Αξιοσέβαστοι
απόγονοι σύντροφοι!
Καθώς θα σκάβετε
την απολιθωμένη
σημερινή κοπριά,
των ημερών μας μελετώντας τα σκότη,
μπορεί
και να ρωτήσετε
για με καμιά φορά.
Και τότες ο σοφός σας
ίσως και να πει,
καλύπτοντας με την πολυμάθειά του
πλήθος ερωτηματικά μεγάλα,
για κάποιον, λέει που ζούσε κάποτε
του βραστού νερού τραγουδιστή,
που τ΄άβραστο νερό εχτρευότανε τα μάλα.
Βγαλ΄το ποδήλατο-γυαλιά σου ,
καθηγητά μου!
Μονάχος μου θα πω
και για την εποχή μου
και για τον εαυτό μου-άστα συ.
Ένας βοθροκαθαριστής
και νερουλάς μαζί ΄ναι η αφεντιά μου,
που έκλήθηκα
κ΄επιστρατεύτηκα απ΄την επανάσταση.
Από των αφεντάδων τους ανθώνες έφυγα
και στο μέτωπο τράβηξα.
Από την ποίηση έφυγα,
-τούτη την ακκιζόμενη κυρά-
που τον κηπάκο της φροντίζει μια χαρά,
την κορούλα,
το σπιτάκι,
τη λιμνούλα
και το χωραφάκι της μαθές.
"Ω μόνη μου τον κήπο μου φυτεύω τρυφερά,
ω,μόνη μου ποτίζω τις πρασιές".
Άλλος απ΄το ποτιστήρι χύνει στίχους,
άλλος,χιλιοπιπιλώντας τους στο στόμα
τους μπουχίζει,-
οι κατσαροτρίχηδες Δημητρακακέοι
κ΄οι δημητρουλάκηδες Κατσαροτριχέοι,-
μήτε ο διάολος δεν τους ξεχωρίζει!
Δεν τους βάζεις στην γλυστρίδα καραντίνα,
άλλοι τους μαντολινάρουν κάτω από τους τοίχους
"Ταρά- ντίνα, ταρά ντίνα,
τριν..."
Από κάτι τέτοια ρόδα,
μα το ναι,σπουδαία τιμή
να υψωθεί για μένα προτομή,
μέσα στις πλατείες εκεί
όπου το χτικιό ροχάλες φτύνει,
όπου ο κλέφτης κι ο αλήτης
μια παρέα με τη σύφιλη έχουν γίνει.
Αμ΄κ΄εγώ
απ΄την αγκιτατρόπ
έχω στυφίσει,
αμ΄ κ΄εγώ να γράφω
για του λόγου σας ρομάντσες
θα το γούσταρα λοιπόν,-
ναι, πιο χαριτόβρυτο
και πιο ευπλασάριστο είναι αυτό.
Όμως εγώ δάμασα
τον ίδιο μου τον εαυτό
και πάνω στο λαιμό
έχω
πατήσει των ίδιων μου
των τραγουδιών.
Σύντροφοι απόγονοι
ακούστε με καλά
εμέ τον αγκιτάτορα
τον αρχιφωνακλά.
Εγώ βουβαίνοντας
της ποίησης τους κελαριστούς κρουνούς,
τα λυρικά τομίδια
θα δρασκελήσω
κι΄ως ζωντανός προς ζωντανούς
θα σας μιλήσω.
Θάρθώ κοντά σας
στο μακρινό σας μέλλον το κομμουνιστικό,
όχι σαν ένας
γεσενο-παρατροβαδούρος.
Των αιώνων τις οροσειρές
και των ποιητών και κυβερνήσεων
τις κεφαλές,
ο στίχος μου θα δρασκελήσει ντούρος.
Ο στίχος μου σ΄εσάς θα φτάσει
ως το τέρμα
όχι όμως σαν του ερωτιδέα
λυρική σαϊτιά,
όχι καθώς στο νομισματολόγο φτάνει
ένα τριμμένο κέρμα,
όχι καθώς το φως μας φτάνει από νεκρών άστρων μάτια.
Ο στίχος μου
τον όγκο των ετών
θα σκίσει
και θα προβάλει
βαρύς,
τραχύς,
μα και ορατός ακόμη,
ως έφτασε μέχρι τις μέρες μας
το υδραγωγείο πούχαν χτίσει
οι δούλοι κάποτε
στη Ρώμη.
Στους τύμβους των βιβλίων,όπου το στίχο,
ενταφίασαν,
όταν τυχαία θα βρίσκετε γραμμών ελάσματα,
να
τα ψαύετε με σέβας, σαν
παλαιά μα τρομερά
άρματα.
Συνήθεια εγώ δεν τόχω
τ΄αυτί να κανακεύω
με λόγια και ήχους
με σαχλογαργαλίσματα
δεν θα το κοκκινίσω
τ΄αυτάκι το παρθενικό
κάτω από τους βοστρύχους.
Εγώ,όλες τις σελίδες μου για επιθεώρηση
θα παρατάξω
και μπρος στ΄αλφαδιασμένο μέτωπό τους
θα περάσω.
