Μια "αυθόρμητη επίσκεψη συμπαράστασης"

 στους Χαλυβουργούς

100 ΜΈΡΕΣ ΗΡΩΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ

  Η Χ.Α επισκέφτηκε  στους Χαλυβουργούς, τους "συμπαραστάθηκε έμπρακτα" και ο εκπρόσωπός τους απηύθυνε τον λόγο από το μικρόφωνο εκείνο, που έστειλαν  τους αγωνιστικούς τους χαιρετισμούς εκατοντάδες αντιπροσωπίες συνδικαλιστικών, πολιτικών οργανώσεων, απλών εργαζομένων, ανθρώπων του μόχθου, που έσπευσαν αυτές τις 110 μέρες να στηρίξουν και να σταθούν αλληλέγγυοι  στους ηρωικούς απεργούς της Χαλυβουργίας που για πάνω από 3 μήνες κρατούν στις πλάτες τους, την αξιοπρέπεια της εργατικής τάξης.

Τόλμησαν οι Χιτλεροναζίδες  και επιχείρησαν με την παρουσία τους να αμαυρώσουν και να προβοκάρουν αυτόν τον ηρωικό αγώνα των Χαλυβουργών!


Έναν αγώνα που δεν περιορίστηκε  στα στενά πλαίσια  των συμφερόντων των εργαζομένων του συγκεκριμένου εργοστασίου, αλλά είχε σαφή χαρακτηριστικά ενός πολιτικού αγώνα ενάντια στα συμφέροντα των καπιταλιστικών γερακιών, που με τις θεσμοθετημένες αποφάσεις του πολιτικού προσωπικού τους, επιχειρούν να εξοντώσουν μέρος της εργατικής τάξης και να εξασφαλίσουν συνθήκες εργασιακού μεσαίωνα.
Να γράψει κανείς για τις εικόνες, που από πρώτη ανάγνωση τουλάχιστον σε κάνουν να αισθάνεσαι το στομάχι σου να αδειάζει και να γεμίζει εύφλεκτο υλικό που σου καίει το  μέσα σου;

Γροθιά στο στομάχι οι εικόνες στα μαζικά αναρτημένα βίντεο, που καλύπτουν απ΄ακρη σ΄άκρη την μπλοκόσφαιρα, γιατί "κάποιοι" με πολύ ανεπτυγμένη την "ταξικη συνείδηση", διαπίστωσαν 110 μέρες μέτα τον "ρόλο" του Προέδρου και του ΚΚΕ!


Τα συναισθήματα σε κατακλύζουν. Ευτυχώς όταν έχεις εκπαιδευτεί δεν κρατάει πολύ, επικρατεί η λογική, το κάψιμο φεύγει από το στομάχι και ανεβαίνει στον εγκέφαλο.
Και  εκεί γίνονται διεργασίες.
Γίνονται επεξεργασίες, συνθέσεις γεγονότων της ιστορίας, μπαίνουν τα αντικειμενικά και τα υποκειμενικά στοιχεία στην μέση, τα εξετάζεις, τα αναλύεις ανάλογα φυσικά με το γνωστικό πεδίο που διαθέτει "ο καθείς"
Η πρώτη προσπάθεια είναι να ερμηνεύσεις  το γεγονός.
Αλλά για να δώσεις μια αξιόπιστη ερμηνεία,  πρέπει να έχεις στην διάθεσή σου τα δεδομένα.
Όλα τα δεδομένα, αν είναι δυνατόν.


Είναι όμως κάποια γεγονότα ενταγμένα σε ένα γενικότερο πλαίσιο, δεν περιορίζονται στους στενούς ορίζοντες του συγκεκριμένου συμβάντος και σαν τέτοιο πρέπει να ερμηνευτεί.
Το χθεσινό γεγονός αποτελεί  μέρος ενός γενικότερου πολιτικού πλαισίου,ενός ευρύτερου σχεδιασμού, με πρόγραμμα, με φόρμα και περιεχόμενο, προσαρμοσμένο και εναρμονισμένο στους στόχους που επιβάλλεται να υπηρετήσει.
Τότε τα γεγονότα χάνουν το ονοματεπώνυμό τους, αλλά  διατηρούν τα χαρακτηριστικά τους.
Δεν έχει σημασία αν οι εμπλεκόμενοι λέγονται Γιώργος, Μάκης, η Δήμητρα, αλλά τι χαρακτηριστικά έχουν ποιες είναι οι ιδιότητές τους.


Διανύουμε όμως μια ιστορική χρονική περίοδο,οι προϋποθέσεις  και οι συνθήκες είναι εντελώς διαφορετικές από τις προηγούμενες περιόδους του Πολιτικού και κοινωνικού μας βίου.
Τα προηγούμενα κριτήρια δεν ισχύουν πλέον, με άλλα κριτήρια πρέπει να εκτιμηθούν τα γεγονότα και να τα κοιτάξουμε κάτω από άλλο πρίσμα.


110 μέρες ανυποχώρητου απεργιακού αγώνα, είναι ένα γεγονός που εκτός από την ιστορική του σημασία,πέρα από τις συνέπειες για τον συγκεκριμένο πλουτοκράτη Μανεση, ενέχει και πολλούς κινδύνους για το σύνολο των συμφερόντων της  πλουτοκρατίας και των μέτρων που επιχειρούν να επιβάλλουν μέσω της πολιτικής εξουσίας.


