξικού πολέμου και της εξόντωσής μας.