Οι στίχοι μου στέκουν βαρείς
σαν με μολύβι καμωμένοι,
για θάνατο ετοιμοι και για
την αθάνατη δόξα των ετών.
Τα ποιήματα στέκουν ασάλευτα
κι΄οι τίτλοι τους παραταγμένοι
κάννη την κάννη
επί σκοπόν.
Και το πιο αγαπημένο
απ΄όλα τα όπλα μου
τα προτιμημένα,
το πιο ετοιμόλογο
και πιο επιθετικό,
των σαρκασμών
το ευθύβολο ιππικό,
στέκει με των ομοιοκαταλήξεών του
τ΄ακόντια ζυγισμένα.
Και να, όλ΄αυτά
τα πάνοπλα στρατεύματα,
που είκοσι χρόνια στη σειρά
κερδίζανε τη νίκη,
σας τα χαρίζω
ως τα φυλλάδια τα στερνά,
σας τα χαρίζω
ω προλετάριοι του πλανήτη.
Των εργατών
ο ταξικός εχθρός,
ειναι δικός μου εχθρός
παλιός και μισητός.
Μας πρόσταξαν μια μέρα
να καταταχθούμε
κάτω απ΄αυτη την κόκκινη παντιέρα
χρόνια δουλειάς σκληρής
και μέρες πείνας τρομερής.
Του Μαρξ
τον κάθε τόμο
ανοίγαμε,
όπως ανοίγουμε
τις γρίλιες
του σπιτιού,
μα και χωρίς διαβάσματα
εμείς το ξεδιαλύναμε
σε πια παράταξη να πάμε
και να καταταχθούμε πού.
Τη διαλεκτική
εμείς δε διδαχτήκαμε απ΄του ΄Εγελου τα λόγια.
Μέσα στης μάχης την κλαγγή
στους στίχους εισορμούσε ευθύς,
όταν
κάτω απ΄τις σφαίρες
οι μπουρζουάδες τόβαζαν στα πόδια
όπως το βάζαμε στα πόδια
κάποτε
κ΄ εμείς.
Πίσω από τις μεγαλοφυϊες, χλωμή
σα χήρα απαρηγόρητη,
η δόξα ας σέρνεται,-
στίχε μου,εσύ,
σα στρατιώτης πέθανε,
σαν τόσοι αγωνιστές μας
ανώνυμοι, που πέσαν στις γραμμές μας.
Στα παλιά μου τα παπούτσια
τ΄αγάλματα από μπρούντζο,τα βαριά,
Στα παλιά μου τα παπούτσια
και του μαρμάρου η γαλιφιά.
Μεις, με τη δόξα, θα λογαριαστούμε αλλιώς-
δικιά μας δα κι αυτή έχει λάχει-
ας γίνει για όλους μας ένα μνημείο κοινό
ο σοσιαλισμός
που εδραιώσαμε στη μάχη.
Απόγονοι,
ελέγξετε καλά τα λεξικά σας:
μες απ΄τη λήθη
θ΄αναδυθούν
φάσματα λέξεις σαν αυτές :
"πορνεία",
"φυματίωση",
"αποκλεισμός", όχι άλλες.
Για σας,
τους σβέλτους
και γερούς, για δες,
ο ποιητής,
έγλειψε με την γλώσσα των πλακάτ
τις φθισικές ροχάλες.
Όσο μακραίνει
των χρόνων η ουρά
τόσο θα μοιάζω
με τ΄απολιθωμένα εκείνα τέρατα.
Άντε, λοιπόν, συντρόφι,
να την διαβούμε πιο γοργά
όση ζωή μας μένει
με πεντάχρονα.
Τα γραφτά μου
κέρδος δε μούφεραν
ούτε ένα ρούβλι για μισό,
ούτε,βεβαίως,από μαόνι
έπιπλα λεία.
Κ΄εξόν από φρεσκπλυμένο
ένα πουκάμισο,
λόγω τιμής
δεν έχω τιποτ΄άλλο χρεία.
Όταν θα παρουσιαστώ
στου φωτεινού σας
μέλλοντος
την Κ.Ε.,
θάρθω πάνω απ' τη συμμορία της ποίησης
των πλεονεχτών και σαλταδόρων
σείων
σαν μπολσεβίκικη ταυτότητα
κομματική,
τους εκατό τόμους μαζί
όλων μου των
κομματικών βιβλίων.
"Μ΄ ΌΛΗ ΜΟΥ ΤΗ ΦΩΝΗ"
Βλαδίμηρος Μαγιακόβσκη.
Σε μεταφραση του Σέργιου Πρωτόπαπα από το πόνημα του Γιάννη Ρίτσου
"ΜΑΓΙΑΚΟΒΣΚΗ ΠΟΙΗΜΑΤΑ"
Του οποίου η 8η έκδοση έγινε τον Νοέμβρη του 1976
Εκδόσεις "ΚΕΔΡΟΣ"
Και εσύ, φίλε και σύντροφε που το διάβασες, ξαναδιάβασέ το και ξαναδιάβασέ το.
Αναρτήσεις