Η απεργία των Χαλιβουργών, αποτελεί ορόσημο αγώνα για την εργατική τάξη.


Ο αγώνας των Χαλυβουργών, πήγε να γίνει  αγώνας όλης της εργατικής τάξης


Δοκιμάστηκε η αντοχή των εργατών, προκειμένου να μην κυριαρχήσουν παντού οι νέες εργασιακές σχέσεις - κάτεργο και οι μισθοί πείνας.

Η απεργία των Χαλυβουργών, ανέδειξε την τεράστια δύναμη που έχει η εργατική τάξη αρκεί να την συνειδητοποιήσει .


Η Πανεργατική και παλλαϊκή αλληλεγγύη στους απεργούς, ανέδειξε τις δυνατότητες  και τα όπλα που διαθέτει η εργατική τάξη.


Οι Χαλυβουργοί΄,βρέθηκαν στην εμπροσθοφυλακή των διεκδικήσεων των δικαιωμάτων της εργατικής τάξης.


Έγιναν η πρωτοπορία ενάντια στην εργοδοσία και ενάντια στις ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες.


Μπήκαν μπροστά για να ενημερώσουν,να εμψυχώσουν να πείσουν και άλλους κλάδους να προχωρήσουν αποφασιστικά στην διεκδίκηση των δικαιωμάτων για ζωή και αξιοπρέπεια,


Οι Χαλυβουργοι, έγιναν ο εφιάλτης των μεγαλοεργοδοτών και  των πολιτικών τους  εκπροσώπων.


"Ήρθε η ώρα να ξεσηκωθούμε, το οφείλουμε σε αυτούς που πάλεψαν πριν από εμάς, στους νεκρούς του αγώνα. Το οφείλουμε στα παιδιά μας για να μπορούμε να τα κοιτάμε με περηφάνια στα μάτια, λέγοντας τους ότι δεν γονατίσαμε, δεν τα προδώσαμε".


Έλεγε στην ομιλία του ο Γιώργος Σιφωνιός  σε ομιλία του στην Ομόνοια.


Και για 110 μέρες στάθηκε παλικαρίσια, αποδεικνύοντας ότι πρώτιστο καθήκον του είναι  ο συνεπής ταξικός αγώνας.


Περνάει από κανενός το μυαλό,ότι όλη αυτή η ηρωική προσπάθεια και ο αγώνας θα άφηνε αδιάφορους τους μεγαλοεπιχειρηματίες;


Περνάει από κανενός την σκέψη,ότι δεν υπήρξαν απειλές, εκβιασμοί, προσπάθειες εξαγοράς τόσο συνειδήσεων όσο και τσέπης, για να σταματήσουν και να συμβιβαστούν στις αξιώσεις της εργοδοσίας;


Πιστεύει κανείς ότι η χθεσινή επίσκεψη της Χ.Α δεν ήταν ενταγμένη ακριβώς σε αυτά τα πλαίσια, δεν ήταν μελετημένη και δεν ήταν επεξεργασμένη μέσα στα πιο σκοτεινά γραφεία των επιτελείων τους από διεστραμμένος και αποφασισμένους εγκεφάλους;


Πιστεύει κανείς ότι αυτή η δράση της Χ.Α δεν ήταν μια προβοκατόρικη ενέργεια;


Μια ενέργεια, που όμως δείχνει το μέγεθος της αγωνίας και  του φόβου της μεγαλοεργοδοσίας, που δεν θα διστάσει να κάνει χρήση των πιο ευφάνταστων και αποτρόπαιων μεθόδων, προκειμένου να τρομοκρατήσει,να αιφνιδιάσει, να κατασυκοφάντησεί τους εργατικούς αγώνες και, κυρίως εκείνους τους πρωτοπόρους που κατάφεραν να κρατήσουν ενωμένους τους εργαζόμενους μέσα σε πολύ δύσκολες συνθήκες.


Πάντα οι πρωτοπόροι ήταν  ο στόχος.


Μαζί με  όλους τους καθημερινούς αγώνες μας, μέσα σε όλα τα προβλήματα με τα οποία είμαστε αντιμέτωποι,  πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για όλες τις μορφές επίθεσης που θα δεχτούμε.
 Έχουμε χρέος να αντιμετωπίσουμε κάθε μορφής επίθεση, να μην αφήνουμε κενά και χαραμάδες, να μην μπορεί τίποτε να εισχωρήσει στις γραμμές του ταξικού κινήματος.
Έχουμε χρέος να συντονίσουμε τους αγώνες της εργατικής τάξης, να μετατραπούν σε τοίχος που θα σπάνε τα μούτρα τους και δεν θα μπορούν να βρίσκουν τόπο να σταθούν και να εφαρμόσουν τα βάρβαρα σχέδιά τους.


Υπάρχει πείρα από το διεθνές εργατικό κίνημα, υπάρχει εμπειρία και αυτήν πρέπει να την αξιοποιήσουμε.


Με τα παρακάτω λόγια έκλεισε την ομιλία του στις 12 του Φλεβάρη στην μεγαλειώδη συγκέντρωση του Ελληνικού λαού ο Γιώργος Σιφωνιός.
Με αυτά τα λόγια που μαζί με τις 110 μέρες απεργιακού έντιμου ταξικού αγώνα, θα γραφτούν στις σελίδες της ιστορίας του Ελληνικού εργατικού κινήματος.


Υποχρέωση μας να σταθούμε στο πλευρό τους για γίνουν πράξη γιατί ο αγώνας των χαλυβουργών είναι και δικός μας αγώνας. 
Η νίκη τους θα είναι και δική μας νίκη.


"  Σε όλους αυτούς δηλώνουμε για άλλη μια φορά ότι ματαιοπονούν, θα σπάσουν τα μούτρα τους, οι χαλυβουργοί είναι σκληρά καρύδια για τα δόντια τους.
Είμαστε αποφασισμένοι να συνεχίσουμε. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος, για το χαλυβουργό δεν έχει γυρισμό.
ΖΗΤΩ Ο ΗΡΩΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΤΩΝ ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΩΝ!
ΖΗΤΩ Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ!
ΖΗΤΩ Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ!».

Η εξόντωση του Ελληνικού λαού

'εγινε νόμος του κράτους !

Είναι απίστευτοι.

Έχουν χάσει την ψυχραιμία τους και μάλλον έχουν περάσει σε άλλη διάσταση.

Διαθέτουν φαντάζομαι καλούς οικονομολόγους και έχουν την δυνατότητα να ερμηνεύσουν τα σημάδια των καιρών.

Κάπου θα έχει πάρει το μάτι τους και θα το διαπιστώνουν άλλωστε και στην καθημερινότητα.

" Η κοινωνία δεν μπορεί πια να ζήσει κάτω από την κυριαρχία της αστικής τάξης, δηλαδή η ύπαρξη της αστικής τάξης δεν συμβιβάζεται άλλο με την κοινωνία".

Το διεθνές κεφάλαιο είναι σε θέση να γνωρίζει  ότι το σύστημά τους δεν τραβάει άλλο.

 Δεν μπορεί να μην γνωρίζουν ότι το σύστημα αυτό έχει ήδη σαπίσει, ότι δεν μπορεί να προχωρήσει άλλο,ότι αυτή η κρίση είναι τόσο βαθιά που δεν μπορούν να την διαχειριστούν;

Τι επιδιώκουν λοιπόν;

Την εξαθλίωση της εργατικής τάξης;

Και ποιο θα είναι το κέρδος για την αστική τάξη, τους πλουτοκράτες;

Ποιοι θα καταναλώνουν το παραγόμενο  από τους "είλωτες" προϊόν;

Γιατί επιχειρούν παίρνοντας τόσο σκληρά φοροεισπρακτικά μέτρα να μαζέψουν κεφάλαια; 

Να τα κάνουν τι; 

Αφού έτσι και αλλιώς,εκτός από την υπερπαραγωγή, υπάρχει υπερσυσσωρευμένο κεφάλαιο που δεν μπορούν όχι απλά να το επενδύσουν, αλλά είναι και υποχρεωμένοι, μέρος του να το καταστρέψουν.

Σήμερα το παράδοξο που εμφανίζεται, αυτό που τόσο καιρό λέμε,  "βασική αντίθεση του καπιταλισμού",

είναι ότι το διεθνές κεφάλαιο   έφτασε στο απίστευτο σημείο, που είναι υποχρεωμένο  να καταστρέψει το μηχάνημα που του παράγει τον πλούτο.

Τα εργατικά χέρια. 

Αλλά και στα δικά μας πράγματα.

Ένα απλό ερώτημα:

Από ποιους θα επιχειρήσουν να τα τσεπώσουν με τα μέτρα τους; 

Από τους πάνω από 1.000.000 άνεργους;

Από τους ημιαπασχολούμενους με μαύρα και με 450 ευρώ ή  τους σημερινούς "υψηλόμισθους"  των 700 ευρώ;

Ή μήπως από τους μικρομεσαίους και τους αυτοαπασχολούμενους, που μέσα στην διετία έβαλαν λουκέτο σε κοντά 400.000  επιχειρήσεις;

Από τους συνταξιούχους του πτωχοκομείου; 

Από ποιους θα τα πάρουν λοιπόν.

Ο σκοπός τους δεν είναι να μας εξαθλιώσουν, αυτό ήδη το έχουν πετύχει.

Ο σκοπός τους είναι ένας και μοναδικός.

Και την Κυριακή αυτός ο σκοπός έγινε νόμος του κράτους.

Η εξόντωσή μας, έγινε νόμος του κράτους.

Την Κυριακή αυτοί νομοθέτησαν την εγκληματική απόφασή τους, αλλά και ο Ελληνικός λαός έδειξε την δική του απόφαση, έδειξε την δυνατότητά του να αντισταθεί να μην υποκύψει.

Μπορεί να μην ξέρει ακόμη τους τρόπους και την μεθόδευση, μπορεί να μην έχει την εμπειρία μετά από μια μακρά περίοδο ύπνωσης, αλλά η αφύπνισή του είναι ορατή και γίνεται επικίνδυνη για κείνους και  δεν διστάζουν να μεταχειρισθούν όλον τον κρατικό και παρακρατικό μηχανισμό για να την καταστείλουν.

Λογικό είναι από μεριάς τους να υπερασπίζονται με όλα τα μέσα τα συμφέροντά τους μέχρι την τελευταία στιγμή, ακόμη και αν ξέρουν ότι διέξοδος δεν υπάρχει. 

Διαθέτουν και πολλές εφεδρείες για να ρίξουν στάχτη στα μάτια του κόσμου. 

Ομάδες "αντίστασης" ενάντια στα μέτρα, κόμματα που θα απαρτίζονται από τους αντιρρησίες τάχα μου  των βάρβαρων μέτρων, παριστάνοντας τους λαϊκούς προστάτες, την στιγμή που οι υπογραφές τους φιγουράρουν κάτω από τις απάνθρωπες συμφωνίες με τους ξένους   εκπροσώπους του κεφαλαίου και τους ντόπιους κοινωνικούς εταίρους.

Την ίδια στιγμή χιλιάδες εργαζόμενοι σε επισφάλεια, χιλιάδες εργαζόμενοι απλήρωτοι για πάνω από 8 και 10 μήνες, χιλιάδες εργαζόμενοι  σε απεργιακές κινητοποιήσεις, αρνούμενοι να υπογράψουν την καταδίκη τους με  ατομικές συμβάσεις.

Και ας μη μιλήσουμε για τους πάνω από 1.000.000 ανέργους για τα πάνω από 400.000 λουκέτα των μικρομεσαίων και των αυτοαπασχολούμενων.

Ας μην πούμε τίποτα για τις ουρές των ανέργων, τίποτα για τα παιδιά που λιποθυμούν από ασιτία, για τις ουρές  στα "φιλανθρωπικά" συσσίτια,για τους πάνω από 20.000 αστέγους, για τα σχολειά που κλείνουν, για τα νοσοκομεία που κλείνουν, τους ανύπαρκτους γιατρούς, και για το φάρμακο.........  

Σε κάποιους, που  κάτω από την πίεση της αφόρητης φρικαλεότητας  πιστεύουν στην ανάγκη της άμεσης αντίδρασης,που αγανακτούν και απαιτούν εδώ και τώρα εξέγερση , κάποιος πρέπει να μιλήσει, κάποιος πρέπει να τους μάθει ότι η επανάσταση δεν είναι κλεφτοπόλεμος, η ανατροπή δεν γίνεται με αγανάκτηση,με το παράπονο στα μάτια και με τον θυμό που περιορίζεται σε συζητήσεις.

Η επανάσταση, η ανατροπή τούτης της φρικαλέας καθημερινότητας, δεν γίνεται με βιάση και με μόνον την απόφαση στα μάτια,ούτε είναι αρκετό να έχεις το δίκιο με το μέρος σου.

Η εξέγερση για να έχει επιτυχία δεν αρκεί να στηρίζεται σε ένα κόμμα, αλλά στην πρωτοπόρα τάξη.

Πρέπει επίσης να στηρίζεται στην επαναστατική άνοδο του λαού.

Και έχει και πολλές άλλες προϋποθέσεις αν θέλουμε η όποια εξέγερση να είναι νικηφόρα και όχι να αιματοκυλισθεί ο λαός για να βγουν ακόμη δυνατότεροι και να έχουν και το άλλοθι για να πάρουν και άλλα κατασταλτικά μέτρα.

Το χρέος μας είναι να αλλάξουμε τους συσχετισμούς δύναμης μέσα στα σωματεία και στους χώρους δουλειάς.
Να αναπτύξουμε τους ταξικούς αγώνες.
Να συντονιστούν οι απεργιακοί αγώνες.
Να  πεισθεί  ο λαός για την δύναμή και τις δυνατότητές του.
Να συμβάλλουμε  ώστε να πάψουν  οι αυταπάτες,να πάψει η μοιρολατρία.  

Να δώσουμε θάρρος κουράγιο και δύναμη.

Να ανάψουμε παντού τη φωτιά του ανυποχώρητου αγώνα.

Από την Κυριακή νόμος του Κράτους έγινε η εξόντωση του λαού.

Δικός μας νόμος, είναι το δίκιο μας, η ανατροπή τους και  η λαϊκή εργατική εξουσία.

ΦΥΓΑΜΕ!!!

Δεν τους φοβόμαστε !
Μας φοβούνται !
Άιντε παιδιά να κάνουμε τους χειρότερους εφιάλτες τους πραγματικότητα.

......"Το δίκιο απ΄τον κρατήρα βγαίνει 
σαν βροντή  σαν κεραυνός"

Άιντε να κάνουμε την κραυγή μας να σαλπίσει, να βροντήξει σαν κεραυνός στα κεφάλια τους.
Να υπερασπιστούμε την ζωή και την αξιοπρέπειά μας.
Όλοι στους δρόμους του αγώνα.
Οργανωμένα, συντεταγμένα, με τις ταξικές δυνάμεις, με τ΄αδέρφια μας,τους συντρόφους μας.
Φύγαμε!

Ο Τραπεζίτης και οι ευαισθησίες του επιτελείου του

του Θόδωρου Σμυρνιού

 Τις τελευταίες ώρες κορυφαία στελέχη  της συγκυβέρνησης ανέπτυξαν ξαφνικά μια τέτοια  ευαισθησία για τα "δεινά και τα πάθη του Ελληνικού λαού" που τους οδήγησαν να εκφράσουν δυναμικά και έμπρακτα την ευαισθησία τους,άλλοι παραιτούμενοι, άλλοι με δηλώσεις ότι δεν θα ψηφίσουν το νέο μνημόνιο ή με τον έντονο προβληματισμό και τις ενστάσεις τους.

Και δεν είναι άλλοι από εκείνους, που επί δύο χρόνια δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να βάζουν τις υπογραφές τους κάτω από τις συμφωνίες καταλήστευσης και εξόντωσης του Ελληνικού λαού και  των εργαζομένων.
Ο δοτός πρωθυπουργός εναγώνια και εκείνος με την σειρά του, "δίνει την μάχη" και σε δραματικούς τόνους εκφράζει και αυτός το μεγάλο δράμα που ζει.

"Πλανώνται πλάνην οικτράν και δημαγωγούν όσοι πιστεύουν ότι είναι προτιμότερη μία χρεοκοπία από τα επώδυνα μέτρα που παίρνονται"

Η πραγματική του αγωνία όμως εκφράζεται στην παρακάτω φράση που μεταξύ άλλων λέει :

"Μια άτακτη χρεοκοπία θα δημιουργούσε συνθήκες ανεξέλεγκτου οικονομικού χάους και κοινωνικής έκρηξης".

Η αλήθεια είναι μία και είναι φανερή. Το οικονομικό χάος και η χρεοκοπία για τον λαό είναι ήδη μια πραγματικότητα.

Με πάνω από 1.000.000 ανέργους (με βάση επίσημα στοιχεία), με τις εργασιακές σχέσεις διαλυμένες, με τις συντάξεις σε επίπεδα χαρτζιλικιού για μικρά παιδιά, με τις κοινωνικές παροχές διαλυμένες,με διαλυμένη την παιδεία,με τα παιδιά μας να υποφέρουν από ασιτία, με τους αρρώστους να πεθαίνουν χωρίς γιατρούς, χωρίς νοσοκομεία, χωρίς φάρμακα, χωρίς περίθαλψη, με τις ουρές για τα συσσίτια,με παιδιά και  ηλικιωμένους να ψάχνουν στους κάδους των σκουπιδιών, με τους χιλιάδες των αστέγων,με την καταλήστευση και την φοροκλοπή των ελάχιστων εισοδημάτων των εργαζομένων των 450 ευρώ.
Αυτά φοβάται ο Τραπεζίτης και τα επιτελεία του μην και  χάσει ο Ελληνικός λαός;
Αυτά τα προνόμια πρέπει να διαφυλάξουμε, γι΄αυτά τα προνόμια κόπτεται ο Πρωθυπουργός ;(τρόπος του λέγειν).


Το ανεξέλεγκτο χάος είναι εδώ και θα γίνει ακόμα πιο ζοφερό μετά τις αποφάσεις που ήδη έχουν δρομολογηθεί   και τα μέτρα που θα εφαρμόσουν σε βάρος του λαού με το νέο μνημόνιο.


Χωρίς ίχνος ντροπής και μην έχοντας επαφή με την Ελληνική πραγματικότητα, περιγράφει την σημερινή κατάσταση των Ελλήνων εργαζομένων, σαν σενάριο μιας πιθανής άτακτης χρεωκοπίας.


"Το βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων στην περίπτωση μιας άτακτης χρεοκοπίας θα κατέρρεε, και η χώρα θα παρασυρόταν σε μια μακρά δίνη ύφεσης, αστάθειας, ανεργίας και εξαθλίωσης. Οι εξελίξεις αυτές θα οδηγούσαν, αργά ή γρήγορα, στην έξοδο από το ευρώ. Από χώρα του πυρήνα της Ευρωζώνης, η Ελλάδα θα καταντούσε χώρα αδύναμη, στο περιθώριο της Ευρώπης."

Αυτό όμως για τους Ελληνες εργαζόμενους είναι μια πραγματικότητα που την βιόνουν καθημερινά

Ο Τραπεζίτης φοβάται για ένα μόνον, γι΄αυτό που μέσα από τα δόντια του ομολογεί:

...."συνθήκες κοινωνικής έκρηξης"

Αυτό είναι που φοβούνται από την αρχή, αυτό τους τρομάζει, γιατί εκείνοι το μόνο για το οποίο νοιάζονται και υπερασπίζονται είναι τα κέρδη του κεφαλαίου. 
Και ξέρουν ότι αυτά μπαίνουν σε κίνδυνο μόνον από την ομολογούμενη και διαφαινόμενη ΚΟΙΝΩΝΙΚΉ ΈΚΡΗΞΗ.
Και ταυτόχρονα με τα προγράμματα εξασφάλισης των συμφερόντων τους, εκπονούν και προγράμματα ώστε να μπορούν να ελέγξουν την λαϊκή δυσαρέσκεια, να μπορούν να την καναλιζάρουν να την στρέψουν σε άλλες κατευθύνσεις ανώδυνες, ακίνδυνες για τους ίδιους και τους πλουτοκράτες ντόπιους και ξένους εντολοδόχους τους.

Μέσα σε αυτά τα πλαίσια,ο Ελληνικός λαός μόνον μια διέξοδο έχει.
Την ανατροπή τους.

Οι όποιες παραιτήσεις, οι όποιες ενστάσεις και η δυσφορία που εμφανίζεται και προβάλλεται , δεν είναι αποτέλεσμα του πόνου και της ευαισθησίας των υπουργών και των στελεχών του κυβερνητικού σχήματος.
Οι απόψεις τους και οι θέσεις τους είναι διατυπωμένες και με τις υπογραφές  τους για την ανάγκη αυτού που ονομάζουν "Σωτηρία του τόπου" με ότι αυτό συνεπάγεται μέχρι σήμερα, αλλά και από εδώ και πέρα για τον λαό μας.

Η σημερινή τους στάση είναι επένδυση για τις επερχόμενες εκλογές. 
Προσπαθούν έχοντας εξασφαλίσει την ψήφιση των μέτρων ή των εναλλακτικών επιλογών, να δώσουν εξετάσεις στο λαό για την ευαισθησία τους για την υπεράσπιση  τάχα μου των λαϊκών συμφερόντων προκειμένου να ζητήσουν την ψήφο τους.

Ο λαός ή θα δεχτεί την "μεγαλοσύνη" και την "ευαισθησία" τους που θα περιορίζεται στο να μοιράζουν κλινοσκεπάσματα στους άστεγους και συσσίτια φιλανθρωπίας στους ανέργους και στους εργαζόμενους των 450 ευρώ ή, θα υψώσει το ανάστημά του να πει το μεγάλο ΝΑΙ στην δύναμη, στις δυνατότητες, στα δικαιώματά του,στην ανάγκη ανατροπής τους.

Γιατί σήμερα πια η μόνη διέξοδος είναι να πάρει ο λαός στα χέρια του την εξουσία, να τους ανατρέψει,
να παραμεριστεί κάθε ιδεοληψία κάθε αυταπάτη. 
Να καταδικάσει εκείνους που υπέγραψαν και μεθόδευσαν την δική του καταδίκη.
Να διεκδικήσει τα δικαιώματά του με κοινωνική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, με την αξιοποίηση και εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας,με αποδέσμευση από την λυκοσυμμαχία της ΕΕ και την μονομερή διαγραφή του χρέους, που δεν το δημιουργήσαμε εμείς, δεν το χρωστάμε εμείς.

Για να εκφραστεί αυτό στην πράξη, είμαστε εμείς που πρέπει να ξεσηκωθούμε. 
Πρέπει με ακόμη μεγαλύτερη αποφασιστηκότητα να δώσουμε την μάχη, να πείσουμε,  να δώσουμε δύναμη, να εμπνεύσουμε εμπιστοσύνη στους ανθρώπους του μόχθου.
Να σημάνουμε συναγερμό,να ξεσηκωθεί ο λαός να δείξει την δύναμή του, να επιβάλλει τα δικά του δικαιώματα οργανωμένα.
Όλοι μας αύριο στις συνοικίες, στις γειτονιές, στους δρόμους. 
Σπίτι το σπίτι, να ενθαρρύνουμε τον κόσμο να ακολουθήσει τον δικό του δρόμο διεκδίκησης, τον δικό του δρόμο ανάπτυξης .
Μπορούμε !

Καλή δύναμη σε όλους μας.

Φύγαμε!

 Όλοι έξω στους δρόμους

Και σήμερα και αύριο και κάθε μέρα, εμείς όλοι θα είμαστε στους δρόμους.

Φτάνει;

Όχι πια, δεν φτάνει να είμαστε μόνον εμείς. 

Ας βάλουμε στόχο να πείσουμε και άλλους ,να κατέβουμε στους δρόμους μαζί με όσους γίνεται περισσότερους.

Σήμερα μαζί με άλλον έναν, αύριο μαζί με δεκάδες για να γίνουμε πολλές χιλιάδες και εκατομμύρια,να γίνουμε ένα κύμα που θα τους πνίξει.

Να γίνουμε η δύναμη  που θα δικαιώσει τους φόβους και τους εφιάλτες τους. 

Να τους απαλλάξουμε από τον επιθανάτιο ρόγχο τους, δίνοντας την χαριστική βολή και παίρνοντας την υπόθεση στα χέρια μας.

Ή που θα υποταχθούμε στην μιζέρια και στην εξόντωσή μας, χωρίς κανένα δικαίωμα και χωρίς στάλα αξιοπρέπειας ή που θα ανατρέψουμε την βαρβαρότητα που μας επιβάλουν.
Δεν έχουμε άλλη επιλογή δεν υπάρχει άλλη διέξοδος.

Ούτε λεπτό για χάσιμο.

Φύγαμε!              


            

Μπορεί να φταίνε τα φεγγαρια ή και οι καλικάντζαροι

 Αλλά  ποτέ και σε καμιά περίπτωση δεν θα ομολογήσουν ότι φταίει το σύστημα.

 

Κρίση!

Τι διάβολο είναι αυτή η κρίση από που έρχεται και που πάει;

Τι την προκάλεσε;

Υπάρχει κάτι που  να μπορεί να την καταστείλει;

Είναι αναγκαίο άραγε να απαντηθούν τα παραπάνω ερωτήματα; 

Δεν φτάνει η βαρβαρότητα που αντιμετωπίζουμε στην καθημερινότητά μας;

Δεν είναι αρκετό το ότι αυτή την στιγμή εξοντώνουν κυριολεκτικά την ζωή μας;

Όχι,δεν είναι αρκετό να βιώνουμε και να αγανακτούμε με  τα αποτελέσματα της κρίσης.

Αν δεν μάθουμε τι είναι αυτό που την  προκαλεί,δεν είναι δυνατόν να την αντιμετωπίσουμε.

Είναι όπως όταν  έχεις αρρυθμίες,αν δεν ξέρεις τι είναι αυτό που τις προκαλεί δεν μπορείς να τις αντιμετωπίσεις.

Μπορεί μάλιστα να παίρνεις λάθος φάρμακα και αντί να τις καταστείλεις, να κάνεις ακόμη μεγαλύτερη ζημιά στον οργανισμό σου.

Να υποστείς "ανήκεστον βλάβην"
.

 Το γνωρίζουν και είναι ακριβώς αυτό που φοβούνται.

Είναι αυτός ο λόγος και έχουν εκπονηθεί προγράμματα επί προγραμμάτων,έχουν επιστρατευτεί όλοι οι μηχανισμοί τους προκειμένου να παρερμηνευτούν τα φαινόμενα, για να μην γίνουν αντιληπτά από τους εργαζόμενους και τις πλατιές λαϊκές μάζες τα πραγματικά αίτια της κρίσης.

Επιστρατεύτηκαν αστοί και "Αριστεροί" οικονομολόγοι,καθηγητές, φιλόσοφοι και καλλιτέχνες, και από κοντά  τα ΜΜΕ και τα λογής λογής παπαγαλάκια τους  για να παρερμηνεύσουν,να αποπροσανατολίσουν,να ρίξουν στάχτη στα μάτια μας,να μας θέσουν μπροστά σε εκβιαστικά διλήμματα,να μας τρομοκρατήσουν,να στρέψουν αλλού την προσοχή μας.

Σε δρόμους και κατευθύνσεις τέτοιες που δεν θα βάζουν σε κίνδυνο την συνέχιση της κυριαρχίας του κεφαλαίου.

Ο απόλυτος εφιάλτης τους είναι οι "κοινωνικές αναταραχές"

Έτσι τις ονομάζουν και ξέρουν καλά ότι στο βαθμό που ο λαός θα κατανοήσει τα αίτια της κρίσης, δεν θα περιοριστεί σε τίποτα λιγότερο από την ανατροπή του συστήματός τους.

Γιατί είναι το καπιταλιστικό σύστημα, που νομοτελειακά λόγω της φύσης του,οδηγείτε στην κρίση.  

Μας είπαν ότι φταίνε οι ανίκανοι,φταίνε οι ξεπουλημένοι,φταίνε οι μετανάστες,φταίμε όλοι,φταίει το χρηματοπιστωτικό,φταίει το χρέος και τα δάνεια,φταίει ο κακός μας ο καιρός και το στραβό μας το κεφάλι.....φταίνε τα φεγγάρια και οι καλικάντζαροι,αλλά ποτέ και σε καμιά περίπτωση δεν θα ομολογήσουν ότι φταίει το σύστημα.

Ότι φταίει η βασική αντίθεση του καπιταλισμού,που σήμερα έχει οδηγηθεί σε τέτοιο αδιέξοδο έχοντας εξαντλήσει τα όριά του,τόσο,  που αναγκάζεται να καταστρέψει την μηχανή που του παράγει τον πλούτο.

Τους εργαζόμενους.

Γιατί αν φταίνε οι ανίκανοι και οι ξεπουλημένοι,οι μιζαδόροι της πολιτικής,τότε δεν έχουμε παρά να αντικαταστήσουμε αυτούς τους ανεύθυνους, με άλλους πιο ικανούς,πιο τίμιους.

Και βγαίνουν στην πασαρέλα της  πολιτικής σκηνής κάθε τόσο ομάδες, συλλογικότητες,άλλοτε κατευθυνόμενες και άλλοτε κάτω από την αναγκαιότητα της αντίδρασης ενάντια στα βάρβαρα  μέτρα,αλλά,χωρίς στόχους,χωρίς ουσιαστικές προτάσεις διεξόδου. 

Ακούγονται προτάσεις για καλύτερη διαχείριση,για πιο "δίκαιη" διαχείριση του "χρέους" και της κρίσης του,μέσα στα πλαίσια του συστήματος.

Όταν γνωρίζουν ή τουλάχιστον θα έπρεπε να γνωρίζουν,ότι το χρέος και όλα όσα το ακολουθούν,δεν είναι η κρίση,δεν είναι τα αίτια,παρά τα αποτελέσματά  της.

Ακούγονται προτάσεις από υψηλόβαθμα στελέχη της σημερινής και της προηγούμενης κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ για την ανάγκη δημιουργίας νέου κόμματος, που θα δώσει διέξοδο με καλύτερη και πιο αποτελεσματική  διαχείριση.

Ακούγονται προτάσεις,δημιουργούνται κινήσεις που επιδιώκουν την Ενότητα του λαού μέσα στα πλαίσια πάντα του συστήματος.

Να ενωθούμε και ενωμένοι να αγαπηθούμε,ενωμένοι να ζήσουμε την εξαθλίωσή μας,ενωμένοι να κλάψουμε για την δυστυχία και την κακή μας μοίρα.

Ενωμένοι να παλέψουμε για την εξάλειψη των βάρβαρων μέτρων,αλλά πάντα  μέσα στα πλαίσια του συστήματος που τα επέβαλε.

Αλλά και ενωμένοι να υποταχθούμε στην βαρβαρότητα, για το ύψιστο  ιδανικό της σωτηρίας της πατρίδας.

Και από κοντά και οι εκβιασμοί:

"Δεν παίζουμε με την φωτιά και με την μοίρα ενός λαού όμως αυτό που μπορεί να ζήσουμε και θέλουμε να αποφύγουμε δεν περιγράφεται"

Ο δρόμος της χρεοκοπίας "θα έχει ως συνέπεια την εξαθλίωση"

Συμπληρώνει ο Ευαγ.Βενιζέλος και εν χορό και με κάθε ευκαιρία επαναλαμβάνουν όλα τα υψηλόβαθμα στελέχη του ΠΑΣΟΚΟΚΑΡΑΤΖΑΦΕΡΙΣΜΟΥ και κάθε είδους εσμού.

Αν πάλι είναι που  φταίμε όλοι γιατί συμβάλλαμε τρώγοντας περισσότερα απ΄όσα βγάζαμε,τότε και για χάρη της πατρίδας και της σωτηρίας της,μπορούμε να παίξουμε τον ρόλο της Ιφιγένειας ή να πιαστούμε χέρι χέρι και να χορέψουμε τον χορό του Ζαλόγγου,μιας και τον πλούτο που εμείς παράγουμε μπορούν αυτοί να τον καρπώνονται αλλά όχι εμείς.

Παρά τις όποιες δυσκολίες,παρά τα όποια προβλήματα,παρά τα σχέδια εξόντωσης που μας επιβάλλουν,πέρα από την όποια πρακτική αντιμετώπιση των μέτρων που θέτουν σε κίνδυνο την ίδια την ζωή μας,εκείνο που πρωτίστως και ταυτόχρονα με τους καθημερινούς αγώνες πρέπει να γίνει κατανοητό από όλους,να περάσει σε όλους,ή τουλάχιστον σε όσο γίνεται περισσότερους,είναι η φύση της κρίσης και τα αίτια που την προκαλούν.

Ποτέ δεν θα πουν ότι ο καπιταλισμός έχει περιορισμένα όρια και ότι έχει αγγίξει αυτά τα όρια μην μπορώντας να δώσει διεξόδους και να τα διαχειριστεί.

Η μόνη διέξοδος γι΄αυτούς είναι ο  ανελέητος  πόλεμος για την εξόντωση της μηχανής που τους παράγει τον πλούτο και που χωρίς αυτήν δεν μπορούν να υπάρχουν.

(η αντίφαση που λέγαμε)

Αν ο λαός το συνειδητοποιήσει αυτό,θα ξέρει πια ότι ο μόνος τρόπος να αντιμετωπιστεί αυτή η βαρβαρότητα είναι να δώσουμε όλοι μαζί την χαριστική βολή στο θεριό που σφαδάζει και σκορπίζει τον όλεθρο.

Δεν θα μπορεί να ξεγελάσει κανείς τον κόσμο,με τις ιδεοληψίες για την  μεγάλη οικογένεια της ΕΕ των λύκων.

Δεν θα μπορούν να σταθούν τα επιχειρήματα, οι απειλές και τα διλήμματα:

Με δραχμή ή με ευρώ;

Γιατί θα έχει γίνει κατανοητό ότι είτε με δραχμή είτε με ευρώ είτε με γιεν ή και με καπίκια ή τάλαντα,αν η διαχείριση βρίσκεται στα χέρια της πλουτοκρατίας,τα ίδια μέτρα,οι ίδιες επιδιώξεις θα επιχειρούνται από την εξουσία τους.

Η εξόντωσή μας.

 Θα μπορούσαμε ίσως να περιμένουμε διατηρώντας  την Ελπίδα ότι ο λαϊκός παράγοντας κάτω από την πίεση την μεγάλη των μέτρων που   θέτουν σε άμεσο κίνδυνο την ζωή του,θα αντιδράσει. 

Δεν μπορεί λένε κάποιοι φίλοι,προφανώς, υπάρχουν ακόμη περιθώρια.

Το ζητούμενο πέρα από  το πότε θα αντιδράσει ο λαϊκός παράγοντας, γιατί κάθε μέρα που περνάει είναι σε βάρος μας και αυτό ενέχει πολλαπλούς  κινδύνους,πρέπει  κυρίως να είναι το προς πια κατεύθυνση θα στραφεί αυτή η  αντίδραση.

Επειγόντως ο λαός μας πρέπει να ενημερωθεί για το τι είναι η κρίση, ποιος είναι ο χαρακτήρας της και τι την δημιούργησε. 

Μόνον τότε θα μπορέσει να απεγκλωβιστεί,να αφυπνιστεί,να πάψει να έχει αυταπάτες και φοβίες,να επαναστατικοποιηθεί η συνείδησή του  να δώσει την μοναδική  αγωνιστική απάντηση  οργανωμένα,με στόχο  και με προοπτική. 

Να παλέψει για τον μόνο στόχο που μπορεί να τον βγάλει από το σημερινό εφιαλτικό αδιέξοδο.

Για την ανατροπή της βάρβαρης καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. 

Με κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής με λαϊκή εργατική εξουσία

Για την δική του  κυριαρχία.